tag:blogger.com,1999:blog-14076600489233431912024-03-18T10:47:57.643+01:00Horror"Żaden żyjący organizm nie może istnieć zbyt długo w warunkach absolutnej rzeczywistości, nie popadając w szaleństwo [...] Gruby płaszcz ciszy pokrywał drewno i kamień Domu na Wzgórzu, a cokolwiek wędrowało w tych murach, wędrowało samotnie."
Shirley JacksonAnna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.comBlogger2891125tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-47601509264080401552024-03-17T11:58:00.003+01:002024-03-17T11:58:30.799+01:00Zapowiedź. „Kruk”<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #cc0000; font-size: large;"><span>Bill
Skarsgård jako mściciel przybywający z zaświatów i FKA Twigs
jako jego ukochana w nowej ekranizacji kultowego komiksu.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #cc0000; font-size: large;"><span>Reżyser
wizjonerskich hitów fantasy przedstawia mroczny thriller o miłości,
zemście i odkupieniu.</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #cc0000; font-size: large;"><span>Nowa
wersja okrytego mroczną legendą kinowego przeboju, w którym swoją
ostatnią rolę zagrał Brandon Lee.</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFot5ExgCLzOyM8nlM4nf3SAw4o_7PDVZr59hNy0pu7HW9CMmAHezzYZo8hb-HpIG7vbia-M9j60YEp6y8NNb0L-TtOW1UMXdUqwV3eEwnTYGVTMoY4GmrV-0_2z1C5lxbwoTvcV2TT5JXfFuNST5cCXEkM8HC12FS-4AimM1IF_wtX_r-aIgqdZEhOWnL/s512/a.webp" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="346" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFot5ExgCLzOyM8nlM4nf3SAw4o_7PDVZr59hNy0pu7HW9CMmAHezzYZo8hb-HpIG7vbia-M9j60YEp6y8NNb0L-TtOW1UMXdUqwV3eEwnTYGVTMoY4GmrV-0_2z1C5lxbwoTvcV2TT5JXfFuNST5cCXEkM8HC12FS-4AimM1IF_wtX_r-aIgqdZEhOWnL/w270-h400/a.webp" width="270" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„The Crow” 2024, Hassell Free Productions, Davis-Films, The Electric Shadow Company</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>O filmie: Zakochani
Shelley i Eric próbują zacząć nowe życie z dala od przestępczego
świata, który ich ukształtował. Jednak przeszłość nie pozwala
przed sobą uciec. Gdy oboje padają ofiarami brutalnego morderstwa,
Eric u progu zaświatów dostaje propozycję nie do odrzucenia. Aby
ocalić duszę ukochanej przed piekłem, musi powrócić na ziemię,
by wymierzyć karę odpowiedzialnym za jej śmierć. Tak zaczyna się
jego krwawa odyseja przez świat żywych i umarłych. </span></span></div><p style="margin-bottom: 0cm;">
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjLJI7Cf5wUxbzhWKSRvqIZNB0b3smL791kGfc6P9pDHTHKWNwi02tJucZArYkwzEU3IOMxQZN_xl2FrpKZY0VmR0rymygtEcuZUlZUtFhdr5pJAfUPJQnG4L4-uoKXKVuos6bjgtUoZNgc-x5-RW83GYxdHA4YVQugnq_lennXmEymU9HJCMyZB5_qBs3/s3600/b.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2400" data-original-width="3600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjLJI7Cf5wUxbzhWKSRvqIZNB0b3smL791kGfc6P9pDHTHKWNwi02tJucZArYkwzEU3IOMxQZN_xl2FrpKZY0VmR0rymygtEcuZUlZUtFhdr5pJAfUPJQnG4L4-uoKXKVuos6bjgtUoZNgc-x5-RW83GYxdHA4YVQugnq_lennXmEymU9HJCMyZB5_qBs3/w400-h266/b.jpeg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu.</i></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i> <span face="Arial, sans-serif"><span>„The Crow” 2024, Hassell Free Productions, Davis-Films, The Electric Shadow Company</span></span></i></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEBIm7UEGdgX7Hm9fQyb3bOJyjs0slMVaXJO5mvyOeobX16691zAU4rqTXG2HogPJOhyphenhyphenhzfrL3EKOEgpb0xI_ufHyEeDNYdxZpRl2qskv1dTd_SfttZuibtpcAnXAIniJ8CDZbmn0YNDOAoX9PWG3BAWRX-j1OO-1QJqFzjr1iZXJAz8re-GZkGtwGfIYI/s3600/c.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2400" data-original-width="3600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEBIm7UEGdgX7Hm9fQyb3bOJyjs0slMVaXJO5mvyOeobX16691zAU4rqTXG2HogPJOhyphenhyphenhzfrL3EKOEgpb0xI_ufHyEeDNYdxZpRl2qskv1dTd_SfttZuibtpcAnXAIniJ8CDZbmn0YNDOAoX9PWG3BAWRX-j1OO-1QJqFzjr1iZXJAz8re-GZkGtwGfIYI/w400-h266/c.jpeg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu.</i></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i> <span face="Arial, sans-serif"><span>„The Crow” 2024, Hassell Free Productions, Davis-Films, The Electric Shadow Company</span></span></i></span></span></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCyJpFVE7KIZUMbDbMoSFPMsLsQM92vxo1o6QMNHiryhsWR4kJxaR_zZ1nuFQ9y6VUnm6lk6E6Uaa2E1ym2azPsNoRYNLD8cjSHk7nmBgfGs73Ax9-p8PhTCF51WUQ1DOBHHob95FLjCviNEhkDWSqrjtbV4oBBApS7ybpfi4NKqCh03iHzyNbE0RT7kvX/s3600/d.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="3600" data-original-width="2400" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCyJpFVE7KIZUMbDbMoSFPMsLsQM92vxo1o6QMNHiryhsWR4kJxaR_zZ1nuFQ9y6VUnm6lk6E6Uaa2E1ym2azPsNoRYNLD8cjSHk7nmBgfGs73Ax9-p8PhTCF51WUQ1DOBHHob95FLjCviNEhkDWSqrjtbV4oBBApS7ybpfi4NKqCh03iHzyNbE0RT7kvX/w266-h400/d.jpeg" width="266" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu.</i></span><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i> <span face="Arial, sans-serif"><span>„The Crow” 2024, Hassell Free Productions, Davis-Films, The Electric Shadow Company</span></span></i></span></span></span></span></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyseria:
Rupert Sanders („Królewna Śnieżka i Łowca”, „Ghost in the
Shell”, “Fundacja” - serial)</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Obsada:
Bill Skarsgård („John Wick 4”, „Barbarzyńcy”, „Deadpool
2”, „To”, „Atomic Blonde”); FKA Twigs („Słodziak”,
„Brighton Beach”); Danny Huston („Yellowstone” - serial,
„Wierny ogrodnik”, „Aviator”, „21 gramów”, „X Men
Geneza: Wolverine”, „Sukcesja” - serial); Laura Birn
(„Oczyszczenie”, „Ostatni”, „W pułapce myśliwego”) </span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Gatunek:
akcja / thriller</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Produkcja:
USA 2024</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Dystrybucja
w Polsce: Monolith Films</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: x-large;"><span><i><span style="color: #8e7cc3;">Źródło:
wszystkie materiały od Monolith Films</span></i></span></span></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-55000942836294427942024-03-17T11:43:00.006+01:002024-03-17T11:43:51.921+01:00Zapowiedź. „Puchatek: Krew i miód 2”<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: large;"><span style="color: #cc0000;">Za
górą trupów, za rzeką krwi leży kraina twoich koszmarów zwana
Stumilowym Lasem. Żądny mordu Puchatek powraca w towarzystwie
nowych, potwornych przyjaciół. Mniej miodu, więcej krwi. Po
sukcesie pierwszej części powraca horror „Puchatek: Krew i miód
2”. W kinach od 31 maja!</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSdXsDWr5PKk73VOhMTWqt8rCfvcUMPszMlh0Iv4FswubxyHvj8_AkiznlYlR1HZkRn7tCMZZOagj5UIh-ikJL49gu_bu40zN1mslwVjHtU5R13bNCapFu41ZgGaIDOzukGZUak1Ex4wQlSXCGGR0Nss0YjYi5M0EFCrBNgV4K8k8NdZa8g11Z7ijejEWh/s593/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="593" data-original-width="404" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSdXsDWr5PKk73VOhMTWqt8rCfvcUMPszMlh0Iv4FswubxyHvj8_AkiznlYlR1HZkRn7tCMZZOagj5UIh-ikJL49gu_bu40zN1mslwVjHtU5R13bNCapFu41ZgGaIDOzukGZUak1Ex4wQlSXCGGR0Nss0YjYi5M0EFCrBNgV4K8k8NdZa8g11Z7ijejEWh/w273-h400/a.jpg" width="273" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„</span></span>Winnie-the-Pooh: Blood and Honey 2<span face="Arial, sans-serif"><span>” 2024, Jagged Edge Productions</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Pierwsza
część filmu została zakazana w Hongkongu. Oburzeni recenzenci
pisali, że horror bezcześci ukochaną przez dzieci na całym
świecie bajkę! Mimo to widzowie pokochali tę produkcję. Fakt, że
budżet zwrócił się z nawiązką, to mało powiedziane! Producenci
zainwestowali 100 tys. dolarów, a film zarobił blisko 5 milionów
dolarów. Czy w przypadku drugiej części „Puchatek: Krew i miód”
będzie podobnie? Co nas czeka? Podobno żądny mordu Puchatek
powróci w towarzystwie nowych potwornych przyjaciół. Twórcy
slashera obiecują: mniej miodu, więcej krwi. Fani nie tylko
horrorów nie mogą się doczekać!</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #8e7cc3; font-size: large;"><span>Zobacz
zwiastun: </span></span></p><div style="text-align: center;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=oJAx22flong"><span style="color: #8e7cc3;"><span style="font-size: large;">https://www.youtube.com/watch?v=oJAx22flong</span></span></a></div><p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>O
filmie: Pięć miesięcy po masakrze w Stumilowym Lesie, Krzyś
próbuje wrócić do normalnego życia. Policja szuka domniemanych
bestii w miejscu masowego mordu, ale większość okolicznych
mieszkańców uważa Krzysia za prawdziwego sprawcę. Tymczasem
chłopak podczas terapii wraca do dramatycznych wydarzeń z
dzieciństwa, gdy podczas jego piątych urodzin, uprowadzona została
grupa dzieci wraz z jego bratem bliźniakiem.</span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Ukryty
w głębi Stumilowego Lasu Puchatek wciąż pała żądzą zemsty.
Wraz z nowymi, przerażającymi kompanami chce zgładzić nie tylko
Krzysia, ale wszystkich pozostałych przy życiu uczestników
urodzinowego przyjęcia sprzed lat. Dla niego krew jest słodka jak
miód.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPWFRc5JKEvJMIuwt2jPcgFGXw19RIm8Cy5boTV5jukQ4T-_aHToiRoCe4juImSPTLwy1Rmsr3E3gcihnjKBy0FZJofweg5iuomNXgsP3wTkpPt6MuWlI9_n7dHRvr7fa8dkDm6FqADmludtNv4lwBtFdIcAk7B3EN7jNkYv-e3ZMwXVAEPsPw9XDlf911/s1353/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="905" data-original-width="1353" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPWFRc5JKEvJMIuwt2jPcgFGXw19RIm8Cy5boTV5jukQ4T-_aHToiRoCe4juImSPTLwy1Rmsr3E3gcihnjKBy0FZJofweg5iuomNXgsP3wTkpPt6MuWlI9_n7dHRvr7fa8dkDm6FqADmludtNv4lwBtFdIcAk7B3EN7jNkYv-e3ZMwXVAEPsPw9XDlf911/w400-h268/b.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><span style="color: white;"><i>Kadr z filmu.</i> <span face="Arial, sans-serif"><span><i><span face="Arial, sans-serif"><span>„</span></span>Winnie-the-Pooh: Blood and Honey 2<span face="Arial, sans-serif"><span>” 2024, Jagged Edge Productions</span></span></i></span></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmfTlazMEJeN1LQAc3iXUz6GlEyGIFruRrnfyZJr98x2yImVqQk9xHAHH5CW5DNLeELx88frKUGj1CnpgDCpMCi-tMQlfWDGzyRgqaVvNLkLobDuQskkJggpdekhPm42tJ5rmDAaRnxsK9w1JiVkq0VpCH2ElxHe2ApGNMAEDuU-XJ7K1qp6blBBQ_hoj5/s1342/c.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="898" data-original-width="1342" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmfTlazMEJeN1LQAc3iXUz6GlEyGIFruRrnfyZJr98x2yImVqQk9xHAHH5CW5DNLeELx88frKUGj1CnpgDCpMCi-tMQlfWDGzyRgqaVvNLkLobDuQskkJggpdekhPm42tJ5rmDAaRnxsK9w1JiVkq0VpCH2ElxHe2ApGNMAEDuU-XJ7K1qp6blBBQ_hoj5/w400-h268/c.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><span style="color: white;"><i>Kadr z filmu.</i> <span face="Arial, sans-serif"><span><i><span face="Arial, sans-serif"><span>„</span></span>Winnie-the-Pooh: Blood and Honey 2<span face="Arial, sans-serif"><span>” 2024, Jagged Edge Productions</span></span></i></span></span></span></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg5glEnqM2gvp4qbi_Mz6LbcZ55pp0Uy0BKqGyga-gsv2wGiRx_FIHSWclOibAdfIXnj58cfObi5gZXYyRx9QP2-i4rrjT4rdRu5Qxy1kwbwx_yMu2xOrQ91M5jqB-in7a0mRlo6tVsjJoET4yKCAbn515_oCPib_M-gjiTYQoUxGJbAyNAPGiLMsYjjik/s1336/d.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="891" data-original-width="1336" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg5glEnqM2gvp4qbi_Mz6LbcZ55pp0Uy0BKqGyga-gsv2wGiRx_FIHSWclOibAdfIXnj58cfObi5gZXYyRx9QP2-i4rrjT4rdRu5Qxy1kwbwx_yMu2xOrQ91M5jqB-in7a0mRlo6tVsjJoET4yKCAbn515_oCPib_M-gjiTYQoUxGJbAyNAPGiLMsYjjik/w400-h266/d.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><span style="color: white;"><i>Kadr z filmu.</i> <span face="Arial, sans-serif"><span><i><span face="Arial, sans-serif"><span>„</span></span>Winnie-the-Pooh: Blood and Honey 2<span face="Arial, sans-serif"><span>” 2024, Jagged Edge Productions</span></span></i></span></span></span></span></span></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuKAEnBm_qhrse5LJHYWrvGIYa17sjhmfR28ImykQ3GD3Z83EO7Yd8HK33iN1JShtuwxvv3R9Yvkg_Y4tEJtWq-rSUUC_0edfocxXcUWE4jJdSSqyt_10Ua176ehSbTCTe632qs4c55ao94KrKyKRQfynucjGPQ0EuZ-hPSJKo31x_ARC0CVvWLtAQcgrU/s1331/e.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="891" data-original-width="1331" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuKAEnBm_qhrse5LJHYWrvGIYa17sjhmfR28ImykQ3GD3Z83EO7Yd8HK33iN1JShtuwxvv3R9Yvkg_Y4tEJtWq-rSUUC_0edfocxXcUWE4jJdSSqyt_10Ua176ehSbTCTe632qs4c55ao94KrKyKRQfynucjGPQ0EuZ-hPSJKo31x_ARC0CVvWLtAQcgrU/w400-h268/e.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu.</i> <span face="Arial, sans-serif"><span><i><span face="Arial, sans-serif"><span>„</span></span>Winnie-the-Pooh: Blood and Honey 2<span face="Arial, sans-serif"><span>” 2024, Jagged Edge Productions</span></span></i></span></span></span></span></span></span></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyseria:
Rhys Frake-Waterfield („Puchatek: Krew i miód”)</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Obsada:
Scott Chambers („Uciszyć zło”, „Patryk”, „Niewinny”);
Ryan Oliva („Świat w ogniu”, „Przebudzenie dusz”, „Duma i
uprzedzenie, i zombie”); Simon Callow („Cztery wesela i pogrzeb”,
„Wiedźmin” - serial, „Zakochany Szekspir”); Tallulah Evans
(„Whiet Lines” - serial, „Zło czai się w lesie”, „Syn
Rambow”)</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Gatunek:
horror</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Produkcja:
Wielka Brytania 2024</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Dystrybucja
w Polsce: Monolith Films</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: x-large;"><span><i><span style="color: #8e7cc3;">Źródło:
wszystkie materiały od Monolith Films</span></i></span></span></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-42728305577506986132024-03-16T12:01:00.003+01:002024-03-16T12:12:54.799+01:00„Snatchers” (2019)<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Rok
2012. Aby zatrzymać przy sobie chłopaka, który właśnie wrócił
z Meksyku przesadnie dbająca o swój szkolny status licealistka Sara
Steinberg oddaje mu dziewictwo, a już nazajutrz doznaje wczesnych
objawów ciąży. Następnego dnia budzi się z wielkim brzuchem, a
wsparcia szuka u byłej przyjaciółki Hayley Chamberlain, prymuski,
którą Sara odepchnęła po wejściu do uczniowskiej śmietanki
towarzyskiej. Razem jadą do kliniki aborcyjnej, gdzie okazuje się,
że dziewczyna, która uprawiała seks przed kilkudziesięcioma
godzinami jest w dziewiątym miesiącu ciąży. I gdzie następuje
poród inwazyjnego organizmu faktycznie obcego. Dziewczynom udaje się
przeżyć pierwszy wściekły atak egzotycznego pasożyta, ale to nie
koniec nietypowych problemów nastoletniej matki. Obcy za nią
chodzi, zostawiając za sobą stosy trupów. Sara i Hayley nie mają
wyboru – muszą ratować świat!</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX9WlPZA_h3z9-ZMySKWYgJb1corEVNOCzwmcJY5wnrNF1rl2ICUtqzOA7RIho6QzJEJaoElSAZtO6ELyCFYL-ax-D2g8N7LGlUAgNBj4ccE4jzlXhjlib2FEFm_dXtQyUGzW6HdaJpQn9se3kcC32Bo0eCqMYn50covEVKxpez4FBUuwBtG6CnWHrLDFT/s1404/a.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1404" data-original-width="1000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX9WlPZA_h3z9-ZMySKWYgJb1corEVNOCzwmcJY5wnrNF1rl2ICUtqzOA7RIho6QzJEJaoElSAZtO6ELyCFYL-ax-D2g8N7LGlUAgNBj4ccE4jzlXhjlib2FEFm_dXtQyUGzW6HdaJpQn9se3kcC32Bo0eCqMYn50covEVKxpez4FBUuwBtG6CnWHrLDFT/w285-h400/a.jpg" width="285" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Snatchers” 2019, MAKE GOOD Content</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Komediowy
horror science fiction o cudzie narodzin produkcji amerykańskiej. W
2015 roku Stephen Cedars, Benji Kleiman i Scott Yacyshyn, nakręcili
krótkometrażowy film o osobliwym stanie (nie)błogosławionym -
który wyrósł z pomysłu na historię czterdziestoletniej kobiety
przebywającej w bazie wojskowej, gdzie miało dojść do
„kosmicznego zapłodnienia” - jako dowód koncepcji, wykonalności
scenariusza przedstawionego wcześniej ich niekryjącemu
niezrozumienia menadżerowi. Miniprodukcja przekonała agenta i
przyciągnęła wielką amerykańską firmę Warner Bros. - pierwszy
nabywca pomysłu o obcym wewnątrz niej, który następnie został
wykorzystany w serialu „Snatchers” (2017-2018), koniec końców
zrealizowanym pod szyldem MAKE GOOD Content Paula Younga (m.in.
współproducent</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2014/11/klatwa-jessabelle-2014.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Klątwy Jessabelle”</span></a> <span style="color: white;">Kevina Greuterta). Film
pełnometrażowy, który swoją światową premierę miał w marcu
2019 roku na South by Southwest Film Festival, „Snatchers” w
reżyserii Stephena Cedarsa i Benjiego Kleimana – scenariusz
napisali ze Scottem Yacyshynem – to głównie ponowne wykorzystanie
scen z pierwszego sezonu ich zwariowanego serialu (w tym przypadku do
zespołu reżyserskiego dołączył Michael Lukk Litwak) o nastolatce
w niechcianej ciąży.</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><span style="color: white;">„</span><span face="Arial, sans-serif"><span><span style="color: white;"><i>Wredne
dziewczyny spotykają Obcego”</i> (komedia Marka Watersa z 2004
roku i filmowa seria filmowa otwarta w 1979 roku horrorem science
fiction Ridleya Scotta) – tak pierwsze pełnometrażowe osiągnięcie
reżyserskie Stephena Cedarsa i Benjiego Kleimana podsumowały
odtwórczynie czołowych ról: Mary Nepi (jako Sarah Steinberg) i
Gabrielle Elyse (jako Hayley Chamberlain), które na casting do
shorta „Snatchers” zgłosiły się na końcu. Ostatnie
przesłuchiwane aktorki „gotowe na bliskie spotkanie trzeciego
stopnia”. Uczestniczenie w „historycznym” wydarzeniu, do
którego doszło w stanie Utah (główne lokalizacje: miasta Midvale,
Heber City i Salt Lake City). Właściwie dzień jak co dzień w
świecie horroru. Typowa przygoda przez „komentatorów”
porównywana choćby do kultowego obrazu Joe Dantego pt. „Gremliny
rozrabiają” - domniemana próba przywołania ducha familijnych
opowieści z dreszczykiem, czy jak kto woli opowieści fantastycznych
z lat 80. XX wieku. Ale mnie jakoś po głowie chodził</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2020/01/bad-milo-2013.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Niegrzeczny Milo”</span></a> <span style="color: white;">Jacoba Vaughana, horror komediowy uwolniony w 2013 roku; i
przypomniały się też</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2014/06/zeby-2007.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Zęby”</span></a> <span style="color: white;">Mitchella Lichtensteina, a nawet
genialne</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2015/05/cos-za-mna-chodzi-2014.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Coś za mną chodzi”</span></a> <span style="color: white;">Davida Roberta Mitchella. Stephen
Cedars zapewniał, że „Snatchers” nie miał być „filmem z
przesłaniem”, moralitetem skierowanym do młodych ludzi myślących
o rozpoczęciu współżycia seksualnego. To miała być opowieść
„pozytywnie nastawiona do seksu”, nieuderzająca w apokaliptyczne
tony najbardziej zaangażowanych, żeby nie powiedzieć fanatycznych
propagatorów abstynencji seksualnej. Kult dziewictwa i zawoalowana
polemika autorów „Snatchers”. Przedmałżeńska inicjacja
seksualna – w dodatku przed osiągnięciem pełnoletności –
prowadząca do... apokalipsy. W każdym razie „nieprzystojne
zachowanie” piętnastoletniej protagonistki „Snatchers”
Stephena Cedarsa i Benjiego Kleimana narazi całą ludzkość.
Inwazja porywaczy ciał przypadkiem spowodowana przez amerykańską
licealistkę, bo przecież nie przez jej chłopaka, zarozumiałego
Skylera Cole'a (zabawna, ciekawie przerysowana kreacja Austina
Frybergera). Seks można uprawiać wyłącznie dla przyjemności?
Taki pogląd Sara Steinberg wygłasza na forum klasy, a nauczyciel
nie raczy jej poprawić! Demoralizacja nieletnich! Haniebne wmawianie
dziewczynkom, że celem stosunków seksualnych nie musi być
prokreacja. Ale dla Sary jest jeszcze nadzieja – tylko połowicznie
skażona „przebrzydłą lewacką propagandą”, nieobarczająca
odpowiedzialnością chłopaka. Przyjemność jego, konsekwencje jej.
Mogła nie rozkładać nóg, prawda? Hayley ma czelność się z nią
nie zgadzać – wyglądała na porządną (nigdy nikomu do łóżka
nie wskoczyła), ale kiedy trzeba wypić piwo, którego jej koleżanka
sobie nawarzyła, opowiada typowe bajeczki wściekłych macic (bo
chyba tak kulturalni ludzie tytułują niektóre kobiety...?).
Rzekoma sojuszniczka próbuje zawrócić główną bohaterkę
„Snatchers” Stephena Cedarsa i Benjiego Kleimana ze słusznej
drogi. Zbłąkana owieczka zmierza ku cnotom niewieścim (cokolwiek
to jest), a jej tak zwana przyjaciółka robi wszystko, co w jej
mocy, by w grzechu pozostała. </span></span></span></span>
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilhNTGWBer4S791VilSOCxDXlR8ulN9XR3_L_FtaSV1-H7IjeorprSHpCyRm7HdIdivfTTAy7XJUdVKLZEhSCDq_QzuRbD0sWafLBF9hbAJNcIs4dAh8MNbzSe15ymdXfLKCJmSIPr_Pp42s_Kvh8nOpMfl_I8cipY9VcD1HCdCcSOIEblHOtijPiaZEa2/s853/b.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="853" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilhNTGWBer4S791VilSOCxDXlR8ulN9XR3_L_FtaSV1-H7IjeorprSHpCyRm7HdIdivfTTAy7XJUdVKLZEhSCDq_QzuRbD0sWafLBF9hbAJNcIs4dAh8MNbzSe15ymdXfLKCJmSIPr_Pp42s_Kvh8nOpMfl_I8cipY9VcD1HCdCcSOIEblHOtijPiaZEa2/w400-h225/b.JPG" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Snatchers” 2019, MAKE GOOD Content</span></span></i></span></span></span></td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Patriarchalna
rzeczywistość urojona seryjnych morderczyń dzieci nienarodzonych.
Antykoncepcja awaryjna na śniadanie, obiad i kolację (w sumie
jakieś trzy kilogramy piguł dziennie), a kiedy to zawiedzie
opychają się tabletkami poronnymi – czytanie ze zrozumieniem
ulotek dołączonych do opakowań wyrobów farmaceutycznych opanowali
tylko panowie, dlatego przed domami rozwiązłych pań widuje się
ciężarówki wypełnione podstawą ich niezdrowej diety. Niestety,
piętnastoletnia bohaterka „Snatchers” Stephena Cedarsa i
Benjiego Kleimana, zorientowała się, że jest w ciąży najwyżej
parę godzin przed porodem. Zostaje więc klinika aborcyjna, przed
którą stoi dżentelmen z transparentem i mówi: „Boże, ulituj
się nad dziwkami, albowiem nie wiedzą, co czynią”, czy coś w
tym rodzaju. Jedna „nierządnica” straciła dziewictwo
przedwczoraj, a druga inicjacji seksualnej jeszcze nie przeszła. Po
powrocie z Meksyku (program wymiany uczniowskiej) Skyler Cole
przeprowadził poważną rozmowę z dziewczyną, której
najwidoczniej wydawało się, że nadal są parą. W każdym razie
Sara Steinberg miała nadzieje, że „najlepsza partia w szkole”
zmieni zdanie, ale nie – Skyler ewidentnie zmęczył się czekaniem
na skonsumowanie ich związku. Tak to widzi Sara, dziewczyna, która
w końcu ulegnie. Odwiedzi niezaopatrzonego w prezerwatywy
aroganckiego młodzieńca, któremu w ogniu rozkoszy zapomni się, że
to miał być stosunek przerywany. Ale to nic, Sara nie będzie robić
mu wymówek, bo mógłby poszukać pocieszenia u innej. Na przykład
Kiany, niby najlepszej przyjaciółki Sary, a już na pewno najmniej
dyskretnej członkini - liderki - popularnej paczki, dla której
główna bohaterka „Snatchers” poświęciła prawdziwą
przyjaźni, o czym zaświadczy już reakcja na nagłe pogorszenie
samopoczucia Sary: poranne mdłości, incydent na szkolnym korytarzu.
Zaniepokoi się jedynie wzorowa uczennica Hayley Chamberlain.
Ulubienica rodzicielki Sary, samotnej matki tęskniącej za swoją
małą córeczką. Niepotrafiącej przebić się przez mur, jakim
otoczyła się dorastająca latorośl. Naburmuszona dziewczyna
niedopuszczająca kochającej mamy do swoich sekretów. Zdaniem Sary
kobiety przewrażliwionej, może nawet histeryzującej i z pewnością
nietaktownie narzucającej się ze swoim towarzystwem.
Nadopiekuńczej, nieszanującej prywatności Sary, wścibskiej i
drażniąco szczebioczącej fanki Hayley. Można by pomyśleć, że
chętnie zamieniłaby się z państwem Chamberlain córkami i to
jeszcze przed masakrą bękartów Sary. Nielegalnych obcych. Czy to
aby nie brzmi ksenofobicznie? To nie one ukuły niepoprawny
politycznie termin „nielegalny imigrant”. Sara i Haley
przysięgają, że nie są wrogo nastawione do cudzoziemców, ani
nawet lekko uprzedzone, ale skoro w Stanach Zjednoczonych takie
rzeczy się nie zdarzają, a Skyler właśnie wrócił z Meksyku...
Tyle się mówi o pasożytach przywożonych z zagranicznych wakacji.
Takich wczepiających się w karki organizmów żywych i
przejmujących kontrolę nad ich funkcjami motorycznymi? Właściwie
przejęci ludzie wyglądaliby zupełnie jak zombie, gdyby nie
opuszczone głowy i „narośl z bystrymi oczkami”. Animatroniczny
słodziak. Porusza się jak pająk na dopalaczach – czyli nie
najprzyjemniejszy widok dla takiej arachnofobiczki jak ja – ale
jako „władca marionetek” rozbraja spojrzeniem. Mruga
porozumiewawczo, a niekiedy jakby z ogromnym zdziwieniem przygląda
się dwunożnym stworzeniom zabawnie ruszającym otworami gębowymi i
wskazującym na niego jakimś żelastwem. Obcy w obcym kraju. Mała
maszyna do zabijania teoretycznie podążająca za biologiczną
matką. Masakra w amerykańskiej miejscowości z wykorzystaniem
praktycznych efektów specjalnych – pokawałkowane ciała w „morzu”
różowawej krwi – która nikogo o mdłości przyprawić nie
powinna. Poza substancją imitującą krew makabryczne rekwizyty
prezentują się całkiem realistycznie, ale lekka tonacja i
humorystyczne dodatki (na przykład odcięte ramię policjanta z
palcami zaciśniętymi na pączku; na marginesie, akcja z blenderem
może przypomnieć </span></span><a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2014/01/nastepny-jestes-ty-2011.html?m=0"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #8e7cc3; font-size: small;"><span>„Następny jesteś ty”</span></span></a><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span> Adama Wingarda)
zamierzenie psują efekt szokujący. Można powiedzieć, że twórcy
dołożyli starań, by oswoić widza z potencjalnie niesmacznymi
widokami – figlarne krwawe ujęcia, <i>gore</i> z przymrużeniem
oka (też całkiem widowiskowe organiczne „budowle” obcych,
kokonowy show najeźdźców z nastoletniego łona), jak to zwykle w
komediowych siekaninach bywa. Reżyserzy „Snatchers” zdradzili,
że praca z animatroniką była niemałym wyzwaniem – wymagana
„nadludzka” cierpliwości, bo jak niechcący wychodzi ci uroczy
Pokemon, musisz zaczynać niemal od początku – ale najtrudniejszą
częścią zadania prawdopodobnie było połączenie efektów
praktycznych z komputerowymi: zabawnymi obrazami tandetnymi. Wszak
trochę sztuczności jeszcze nikogo nie zaszkodziło. „Snatchers”
Stephena Cedarsa i Benjiego Kleimana posiada cechy
pastiszu/karykatury, przy czym „na tapetę” nie wzięto tylko
mrocznych powieści o inwazji obcych, horrorów science fiction, ani
nawet familijnych <i>monster movies</i> z poprzedniego wieku –
pompatyczne amerykańskie superprodukcje, przeróżne opowieści o
dzielnych Amerykanach ratujących świat przypuszczalnie też
znalazły się w kręgu zainteresowania niegrubiańskich kawalarzy.
Obśmiewanie poprawne politycznie:) Uwaga: po napisach końcowych
jeszcze jedna scenka.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Bezpretensjonalna
rozrywka debiutujących w pełnym metrażu amerykańskich reżyserów,
w większości zmontowana z wypuszczonego dwa lata wcześniej
pierwszego sezonu ich serialu pod tym samym tytułem. „Snatchers”
Stephena Cedarsa i Benjiego Kleimana to standardowy <i>teen horror</i>
w sosie komediowym. Łatwo wchodzące stereotypowe dziełko,
komentujące współczesną rzeczywistość w odpowiednio
przejaskrawionym stylu. Sposób na rozluźnienie – kiedy pasożyty
rozrabiają.</span></span></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-77437720196863197372024-03-14T11:57:00.005+01:002024-03-14T11:57:57.092+01:00„Spaghetti” (2023)<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Pielęgniarka
z Los Angeles, Lena Simon, w drodze do pracy niechcący przebija
oponę w samochodzie, a pomoc oferuje przystojny nieznajomy
przedstawiający się jako Scotty Sharpe. Mężczyzna musi się
postarać, by skłonić damę z ciętym językiem do skorzystania z
propozycji podwózki, a po tym drobnym sukcesie pokazuje jej, jak
bardzo pomyliła się w jego ocenie. Imponuje pracą z dziećmi w
charakterze mówcy motywacyjnego. Lena zaczyna podejrzewać, że
przypadkiem znalazła idealnego partnera, co potwierdza ich pierwsza
oficjalna randka. A potem nabiera przekonania, że mężczyzna jej
marzeń nie traktuje poważnie ich związku i choć nigdy nie
wierzyła w skuteczność takich praktyk, korzystając z protekcji
najlepszej przyjaciółki, fryzjerki Toni, zwraca się do szamanki
voodoo, która zgodnie z jej życzeniem, za sowitą opłatą odprawia
rytuał miłosny i tłumaczy klientce, jak go dopełnić. Wbrew
sceptycyzmowi Leny, druga randka z pysznym spaghetti bolognese
przynosi piorunujące efekty.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDJtfBhm85EPgYwHz_GPDAcklbTgZPhzQhsqWnWy6lT4oYNQywdjm8T70r5kQot9zavXSeoeWhVB35SjFUtK5qUbD7q4U6L3vXinfT7wBmlGSamlE4Wz07PjeTNk3P_qbcKqCDDI0DQnV8f6n9P4cniwtEGDPNC6b9NAi3hS4KsXZr-JXg81YdWdFo7MwI/s2880/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2880" data-original-width="1944" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDJtfBhm85EPgYwHz_GPDAcklbTgZPhzQhsqWnWy6lT4oYNQywdjm8T70r5kQot9zavXSeoeWhVB35SjFUtK5qUbD7q4U6L3vXinfT7wBmlGSamlE4Wz07PjeTNk3P_qbcKqCDDI0DQnV8f6n9P4cniwtEGDPNC6b9NAi3hS4KsXZr-JXg81YdWdFo7MwI/w270-h400/a.jpg" width="270" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Spaghetti” 2023, Skinfly Entertainment, Daniel Lord Productions, Spaghetti Movie</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></p><div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;"><span style="color: white;">„</span><span face="Arial, sans-serif"><span><span style="color: white;">Zrobiliśmy
w tym filmie rzeczy, jakich nikt jeszcze w horrorze nie zrobił” -
taki przekaz popłynął od Lyle'a Howry'ego, czołowego
przedstawiciela firmy Skinfly Entertainment (założyciel i prezes),
głównego producenckiego opiekuna projektu „Spaghetti”, we
wrześniu 2023 roku uwolnionego w usłudze VOD, reżyserskiego
dokonania Adama Gierascha, twórcy między innymi „Autopsy”
(2008) i „Night of the Demons” (2009), czyli remake'u kultowego
horroru Kevina Tenneya z 1988 roku oraz współscenarzysty choćby
takich pozycji, jak „Krokodyl zabójca”,</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2015/10/krwawa-masakra-w-hollywood-2004_37.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Krwawa masakra w Hollywood”</span></a> <span style="color: white;">i „Kostnica” Tobe'ego Hoopera, „Bestia z mokradeł”
Gary'ego Jonesa czy „Matka łez” Dario Argento. Pierwszą wersję
scenariusza „Spaghetti” przygotowali Markice Moore i
niewymieniony w czołówce Dempsey Gibson, a ostateczne opracowanie
tekstu przypadło Jasonowi Rainwaterowi. Na pokład udało się
wciągnąć kojarzonego głównie z przebojowym „Dniem
Niepodległości” Rolanda Emmericha, operatora filmowego Andrew
Parke'a.</span></span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Fantazyjna
czołówka – hipnotyczny szał ciał w rytm sugestywnej muzyki
artysty znanego jako Slasher Dave – i lądowanie w świecie
półamatorsko przedstawionym. Staranna stylizacja na kino klasy Z
czy niechlujna praca z niewielkim budżetem? Tak miało być czy tak
musiało być? Tandetne zdjęcia, niedopasowane, drażniące melodie
(z wyjątkiem wspomnianego już głównego motywu muzycznego,
niestety wykorzystanego tylko na początku i na końcu tego filmowego
koszmarka), niesamowicie siermiężny montaż i iście bollywoodzkie
kreacje aktorskie, bądź co bądź, perfekcyjnie dopasowane do
częściowej tonacji utworu; doskonale odnajdujące się w
„telenowelowym klimacie” tego <i>spaghetti horroru/thrillera</i>
popełnionego przez nieobcego długoletnim fanom kina grozy Adama
Gierascha, współpracownika nieodżałowanego twórcy choćby takich
gatunkowych gwiazd jak „Teksańska masakra piłą mechaniczna”
(1974) i „Duch” (1982). Obiecujący scenariusz w mojej ocenie
pogrążony przez pokraczną warstwę techniczną. Niezgrabne
stworzenie być może sprowadzone na świat naumyślnie –
potencjalny eksperyment artystyczny zgodnie z planem przeprowadzony.
W końcu w takim – nowatorskim – duchu „Spaghetti”
zapowiadano, ale też nie sądzę, żeby wielu widzów potrzebowało
takich wskazówek, by nabrać podejrzeń, że ta cała fuszerka to
tylko poza. Przewrotna gra z miłośnikami opowieści mrocznych.
<i>Sweet romance</i>, <i>voodoo horror</i>, <i>obsession thriller</i>
i... Co Lenie Simon przeznaczone, przy drodze rozkraczone.
Przedpołudnie w Mieście Aniołów – niewielka przeszkoda w drodze
do pracy i rycerz w lśniącym cabrio, niezrażony niegrzecznym
zachowaniem niewiasty w opałach, mówca motywacyjny Scotty Sharpe.
Tyle dobrze, że pierwszoplanowy duet, Brittany Lucio i Newton
Mayenge, nie wymagał takiego samozaparcia, jak niemal wszyscy
pozostali członkowie obsady (nie wykluczam, że podążający za
wskazówkami reżysera, czyli udający „scenicznych zbiegów ze
spalonego teatru”). Prawie, bo Donna Glytch, odtwórczyni
najlepszej przyjaciółki Leny, przebojowej fryzjerki imieniem Toni,
też w moim poczuciu zbytnio nie nadużywała „techniki
grindhouse'owej”. W każdym razie wcale bym się nie zdziwiła,
gdyby się okazało, że „Spaghetti” Adama Gierascha to twór
natchniony „ślicznymi paskudami” z lat 70. i 80. XX wieku.
Potworek o miłości, obsesji i rytuale z krwią menstruacyjną.
Maczamy zużyty tampon w sosie bolońskim i karmimy nim człowieka, z
którym chcemy spędzić resztę życia. Ale najpierw musimy poszukać
houngana lub mambo, bo bez odprawienia odpowiedniego obrzędu
„pyszna” mikstura miłosna nie zadziała. Miało nie być jak w
filmach – Toni przysięgała, że wyznawcy voodoo skupieni wokół
niejakiej MaMa Ti'Mun, w których szeregi wstąpiła, ewentualnie od
czasu do czasu korzysta z ich, rzecz jasna niedarmowych usług, nie
urządzają hollywoodzkich szopek – ale po tym drastycznym pokazie
(właściwie rozbryzg takiej sobie imitacji krwi) zwykle twardo
stąpająca po ziemi, a przynajmniej lubiąca tak o sobie myśleć,
pielęgniarka, z pretensją w głosie obwieszcza, że to wyglądało
dokładanie jak w tych wszystkich niewiarygodnych historyjkach
obrazkowych. Że też dała się na to namówić! Ale skoro już
zapłaciła, nie może wycofać się w takim momencie. Swoje już
przeszła – teraz kolej na boskiego Scotty'ego. Nakarmi
domniemanego oszusta i powie Toni „a nie mówiłam? To całe voodoo
to jedna wielka bzdura!”. Sceptycy w horrorze: i wszystko jasne?</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUnJc9C7aAwFhDuOGdbEte5uHA6kbJc9EAHTnsuiSO_Wvsu9Kt-5JMZGYjhjfGkkCDpzDtuPJAbZY2Kj81xxZibK7Tox3uOn6YwrN3mIG8Vsd8IIOwo8MxemeE1h21rCrgyToOurW2P9MVwKDgGWancMHJbaBfWChAmvsTpGTmy8rj0jQgEeJMhW24iWar/s4000/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="2614" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUnJc9C7aAwFhDuOGdbEte5uHA6kbJc9EAHTnsuiSO_Wvsu9Kt-5JMZGYjhjfGkkCDpzDtuPJAbZY2Kj81xxZibK7Tox3uOn6YwrN3mIG8Vsd8IIOwo8MxemeE1h21rCrgyToOurW2P9MVwKDgGWancMHJbaBfWChAmvsTpGTmy8rj0jQgEeJMhW24iWar/w261-h400/b.jpg" width="261" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: small;"><span style="font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Spaghetti” 2023, Skinfly Entertainment, Daniel Lord Productions, Spaghetti Movie</span></span></i></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Zakochana
złośnica albo pojętna uczennica nieżyjącego złudzeniami,
nieidealizującego rzeczywistości starszego brata Lawrence'a
(wymuszona kreacja Dairolda Pottsa), postanawia zawalczyć o swojego
księcia z bajki. Niekonwencjonalna metoda na „zdobycie”
mężczyzny. Zdesperowana realistka. A wystarczyła stara, dobra
komunikacja. W każdym razie Lena zapomniała, że w horrorze trzeba
szczególnie ostrożnie obchodzić się z marzeniami. Bardziej uważać
niż w prawdziwym życiu, bo tutaj w dziesięciu przypadkach na
dziesięć życzenia się spełniają:) Chciała oddanego partnera,
to ma – usługa matrymonialna MaMa Ti'Mun wykonana. A że inaczej
sobie to wyobrażała? Co myślała, że jak wyznawca voodoo, to
będzie czytał jej w myślach? Powinna wyrażać się precyzyjniej,
a nie obwiniać sprzedawców miłości. Właściwie Lena szybko
dochodzi do wniosku, że kupiła obsesję. Mroczny prześladowca
zamiast idealnego partnera. Spełniły się koszmary senne
siostrzyczki Lawrence'a i Samuela zwanego Meatball (w tej
nieprzekonującej roli współscenarzysta omawianego filmu Markice
Moore). Moim zdaniem najbardziej klimatyczne momenty w „Spaghetti”
Adama Gierascha – w zasadzie mroczne wprowadzenia w kiczowate (nie
czytaj: campowe) oniryczne „upiorności” - które obejmują też
czołową postać męską. „Zarażony złymi snami”. Mimowolny
złodziej osobowości? Zmuszony do wchłonięcia cudzej duszy? Tak
czy inaczej, wszystko wskazuje na to, że urok zadziałał. Raptownie
wciągnięty w „lustrzaną krainę” – część skromnej zabawy
w „buu!”, jeden z nielicznych (nie żeby mnie to zasmuciło)
<i>jumperów</i>, ale chyba jedyny z szansą na powodzenie może nie
od razu w uniesieniu czterech liter widza z fotela, czy na czym tak
akurat siedzi, ile zmuszenie którejś części jego ciała do
drgnięcia. I powitał swoją panią królewskim śniadaniem. Dobra
zmiana, bo po poprzedniej upojnej nocy z Leną wymknął się o
świcie, kiedy jeszcze spała, i nawet nie raczył zostawić
wiadomości. Taki tupet! Teraz spisał się na medal, ale zaraz potem
wszystko zepsuł. Bo Lenie nie marzył się partner zaborczy, a takie
wrażenie odniosła podczas pierwszego spotkania Scotty'ego z jej
najbliższą przyjaciółką. I jeszcze te natrętne telefony.
Kobieta osaczona. Chciała, by mężczyzna spędzał z nią więcej
czasu, ale to już nielekka przesada. Myślała, że dawny Scotty
brzydko z nią pogrywa albo po prostu jest nieznośnym arogantem (jej
typ to oczko niżej na skali arogancki), ale teraz chyba zaczyna
rozumieć, że mężczyzna nie chciał narzucać się ze swoim
towarzystwem. Szanował jej przestrzeń osobistą i tego samego
zapewne oczekiwał od niej. To miał być związek, a nie niewola.
Takie sygnały zresztą sama Lena wysyłała Scotty'emu – dawała
do zrozumienia, że nie jest zainteresowana przesadnie troskliwymi
mężczyznami, że nie pociągają jej mili panowie, że ma słabość
do tak zwanych bad boyów. Odmieniło jej się na widok pary po raz
pierwszy spotkanej w miejscu pracy Toni? Niby uznała to za dziwne –
wstrząśnięta i zmieszana uległością towarzysza jednej z
klientek – ale na pierwszej randce ze Scottym przyznała (może
kłamała, nie wiem), że to urocze. Widząc niepewną minę mającego
dystans do siebie człowieka sukcesu, empatycznego mówcy
motywacyjnego, prędko przeszła do uspokajania najwyraźniej
nieszukającego dominującej partnerki czarusia. Zadbała o to, by
Scotty miał pewność, że Lena ani myśli, jak to się mówi,
trzymać go pod pantoflem. Nie po słowach, ale po czynach ją
poznajemy? Świadome rzucanie uroku niezbitym dowodem hipokryzji
„wyszczekanej” (ma charakterek) protagonistki „Spaghetti? A
może antagonistki? Tak czy owak, nie ulega wątpliwości, że Lena
popełnia straszliwy błąd. Rzekomo tonąca brzytwy się chwyta - i
weź tu po czymś takim zjedz spaghetti:) Prosto i najwstrętniej;
konkurencja wprawdzie niezbyt liczna, ale zwolennicy niesmaczny uczt
filmowych mogą docenić też „rozpuszczającego się człowieka”
(tj. twarz w śluzie – „Witamy w „Slime City” Grega
Lamberson) i widoczne mięsko w pierwszym „najściu nożownika”,
a ostatecznie pianę z ust. A decydujący pojedynek? Zabawny na swój
krwisty sposób;) Sporo ciosów w „nietypowe miejsce” i mogłabym
przysiąc pokonane stworzenie zachowało jeszcze resztki życia na
ostatnie zdziwione spojrzenie (hmm, jest jeszcze scenka w trakcie
napisów końcowych). Ogromna wola życia, aż zakrawająca na cud.
Ale nikt nie obiecywał biologicznej poprawności, „Spaghetti”
Adama Gierascha nie wygląda na takiego, który chce być traktowany
śmiertelnie poważnie. Najlepiej brać z przymrużeniem oka –
niezobowiązująca rada tylko dla niepotrafiących sobie odmówić
tej wątpliwej przyjemności, niemogących oprzeć się
(nie)bezpiecznej ciekawości. Niezobowiązująca rada dla pozostałych
– nie brać wcale.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: white; font-size: small;">„<span face="Arial, sans-serif"><span>Garażowa
produkcja” z nieobliczalnym przebiegiem. Obłudna pokraka stworzona
pod kierownictwem Adama Gierascha. Podłe żarcie z Jadłodajni pod
Horrorem i Thrillerem: rozgotowane „Spaghetti”. Według mnie
nieapetycznie wyglądająca papka, ale niesmakująca nijako; cuchnie,
ale do wytrzymania. Jak się człowiek uprze, to zje. Tylko po co? Bo
jeśli czegoś nie spróbujesz, nigdy się nie dowiesz, czy było
warto. Czasami lepiej nie wiedzieć:) </span></span></span>
</p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-69759940420815890472024-03-12T11:28:00.002+01:002024-03-12T11:28:16.139+01:00Jack Ketchum „Przeprawa”<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Rok
1848. Po zakończeniu wojny amerykańsko-meksykańskiej nadużywający
alkoholu młody dziennikarz Marion T. Bell w mieścinie Gable's Ferry
spotyka enigmatycznego kowboja Johna Charlesa Harta, który zaprasza
go do chaty przyjaciela zwanego Matką Piąchą. Mężczyźni
zwyczajowo mają polować na mustangi, a zaintrygowany postacią
Harta, przepijający spadek gryzipiórek, mimo braku doświadczenia,
bez namysłu przyjmuje propozycję praktycznie obcego jegomościa. A
nazajutrz poznaje Matkę, jak wkrótce odnotuje, zaskakująco
zwinnego wielkoluda, cierpliwego mentora i sympatycznego towarzysza,
w przeciwieństwie do swojego długoletniego przyjaciela,
nieszczędzącego Bellowi informacji o sobie. Męską sielankę
przerwą dwie straszliwie sponiewierane kobiety, uciekinierki z obozu
diabolicznych Sióstr Valenzura, Meksykanek kierujących odrażającym
procederem i oddającym cześć Starym Bogom. Przerażająca relacja
jednej z ofiar handlarzy ludźmi z hacjendy po drugiej stronie Rio
Grande, urodziwej Meksykanki, półkrwi Indianki Eleny i jej upór w
dążeniu do ponownego spotkania z oprawcami zmuszą trzech
dżentelmenów do zaangażowania się w wielce ryzykowną misję.
Krwawą przeprawę.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVZ2_tJ-sbY0elUDEQlv3Mj33m1ZqZ17A1Hqi0NwYhB6EJ0ltk0FhQRdP178UNdQh2USLMnn76djAJO5Me1Mj0ulEUKo4KJXOgyjslX6vvO8poF3HWcTxB1NinsItxstYFpZte8jg32iWRYFyIiNYyeqXeADGyFKXoplepnmq58zgNp34CTcwA2egUJ3Hb/s1200/a.webp" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="755" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVZ2_tJ-sbY0elUDEQlv3Mj33m1ZqZ17A1Hqi0NwYhB6EJ0ltk0FhQRdP178UNdQh2USLMnn76djAJO5Me1Mj0ulEUKo4KJXOgyjslX6vvO8poF3HWcTxB1NinsItxstYFpZte8jg32iWRYFyIiNYyeqXeADGyFKXoplepnmq58zgNp34CTcwA2egUJ3Hb/w251-h400/a.webp" width="251" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Okładka książki. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Przeprawa”, Wydawnictwo Skarpa Warszawska 2024</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Minipowieść,
ewentualnie dłuższe opowiadanie wielkiego Jacka Ketchuma (właściwie
Dallas William Mayr), nieodżałowanego amerykańskiego pisarza w
2011 roku uhonorowanego World Horror Convention Grand Master Award za
wybitny wkład w gatunek horroru, autora między innymi
kontrowersyjnej powieści „Poza sezonem”, otwarcia
kanibalistycznego cyklu częściowo przeniesionego na ekran;
zainspirowanymi prawdziwymi wydarzeniami, wstrząsającymi „Jedynym
dzieckiem” i „Dziewczyną z sąsiedztwa, która też doczekała
się swojej filmowej wersji (udane przedsięwzięcie pod dyrekcją
artystyczną Gregory'ego Wilsona uwolnione w roku 2007) oraz zdobywcy
Bram Stoker Award,</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2017/02/the-lost-2006.html"><span style="color: #8e7cc3;">zekranizowanego</span></a> <span style="color: white;">przez Chrisa Sivertsona utworu w
Polsce publikowanego pod tytułem „Straceni”. Bram Stoker Award
gorąco dopingowany przez Stephena Kinga (Ketchum nazwał go swoim
niezwykłym cheerleaderem), „najstraszniejszy facet w Ameryce”
otrzymał choćby za opowiadanie „Pudełko” z kolekcji „Królestwo
Spokoju” - laureatka tej samej prestiżowej nagrody - na kanwie
którego powstała miniprodukcja w reżyserii Jovanki Vuckovic, jeden
z segmentów filmowej antologii z 2017 roku pt.</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2017/06/xx-2017.html"><span style="color: #8e7cc3;">„XX”</span></a><span style="color: white;">. „Przeprawa”
(oryg. „The Crossing”) swoją światową premierę miała w roku
2003, a pierwszą polskojęzyczną edycję wypuszczono aż
dwadzieścia jeden lat później – efektowna oferta Wydawnictwa
Skarpa Warszawska w starannym tłumaczeniu Roberta J. Szmidta. Twarda
oprawa apetycznie ozdobiona przez Piotra Cieślińskiego, szkarłatne
brzegi kart i graficzne elementy dekoracyjne w środku: rozbryzgi
czarnej krwi i dwa symbole Dzikiego Zachodu w „rozdziałowym
odliczaniu”.</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i>Rape
and revenge</i> na Dzikim Zachodzie. Przekształcenie scenariusza
filmowego Jacka Ketchuma zainspirowanego paskudną działalnością
czterech sióstr z meksykańskiego stanu Guanajuato. María Delfina
González Valenzuela, María del Carmen González Valenzuela, María
Luisa González Valenzuela oraz María de Jesús González Valenzuela
w latach 1950-1964 prowadziły stręczycielski przybytek o nazwie
„Rancho El Ángel”, hacjendę tortur, w której zamordowano co
najmniej dziewięćdziesiąt jeden osób. Z naciskiem na „co
najmniej”, bo siostry Valenzuela - wpisane do Księgi Rekordów
Guinnessa jako najbardziej płodne partnerstwo w zabijaniu - mogły
unicestwić nawet więcej niż dwieście istnień. W każdym razie na
ich ranczo znaleziono ciała/szczątki osiemdziesięciu kobiet,
kilkunastu mężczyzn i paru płodów. Wpływ na „Przeprawę”
wywarła też autentyczna historia bodaj z lat 50. XX wieku –
przykre spotkanie kierowcy ciężarówki z dwiema nagimi niewiastami,
które miały zbiec z obozu niewolników, prawdopodobnie założonego
przez czcicieli Szatana handlującymi kobietami. Jack Ketchum
dopatrzył się w tych paskudnych sprawach potencjału westernowego.
Zmiana ram czasowych była podyktowana pragnieniem skonfrontowania
„potworów w ludzkiej skórze” z dzielnymi kowbojami - ta wizja
wydawała mu się atrakcyjniejsza od typowej akcji policyjnej.
Potrzebował jeszcze jakiegoś krwawego konfliktu pasującego do
nagłego zainteresowania „drugą stroną Rio Grande”, do
wypuszczenia się na terytorium wrogów amerykańskich rewolwerowców.
Do głowy przyszła mu wojna z lat 1846-1848, a po przeanalizowaniu
tematu – zagłębieniu się w historię – poczuł, że znalazł
idealny rok dla „nieznanej misji amerykańsko-meksykańskiej”.
Urodzony w Livingston w stanie New Jersey absolwent Emerson College w
Bostonie, gdzie uzyskał tytuł licencjata z języka angielskiego,
pojętny uczeń protegowanego Howarda Phillipsa Lovecrafta, Roberta
Blocha, autora między innymi zekranizowanej przez Alfreda Hitchcocka
„Psychozy”, scenariusz nigdy nienakręconego filmu o prawdziwej
męskiej przyjaźni na Dzikim Zachodzie w końcu przerobił na umowne
sprawozdanie gryzipiórka z „The Sun”. <i>Spiritus movens</i>
narratora „Przeprawy” Mariona T. Bella był Edward Zane Carroll
Judson senior, bardziej znany jako Ned Buntline, amerykański
wydawca, dziennikarz i pisarz żyjących w latach 1821-1886, na
teksty którego Ketchum natrafił w fazie fascynacji Jamesem Butlerem
'Dzikim Billem' Hickokiem. Niechronologiczny zapis wydarzeń ze
schyłku pierwszej połowy XIX wieku. Fragment biografii
amerykańskiego dziennikarza i koszmarne wspomnienia poznanej w
szokujących okolicznościach podchodzącej z Meksyku półkrwi
Indianki. Fikcyjni sojusznicy „ożywieni” pod natchnieniem
postaci autentycznych. „Przeprawę” otwiera rzeź kurczaków na
skromnej farmie w Meksyku. Błyskawicznie eskalująca, radosna
przemoc - czysty sadyzm – członków niesławnej bandy wiedźm
Valenzura: Ewy, Marii i Lucii. Początek długiej gehenny
nastoletniej Celiny i jej starszej siostry Eleny. Niewolnice
bezkarnych degeneratów torturujących, gwałcących i mordujących,
urzędujących w ohydnej hacjendzie (nad)gorliwych wyznawców Starych
Bogów. Mitologia aztecka, ale „dziwnie” pachnąca mitologią
Cthulhu.</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihT6JvaUItYu05pkS72lNiQ6zAJwYRk1bVmavakQkMZU759jMPO-mRslveHx65qa_APwDtOG4CRhetVPBQG5-JyuK7Xm6VNdo_BZ2Xzm56JQajtrSYxUSf3xk9dYifLLSaQqwR5cApHHp7HC5g4NA_Dt_8WrXZTNDRFU-7czmB0E2qq9R1pXIfDglt4EYE/s1000/b.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="667" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihT6JvaUItYu05pkS72lNiQ6zAJwYRk1bVmavakQkMZU759jMPO-mRslveHx65qa_APwDtOG4CRhetVPBQG5-JyuK7Xm6VNdo_BZ2Xzm56JQajtrSYxUSf3xk9dYifLLSaQqwR5cApHHp7HC5g4NA_Dt_8WrXZTNDRFU-7czmB0E2qq9R1pXIfDglt4EYE/w266-h400/b.jpg" width="266" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Okładka książki. <span face="Arial, sans-serif"><span>„The Crossing”, Crossroads Press 2018</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>W
sennej miejscowości Gable's Ferry, <i>„na drugim brzegu rzeki
Kolorado, na południe od złotonośnych pól Kalifornii i na północ
od Meksyku”</i> w roku zakończenia wojny amerykańsko-meksykańskiej
dwudziestojednoletni moczymorda Marion Bell w zatłoczonym Little
Fanny Saloon z narastającym zdumieniem przygląda się karcianej
rozgrywce, w której bierze udział legendarny zwiadowca John Charles
Hart. Imponująca odwaga niesamotnego jeźdźca, który z jakiegoś
sobie tylko znanego powodu (tę zagadkę może rozwiązać
„genealogiczna dociekliwość” młodego Bella) zwraca uwagę na
wiecznie pijanego dziedzica, marnującego w gruncie rzeczy dobre pióro na niezbyt wysoko
opłacane depesze dla „The Sun”. Podziwiany poskramiacz
mustangów, skryty kowboj współpracujący z serdecznym Matką
Piąchą, wspaniałomyślnie oferuje najwyraźniej staczającemu się
narratorowi, byłemu korespondentowi wojennemu, który pojechał za
generałem Winfieldem Scottem, aż do Mexico City, pobyt w
nieekskluzywnym „hotelu”. Oferta pracy, ale nie mogłam oprzeć
się wrażeniu, że Hartowi zależy na odseparowaniu obiecującego
dziennikarza od alkoholu. Odwyk w chacie wielkoluda i oczywiście
pustyni pełnej dzikich koni. Najwspanialsza przygoda w
dotychczasowym życiu Mariona Bella – przygoda z „tą bryłą
lodu”, jak zwykli nazywać generała Scotta nowi przyjaciele
głównego bohatera „Przeprawy”, którą ten ostatni tak się
przechwalał, nie umywa się do przygody z poskramiaczami mustangów
– płynnie przechodząca w najczarniejszy rozdział jego
umiarkowanie barwnej kroniki. Wyjście z krzaków nagich kobiet,
które sądząc po obrażeniach, powinny już nie żyć. Konną
podróż do chaty dobrodusznego Matki, przetrwa tylko jedna:
najwidoczniej niepoczuwająca się do wdzięczności Elena. W każdym
razie po niepokojącym incydencie nocnym – delikatnie mówiąc,
nietypowe zachowanie nieszczęsnej niewiasty – bezinteresowni
dobroczyńcy z Dzikiego Zachodu będą musieli przyznać, że
przeczucia jednego z nich okazały się trafne. Bo John Charles Hart
od początku okazywał nieufność graniczącą z wrogością istocie
ludzkiej przez rodaków potraktowanej jak śmieć. Gorzej! Okropna to
historia, tym bardziej, że generalnie rzecz biorąc niebędąca
produktem rozbuchanej wyobraźni autora. W okrucieństwie fikcja
nigdy nie przegoni rzeczywistości, dlatego mistrz prozy
bezkompromisowej nie ograniczał się do fabuł całkowicie
zmyślonych. Poza tym potrzebował bezpiecznego upustu dla
wściekłości na niektórych przedstawicieli własnego gatunku.
„Antropologia niepopularna”. Badacz nieobojętny na bestialstwo,
pisarz nielukrujący rzeczywistości, wychowawca niegloryfikujący
ludzkości. Wergiliusz w ziemskim piekle. Tym razem piekle kobiet
zarządzanym przez kobiety. Biznes sadystyczny Sióstr Valenzura,
który może przypomnieć „Dziewczynę z sąsiedztwa”, <i>opus
magnum</i> Jacka Ketchuma, mękę nastoletniej Meg i jej
niepełnosprawnej siostry Susan, zbeletryzowaną wersję
wstrząsającej historii biednej Sylvii Likens. „Przeprawa”
wprawdzie obchodzi się z czytelnikiem łagodniej – a przynajmniej
mną nie targały tak silne emocje, jak podczas każdorazowej lektury
kultowej „Dziewczyny z sąsiedztwa” - nie ulega jednak
wątpliwości, że w wystawnie urządzonej hacjendzie zwyrodnialców
z „drugiej strony Rio Grande” rozgrywają się dantejskie sceny,
boleśnie znane, podejrzewam, najbardziej znanej bohaterce Ketchuma.
Przymusowe lokatorki domu sadystycznych uciech, gdzie tłumnie
spędzają bogaci kupcy. Zniewolone przez ludzkie kreatury niemające
litości nawet dla noworodków, a co tu dopiero mówić o
nastoletnich dziewczętach i kurczakach (okno na podwórze chorych
zabaw). Mściciele z Dzikiego Zachodu czy szlachetny oddział
Temidy? Jeden z ostatnich bastionów Sprawiedliwości? Na pewno akt
miłości i dżentelmeńska przysługa, ale za tą potencjalnie
straceńczą misją może też stać zwykła ludzka potrzeba ukarania
winnych. Niezdolność do darowania barbarzyństwa i pewność, że
ta obleśna machina inaczej się nie zatrzyma. Skrajna nietolerancja
na dewiantów. Umiarkowanie makabryczna przejażdżka po Brutalnym
Zachodzie, nieprzesadnie mocny <i>horror western</i>, który aż
prosiło się rozbudować. Miał Ketchum materiał na maxipowieść,
a postawił na minipowieść.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Przebieżka
z Jackiem Ketchumem, czyli fatalny sposób na pozbycie się
nadmiernego napięcia mięśniowego;) Krótka „Przeprawa” na
Dzikim Zachodzie. Mam niedosyt, ale pierwszy polski partner rzeczonej
konnej wyprawy wkrótce powinien temu zaradzić. Wydawnictwo Skarpa
Warszawska przygotowuje bowiem dłuższe dziełko autora do bólu
szczerego; kolejną premierową ofertę rodzimego wydawniczego biura
podróży. „Przebudzenie” bestii w Polsce. Tymczasem nie
zaszkodzi dotrzymać towarzystwa „ostatnim sprawiedliwym”.
Zanurzyć się w bagnie nieurojonym. Odwiedzić obskurny saloon
odnowy biologicznej artysty nieokiełznanego.</span></span></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-79741700350915650352024-03-10T12:34:00.003+01:002024-03-10T12:34:37.772+01:00Kim Stanley Robinson „Czerwony Mars”<div style="text-align: left;"><span style="color: white; font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>W
2026 roku rozpoczyna się pierwsza kolonialna podróż na Marsa. Na
pokład Aresa, największego międzyplanetarnego statku w historii
eksploracji kosmosu, trafia teoretycznie starannie wyselekcjonowana
setka ochotników, w większości złożona z obywateli Stanów
Zjednoczonych i Rosji. Specjalistów w różnych dziedzinach, którzy
mają położyć podwaliny pod cywilizację marsjańską.
Niezwłocznie po wylądowaniu na Czerwonej Planecie sławni
koloniści, zgodnie z wytycznymi ziemskich zwierzchników,
rozpoczynają budowę pierwszej osady na martwym globie, w nadziei na
stworzenie lepszej alternatywy cywilizacyjnej dla ludzkości. Główną
osią niezgody jest terraformowanie Marsa – gorących zwolenników
tego, jak się wydaje, nieuniknionego procesu nazywa się
„zielonymi”, a zaciekłych przeciwników „czerwonymi” -
niektórzy jednak uważają, że przede wszystkim należy odciąć
się od rodzimej planety, przestać spełniać życzenia potężnych
mieszkańców wyeksploatowanej, przeludnionej Ziemi. I wszystko
wskazuje na to, że Marsa czeka identyczny los. Zamiast marsjańskiej
utopii, destrukcyjna pogoń za zyskiem.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCOgZPZj5PTTQkzcRq7oZlqTvgZgsf3MMkvJkRKu_qaQm5QY1FXnm5lMqap50V0KCfm_-k67wKcMsMxyAzyO5t6m926LbWigeFG7WFc3k2P-az3YmGt07SPofTqupqNt30gjpOQTFdHXvQ-NEA5l5aCbfGxaVlFKpFyP-zStVCoHqEvwh-fUXPeBiu2E7X/s1245/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1245" data-original-width="844" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCOgZPZj5PTTQkzcRq7oZlqTvgZgsf3MMkvJkRKu_qaQm5QY1FXnm5lMqap50V0KCfm_-k67wKcMsMxyAzyO5t6m926LbWigeFG7WFc3k2P-az3YmGt07SPofTqupqNt30gjpOQTFdHXvQ-NEA5l5aCbfGxaVlFKpFyP-zStVCoHqEvwh-fUXPeBiu2E7X/w271-h400/a.jpg" width="271" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i><span style="color: white;">Okładka książki. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Czerwony Mars”, Vesper 2023</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Uznawany
za jednego z najwybitniejszych współczesnych autorów science
fiction, zdobywca wielu prestiżowych nagród (między innymi Hugo
Award, World Fantasy Award, Locus Awards, Nebula Awards, John W.
Campbell Memorial Award, Arthur C. Clarke Award), Kim Stanley
Robinson urodził się w Waukegan w stanie Illinois, a studiował na
University of California w San Diego, gdzie uzyskał tytuł
licencjata z literatury, a następnie na Uniwersytecie Bostońskim
skutecznie zawalczył o tytuł magistra filologii angielskiej. Parę
lat później zrobił doktorat z języka angielskiego na University
of California w San Diego, a jego promotorem był amerykański krytyk
literacki, filozof i badacz marksizmu Fredric Jameson, który
„zaraził go” miłością do twórczości Philipa K. Dicka –
praca doktorska Robinsona pt. „The Novels of Philip K. Dick”
została wydana, w twardej oprawie, w 1984 roku przez UMI Research
Press. W tym samym roku opublikowano jego pierwsze dwie powieści:
„The Wild Shore” (pol. „Dziki brzeg”), otwarcie „Three
Californias Trilogy” oraz „Icehenge”, przy czym już w 1976
roku gościł w antologicznej serii (konkretnie tomie osiemnastym
projektu Damona Knighta pt. „Orbit”), a właściwie ten zaszczyt
spotkał jedno z jego opowiadań: „In Pierson's Orchestra”. W
swoich opowieściach Kim Stanley Robinson zazwyczaj silny nacisk
kładzie na tematy środowiskowe, polityczne, społeczne i
ekonomiczne – socjaldemokrata, specjalizujący się w
antykapitalistycznych wizjach utopijnych (stawiany obok Ursuli K. Le
Guin, w kulturalnej kontrze do tak zwanego
prawicowo-libertariańskiego obozu na terytorium fantastyki naukowej:
dzieła między innymi Roberta A. Heinleina, Larry'ego Nivena i Poula
Andersona).</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Epopeja
wyrosła z pragnienia wyruszenia na wprawę z plecakiem po Marsie, z
wypiekami na twarzy oglądanego na zdjęciach satelitarnych
udostępnianych przez NASA. Jedno z najbardziej znanych literackich
dokonań amerykańskiego giganta w dziedzinie science fiction, Kima
Stanleya Robinsona, oficjalnie otwarta w 1992 roku „Trylogia
marsjańska” (oryg. „Mars Trilogy”), poruszająca podobne
tematy, co osadzona w innym uniwersum powieść „Icehenge”, jedno
z pierwszych opublikowanych dzieł człowieka zafascynowanego
(Nie)Martwą Planetą. Potężna operacja artystyczna – etap
pierwszy: „Czerwony Mars” (oryg. „Red Mars”), etap drugi:
„Zielony Mars” (oryg. „Green Mars”), etap trzeci „Błękitny
Mars” (oryg. „Blue Mars”), dodatek: zbiór opowiadań „The
Martians”) - wznowiona przez wydawnictwo Vesper. Pierwsza
polskojęzyczna edycja marsjańskiego tryptyku Robinsona została
wypuszczona w drugiej połowie lat 90. XX wieku przez oficynę
Prószyński i S-ka, a „marsjańska akcja” Vesper ruszyła w
latach 20. XXI wieku. W 2023 roku w „Wymiarach” (vesperowa seria
science fiction i science fantasy) objawił się „Czerwony Mars”,
ponad dziewięćsetstronicowa „książeczka” z mapą tytułowej
planety, w twardej okładce hipnotyzującej – graficzne arcydzieło
Michała Loranca i Celes Design – i szlachetnym tłumaczeniu Ewy
Wojtczak. Soczyście czerwona cegła, do której już w roku 2024
dołączy soczyście zielona koleżanka. Urbanistyczne wyzwanie <i>Homo
sapiens</i>. Przystosowanie środowiska do wygórowanych potrzeb
człowieka, inwazyjny gatunek obcy na czwartej planecie od Słońca.
Potencjalny niszczyciel wszechświata. Marsjańska misja w ośmiu
częściach – księgi spisane w trzeciej osobie reprezentowane
przez różne postaci. Najpierw uprzedzenie faktów, czyli wydarzenia
z 2053 roku, tragiczne w skutkach knowania Franka Chalmersa,
rzekomego przyjaciela pierwszego człowieka na Marsie,
charyzmatycznego, pewnego siebie amerykańskiego astronauty Johna
Boone'a. Potem cofamy się do 2026 roku, przenosimy na Aresa,
międzyplanetarny statek kosmiczny, dowodzony przez poznanego już
Amerykanina Franka Chalmersa i Rosjankę Maję Jekatierinę Tojtowną,
centralną postać drugiego „aktu” oszałamiającego „widowiska”
Kima Stanleya Robinsona. Zniewalającej uczty wyobraźni dla
przywiązujących wagę do detali. Lubiących smakować słowa,
nieśpiesznie zanurzać w literackich światach nie ledwie
naszkicowanych. Trzydzieścioro pięcioro obywateli i obywatelek
Stanów Zjednoczonych, trzydzieścioro pięcioro obywateli i
obywatelek Rosji i trzydzieścioro kobiet i mężczyzn z innych
rejonów, zgodnie z przewidywaniami naukowców, umierającej Ziemi –
efekt całkowitej obojętności zmianami klimatycznymi lub zielonej
polityki poprzednich pokoleń sprowadzającej się do „bla, bla,
bla”, pazerności korporacji, ulubionego sposobu ludzkości na
(nie)radzenie sobie z problemami, czyli eksterminowania własnego
gatunku i może nader efektywnej polityki prodemograficznej (ludzkość
w swojej nieskończonej mądrości na alarmujące wiadomości o
kurczących się zasobach Ziemi odpowiedziała szeroko zakrojoną
kampanią na rzecz globalnego przeludnienia) – to dumni zwycięzcy
wybitnie wymagającego programu zorganizowane na neutralnej
Antarktydzie. Ostatnia faza selekcji ochotników do przeprowadzki na
Marsa. W kosmicznej podróży Robinsona na pierwszy plan wysuną się
rozterki miłosne kapitan Tojtowny, małostkowej, nadwrażliwej
kobiety, której potęgą jest urok osobisty. Hipotetyczna <i>femme
fatale</i>, niekoniecznie z premedytacja wbijająca klin między
długoletnich przyjaciół, Johna Boone'a i Franka Chalmersa.
Frapująca szorstka przyjaźń oparta na współzawodnictwie, w moim
poczuciu jedna z najciekawszych więzi w tej przepastnej skarbnicy
relacji interpersonalnych.</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: white; font-size: small;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLuXs51XnLeXDqCAipiPt8LMD9Rqh_cIvCTuVeP3DayvT0io_GQjhkIc8MRNDHCyPlJ9R8fMAXSFh6jLmpUULm58nR6qGJnpjQsQbMQeOA0fSyKaLK3GdkRKi1dSZG6H69uJ15OwzEL2kdRjPz17xhOxcvFy1XQz6sF55VCuxWrcUZMOXn29_7WkRacAEA/s1816/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1816" data-original-width="1200" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLuXs51XnLeXDqCAipiPt8LMD9Rqh_cIvCTuVeP3DayvT0io_GQjhkIc8MRNDHCyPlJ9R8fMAXSFh6jLmpUULm58nR6qGJnpjQsQbMQeOA0fSyKaLK3GdkRKi1dSZG6H69uJ15OwzEL2kdRjPz17xhOxcvFy1XQz6sF55VCuxWrcUZMOXn29_7WkRacAEA/w264-h400/b.jpg" width="264" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i><span style="color: white;">Okładka książki. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Red Mars”, Harper Voyager 2009</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></p><div style="text-align: left;"><span style="color: white; font-size: small;">„<span face="Arial, sans-serif"><span><i><b>Nie
jesteśmy władcami wszechświata. Stanowimy tylko jego niewielką
cząstkę. Możliwe, że jesteśmy jego jedyną świadomością, ale
być świadomością wszechświata nie oznacza zmieniania wszystkiego
na swoje podobieństwo, na własny lustrzany obraz. Oznacza raczej
dostosowywanie się do świata takiego, jakim jest, i otaczanie go
szacunkiem.”</b></i></span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Ilu
naukowców, tyle opinii. Kim Stanley Robinson w „Czerwonym Marsie”
poza wszystkim innym starał się pokazać jak różnorodnym
środowiskiem może być stosunkowo niewielka grupa uczonych. Wyraźną
zapowiedź podziałów w pierwszej setce marsjańskich kolonistów
znajdujemy już na Aresie – ożywione dysputy polityczne,
socjologiczne, środowiskowe. Russell Sax twardo obstaje przy
terraformowaniu Marsa, tym samym poważnie narażającej się Ann
Clayborne, najmniej ugodowej członkini tutejszego zespołu
areologów, przerażoną perspektywą wprowadzenia nieodwracalnych
zmian na jej ukochanej planecie. Autor „Czerwonego Marsa” jest
zwolennikiem zrównoważonego rozwoju ekologicznego, mądrego
krzyżowania technologii z dobrem naturalnym – droga środka,
pomiędzy „zielonymi” Saxa i „czerwonymi” Ann. Ale na Aresie
najwięcej emocji wywołuje Arkady Nikołajewicz Bogdanow, tym samym
stając się największym problemem swojej przełożonej. Kapitan
Maja Tojtowna odpowiedzialnością za wszelkie niesnaski w grupie
obarcza wyłącznie tego wywrotowca, któremu najwidoczniej udało
się przeciągnąć na swoją stronę Johna Boone'a. W każdym razie
najbardziej szanowany człowiek na Aresie z jakiegoś zagadkowego
powodu zaprzyjaźnił się, jak się wydaje, ze swoim kompletnym
przeciwieństwem, Rosjaninem agitującym za wypowiedzeniem
posłuszeństwa United Nations Organization of Mars Affairs (UNOMA),
agendzie ONZ teoretycznie nadzorującej misję Mars. W
rzeczywistości: gwiezdne wojny gospodarcze. Jakże typowa bezrozumna
walka rządów, organizacji pozarządowych i przede wszystkim
ponadnarodowych konsorcjów o zasoby naturalne i cudowne wynalazki
marsjańskich kolonistów. Nie mniej ważne jest miejsce – sposób
na zwalczenie kryzysu populacyjnego na Ziemi, uszczuplenie zasobów
ludzkich, których rodzima planeta niepodobna wykarmić. Część
trzecia „Czerwonego Marsa” Kina Stanleya Robinsona podąża za
przyjaciółką Mai Tojtowny, specjalizującą się w budownictwie
Nadieżdżą Francine Czernieszewską – pięcioletnia praca
pierwszych osadników, imponująco sprawne tworzenie pierwszej
miejscowości w tej części Układu Słonecznego. Czas Nadii,
pracoholiczki zacieśniającej więzi z tymczasowo przebywającym na
Fobosie, księżycu-asteroidzie, Arkadym Bogdanowem i zwyczajowo
irytowanej przez nadmiernie skupioną na sobie Maję. W części
czwartej wejdziemy w depresyjną rzeczywistość Michela Duvala,
tęskniącego za poprzednim domem jedynego psychologa w pierwszej
setce, a po nim pałeczkę przejmie detektyw John Boone. W każdym
razie on sam lubi o sobie myśleć, jak o pierwszym detektywie na
planecie Mars. W 2046 roku ten sympatyczny narcyz rozpoczyna śledztwo
w sprawie domniemanego sabotażu dokonań Saxa Russella, terraformera
finansowo wspieranego przez przynajmniej jedno ponadnarodowe
konsorcjum oczywiście liczące na niebagatelne zyski z tej
marsjańskiej inwestycji, którego można określić jako
bezpośredniego przełożonego Boone'a. Wciągająca historia
szpiegowska z rozczarowującym finałem. I ciąg dalszy części
pierwszej, kontynuacja niezbyt komfortowej przygody z Frankiem
Chalmersem, cynicznym, porywczym, opryskliwym jegomościem
najwyraźniej odpowiadającym za bezpieczeństwo w ziszczeniu sennych
komarów Ann Clayborne. Slumsy marsjańskie. Rosnąca przestępczość,
przymusowa praca, deficyt mieszkań i już zaglądający w oczy głód
– tak ludzkość uczy się na własnych błędach. W części
piątej wracamy do Nadii, na własnej skórze przekonującej się,
jak przez dziesiątki lat czuła się najżarliwsza „czerwona”,
nieskuteczna obrończyni naturalnego Marsa. Spodziewany rozwój
sytuacji na planecie nawiedzonej przez ludzi. A ostatnie słowa w
„Czerwonym Marsie” ma wspomniana pani areolog, załamana
Kassandra w niebezpiecznej podróży zorganizowanej przez dawno
niewidzianego przyjaciela. Garstka ocalałych w drodze do
marsjańskiej Ziemi Obiecanej. Nowa nadzieja między innymi leciwych
istot swego czasu poddanych eksperymentowi gerontologicznemu.</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Kolonizacja
realistyczna. Przestroga przed tak zwanym niezrównoważonym
rozwojem, poszerzaniem korporacyjnych wpływów, niekontrolowaną
eksploatacją, przed podbojem planet. Wołanie o rozsądek w wyścigu
kosmicznym. Zapierający dech w piersiach „Czerwony Mars” Kima
Stanleya Robinsona. Planeta pieczołowicie „przekalkowana”;
sugestywne krajobrazy marsjańskie w uhonorowanej Nebula Award i BSFA
Award pierwszej odsłonie powieściowej trylogii o spełnieniu
wielkiej ambicji (niecałego) gatunku ludzkiego. Wymagająca lektura
nie tylko dla entuzjastów programów kosmicznych. Miłość,
przyjaźń i spiski na Marsie. Spektakularna wyprawa literacka!</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Za
książkę bardzo dziękuję wydawnictwu</span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWcymvMhYLQpOivr1VzNmrW4sxSKGkchhRiskLsyTT3YwFotFuotrKarOt9Hi4R1q57r5aJxcLiK4isu9bjBTUVvG1nXAh_nDg2S1BG6sgA_51HIu5FOU_JzkTPSrBvjjKYSImDmotOrRQM6vXZQf-SWLVIrpgM8Uvqr7-dvghSCPBmS83l-sjB2vn68TG/s250/vesper250.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="250" height="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWcymvMhYLQpOivr1VzNmrW4sxSKGkchhRiskLsyTT3YwFotFuotrKarOt9Hi4R1q57r5aJxcLiK4isu9bjBTUVvG1nXAh_nDg2S1BG6sgA_51HIu5FOU_JzkTPSrBvjjKYSImDmotOrRQM6vXZQf-SWLVIrpgM8Uvqr7-dvghSCPBmS83l-sjB2vn68TG/w200-h146/vesper250.jpg" width="200" /></a></span></span></div><p></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-50699348764485268472024-03-08T12:02:00.000+01:002024-03-08T12:02:01.850+01:00„Dobry piesek!” (2022)<div style="text-align: left;"><span style="color: white; font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Aspołeczny
młody multimilioner Christian przez aplikację randkową poznaje
towarzyską studentkę Sigrid. Kobieta spędza u niego noc, a rano
doznaje szoku na widok dorosłego mężczyzny w kostiumie psa
grzecznie siedzącego obok łóżka swego pana. Christian próbuje
wyjaśnić, ale dziewczyna upiera się przy natychmiastowym powrocie
do akademika. Po rozmowie z przyjaciółką Sigrid postanawia dać
szansę ekscentrycznemu dziedzicowi fortuny mieszkającemu z
człowiekiem zachowującym się jak pies. Najlepszy przyjaciel
Christian ma na imię Frank i według bohatersko opiekującego się
nim wyobcowanego bogacza, chce być traktowany jak zwierzę. Sigrid
szybko przyzwyczaja się do tego nietypowego układu, pozytywnie
zaskakując nowego partnera nawiązaniem więzi z jego „pupilem”.
Wszystko wskazuje na to, że „dobry piesek” polubił dziewczynę
swego właściciela, że boleśnie samotny przedstawiciel norweskiej
klasy najwyższej wreszcie znalazł swoją drugą połówkę, idealną
kandydatkę na życiową towarzyszkę. Lepszego obrotu spraw nie mógł
sobie wymarzyć... żadna idylla nie trwa jednak wiecznie.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsniscNspBmyAL-FXDNzoMzox9rp1cOsTQh__RrdXgS345-PUu5JC8sWJsnz28xZT0PiJ_CXlJSP9-fE7ZWFFrwc5lxKi5MA8IaNaypKNGkMxXZDRUdac1v9fygjo5d7G_tQapDlaARNLUNG_ancv3zNiYhPOqPGUfkIjWzcadBbZKcC3nBjyY8ftbTMXm/s722/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="722" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsniscNspBmyAL-FXDNzoMzox9rp1cOsTQh__RrdXgS345-PUu5JC8sWJsnz28xZT0PiJ_CXlJSP9-fE7ZWFFrwc5lxKi5MA8IaNaypKNGkMxXZDRUdac1v9fygjo5d7G_tQapDlaARNLUNG_ancv3zNiYhPOqPGUfkIjWzcadBbZKcC3nBjyY8ftbTMXm/w278-h400/a.jpg" width="278" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i><span style="color: white;">Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Good Boy” 2022, Fredagsfilm AS, The Norwegian University of Science and Technology (NTNU)</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>W
2018 roku aspirującego filmowca z Norwegii Viljara Bøe nawiedziła
myśl o dorosłym człowieku przebranym za psa. Stwierdził, że to
doskonały pomysł na scenariusz i miał silne przeczucie graniczące
z pewnością, że zrodził się pod wpływem „Pięćdziesięciu
twarzy Greya” E.L. James, ewentualnie jej filmowej adaptacji w
reżyserii Sam Taylor-Johnson oraz „Pięknej i Bestii”
Gabrielle-Suzanne Barbot de Villeneuve bądź opartego na rzeczonej
starej baśni filmu animowanego ze stajni Walta Disneya w reżyserii
Kirka Wise'a i Gary'ego Trousdale'a lub filmu fabularnego w reżyserii
Billa Condona. Rozpoczęcie prac nad scenariuszem „Dobrego pieska!”
(oryg. „Good Boy” aka „Meg, deg & Frank aka „Me, You &
Frank”) musiało jeszcze trochę poczekać, gdyż Bøe woli jak
historie dojrzewają w nim w swoim, choćby nawet niemiłosiernie
wolnym tempie – artysta, który niczego nie chce robić na siłę.
Zarzeka się, że wcześniej nie słyszał o fetyszu „puppy style”,
przyznał jednak, że stronę wizualną jego specyficznego obrazu
inspirowały filmowe dokonania Larsa von Triera i styl Dogme 95
(manifest artystyczny wydany między innymi przez wspomnianego
duńskiego skandalistę w 1995 roku). Norweskiego thrillera
psychologicznego - przy czym pierwszy „akt” był konstruowany z
myślą o komedii romantycznej - częściowo zrealizowanego w
prywatnym domku reżysera i scenarzysty. Po raz pierwszy pokazany we
wrześniu 2022 roku na amerykańskim Beyond Fest – polska premiera
odbyła się w sierpniu 2023 na Octopus Film Festival – a szeroka
dystrybucja (internet, kino) ruszyła we wrześniu 2023.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Viljara
Bøe zawsze ciekawiła relacja człowieka i psa. Nazywani najlepszymi
przyjaciółmi, ale tak naprawdę niemający wyboru – stworzenia
tresowane, czasami boleśnie karane za zachowania odbiegające od
oczekiwań istot, nie wiedzieć czemu, przekonanych, że
ubezwłasnowolnione czworonogi darzą ich bezgraniczna miłością. W
każdym razie czołowy twórca „Dobrego pieska!” nie jest pewien,
czy przedstawiciele jego gatunku dobrze interpretują sygnały
wysyłane przez swoich pupili. A jeśli mylą nienawiść z miłością?
Może bycie czyjąś własnością nie podoba im się tak bardzo, jak
wielu myśli? Pan/pani, właściciel/właścicielka – czy tak
powinni się tytułować nasi przyjaciele? Nasi nie, ale o
najlepszych przyjaciołach człowieka jak najbardziej wypada wyrażać
się jak o rzeczach... albo niewolnikach. Ryzykowny eksperyment
myślowy Viljara Bøe, który miał świadomość, że jego film może
wywołać małą burzę, a już na pewno spodziewał się
kontrowersji wokół zakończenia „Dobrego pieska!”. Tak czy
inaczej, trudno nie doszukiwać się tutaj próby zrewolucjonizowania
myślenia o czworonożnych „członkach ludzkich rodzin”. Skoro
tak trudno wczuć się w stan wewnętrzny zwierząt, „stańmy się
nimi”. Umówmy się, że to nie jest człowiek, tylko pies.
Dehumanizacja stymulatorem empatii? Broń obosieczna. Ulubione
narzędzie opętanych żądzą władzy, można zwrócić przeciwko
nim. Wykorzystać jedną z pewniejszych metod budowania kapitału
politycznego - <i>Divide et impera!</i> - do rozwijania umiejętności,
która sojuszniczką pazernych na władzę na pewno nie jest.
Współczującym społeczeństwem trudniej się rządzi. Tylko czy
Christian (perfekcyjna kreacja Garda Løkke'a) chce być „na
szczycie łańcucha pokarmowego” w najmniejszej komórce
społecznej, jaką najwidoczniej szczerze pragnie zbudować? Rola
pana czyniąca zeń niewolnika? Nieakceptowalny społecznie komfort
życiowy długoletniego przyjaciela przeszkodą do uzyskania komfortu
własnego. Współczesny altruista najwyraźniej rozczarowany tempem
przemian obyczajowych na świecie. Już na pierwszej randce Christian
daje Sigrid (zadowalający występ Katrine Lovise Øpstad Fredriksen)
do zrozumienia, że nie podziela jej pozytywnego postrzegania
rzeczywistości. W przeciwieństwie do tej zdumiewająco
tolerancyjnej dziewczyny, Christian pewnie bez wahania podpisałby
się pod „obwieszczeniem” Rocky'ego Balboa: <i>„Świat to nie
samo słoneczko i tęcze. To podłe i okrutne miejsce [...]”</i>.
Wychowany w dobrobycie materialnym przystojny kawaler z potencjalną
i w ocenie Sigrid zupełnie niegroźną, wręcz uroczą obsesją na
punkcie kontroli (to jego liczenie spożytych kalorii), mentalnie
przygotował się na kolejne definitywne pożegnanie z sympatyczną
dziewczyną, a ta nagle zgłasza gotowość do zacieśniania więzi z
mężczyzną i jego „psem”. Nietradycyjny model rodziny. Instynkt
nakazał Sigrid ucieczkę, ale po rozmowie z najlepszą przyjaciółką
i współlokatorką Aurorą (niewielka rola Amalie Willoch Njaastad)
zawstydziła się tą rejteradą. Deklarowała pełne poparcie dla
systemowego wsparcia mniejszości społecznych (tj. zrównanie
mniejszości w prawach), a kiedy los powiedział „sprawdzam”,
zachowała się jak zdecydowana zwolenniczka „jedynego słusznego
modelu życia”. Wylazła z niej hipokrytka. Wróciła, żeby
odzyskać szacunek do samej siebie? Człowiek identyfikujący się z
psem nie zaszokował jej tak, jak „spojrzenie w twarz” Sigrid,
jakiej nie jest w stanie polubić? Albo poleciała na kasę.</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh918xEZrTOQj4O2IR8c__Ro9GjPJePGOqouPkWS5Y1HnXIJoRYZoPDDcytaEj_K-4CtVEginZho1LpCYgdL28nxRp_Hh3G5vBgzYMWk6KamGj_jmOMPkR5ey2g75xFom4XsXyXFM_fkYpgngffw7fnWPKIsniWxs0Q0x3npLgWRHglFTHfn2UaGkBBMQHq/s8993/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="8993" data-original-width="5999" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh918xEZrTOQj4O2IR8c__Ro9GjPJePGOqouPkWS5Y1HnXIJoRYZoPDDcytaEj_K-4CtVEginZho1LpCYgdL28nxRp_Hh3G5vBgzYMWk6KamGj_jmOMPkR5ey2g75xFom4XsXyXFM_fkYpgngffw7fnWPKIsniWxs0Q0x3npLgWRHglFTHfn2UaGkBBMQHq/w266-h400/b.jpg" width="266" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i><span style="color: white;">Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Good Boy” 2022, Fredagsfilm AS, The Norwegian University of Science and Technology (NTNU)</span></span></span></i></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Dopieszczona
sztuka minimalizmu w typowo skandynawskim - chłodnym - klimacie.
Niedrogi spektakl filmowy, wystawiony przez człowieka, który wbrew
obiegowej opinii nie uważa, że im większe zaplecze finansowe, tym
większa wolność artystyczna. Viljar Bøe podejrzewa, że jego
„Dobry piesek!” wyglądałby inaczej, gdyby „wyszedł” z
jakiejś nieszczędzącej na niego pieniędzy wielkiej firmy
producenckiej. Ograniczenia narzucane przez budżet bywają
nieporównywalnie mniejsze od ograniczeń narzucanych przez
producentów wykładających naprawdę grubą gotówkę w nadziei na
naprawdę gruby zysk. Autor bezkompromisowej opowieści o jednostce
psychicznie zwichrowanej przypuszczalnie musiałby przyciąć pazurki
tego „pieska”, ażeby nie odstraszyć szerszej publiki
(maksymalizacja stopy zwrotu z inwestycji). I zapomnieć o Dogme 95?
Może tylko uwzględnić więcej rekwizytów (punkt pierwszy
manifestu) i „elementów sztucznie wzbogacających akcję” (punkt
szósty manifestu), koniecznie w „akcie” pierwszym, bo
niepopularnie się wlecze. <i>Slow burn romance</i> z ociąganiem
przechodzący w rasowy<i> psychothriller</i> z bohaterką <i>slasherową</i>
- widać nie przyswoiła sobie wiedzy Randy'ego Meeksa. Toksyczny
trójkąt, jakiego w kinie raczej się nie spotyka. Nowatorska wizja
artystyczna, którą spokojnie mogło - ale według Viljara Bøe tak
nie było - zainspirować samo życie. Ona, on i Frank: chodzący jak
pies, jedzący i pijący jak pies, śpiący jak pies, szczekający,
obwąchujący i radośnie „merdający ogonem” (trzęsący
pośladkami) jak pies, ale formalnie rzecz biorąc to człowiek
przebrany za psa. Przynajmniej dopóki nie zyska się pewności, że
identyfikuje się jako pies. Pewnie nieprzypadkowo noszący imię
Christian (patrz: inspiracyjne źródełko Viljara Bøe) współlokator
tytułowej postaci, przekonuje, że wbrew pozorom, całkowicie nie
przyzwyczaił się do tej sytuacji. Stwarza wrażenie
niedostrzegającego jej wyjątkowości, a wręcz lekko zdziwionego
zmieszaniem bliźnich na widok człowieka zachowującego się jak
pies, ale zapewnia Sigrid, że po latach spędzonych z Frankiem nadal
postrzega ich układ jako dziwactwo. Mimo starań nie udało mu się
wmówić sobie, że przyjaciel z dzieciństwa jest przedstawicielem
innego gatunku. Stara się dla Franka i nikt nie jest w stanie
zawrócić go z tej drogi. Prędzej zrezygnuje z realizacji marzenia
o założeniu rodziny, niż porzuci swoją życiową misję? Przyjaźń
ważniejsza od miłości? Przez jego skromną posiadłość –
Sigrid jest zachwycona, ale jak się dowie, ile chłopak ma na
koncie, może dojść do wniosku, że to życie mocno poniżej jego
możliwości finansowych – podobno przewinęła się już niejedna
kobieta zainteresowana uwolnieniem Christiana od niewygodnego dla
niego statusu singla i żadna nie zdecydowała się powtórzyć tej
wizyty. Mówią, że szaleństwem jest robić wciąż to samo i
oczekiwać różnych rezultatów, a Christian konsekwentnie
przedstawiał Franka niedoszłym narzeczonym, zamiast pozbyć się
czynnika odstraszającego. Wreszcie postawić dobro własne nad
dobrem przyjaciela? Tak czy inaczej, cierpliwość się opłaciła –
okładany matrymonialnymi ciosami książę z bajki znalazł swoją
księżniczkę. Introwertyk i ekstrawertyczka. Pesymista i
optymistka. Pedant i bałaganiara. Planista i niezorganizowana.
Klejem „przyjaźń międzygatunkowa”, czy jak kto woli
umiejętność radykalnej akceptacji. Przystosowanie do życia w
niepodręcznikowej rodzinie. Misterna pułapka doświadczonego duetu
przestępczego? Metoda na mężczyznę identyfikującego się jako
pies? A może oryginalne podejście do podgatunku <i>animal attack
</i><span style="font-style: normal;">(</span><i>neo-animal attack</i><span style="font-style: normal;">)</span>?
Zbrodnia z zazdrości? Niewolnik czuje się zaniedbywany przez pana?
Zmuszany do dzielenia przestrzeni z kobietą, która dla Franka w
gruncie rzeczy jest obca? Nieważne, że poznał jej zapach,
nieistotne, że Sigrid dobrze go traktuje, „pupilowi” Christiana
mimo wszystko bardziej mógł odpowiadać poprzedni ustrój w domu.
Wszystko rozstrzygnie się na odludziu. Z inności w swojskość.
Gatunkowe klisze wątpliwym ratunkiem dla skołowanego odbiorcy.
Ryzykowny rozwój innowacji. Efekt nowości wymieniony na efekt
powtarzalności. Interesująca struktura - skuteczne odwrócenie kota
ogonem – trzymająca w napięciu rozgrywka na dobrą sprawę
konwencjonalna, dynamicznie rozwijająca się opowieść mroczna z
mocną puentą - albo zmarnowanie dobrego pomysłu ucieczką w
wyświechtane rozwiązania fabularne. Zdania są podzielone.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Charyzmatyczny
urwis z Norwegi. Przekorna produkcja wyreżyserowana przez niezbyt
doświadczonego filmowca Viljara Bøe w oparciu o jego własny
scenariusz. Dająca do myślenia tragiczna historia miłosna.
Niemoralna propozycja, jakiej można było się spodziewać po
miłośniku twórczości Larsa von Triera;) Burzyciel porządku
publicznego dla niepoznaki nazwany „Dobrym pieskiem!”. Potwór
Gender lub podobne stworzenie, od którego prawomyślni obywatele
powinni trzymać się z dala. I po co tak straszyć? Nie
histeryzujmy, tylko czym prędzej przytulmy tę nieprzesadnie
krnąbrną istotkę. Potrafi się odwdzięczyć.</span></span></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-72793259676411432342024-03-06T17:17:00.004+01:002024-03-06T17:17:27.159+01:00Zakupy<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Wydawnictwo
Skarpa Warszawska „bierze się” za twórczość nieodżałowanego
Jacka Katchuma – na pierwszy ogień poszła „Przeprawa” (oryg.
„The Crossings”), dłuższe opowiadanie, ewentualnie minipowieść
z 2003 roku, której akcja rozgrywa się na Dzikim Zachodzie, a w
przygotowaniu powieść „Przebudzenie” (oryg. „She Wakes”)
pierwotnie wydana w roku 1989. Nie mogłam też przegapić kolejnego
utworu Victora LaValle'a, autora</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2022/05/victor-lavalle-odmieniec.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Odmieńca”</span></a> <span style="color: white;">i</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2022/08/victor-lavalle-ballada-o-czarnym-tomie.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Ballady o Czarnym Tomie”</span></a> <span style="color: white;">oraz próbki twórczości Matthew Phippsa Shiela,
którego pióro zachwalał sam Howard Phillips Lovecraft – zbioru
opowiadań niesamowitych pt. „Dom dźwięków”.Jest też trochę
<i>true crime: </i>wyznania legendy profilowania psychologicznego
Roberta Kennetha Resslera, owoc współpracy z amerykańskim
pisarzem, dziennikarzem i filmowcem Tomem Shachtmanem, „Seryjni
mordercy. Moje dwadzieścia lat pracy w FBI” oraz wydany w ramach
reporterskiej serii kryminalnej Wydawnictwa Poznańskiego „Ostatni
trop. Tajemnica zaginięcia sióstr Lyon” Marka Roberta Bowdena.
I...</span></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvyila9YIkiIIkIvfGYX6ZKPRVyPCfeZpQv0eVmWX342_k8VnPdh3x67vJ96uPkrg6Ddwm6QIwUmhMeMPMjh1umg8mjK0RDZCuZvktf2sk1xSRyYFFvLR2G4wfw71F5RyDntM672rvO1Urehhsg6ifTYlrBuIyzt0P4P33Jtg8OMSQyVWxecfldni4usC-/s800/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="800" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvyila9YIkiIIkIvfGYX6ZKPRVyPCfeZpQv0eVmWX342_k8VnPdh3x67vJ96uPkrg6Ddwm6QIwUmhMeMPMjh1umg8mjK0RDZCuZvktf2sk1xSRyYFFvLR2G4wfw71F5RyDntM672rvO1Urehhsg6ifTYlrBuIyzt0P4P33Jtg8OMSQyVWxecfldni4usC-/w400-h400/a.jpg" width="400" /></a><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Jack
Ketchum „Przeprawa”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Victor
LaValle „Samotne kobiety”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>M.P.
Shiel „Dom dźwięków”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Jozef
Karika „Wiatr”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Juliusz
Verne „Jeden dzień dziennikarza amerykańskiego w 2889 roku”,
„Fantazja doktora Oxa”, „Mistrz Zachariasz”, „Dramat w
balonie”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Gustav
Meyrink „Golem”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></span></span></div><p></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeu-LXTHvXvQcyUWkLHdVHmL19ghXFv1EJ1GleKPXy_DhuMWaQr4jgsVlmYHJKg99wPq3v8JV31ofVz-nSFHZ5scUVuMhPn1vVd5sUi14mv_OOZtO2FDBvO9TGolOPPDNbmO37jXsFzJqN3RKh_hP0la6DFWmjBn2BYjukuXC5FUF2EN3iNLCT8tOeT2gA/s800/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="800" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeu-LXTHvXvQcyUWkLHdVHmL19ghXFv1EJ1GleKPXy_DhuMWaQr4jgsVlmYHJKg99wPq3v8JV31ofVz-nSFHZ5scUVuMhPn1vVd5sUi14mv_OOZtO2FDBvO9TGolOPPDNbmO37jXsFzJqN3RKh_hP0la6DFWmjBn2BYjukuXC5FUF2EN3iNLCT8tOeT2gA/w400-h400/b.jpg" width="400" /></a><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Robert
K. Ressler, Tom Shachtman „Seryjni mordercy. Moje dwadzieścia lat
pracy w FBI”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Mark
Bowden „Ostatni trop. Tajemnica zaginięcia sióstr Lyon”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>David
Quammen „Zaraza. Najskuteczniejsi zabójcy naszych czasów”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Alexis
Henderson „Godzina wiedźm”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Naomi
Alderman „Siła”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Helene
Flood „Psychoterapeutka”</span></span></span></span></div><p></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-74878955178572729372024-03-05T12:17:00.005+01:002024-03-05T12:17:44.723+01:00Top 10. Cannibal movies<div style="text-align: left;"><span style="color: white; font-size: large;">OSOBY NIEPEŁNOLETNIE PROSZĘ O OPUSZCZENIE TEGO POSTA</span><span style="color: white; font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span> </span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Temat
kanibalizmu w kinie przewijał się już w pierwszej połowie XX
wieku, choćby w przygodach Tarzana – postaci stworzonej przez
Edgara Rice'a Burroughsa, która zadebiutowała w jego powieści
„Tarzan wśród małp”, pierwotnie wydanej w „The All-Story
Magazine” w 1912 roku, a dwa lata później wypuszczonej w formie
książkowej - z Johnnym Weissmullerem w roli głównej, za czołowego
prekursora antropofagicznej fali w horrorze uważa się jednak „Nagą
zdobycz” Cornela Wilde'a, amerykański film przygodowy uwolniony w
1965 roku. Prekursora podgatunku, który w gruncie rzeczy wyewoluował
z <i>mondo movies</i>, podgatunku <i>exploitation</i>, tanich paskud
zazwyczaj udających obrazy dokumentalne (paradokumenty,
pseudodokumenty) o tak zwanych obcych kulturach. Ekspansja plemion
kanibali w królestwie horroru zaczęła się w 1972 roku, kiedy
Umberto Lenzi wypuścił swojego „Człowieka z głębokiej rzeki”,
obraz inspirowany westernem Elliota Silverstein pt. „A Man Called
Horse”, opartym na opowiadaniu Dorothy M. Johnson pod tym samym
tytułem. Początek najgrubszej gałęzi w nurcie kanibalistycznym -
rozgrywające się w lasach deszczowych Ameryki Południowej i Azji
opowieści o prymitywnych plemionach niepokojonych przez wątpliwych
bohaterów, dumnych przedstawicieli cywilizacji - najczęściej
pielęgnowanej przez nieżyjących już Umberto Lenziego, Ruggero
Deodato, Joe D'Amato i Jesúsa Franco. Najpopularniejszy owoc
wyhodował ten drugi, ścigany w wielu krajach „Cannibal Holocaust”
z 1980 roku, ale jego głównym argumentem w sporze z twórcą
późniejszego „Cannibal Ferox” był wydany w 1977 roku
„Zapomniany świat kanibali” - pierwsza „ludożercza produkcja”
Ruggero Deodato, która w jego przekonaniu zapoczątkowała, jak to
ujął, <i>„cały ten trend kanibali”</i>. Z kolei koronnym
dowodem Umberto Lenziego w tej „kłótni o ojcostwo” był
oczywiście „Człowiek z głębokiej rzeki”.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>W
poniższym subiektywnym zestawieniu filmów o antropofagach
pozwoliłam sobie pominąć <i>slashery</i> (np. franczyza „Teksańska
masakra piłą mechaniczną” otwarta w 1974 roku przez Tobe'ego
Hoopera) i <i>survivale</i> (np. franczyza „Wzgórza mają oczy”
otwarta w 1977 roku przez Wesa Cravena, seria „Droga bez powrotu”
zapoczątkowana w roku 2003 przez Roba Schmidta), uznałam bowiem, że
w przeciwnym wypadku zrobi się z tego nadmierny miszmasz
podgatunkowy. I jakby tego było mało uwzględniałam pozycje, w
których kanibalizm nie jest tematem przewodnim, a przynajmniej
spokojnie może być odbierany jedynie jako dodatek do właściwej
akcji, powiedzmy „szkaradna ozdoba”:)</span></span></p><p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><br /></span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: large;"><span style="color: #cc0000;">10.
„Offspring”</span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyseria:
Andrew van den Houten</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Scenariusz:
Jacka Ketchum</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Światowa
premiera: 2009</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIcF6kYxVYFAR3FslQQnMqMvW5nNOncm26tat3IWM2JyqfmQ21gA50kf0E7LYdDGZKoEhUHdrea6EF8ulgZ4uK-klHJDlXtA49zHpjYwQXEZo1TzGvo5XSFfZb5GLz131BTMOauwqZ5TGMqG7NHsvzU-F_Ta4GTq6uBKVx4MerZEoQTBL3poCxoupRowcX/s853/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="853" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIcF6kYxVYFAR3FslQQnMqMvW5nNOncm26tat3IWM2JyqfmQ21gA50kf0E7LYdDGZKoEhUHdrea6EF8ulgZ4uK-klHJDlXtA49zHpjYwQXEZo1TzGvo5XSFfZb5GLz131BTMOauwqZ5TGMqG7NHsvzU-F_Ta4GTq6uBKVx4MerZEoQTBL3poCxoupRowcX/w400-h225/10.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Offspring” 2009, Modernciné</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>W
1980 roku amerykańska oficyna Ballantine Books wywołała niemały
skandal prezentacją utworu nikomu nieznanego autora Jacka Ketchuma.
Powieściowy debiut, jak go później nazwie Stephen King,
„najstraszniejszego faceta w Ameryce”, częściowo oparte na
legendzie o Sawneyu Beanie rzecz jasna kanibalistyczne dziełko
zatytułowane „Off Season” (pol. „Poza sezonem”), niedługo
wspierane przez pierwszego wydawcę. Wzmożona krytyka skłoniła
Ballantine Books do maksymalnego ograniczenia egzemplarzy „tej
przebrzydłej księgi” na porządnym rynku amerykańskim. Odważni
znaleźli się dopiero w 1999 roku (przy czym w 1995 roku wyzwanie
podjęła brytyjska marka wydawnicza Headline Publishing Group):
wznowienie Cemetery Dance Publications z oryginalnym,
nieocenzurowanym, zakończeniem zorganizowane osiem lat po premierze
części drugiej, powieści „Offspring” (pol. „Potomstwo”)
tego samego autora – w 2010 roku pojawi się jeszcze tom, „The
Woman” (pol. „Kobieta”), przygotowany przez Jacka Ketrchuma i
Lucky'ego McKee – przeniesionej na ekran przez Andrew van den
Houtena. Oparty na scenariuszu autora literackiego pierwowzoru
niskobudżetowy koszmarek, nomen omen, twórcy „Głowy pełnej
koszmarów” (2005), kontynuujący współpracę z Pollyanną
McIntosh, można powiedzieć twarzą tego filmowego przedsięwzięcia;
wystąpiła też w ekranizacji „The Woman” z 2011 roku
wyreżyserowanej przez Lucky'ego McKee i sama dopisała do niej ciąg
dalszy: film „Darlin'” wypuszczony w roku 2019. Nakręcona na
górnym półwyspie stanu Michigan klimatyczna i może odrobinkę
wstrętna:) produkcja półamatorska. Saga rodu ludożerców
terroryzujących małe miasteczko.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: large;"><span style="color: #cc0000;">9.
„Zjedzeni żywcem” (oryg. „Mangiati vivi!”, tytuł
międzynarodowy: „Eaten Alive!”) </span></span>
</p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyseria:
Umberto Lenzi</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Scenariusz:
Umberto Lenzi</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Światowa
premiera: 1980</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Recenzja</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2014/08/zjedzeni-zywcem-1980.html"><span style="color: #8e7cc3;">tutaj</span></a></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6mX_ZgNYqUfSQU36QCKnkDxRzsATglh0vQUrp0FvZ5xIdsnyJCNCcX3jwfvwnZ1J_dVfe_mfwAs5evcKfC56-5Cjvp_F6xL9iwewR0-1EWZl47GldQYhHl0NEptD9CC1WmJs2M8JqQ1cvt8BUGuFFk9CboFCYZo59OD4apClbG23ecHDVeYcxjIFL3h1W/s1024/9.webp" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="607" data-original-width="1024" height="238" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6mX_ZgNYqUfSQU36QCKnkDxRzsATglh0vQUrp0FvZ5xIdsnyJCNCcX3jwfvwnZ1J_dVfe_mfwAs5evcKfC56-5Cjvp_F6xL9iwewR0-1EWZl47GldQYhHl0NEptD9CC1WmJs2M8JqQ1cvt8BUGuFFk9CboFCYZo59OD4apClbG23ecHDVeYcxjIFL3h1W/w400-h238/9.webp" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Mangiati vivi!” 1980, Dania Film, National Cinematografica, Medusa Distribuzione</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Wariacja
na temat Świątyni Ludu, sekty, której w latach 1955-1978
przewodził nader przedsiębiorczy Amerykanin James Warren Jones,
cyniczny kaznodzieja odpowiadający za masakrę w Jonestown w Gujanie
– gigantyczne zbiorowe samobójstwo „zaprojektowane” przez
diabelsko wytrawnego manipulanta, zatruwacza ludzkich mózgów. Czy
jak kto woli scenariusz luźno zainspirowany haniebną działalnością
„wielebnego” Jonesa. Bardziej zdecydowane podejście twórcy
„Człowieka z głębokiej rzeki” do tematu kanibalizmu. „Zjedzeni
żywcem” Umberto Lenziego bezwstydnie kopiuje z „Zapomnianego
świata kanibali” Ruggero Deodato i „Góry boga kanibali”
Sergio Martino, pomijając już recykling scen własnych: ponowne
wykorzystanie incydentów z „Człowieka z głębokiej rzeki”.
Desperackie poszukiwania ukochanej siostry prowadzące do
sadystycznego jegomościa żyjącego jak pączek w maśle w dziczy.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: large;"><span style="color: #cc0000;">8.
„Rodzice” (oryg. „Parents”)</span></span><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span>
</p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyseria:
Bob Balaban</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Scenariusz:
Chrisopher Hawthorne</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Światowa
premiera: 1989</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXiTczqTmGSZ8VqLLX3QkukQ69QcGlZ4BlbU2VS90YAH6mlVR4OVTrKPRA7Z7o0-LVQ2RJkjWuK7mvcQ_dCHs-flxSyKKnhqQagUZPgYucpbieV7LJkYSmphWZ_jUsCUB5QOzkEtVnU-HfgiqL7l_Q7cri4oOoRj8RL7oIaVF1HtTt6EbBXW6K-iIMEBUh/s1250/8.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="615" data-original-width="1250" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXiTczqTmGSZ8VqLLX3QkukQ69QcGlZ4BlbU2VS90YAH6mlVR4OVTrKPRA7Z7o0-LVQ2RJkjWuK7mvcQ_dCHs-flxSyKKnhqQagUZPgYucpbieV7LJkYSmphWZ_jUsCUB5QOzkEtVnU-HfgiqL7l_Q7cri4oOoRj8RL7oIaVF1HtTt6EbBXW6K-iIMEBUh/w400-h196/8.png" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Parents” 1989, </span></span>Great American Films Limited Partnership, Vestron Pictures</i></span><span style="color: white;"><br /></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Kandyjsko-amerykańska
produkcja satyryczna, której budżet oszacowano na trzy miliony
dolarów. Rozgrywająca się w drugiej połowie lat 50. XX wieku
kąśliwa opowieść o trzyosobowej rodzinie przenoszącej się z
Massachusetts na kalifornijskie przedmieście. Kultowe widowisko –
zbierające mieszane recenzje od krytyków, ale niewątpliwie
docenione przez zwykłych zjadaczy chleba, ale też takich gigantów
jak Ken Russell (m.in. „Diabły” 1971, „Odmienne stany
świadomości” 1980, „Gotyk” 1986, „Kryjówka Białego Węża”
1988), który przyznał, że „Rodzice” podobały mu się bardziej
od sławnego „Blue Velvet” Davida Lyncha – stawiany w jednym
rzędzie (oczywiście nie przez wszystkich odbiorców) z późniejszą
satyrą Johna Watersa, przepięknie zwariowanym <i><span style="text-decoration: none;">serial
killer movie</span></i> „W czym mamy problem?” z 1994 roku. Epoka
żon ze Stepford w krzywym zwierciadle potencjalnie oblepionym
ludzkim mięsem. Z nominowaną do Independent Spirit Award kreacją
Randy'ego Quaida.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: large;"><span style="color: #cc0000;">7.
„Drapieżcy” (oryg. „Ravenous”)</span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyseria:
Antonia Bird</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Scenariusz:
Ted Griffin</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Światowa
premiera: 1999</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Recenzja</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2015/01/drapiezcy-1999.html"><span style="color: #8e7cc3;">tutaj</span></a></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0DSH_vJvnbzwmrJ6XerI4yXcnMsnNrKAcvrZOFrAEPZG2wlfiq3y4atBERBBmzAT2YN6eiXdvUTXbO-MOs3pHzUGsq0mVOUcsw2Bxr77BI_z0GOG53Q5AqZcLBm-3WrPwySx58dJ8K6d9AalE3otmY0Omn_-VRGibyv_exBqL_0v1hpp0E_DjWvMhfQaR/s898/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="411" data-original-width="898" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0DSH_vJvnbzwmrJ6XerI4yXcnMsnNrKAcvrZOFrAEPZG2wlfiq3y4atBERBBmzAT2YN6eiXdvUTXbO-MOs3pHzUGsq0mVOUcsw2Bxr77BI_z0GOG53Q5AqZcLBm-3WrPwySx58dJ8K6d9AalE3otmY0Omn_-VRGibyv_exBqL_0v1hpp0E_DjWvMhfQaR/w400-h183/7.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Ravenous” 1999, ETIC Films, Engulf & Devour Productions, Estudios Churubusco Azteca S.A.</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Koprodukcja
amerykańko-brytyjsko-meksykańsko-czeska, połączenie westernu z
horrorem kanibalistycznym, wymyślone przez Teda Griffina
natchnionego autentycznymi aktami kanibalizmu: wyprawą Donnera i
historią Alfreda Grinera Packera. Gehenną amerykańskich pionierów,
którzy podczas migracji ze Środkowego Zachodu do Kalifornii utknęli
w górach Sierra Nevada - zmuszeni do spędzenia zimy (1846-1847) w
skrajnie ekstremalnych warunkach i pożywiania się ciałami zmarłych
towarzyszy. I żyjącego w latach 1842-1907 Kanibala z Kolorado,
amerykańskiego poszukiwacza, jedynego ocalałego z sześcioosobowej
grupy próbującej przedrzeć się przez San Juan Mountains w drodze
do Kalifornii. Człowieka, którzy przyznał się do zjedzenie
podobno już nieżyjących kompanów. Skazanego na śmierć za
morderstwo z premedytacją, ale koniec końców oskarżonemu udało
się wywalczyć czterdziestoletnią odsiadkę za umyślne
spowodowanie śmierci pięciu osób. Osadzona w latach 40. XIX wieku,
podczas wojny meksykańsko-amerykańskiej, pokierowana przez Atonię
Bird, borykająca się z opóźnieniami (negocjacje finansowe)
produkcja przez nią samą była opisana jako rzecz o społecznych
wyrzutkach i niestroniąca od wisielczego humoru metafora władza a
społeczeństwo. Zrealizowane za mniej więcej dwanaście milionów
dolarów „Drapieżcy” zaliczyły bolesne fiasko finansowe, ale z
czasem film obrósł niemałym kultem.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: large;"><span style="color: #cc0000;">6.
„Bone Tomahawk”</span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyseria:
S. Craig Zahler</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Scenariusz:
S. Craig Zahler</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Światowa
premiera: 2015</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Recenzja</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2015/11/bone-tomahawk-2015_16.html"><span style="color: #8e7cc3;">tutaj</span></a></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBRiT5pr8YanCMz739GnvxH7qLm5hVxOSmSqjTKC7CQGyivXvSS3bM-jXBVyvVqcQOup2b0tzoCwyDI-yDAKU3jiYRKcWPNrPOSZEv-7ZHWNk4myzAkwuZqzRRqEgcL9KjmqYroFnVpIUrcjlK2vpL8rNsTVnAeM08fobOlSrmj8BKyPoPE6i6ehtFFMi3/s1103/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="676" data-original-width="1103" height="245" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBRiT5pr8YanCMz739GnvxH7qLm5hVxOSmSqjTKC7CQGyivXvSS3bM-jXBVyvVqcQOup2b0tzoCwyDI-yDAKU3jiYRKcWPNrPOSZEv-7ZHWNk4myzAkwuZqzRRqEgcL9KjmqYroFnVpIUrcjlK2vpL8rNsTVnAeM08fobOlSrmj8BKyPoPE6i6ehtFFMi3/w400-h245/6.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Bone Tomahawk” 2015, Caliber Media Company, Platinum Platypus, Realmbuilders Productions<br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyserski
debiut amerykańskiego filmowca (m.in. autor scenariusza „The
Incident” Alexandre Courtèsa) i powieściopisarza Stevena Craiga
Zahlera, do powstania którego nieświadomie przyczynił się jego
przyjaciel i menadżer Joseph Albert 'Dallas' Sonnier IV, producent
filmowy i wydawca, który zasugerował przeniesienie na ekran
powieści Zahlera pt. „Wraiths of the Broken Land”. Zahler nie
podjął się tego zadania z powodów czysto finansowych – w jego
ocenie nie posiadali budżetu wystarczającego do należytego
przedstawienia tej historii widzom – ale to zmotywowało go do
spłodzenia skromniejszej opowieści o kowbojach. Rasowego westernu
odnoszącego się do „Kopalni króla Salomona” pióra Henry'ego
Ridera Haggarda i prądu <i>lost world</i>, notabene wiązanego
głównie z fantasy i science fiction – twórca „Bone Tomahawk”
był niepocieszony przyklejaniem mu etykietki horroru przez co
poniektórych recenzentów. Kosztującej niecałe dwa miliony dolarów
„wielkiej wyprawy z XIX wieku”. Fikcyjnej podróży makabrycznej.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: large;"><span style="color: #cc0000;">5.
„Mięso” (oryg. „Grave”, tytuł międzynarodowy: „Raw”)</span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyseria:
Julia Ducournau</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Scenariusz:
Julia Ducournau</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Światowa
premiera: 2016</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Recenzja</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2017/06/raw-grave-2016_10.html"><span style="color: #8e7cc3;">tutaj</span></a></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaO0Ui1LJrcKpU5i8-s9syAVzpOU_zpf4q0cLPUYbT6KYiSjXyG3u81mGl6qyWrle94hcDUIxYGF4AxkvGV0D8dbNuWJzFPJTLnChhuXiJlo5X-GQzFoM9t6TrUMsYX0eJEcNeXBkGHIfxGESBxGROnSt8MfCFNz5NHGivXaK3DYXDrOUlgAYHnGYgeuya/s600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="338" data-original-width="600" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaO0Ui1LJrcKpU5i8-s9syAVzpOU_zpf4q0cLPUYbT6KYiSjXyG3u81mGl6qyWrle94hcDUIxYGF4AxkvGV0D8dbNuWJzFPJTLnChhuXiJlo5X-GQzFoM9t6TrUMsYX0eJEcNeXBkGHIfxGESBxGROnSt8MfCFNz5NHGivXaK3DYXDrOUlgAYHnGYgeuya/w400-h225/5.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Grave” 2016, Petit Film, Rouge International, Frakas Productions</span></span></i></span> </td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Uśmiechający
się do „Carrie” Briana De Palmy francusko-belgijski horror o
dojrzewaniu, który „zaszokował świat” niekoniecznie
faktycznymi omdleniami na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w
Toronto – a na pewno reżyserkę i scenarzystkę tego rozrabiaki,
bynajmniej zadowoloną z doniesień o konieczności udzielenia pomocy
medycznej paru osobom biorącym udział w rzeczonej imprezie.
Porównywany do „Suspirii” Dario Argento i „Zdjęć Ginger”
Johna Fawcetta <i>slow burn arthouse</i> przyszłej mamusi „Titane”
(2021), obsypany festiwalowymi nagrodami bezkompromisowy obraz
nakręcony za jedyne trzy i pół miliona euro. Intensywna bestyjka
traktująca kanibalizm jako metaforę młodzieńczej niepewności
wynikającej ze zmiany otocznia. Wybitnie trudna adaptacja w
środowisku akademickim.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: large;"><span style="color: #cc0000;">4.
„Nadzy i rozszarpani” (oryg. „Cannibal Holocaust”) </span></span><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span>
</p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyseria:
Ruggero Deodato</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Scenariusz:
Gianfranco Clerici</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Światowa
premiera: 1980</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisq9MDC2_5-FVmaSBB3RecizQxW2UB-mH8Rc0kE6t_s7PEjlaJDtAn2q2sOmLBoX0bPyMdxm2VphPYdXJXn7umg8XBgOP_Tmo4PI7Dh4H3l-6JYA9BwwWP2fCfHAjxsFDSqWC5mn_eN2sqGhTJZHZAfhFVqvCbdCeR3cVSFr0z-Iynx2P-28QzDOAYaDhF/s1388/4.webp" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="749" data-original-width="1388" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisq9MDC2_5-FVmaSBB3RecizQxW2UB-mH8Rc0kE6t_s7PEjlaJDtAn2q2sOmLBoX0bPyMdxm2VphPYdXJXn7umg8XBgOP_Tmo4PI7Dh4H3l-6JYA9BwwWP2fCfHAjxsFDSqWC5mn_eN2sqGhTJZHZAfhFVqvCbdCeR3cVSFr0z-Iynx2P-28QzDOAYaDhF/w400-h216/4.webp" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Cannibal Holocaust” 1980, F.D. Cinematografica</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Legendarny
szoker włoski. Produkt ponoć zakazany w ponad pięćdziesięciu
krajach (reklama chwytliwa, ale czy zgodna z prawdą?), który
zainspirowała rozmowa Ruggero Deodato z synem o terrorze Czerwonych
Brygad. Napisanie scenariusza powierzył Gianfranco Clericiemu,
zaufanemu współpracownikowi, współautorowi jego pierwszego
reżyserskiego osiągnięcia „w dziedzinie kanibalizmu”, czyli
„Zapomnianego świata kanibali”. Swoją drogą panowie wyczarują
też paskudny „Dom na skraju parku”, solidnego reprezentanta
nurtu <i>rape and revenge</i> wydanego w tym samym roku, co „Cannibal
Holocaust”, jeden z najbardziej kontrowersyjnych filmów wszech
czasów przynajmniej według Entertainment Weekly: dwudzieste miejsce
w zestawieniu opublikowanym w roku 2006. Reżysera „Cannibal
Holocaust” z nakazu lokalnego sędziego, który ponadto tuż po
włoskiej premierze wstrzymał dystrybucję filmu, aresztowano pod
zarzutem szerzenia nieprzyzwoitości. Przed sądem postawiono go
jednak za... wielokrotne morderstwa. Można powiedzieć śmiertelnie
poważnie potraktowano plotki o zabijaniu członków obsady
aktorskiej przed kamerą. Plotki, zapewne zgodnie z planem
producentów (umowa, która zemściła się na kapitanie tego
obmierzłego statku), podsycane niepojawianiem się rzekomo
zamordowanych aktorek i aktorów w przestrzeni publicznej. Po
przedstawieniu dowodów przez oskarżonego zarzuty zostały oddalone,
ale oskarżeń opinii publicznej (w tym cenzorów z różnych stron
świata) odeprzeć nie mógł. Reputacja poważnie grzeszącego przed
kamerą została – zarzucano mu przemoc wobec zwierząt, ale mówiło
się też o napaści na tle seksualnym. „Cannibal Holocaust”
uznaje się za pierwszy horror <i>found footage</i> w historii kina,
przytomnie komentujący tzw. etykę dziennikarską i poruszający
problem wyzysku ubogich krajów Ameryki Południowej. Nieprzepełnione
pychą zderzenie kulturowe, czyli film niegloryfikujący człowieka
cywilizowanego. Niepoprawny politycznie w dzisiejszej epoce
postprawdy.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: large;"><span style="color: #cc0000;">3.
„Ludożerca” (oryg. „Antropophagus”)</span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyseria:
Joe D'Amato</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Scenariusz:
George Eastman, Joe D'Amato</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Światowa
premiera: 1980</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Recenzja</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2013/11/ludozerca-1980.html"><span style="color: #8e7cc3;">tutaj</span></a></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj39gvXD3mbzmnn-2me394djEU7IETa8SBdjlJHAEYA_u27J6ORLfK2RYKzI6E_Kb8uQ3zfbJxlqPjcgUZ9Hswf5N4L1RvZlxTg8lAVyqJA1QCCdgv9wfS1_SbYPJg2qFYLfgPamONfctp8LgTmaH6AS_FY31ohGxmNcUbsRngS3hytBptGa3iHJ7IppTAV/s640/3.webp" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj39gvXD3mbzmnn-2me394djEU7IETa8SBdjlJHAEYA_u27J6ORLfK2RYKzI6E_Kb8uQ3zfbJxlqPjcgUZ9Hswf5N4L1RvZlxTg8lAVyqJA1QCCdgv9wfS1_SbYPJg2qFYLfgPamONfctp8LgTmaH6AS_FY31ohGxmNcUbsRngS3hytBptGa3iHJ7IppTAV/w400-h225/3.webp" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Antropophagus” 1980, Filmirage, Produzioni Cinematografiche Massaccesi (PCM) International<br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Utwór
zaciekle ścigany przez brytyjskich cenzorów – rzecz jasna sekcja
pierwsza niechlubnej listy <i>video nasties</i> – za scenę, której
nie polecam współczesnym obrońcom życia wyłącznie
nienarodzonego. Okrzyknięty symbolem włoskiego kina <i>gore</i>,
kultowy wstręciuch rozgrywający się na odizolowanej greckiej
wyspie, ale tylko częściowo nakręcony na terenie tego kraju, w
dodatku w zdecydowanie gęściej zaludnionym regionie (w stolicy).
Resztę zdjęć zebrano na rodzimym poletku, w tym w willi w
Sacrofano, z której korzystała też chociażby ekipa tworząca
„Czarną Emanuelle”, erotyczny obraz w reżyserii Bitto
Albertiniego z 1975 roku wpisujący się w serię o niepruderyjnej
dziennikarce i fotografce, w tym świecie przedstawionym publikującej
pod tytułowym pseudonimem. Postacią zainteresował się też twórca
„Ludożercy” czy równie mocno cenionego w światku horroru
„Mrocznego instynktu” (1979), Joe D'Amato („Emanuelle i
niewolnice miłości” 1977 i bardziej na temat „Emanuelle i
ostatni kanibale” 1977). Mordercza wyspa, która zauroczyła fanów
opowieści makabrycznych. Z popisową kreacją George'a Eastmana,
współscenarzysty tego żelaznego przedstawiciela „krwistej
włoszczyzny”.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: large;"><span style="color: #cc0000;">2.
„La nuit de la mort” (aka „Les Griffes de la Mort”, tytuł
międzynarodowy: „Night of Death”)</span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyseria:
Raphaël Delpard</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Scenariusz:
Raphaël Delpard, Richard Joffo</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Światowa
premiera: 1980</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Recenzja</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2024/03/la-nuit-de-la-mort-1980.html"><span style="color: #8e7cc3;">tutaj</span></a></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFif8hft75evJWtUFoVLRH2khWf7MW2cK2Do_cb8rKu2IQlkEVkvZEFY_s_ha2skm4HFZxJsvJ4t7icrfqKbBviWLXJ_nBIX31zQkxO78syWt1MCTmT_Rhnhqb5o8WA4sNj-ZKboJssLYWPg7FEDZsUS1bkL7XdP-xbJzvls20lcOuPC_VoRIm8S2rJxz8/s914/2.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="544" data-original-width="914" height="238" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFif8hft75evJWtUFoVLRH2khWf7MW2cK2Do_cb8rKu2IQlkEVkvZEFY_s_ha2skm4HFZxJsvJ4t7icrfqKbBviWLXJ_nBIX31zQkxO78syWt1MCTmT_Rhnhqb5o8WA4sNj-ZKboJssLYWPg7FEDZsUS1bkL7XdP-xbJzvls20lcOuPC_VoRIm8S2rJxz8/w400-h238/2.JPG" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu. „La nuit de la mort” 1980, Paris Occitanie Production, Pierson Productions</i></span><span style="color: white;"><br /></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Coś
z niczego. Francuska oferta radośnie przyjęta choćby przez stwórcę
prawdopodobnie najbardziej znanej rodziny kanibali w historii kina,
Tobe'ego Hoopera, nadawcy gratulacyjnego telegramu do Raphaëla
Delparda, czołowego architekta tej ewidentnie skrzywdzonej przez
pośredników filmowej nieruchomości. Reżyser i współscenarzysta
podejrzewał, że jego kanibali niechcący zagłuszył Overlook Hotel
w interpretacji Stanleya Kubricka, ale jakkolwiek z tym „Lśnieniem”
było, dystrybutorzy ponad wszelką wątpliwość nie otoczyli
troskliwą opieką „La nuit de la mort”. Neogotyckiej makabry
późniejszego twórcy „Clash” (1984), obecnie przyciągającego
jeszcze mniejszą publiczność od smakowicie specyficznej opowieści
o rozbisurmanionych staruszkach mieszkających w ponurym Deadlock
House, prywatnym przytułku dla seniorów. W roli głównej wystąpiła
Isabelle Goguey, asystentka Claude'a Piersona, filmowca kojarzonego
głównie z kinem erotycznym, który zasilił zespół producencki
tej diablo klimatycznej „zawodowej przeprawy” niedoświadczonej
opiekunki osób starszych. Przeprawy z samozwańczymi wegetarianami.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: large;"><span style="color: #cc0000;">1.
„Cannibal Ferox – Niech umierają powoli” (oryg. „Cannibal
Ferox” aka „Make Them Die Slowly”)</span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyseria:
Umberto Lenzi</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Scenariusz:
Umberto Lenzi</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Światowa
premiera: 1981</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Recenzja</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2014/05/cannibal-ferox-niech-umieraja-powoli.html"><span style="color: #8e7cc3;">tutaj</span></a></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinErRBlZLZrkDe8y1nq0eQvmxk1HyzMKUO0Qn8hxv8z9r_-RXrA4b8jFCD44m5cD9J2jw1zHVZdZP7S4vZ2uUvGlOmionpYJ1ozf5_gJtMJBAUKQgZ9SKWJAwZg2X5A6vj160Mvcwp8J3fWIrTfvEev7lIbncdCdLobn16QyJaIDWbWWFMKNwB7i-mMAkQ/s1024/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="692" data-original-width="1024" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinErRBlZLZrkDe8y1nq0eQvmxk1HyzMKUO0Qn8hxv8z9r_-RXrA4b8jFCD44m5cD9J2jw1zHVZdZP7S4vZ2uUvGlOmionpYJ1ozf5_gJtMJBAUKQgZ9SKWJAwZg2X5A6vj160Mvcwp8J3fWIrTfvEev7lIbncdCdLobn16QyJaIDWbWWFMKNwB7i-mMAkQ/w400-h270/1.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Cannibal
Ferox” 1981, </span></span>Dania Film, Medusa Distribuzione, National Cinematografica</i></span><span style="color: white;"><br /></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Ktoś
może zapytać, jakim prawem podróbka w niniejszym zestawieniu
wyprzedziła oryginał? Żadnym – to jest bezprawie. Reklamowany
jako najbardziej brutalny film wszech czasów, rzekomo zakazany w
ponad trzydziestu krajach, niezwłocznie wciągnięty na niesławną
brytyjską listę <i>video nasties</i> za naruszenie podstawowych
zasad moralności i wrażliwości. Za inscenizowane sceny tortur i
potencjalnie nieudawany ubój zwierząt. Seksistowski spektakl
bezrozumnej przemocy z wymuszonymi dialogami i tandetnymi kreacjami
aktorskimi, według niektórych krytyków, ale znalazły się też
pochwalne głosy: za skuteczność w wywoływaniu mdłości czy
krwawy artyzm, imponujący profesjonalizm w wykonaniu efektów
specjalnych. W mojej ocenie przeskoczenie, bądź co bądź, nienisko
zawieszonej poprzeczki w zawodach <i>gore</i> przez domniemane główne
źródło inspiracji (mniej lub bardziej świadomej) Umberto
Lenziego. Innymi słowy, obraz w moim poczuciu mocniejszy od
„Cannibal Holocaust” Ruggero Deodato z genialnym muzycznym
motywem przewodnim, wypada jednak zaznaczyć, że ścieżkę
dźwiękową „pożyczono” od „Zjedzonych żywcem” tego samego
reżysera i scenarzysty. Transgresyjna sól w oku niezachwianie
stojących na straży cudzej moralności;)</span></span></div>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-40702939248789575172024-03-03T12:32:00.002+01:002024-03-03T12:32:18.747+01:00„Przeklęta woda” (2024)<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Zmuszony
do porzucenia kariery sportowej po zdiagnozowaniu stwardnienia
rozsianego Ray Waller, podczas poszukiwań nowego lokum na wynajem
zorganizowanych przez troskliwie się nim opiekującą żonę Eve,
zwraca uwagę na przeznaczoną na sprzedaż nieruchomość na
przedmieściu z zaniedbanym ogrodowym basenem. Eve przystaje na jego
propozycję zakupienia pierwszego w ich wspólnym życiu domu i
niedługo potem małżeństwo wraz z dwójką dzieci, nastoletnią
Izzy i jej młodszym bratem Elliotem, wprowadza się do wypatrzonej
przez mężczyznę nieruchomości, idealnie odpowiadającej aktualnym
potrzebom zmagającego się z poważną chorobą byłego zawodowego
baseballisty. Spokojna okolica, sympatyczni sąsiedzi i przede
wszystkim prywatny basen, centrum rodzinnej rozrywki najwyraźniej
niesamowicie służące zdrowiu Raya. Podczas gdy on pełnymi
garściami czerpie z magicznego źródełka ogrodowego, w pozostałych
członkach rodziny narasta niechęć do basenu. Mają coraz więcej
powodów, by sądzić, że obiekt jest nawiedzony.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb21TabvIBKOeNudGVW3WqRjuC5KP7G8zlkq2xzn1A4z052-2OycsRrEMxMjYeoHSOC0_XB5_r_BPMojZLnWjHkcstR07hzw_XXGUe_S5M4XK7JHfkIZbd1YoRyYQVOEN1ISrnGqdZXitysabUnQ0ZM36AAgCnjpTr34iinKtVZ24yGL2-qpDUV5rW7sXP/s722/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="722" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb21TabvIBKOeNudGVW3WqRjuC5KP7G8zlkq2xzn1A4z052-2OycsRrEMxMjYeoHSOC0_XB5_r_BPMojZLnWjHkcstR07hzw_XXGUe_S5M4XK7JHfkIZbd1YoRyYQVOEN1ISrnGqdZXitysabUnQ0ZM36AAgCnjpTr34iinKtVZ24yGL2-qpDUV5rW7sXP/w278-h400/a.jpg" width="278" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Night Swim” 2024, Atomic Monster, Blumhouse Productions, Government of New South Wales, Australia</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Wyprodukowany
między innymi przez Blumhouse Productions i Atomic Monster pierwszy
film wypuszczony po sfinalizowanej drugiego stycznia 2024 roku fuzji
tych amerykańskich firm założonych odpowiednio przez Jasona Bluma
i Jamesa Wana. Horror nadprzyrodzony w reżyserii Bryce'a McGuire'a
będący rozwinięciem viralowego shorta pod tym samym oryginalnym
tytułem - „Night Swim” - wrzuconego na YouTube w październiku
2014 roku. Shorta stworzonego z przyjacielem Rodem Blackhurstem, z
którym pod wpływem sugestii niektórych odbiorców pierwotnego
materiału o przeklętym basenie, parę lat później spłodził
obszerniejszy scenariusz zakupiony przez Jamesa Wana z rekomendacji
wiceprezesa wykonawczego Atomic Monster Judsona Scotta. Główne
zdjęcia do „Przeklętej wody” ruszyły w kwietniu 2023 roku w
Kalifornii i trwały trzydzieści cztery dni. Najwięcej czasu ekipa
spędziła w podmiejskim domu z przydomowym basenem w Altadenie, a
sceny wymagające głębszego zbiornik antropogenicznego nakręcono w
olimpijskim basenie w dzielnicy Chatsworth w San Fernando Valley.
Głównym dystrybutorem pełnometrażowej wersji „Night Swim”
została prestiżowa firma Universal Pictures, a uwolnienie produkcji
nastąpiło w pierwszym tygodniu stycznia 2024 w kinach -
„międzynarodowa akcja”, do której Polska oficjalnie przystąpiła
(inicjatywa United International Pictures Sp z o.o.) pierwszego marca
2024 roku.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Plymouth
Fury z 1958 roku i Cujo Bryce'a McGuire'a – ogrodowa atrakcja
ciężko doświadczonej rodziny, która zwraca się przeciwko niej.
Zabójczy obiekt budowlany najsilniej inspirowany osobistymi
przeżyciami scenarzystów. Irracjonalnymi lękami z dzieciństwa i
okresu dojrzewania. Reżyserowi „Przeklętej wody” szczególnie
mocno w pamięć zapadł nocny incydent w rodzinnym gnieździe na
Florydzie, w którym pewnie żadnej roli nie odegrał niedawny seans
„Szczęk” Stevena Spielberga:) Nagłe przeświadczenie mniej
więcej dziesięcioletniego chłopca, że ich prywatny basen, jak
dobrze wiedział o głębokości dziewięciu i szerokości osiemnastu
stóp, jest bezkresną otchłanią, w którą w każdej chwili coś
może go wciągnąć. Jakieś potworne stworzenie żyjące w tej
„płytkiej głębi”. Z pomysłów Stephena Kinga - poza
„Christine” i „Cujo” - najbardziej inspirujący dla Bryce'a
McGuire'a i Roda Blackhursta okazał się Overlook Hotel, nawiedzone
miejsce z kultowego „Lśnienia”, które przyciągnęło ich dość
zazdrosnym strzeżeniem swoich brudnych tajemnic. Wśród pozostałych
wpływów dyrektor artystyczny omawianej produkcji wymienił takie
obrazy, jak „Potwór z Czarnej Laguny” Jacka Arnolda, „Noc
myśliwego” Charlesa Laughtona, „Otchłań” Jamesa Camerona,
oczywiście „Szczęki” Stevena Spielberga i wreszcie „Duch”
Tobe'ego Hoopera (ciekawostka: na planie „Przeklętej wody”
szykowany produkt był nazywany „pool-tergeistem”). Dla Bryce'a
McGuire'a baseny zawsze były najbardziej hipnotycznym elementem
filmowych światów przedstawionych – przykłady w jego odbiorze
produkcji skradzionych przez te sugestywne zbiorniki to „Ludzie-koty”
Jacquesa Tourneura, „Bulwar Zachodzącego Słońca” Billy'ego
Wildera, „Suspiria” Dario Argento,</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2015/05/cos-za-mna-chodzi-2014.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Coś za mną chodzi”</span></a>
<span style="color: white;">Davida Roberta Mitchella i rzecz jasna wspominany już „Duch”
Tobe'ego Hoopera. Jeden z ulubionych horrorów rodzinnych
długoletnich przyjaciół wychodzących do zwolenników gatunku z
nową mitologią. <i>Temagami</i> – nazwa najprawdopodobniej
zapożyczona od kanadyjskiej gminy, ojczyzny Pierwszych Narodów
zwanej też <i>n'Daki Menan</i>, ze wskazaniem na tamtejsze Lake
Temagami, dawniej Lake Timagami – w opowieści Bryce'a McGuire'a i
Roda Blackhursta jest tajemniczą siłą: mroczną energią,
nadprzyrodzoną istotą czy rozumną wodą działającą jak dżin. I
pewnie nie trzeba dodawać, że bliżej (nie czytaj: dokładnie to)
„Władcy życzeń” Roberta Kurtzmana niż dobrodzieja Aladyna z
„Księgi tysiąca i jednej nocy”. Film otwiera tragiczne
wydarzenie z letniego wieczora 1992 roku. Mała Rebecca Summers w
przydomowym basenie zauważa ukochaną zabawkę nieuleczalnie chorego
brata; łódkę niepapierową, ale i tak naszło mnie wspomnienie
„To” Stephena Kinga. Mega głośny alarm, naturalnie niesłyszalny
dla kochającej siostry okrutnie potraktowanego przez skrajnie
niesprawiedliwy los chłopca. Wciągnięta pod wodę... i został
tylko kapeć. Koniec prologu, przenosimy się w czasy współczesne i
poznajemy czteroosobową amerykańską rodzinę szukającą wygodnego
domu do wynajęcia. Na sielskim przedmieściu, gdzie koniec końców
dokonają wielkiego zakupu. To przełomowy moment w historii tej
konkretnej komórki społecznej - pierwsze lokum własnościowe Raya
i Eve Wallerów, postaci wprawdzie stereotypowych, ale niezgorzej
obsadzonych: zadowalający warsztat Wyatta Russella (min. „Jesteśmy
tym, co jemy” Jima Mickle'a, „At the Devil's Door” Nicholasa
McCarthy'ego,</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2021/05/kobieta-w-oknie-2021.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Kobieta w oknie”</span></a> <span style="color: white;">Joe Wrighta), byłego hokeisty i
syna wielkiej gwiazdy kina Kurta Russella oraz Kerry Condon, którą
fani opowieści z dreszczykiem mogą pamiętać - mimo że wystąpiła
tylko w trzech odcinkach - chociażby z głośnego serialu Franka
Darabonta „The Walking Dead”. </span></span></span>
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibRuAQZ6eyWfDU0E1SOKbtNNCW4RP-WKT8L9bb4YuWmLNDp46HKYVXnWXG8Zpdi3J9o5F21T8uoJQSPl07dYc-yB-1eeukV0byt4kNrpvcy182YLr4UqJS7UuAV0Vs2VDZUdMPFc5-nLNMJGh0HURK3uvL4chQU9LT8T0jTo43vZd_GuuzNdh4plKTr1V-/s1583/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1583" data-original-width="1000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibRuAQZ6eyWfDU0E1SOKbtNNCW4RP-WKT8L9bb4YuWmLNDp46HKYVXnWXG8Zpdi3J9o5F21T8uoJQSPl07dYc-yB-1eeukV0byt4kNrpvcy182YLr4UqJS7UuAV0Vs2VDZUdMPFc5-nLNMJGh0HURK3uvL4chQU9LT8T0jTo43vZd_GuuzNdh4plKTr1V-/w253-h400/b.jpg" width="253" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Night Swim” 2024, Atomic Monster, Blumhouse Productions, Government of New South Wales, Australia</span></span></i></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Niska
zawartość horroru w horrorze. „Przeklęta woda” Bryce'a
McGuire'a to przede wszystkim słodko-gorzka historia rodzinna z
motywem najpewniej podpatrzonym w „Lśnieniu” Stephena Kinga, ale
z takim problemem borykała się niejedna amerykańska rodzina (z
bardziej znanych to na pewno Lutzowie z „Horror Amityville”
Stuarta Rosenberga - i jego remake'u, „Amityville” Andrew
Douglasa - ekranizacji rzekomo opartej na faktach</span><a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2019/09/jay-anson-amityville-horror.html"> <span style="color: #8e7cc3;">książki</span></a> <span style="color: white;">Jaya
Ansona oraz Lambertowie z „Naznaczonego” Jamesa Wana, którzy z
podobną ingerencją sił nieczystych mieli do czynienia w rozdziale
drugim przebojowej franczyzy otwartej w 2010 roku). W zasadzie
jedynym niepospolitym składnikiem w scenariuszu Bryce'a McGuire'a i
Roda Blackhursta jest tytułowy żywioł. Jedna z ulubionych sztuczek
współczesnych twórców horrorów o zjawiskach nadprzyrodzonych:
wymyślić egzotyczne coś (nie zniechęcać się, jeśli nic nie
wpadnie do głowy, bo na archetypicznych upiorach wciąż można
nieźle zarobić) i dopasować je do wyświechtanej struktury. A
skoro patrzymy na „Ducha” Tobe'ego Hoopera to wiadomo, jaką
tradycyjną kartę na wstępie odsłonimy. Nieśmiertelna
przeprowadzka do nowego - ale nie świeżo wybudowanego - domu.
Prawdopodobnie największy zakup państwa Waller, dotąd prowadzącego
wędrowny tryb życia. Od jednego wynajmowanego lokalu do następnego,
co najpewniej miało związek ze świetlaną karierą mężczyzny.
Zawodowy baseballista pokonany przez przewlekłą chorobę
ośrodkowego układu nerwowego. Nie, „pokonany” to nieodpowiednie
słowo, bo choć pożegnanie z drużyną zapewne było jedną z
najboleśniejszych chwil w życiu Raya Wallera, chociaż straszliwie
tęskni za swoją największą pasją, czyli grą w baseball, nie
upada na duchu, bo ważniejsza sfera jego życia w ruinę się nie
obróciła. Możliwe, że życie rodzinne Raya dopiero teraz w pełni
rozkwita – zjednoczeni w walce ze stwardnieniem rozsianym,
niewątpliwie wybitnie wymagającej próbie, z której przynajmniej
do pojawiania się tego przeklętego basenu wychodzili imponująco
obronną ręką. Było ciężko, ale wredna choroba trafiła na
prawdziwych wojowników. A że nieszczęścia lubią chodzić
parami... Wredna woda (nie tylko) w wymarzonym basenie. W
dzieciństwie Ray „dałby się pokroić” za taką przydomową
atrakcję i nie ulega wątpliwości, że jego latorośle, zaradna
nastolatka Izzy i zdecydowanie gorzej radzący sobie z nawiązywaniem
nowych znajomości, młodszy Elliot</span> <span style="color: white;">(przekonujące kreacje
nieodpowiednio Gavina Warrena i Amélie Hoeferle z „Igrzysk
śmierci: Ballady ptaków i węży” Francisa Lawrence'a), równie
entuzjastycznie zapatrują się na tę część wielkiego zakupu
rodziców. Tylko Eve zwierza się, że tego rodzaju obiekty zawsze
napawały ją jakimś nieokreślonym lękiem, ale takie rzeczy nie
mogą jej wykluczyć z rodzinnych zabaw. Właściwie stare strachy
Eve nie odzywają się przynajmniej do samotnej kąpieli nocną porą.
Znikający „człowiek” i migające światła – pierwszy, jak
zwykle dość nieśmiały (eskalacja), sygnał wysłany do nowych
właścicieli przez <i>Temagami</i>. Nowej właścicielki, ale Elliot
i Izzy, niezależnie od matki, wkrótce też nabiorą przekonania, że
na ich podwórku przyczaiła się jakaś mroczna obecność. Incydent
ze znajomą dziewczynką i według mnie nieco przesadzoną włochatą
łapą (metoda Pennywise'a) oraz przeróbka gry w Marco Polo z
zaskakująco zacnie prezentującym się topielcem. Najbardziej
upatrzyłam sobie jednak zdarzenie w wystawnej rezydencji, gdzie
protagonistka „Przeklętej wody” będzie szukać informacji o
wielce problematycznym basenie, który jak dowiedziała się
poniewczasie (oczywiście!) od przyjaźnie usposobionej agentki
nieruchomości (też normalka) i przeglądu archiwum prasowego (to
też znamy), delikatnie mówiąc, ma nieciekawą historię (no ba!).
Spotkanie z przeraźliwie piszczącą kobietą płaczącą – brudne
łzy efektywnie przemawiającej damy. Przysięgam, że o wpływach
cenionego „Poltergeista” na „Przeklętą wodę” dowiedziałam
się później, a przed oczami i tak wyrosła mi nieustraszona
Tangina Barrons, genialnie wykreowana przez nieodżałowaną Zeldę
Rubinstein w trzech odsłonach tego markowego tytułu. Pomijając
nieprzesadnie – ale jednak – efekciarską ostateczną
konfrontację (przewidywalne domknięcie, niemniej odrobinkę się
wzruszałam) i może śmiertelnie niebezpieczne zawody podczas
przyjęcia w ogrodzie, to by było na tyle w kwestii nadnaturalności.
Nie żebym miała coś przeciwko dramatom rodzinnym, ale wydawałoby
się, że miejsca starczy na porządne naświetlenie desperackich
zmagań Wallerów, niepowierzchowne przedstawienie życiowych
problemów, ale też jaśniejszych kart w przyziemnym dziale kroniki
tej całkiem sympatycznej rodziny. Dramat dominuje nad horrorem, a
tak niewiele z niego wynika. Intensywność na miarę plastikowych
staszydełek XXI wieku. Bo to przecież nie jest nowa fala kina
grozy, ani nawet tak zwana stara szkoła straszenia, choć reżyserowi
zależało na przywołaniu smaku horrorów rodzinnych z lat 80. XX
wieku. Stąd muzyczne preferencje Raya, a i ścieżka dźwiękowa
opracowana przez Marka Korvena (m.in.</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2018/11/nasz-dom-2018.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Nasz dom”</span></a> <span style="color: white;">Anthony'ego
Scotta Burnsa,</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2019/10/w-wysokiej-trawie-2019.html"><span style="color: #8e7cc3;">„W wysokiej trawie”</span></a> <span style="color: white;">Vincenzo Nataliego,</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2022/07/czarny-telefon-2021.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Czarny telefon”</span></a> <span style="color: white;">Scotta Derricksona,</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2021/10/nikt-nie-ujdzie-z-zyciem-2021.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Nikt nie ujdzie z życiem”</span></a>
<span style="color: white;">Santiago Menghiniego) Bryce'owi McGuire'owi kojarzyła się z tamtym
okresem (mnie jakoś nie). Wypada dodać, że za niedostatecznie
mroczne, w mojej ocenie, zdjęcia do „Przeklętej wody” odpowiada
Charlie Sarroff, ten sam, który przyłożył rękę do udanego</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2022/11/usmiechnij-sie-2022.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Uśmiechnij się”</span></a> <span style="color: white;">Parkera Finna. </span></span></span></div><p style="margin-bottom: 0cm;">
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Horror
jakby skrojony pod multipleksy. Typowy przedstawiciel różowej epoki
kina grozy – kontynuacja repertuaru grzecznego. Niepokazujący
pazurków, konwencjonalny utwór Bryce'a McGuire'a rozwijający
koncepcję z kilkuminutowego filmiku wypuszczonego w roku 2014 i
wyreżyserowanego do spółki z Rodem Blackhurstem. Krótki
scenariusz McGuire napisał sam, a dłuższą wersję przygotował
razem z Blackhurstem, licząc na możliwość rozbudowania swojej
wodnej mitologii. „Przeklęta woda” w swoich rodzimych Stanach
Zjednoczonych (właściwie produkcja
amerykańsko-brytyjsko-australijska) dostała kategorię PG-13, co
poważni koneserzy gatunku spokojnie mogą, wręcz powinni,
potraktować jako przestrogę. Unikać według mnie nie ma potrzeby,
ale lepiej przygotować się na „grozę” maleńkiego kalibru.</span></span></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-70992487784723314712024-03-01T12:38:00.006+01:002024-03-01T12:38:48.570+01:00„La nuit de la mort” (1980)<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Po
ośmiu miesiącach bezrobocia wychowana w domu dziecka Martine
podejmuje pracę pielęgniarki i gosposi w domu spokojnej starości
Deadlock House. Przez kłótnię z narzeczonym Serge'em w ponurym
domostwie na odludziu kobieta zjawia się dzień przed umówionym
terminem, udaje jej się jednak nakłonić surową dyrektorkę,
starszą kobietę imieniem Hélène, do wcześniejszego zapewnienia
jej noclegu. Resztę dnia Martine spędza z gosposią z
dwumiesięcznym stażem Nicole Clément, która na polecenie
przełożonej oprowadza ją po posiadłości i wdraża w obowiązki.
Przy okazji nowa pracownica poznaje ekscentrycznych mieszkańców
odizolowanej rezydencji i zaprzyjaźnia z panną Clément, mimo jej
szokująco szorstkiego podejścia do podopiecznych. Nicole uprzedza,
że przed upływem dwóch miesięcy Martine nie będzie wolno
wychodzić poza teren Deadlock House, a nazajutrz nowa lokatorka
zostaje zaskoczona informacją o dobrowolnym odejściu niedoszłej
współpracownicy. Oszukana przez bezwzględną przełożoną.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhADkAEoptGr4BNXXPcRmEVukWqNvtXBIW2pHEkivXVxvcKXw_Q9Vjs46a7bGMSG0hw8HoEtrk64hYIM7q2thpKZ83ReAUWLPhYVAVejj3XOZVFdAGfdtg_znZ7VC4dEv8j5ZHQTcZEXyqo_n3TxwPSag26slyp_4QMi5hW-vWCMsabC0DY3mPsDmbS1Vqe/s1285/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1285" data-original-width="943" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhADkAEoptGr4BNXXPcRmEVukWqNvtXBIW2pHEkivXVxvcKXw_Q9Vjs46a7bGMSG0hw8HoEtrk64hYIM7q2thpKZ83ReAUWLPhYVAVejj3XOZVFdAGfdtg_znZ7VC4dEv8j5ZHQTcZEXyqo_n3TxwPSag26slyp_4QMi5hW-vWCMsabC0DY3mPsDmbS1Vqe/w294-h400/a.jpg" width="294" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu.<span face="Arial, sans-serif"><span> „La nuit de la mort” 1980, Paris Occitanie Production, Pierson Productions</span></span></i></span> </td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyser
i współscenarzysta „La nuit de la mort” aka „Les Griffes de
la Mort” (tytuł międzynarodowy „Night of Death”) Raphaël
Delpard powiedział, że <i>to film zrobiony z kawałków sznurka i
kartonu</i>, który przyniósł całkiem niezły dochód. Pierwszy
horror (następny będzie „Clash” 1984) w filmowym dorobku
francuskiego twórcy, swego czasu związanego również z teatrem -
uczeń wybitnego artysty specjalizującego się w lalkarstwie
Jeana-Loupa Temporala - a od 1993 roku najbardziej skupionego na
działalności literackiej, m.in. autor poważnych prac o wojnie
indochińskiej i algierskiej, któremu (czyt. </span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>„La nuit de la mort”)</span></span><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;"> na drodze do wiecznej sławy
miało stanąć</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2014/02/lsnienie-1980.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Lśnienie”</span></a> <span style="color: white;">Stanleya Kubricka, głośna adaptacja
powieści Stephena Kinga. Delpard za niedorzeczne uznał
wypuszczenie, jak to ujął, dwóch fantastycznych filmów w tym
samym czasie, jednoczenie nie kryjąc zdumienia entuzjastycznym
przyjęciem „La nuit de la mort” w Hollywood. Ubolewał tylko nad
tym, że zgubił gratulacyjny telegram od Tobe'ego Hoopera, twórcy
między innymi kontrowersyjnej, przełomowej „Teksańskiej masakry
piłą mechaniczną”. Scenariusz swojej niegrzecznej produkcji
Delpard napisał wspólnie z debiutującym w branży filmowej
Richardem Joffo, a kinowa dystrybucja (tylko Francja) filmu ruszyła
w październiku 1980 roku. Premierową edycję VHS przygotowała
firma Colombus Video na rok 1988, w pierwsze wydanie DVD pojawiło
się w 2003 roku (kolekcja „DVD Cauchemar”). W 2019 roku
francuska firma Le Chat qui fume wypuściła (DVD i Blu-ray)
odrestaurowaną wersję „La nuit de la mort” z materiałami
dodatkowymi: wywiady z Raphaëlem Delpardem i odtwórczynią roli
głównej Isabelle Goguey.</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Asystentka
Claude'a Piersona (mówi się, że też jego córka), nieżyjącego
już francuskiego reżysera, współproducenta omawianego obrazu, najbardziej kojarzonego z filmami
erotycznymi – za jego opus magnum uznaje się „Justine de Sade”,
rzecz jasna, dziełko oparte na słynnej powieści Donatiena
Alphonse'a Françoisa de Sade'a – Isabelle Goguey w jednej ze
swoich nielicznych kreacji aktorskich: empatycznej opiekunki osób
starszych. Akcja niesamowicie klimatycznego horroru Raphaëla
Delparda o makabrycznym prywatnym domu spokojnej starości rozgrywa
się w 1980 roku, a główną bohaterkę doganiamy w scenie drugiej,
po porannym odkryciu dokonanym przez mężczyznę, z którym jest
zaręczona. Wieczorna sprzeczka z ukochanym przekonała Martine do
przerwania trwającego już osiem miesięcy niesłodkiego
nicnierobienia. Dotąd się wahała, nie była pewna, czy stawi się
na umówione spotkanie z panną Hélène, właścicielką
odizolowanego Deadlock House, ale ostatnia kłótnia z Serge'em
uświadomiła jej, że stała się ciężarem dla miłości swojego
życia. Martine ciężkiej pracy nigdy się nie bała, wolałaby
jednak nie wyprowadzać się z mieszkania narzeczonego. Szukała
zajęcia, które nie narażałoby ją na dłuższą rozłąkę z
ukochanym, ale skoro nie ma innych opcji... Doszła do wniosku, że
nie w porządku wobec Serge'a będzie odrzucenie oferty panny Hélène,
a więc dalsze pozostawanie na utrzymaniu swego dobroczyńcy. I tak
wykazał się już nadzwyczajną wyrozumiałością. W każdym razie
Martine jest mu ogromnie wdzięczna, nie wybaczyłaby więc sobie
nadużycia jego gościnności. Dlatego zastajemy ją przed bramą
Deadlock House, za którą raptownie wyrasta kulawy klucznik z
zespołem Quasimodo. Właściwie asystent dyrektorki tego przybytku
imieniem Flavien (intrygujący występ aktora jednej roli Michela
Flaviusa), dozorca, ogrodnik, złota rączka, ochroniarz i brutalny
wychowawca niesfornych staruszków. W sumie Martine z przykrością
odnotowuje, że jej nowa koleżanka Nicole Clément (jeden z
pierwszych popisów dość znanej francuskiej aktorski Charlotte de
Turckheim), pielęgniarka i gosposia, której urodziwa protagonistka
„La nuit de la mort” podobno zawdzięcza posadę – narzekała
na przeciążenie obowiązkami – też nie obchodzi się należycie
z ludźmi, którzy w przekonaniu Martine zasłużyli sobie na
spokojną jesień życia. W przeciwieństwie do niewiele bardziej
doświadczonej pracownicy Hélène, przesympatycznej postaci
przewodniej zależy na komforcie pensjonariuszy Deadlock House. Jak
się wydaje jedyna członkini tutejszego personelu, której leży na
sercu los pensjonariuszy. Polubiła Nicole, ale jej metod absolutnie
nie aprobuje. Nie przeczy, że ich podopieczni mają swoje dziwactwa,
w odróżnieniu od panny Clément nie uważa jednak, by to uprawniało
kogokolwiek, a już przede wszystkim osoby na ich stanowisku, do tak
bezdusznego traktowania istot ludzkich. Kto jak kto, ale opiekunowie
osób starszych powinni mieć w sobie więcej zrozumienia dla ich
niegroźnych (hmm) fanaberii. Nie zaszkodziłoby też, by „młodzi
bogowie” przyjęli do wiadomości, że prawdopodobnie czeka ich
podobny los. O ile Śmierć nie wkroczy wcześniej.</span></span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS92KyTWNNFUPeBqbb_melqr0MDOr2FJuHnAg7e46v8gO7Su3I7Y-necOj0-8KpYSh77lXVpqLUfEfTzuhDRrsWXdzg-pXto5NluzkxLRamu3JRZ8A3aTqB6niGLcD23VbIczsEeURF_5no9evtudHck4IcrgSK1WiZJ-EBt0rbeNTadT3HCqVdPtCWWEy/s1200/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="846" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS92KyTWNNFUPeBqbb_melqr0MDOr2FJuHnAg7e46v8gO7Su3I7Y-necOj0-8KpYSh77lXVpqLUfEfTzuhDRrsWXdzg-pXto5NluzkxLRamu3JRZ8A3aTqB6niGLcD23VbIczsEeURF_5no9evtudHck4IcrgSK1WiZJ-EBt0rbeNTadT3HCqVdPtCWWEy/w283-h400/b.jpg" width="283" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Okładka DVD © Synapse Films.</i></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i><span face="Arial, sans-serif"><span> „La nuit de la mort” 1980, Paris Occitanie Production, Pierson Productions</span></span></i></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Upiorne
melodie w szalonym domu. Skomponowana przez Laurenta Petitgirarda
ścieżka dźwiękowa (w tym domniemana przeróbka smyczkowego
arcydzieła Bernarda Hermanna z „Psychozy” Alfreda Hitchcocka) w
moim odbiorze przebiła nawet wybornie ponure zdjęcia Marcela
Combesa. Zwłaszcza mrożące krew w żyłach wokalizy, ostrzegawcze
„lamenty duchów”. Wygląda na to, że Raphaël Delpard
szczególnie przywiązał się do nocnych wędrówek staruszków –
długich ujęć skromnie uzbrojonego zespołu hardo maszerującego w
takt przeraźliwych jęków – co niektórym może się wydać lekką
przesadą, ale ja nie miałabym nic przeciwko jeszcze większemu
zafiksowaniu na tej niepokojącej defiladzie. Powtarzający się
marsz żywych trupów:) który w moim zestawieniu momentów z „La
nuit de la mort” przegonił wszystkie pozostałe. Włącznie z
bodaj najbardziej zachwalaną (słusznie zachwalaną!) akcją w
sekretnym skrzydle rezydencji panny Hélène (nieodżałowana Betty
Beckers w perfekcyjnej kreacji diabolique, w której wykorzystała
też swoje wokalne talenty). Znaleziskiem, któremu solidności
wykonania chyba żaden koneser kina <i>gore</i> nie odmówi. W
gruncie rzeczy drugim makabrycznym odkryciem dziewczyny przeraźliwie
wrzeszczącej (przegięcie w finalnej partii), której trudno nie
kibicować. Uprzejma, ale niebojąca się „zgłaszać zdania
odrębnego”. Pomocna, ale niedająca się wykorzystywać – idąca
na ustępstwa do pewnego momentu (mikstura, przez niektórych
miłośników gatunku skojarzona z „Dzieckiem Rosemary” Romana
Polańskiego), jasno wytyczająca granicę (wieczorne przytulanie, do
którego nie należy się przyzwyczajać). Niektórzy mogą wytknąć
jej naiwność... a inni powinszować podejrzliwości. Jak na
„stereotypową ofiarę” (a kto twierdzi, że takową miała
być?!) Martine wykazuje się pewną umiejętnością łączenia
kropek. Przyznam, <b>UWAGA SPOILER</b> że w barze była o
sekundę-dwie szybsza ode mnie. Szybciej się połapała na widok
„świstka” wygrzebanego z cudzego portfela <b>KONIEC SPOILERA</b>.
Powiedziałabym nawet, że jest jedną z bardziej domyślnych
filmowych postaci, brutalnie mówiąc, przeznaczonych na ubój. Ma
trochę oleju w głowie ta dama w nielichych opałach, a jeszcze
więcej uroku osobistego. Zwykły fart też się zdarza – to
prawda, że Opatrzność jest dla niej dość łaskawa, ale nie
przeceniałabym tej kapryśnej „istoty”. Nie przypisujmy jej
zasług Martine, wytrawnej szperaczki, której nie onieśmiela nawet
największy postrach Deadlock House. Może z tym postrachem lekko
przesadziłam, ale Flavien na pewno wyrobił sobie opinię człowieka,
z którym lepiej nie zadzierać. Pensjonariusze wcale by się nie
zdziwili, gdyby to on był seryjnym mordercą z igłami już od
jakiegoś czasu terroryzującym okoliczną społeczność.
Zakompleksiony zbrodniarz, który nikomu nie pozwala zaglądać do
swojego nory. Szkaradnego budynku gospodarczego – przechowalnia
gratów i kotłownia – na Martine działającego trochę jak siódma
komnata Sinobrodego na jego biedną małżonkę. W każdym razie
narybek apodyktycznej Hélène, w końcu dochodzi do wniosku, że
jeśli kuśtykający stróż faktycznie ma jakieś mroczne tajemnice,
to najprędzej odkryje je w tej obskurnej chatce. Bo przecież nie
może zignorować namacalnego dowodu podważającego bajeczkę
sprzedaną jej przez szefową. Wiemy, że to wierutne kłamstwo, bo w
odróżnieniu od beztrosko randkującej Martine, widzieliśmy, jak
wyglądało „złożenie wypowiedzenia przez młodą gosposię”.
Niezupełnie pożegnanie pracodawczyni z niewdzięczną podwładną.
Nieuleczalną malkontentką, której towarzystwo panna Hélène
mężnie znosiła przez całe dwa miesiące. Z konieczności czy
przywiązania do tradycji? Tak czy inaczej, niezagadkowa procedura
wegetarian z Deadlock House;) została wdrożona w mniej prymitywnym
celu niż zaspokajanie sadystycznych apetytów. Wyraźnie sprawia im
to przyjemność (jak się okazuje na surowo też niebo w gębie...),
niewątpliwie się uzależnili, ale nadrzędny imperatyw cudaków z
domu jurnej starości - iście dantejskie sceny w azylu babć i
dziadków – nie ma nic wspólnego z krwawym sportem. Zakazaną
rozrywką w świecie ludzi cywilizowanych. Autorzy chwilami drażniąco
zmontowanego (nazbyt gwałtowne przeskoki) „La nuit de la mort”
postawili na suspens i jeśli o mnie chodzi efekt był wprost
piorunujący, ale chyba niepotrzebnie poprzedzili to atmosferą
tajemniczości. Zniewalający smak, obłędne wyczucie estetyki,
prawdziwa wirtuozeria w kreowaniu klimatu niesamowitości, za którą
trochę mi się tęskniło po zajrzeniu za zbroczoną kurtynę w
teatrze przelęknionej miss Hélène. Co nie znaczy, że elementów
zaskoczenia nie przewidziano. </span></span></div><p style="margin-bottom: 0cm;">
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>W
kręgu wtajemniczonych w bezeceństwa. W niesekretnej rezydencji
maestro Raphaëla Delparda. W rewelacyjnym domu wariatów. Uwaga
bluźnierstwo: „Le nuit de la mort” to zapomniana perła
europejskiego kina. Niedoceniony geniusz, horror palce lizać.
Nieziemsko klimatyczna paskuda, bezczelnie nieprominentna
przedstawicielka kultury niewysokiej. Rewelacyjna produkcja, której
ludzkość chyba nie chce mieć na sumieniu? Utopić doskonałość w
pomroce dziejów? Hańba! A na poważnie upraszam fanów i nie-fanów
kina grozy o odgrzebanie tego magicznego stworzenia. </span></span>
</p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-2888536646985862022024-02-28T10:39:00.005+01:002024-02-28T10:39:36.775+01:00„Pęknięcia” (2009)<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Lata
30. XX wieku. W elitarnej brytyjskiej żeńskiej szkole z internatem
St. Mathilda's prym wiedzie trenerka skoków do wody panna G,
światowa dama z liberalnym podejściem do kształtowania młodych
umysłów. Jej ulubienicą jest kapitanka drużyny Di Radfield,
popularna uczennica zauroczona elokwentną instruktorką z barwnym
doświadczeniem życiowym. Kiedy w szkole pojawia się pochodząca ze
szlacheckiej hiszpańskiej rodziny Fiamma Corona, nastoletnia liderka
zaczyna obawiać się o swoją pozycję. Panna G jest pod wrażeniem
nowej członkini uprzywilejowanego zespołu sportowego,
charyzmatycznej dziewczyny, która nie odwdzięcza się jej tym
samym. Fiamma nawet nie stara się ukryć niechęci do jedynego
autorytetu Di, której przykro patrzeć na cierpienie, jakie
znienawidzona uczennica zadaje pannie G. Lojalna wychowanka
przebojowej nauczycielki nie zamierza tolerować takiego zachowania,
spokojnie patrzeć na oburzającą postawę wywyższającej się
rówieśniczki względem jej idolki.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOBCcT7CnHpzEu3cFEUTtNi11pN2uVRlXylDuflXgskgGIIxZyr0lxOVRBPvXAn6inAwb3zfNhyrerc0-r2ZRm48T8q7bNbpCvqYTO6M9j10U-nh84ySgnS3iNbE9hem9dg2MJ3lijbK_8e2aehdWl9S3bxWrADSjJpAMVcWOFXM_fOg6Y2wL182t4k7fX/s1481/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1481" data-original-width="1000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOBCcT7CnHpzEu3cFEUTtNi11pN2uVRlXylDuflXgskgGIIxZyr0lxOVRBPvXAn6inAwb3zfNhyrerc0-r2ZRm48T8q7bNbpCvqYTO6M9j10U-nh84ySgnS3iNbE9hem9dg2MJ3lijbK_8e2aehdWl9S3bxWrADSjJpAMVcWOFXM_fOg6Y2wL182t4k7fX/w270-h400/a.jpg" width="270" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Cracks” 2009, Antena 3 Films, Bord Scannán na hÉireann / The Irish Film Board, Element Pictures</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Adaptacja
powieści południowoafrykańskiej autorki Sheili Kohler pierwotnie
wydanej w 1999 roku. Koprodukcja
brytyjsko-irlandzko-hiszpańsko-francusko-szwajcarska, mroczny dramat
psychologiczny, wyreżyserowany przez Jordan Scott, córkę sławnego
Ridleya Scotta, przy tym projekcie raczej luźno współpracującą z
jego młodszym bratem, nieżyjącym już Tonym Scottem (jeden z
producentów wykonawczych). Nad scenariuszem „Pęknięć” (oryg.
„Cracks”) Jordan pracowała z Benem Courtem i Caroline Ip,
mających już doświadczenie w „przekładaniu powieści na język
filmu”: genialny thriller psychologiczny „Bunkier” (2001),
adaptacja utworu Guya Burta w reżyserii Nicka Hamma. „Pęknięcia”
kręcono głównie w irlandzkim hrabstwie Wicklow w 2008 roku, a
światowa premiera przypadła na wrzesień 2009: w ramach
Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Toronto. W Polsce film po raz
pierwszy został pokazany mniej więcej dwa miesiące później na
Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych
Camerimage w Łodzi. W szerszy obieg obraz wszedł w grudniu tego
samego roku, poczynając od Wielkiej Brytanii i Irlandii.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Historia
porównywana do „Pikniku pod Wiszącą Skałą” Joan Lindsay,
powieści z 1967 roku przeniesionej na ekran przez Petera Weira w
roku 1975; „Władcy much” pióra Williama Goldinga, utworu po
raz pierwszy opublikowanego w 1954 roku, który doczekał się kilku
filmowych edycji (m.in. obraz Petera Brooka z 1963 roku oraz
propozycja Harry'ego Hooka z 1990 roku); a także „Niebiańskich
stworzeń” w reżyserii Petera Jacksona, które swoją światową
premierę miały w roku 1994. Z kolei wcielająca się w
skomplikowaną postać panny G (właściwie Gribben) Eva Green, która
później wystąpi choćby w takich produkcjach jak „Mroczne
cienie” i „Osobliwy dom pani Peregrine” (adaptacja/ekranizacja
powieści Ransoma Riggsa) Tima Burtona,</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2018/08/prawdziwa-historia-2017.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Prawdziwa historia”</span></a>
<span style="color: white;">Romana Polańskiego na podstawie fenomenalnej</span> <a href="https://horror.com.pl/books/recka.php?id=933"><span style="color: #8e7cc3;">powieści</span></a> <span style="color: white;">Delphine de
Vigan czy</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2022/12/nocebo-2022.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Nocebo”</span></a> <span style="color: white;">Lorcana Finnegana - a mnie jak na razie
najbardziej uwiodła w „300: Początku imperium” Noama Murro -
nieprzesadnie (według Green żadna z nich nie oddaje w pełni
charakteru fascynującej trenerki ze St. Mathilda's) wzorowała się
na Blanche DuBois, wykreowanej przez Vivien Leigh w „Tramwaju
zwanym pożądaniem” Tennessee'ego Williamsa oraz na tytułowej
postaci „Pełni życia panny Brodie” Ronalda Neame'a, w którą
wcieliła się Maggie Smith. Dodatkową inspirację Green mogła
czerpać z własnych doświadczeń, jak to ujęła, ze „spiętym,
burżuazyjnym establishmentem” szkolnym. Reżyserka i
współscenarzystka „Pęknięć” Jordan Scott, podobnie jak
największa gwiazda jej pierwszej samodzielnej produkcji
pełnometrażowej, nigdy nie uczęszczała do szkoły z internatem,
ale miała okazję od środka obserwować dynamikę relacji
(właściwie w tym uczestniczyć) w szkole dla dziewcząt. Dobrze
wspomina lata spędzone w żeńskiej placówce oświatowej, na dobrą
sprawę nie mogła więc odwoływać się do jakichś konkretnych
wspomnień, przykrych incydentów z własnej przeszłości, mogła je
jednak wykorzystywać w ukazywaniu tej lepszej strony nastoletnich
przyjaźni. Wzajemnego wsparcia, poczucia przynależności,
mobilizującego przekonania, że ewentualne potknięcia będą
korygowane siłami wspólnymi. Jedna za wszystkie, wszystkie za
jedną. W odizolowanej Akademii St. Mathilda's – przybrzeżne
„pustkowie” pod lasem, sąsiadujące z malowniczym miasteczkiem
najwidoczniej nieodwiedzanym, w odróżnieniu od kadry
nauczycielskiej, przez pochodzące z tak zwanych dobrych domów
uczennice w tradycyjnych, od pokoleń niezmienianych mundurkach –
najbardziej wpływową grupą uczniowską jest drużyna sportowa
panny G: skoki do wody, pływanie, nurkowanie pod okiem teoretycznie
pasującej tutaj jak pięść do nosa kosmopolitki. Kolorowy ptak w
szarym świecie latorośli niechcianych, ale w zdecydowanej
większości nietracących nadziei na rychły powrót na łono
rodziny. Z obserwacji panny G wynika, że tylko Di Radfield
(doskonała kreacja Juno Temple, która potem pokaże się choćby w
„Magii” Sebastiána Silvy czy ekranizacji</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2014/12/joe-hill-rogi.html"><span style="color: #8e7cc3;">powieści</span></a> <span style="color: white;">Joe Hilla,</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2014/11/rogi-2013_12.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Rogach”</span></a> <span style="color: white;">Alexandre Aja) nie podtrzymuje w sobie fałszywej
nadziei, nie karmi nierealnymi marzeniami o nagłym zainteresowaniu
bliskich jej losem. W przeciwieństwie do usychających z tęsknoty
koleżanek, urodzona liderka, szybko pogodziła się ze smutną
prawdą – zrozumiała, że rodzice nie wyciągną jej z tej ciasnej
klatki – i skupiła na wspinacze po tutejszej drabinie społecznej,
niewątpliwie imponując przy tym pannie G sprawnością (i
bezwzględnością?) oraz na przygotowaniach do samodzielnej
egzystencji. Podczas gdy inne dziewczęta żyją przeszłością, Di
myśli o przyszłości i nie ma wątpliwości, że konserwatywny
personel szkoły nie przekaże jej żadnej przydatnej wiedzy o
szerokim świecie. Świecie dorosłych, którzy przed Bogiem i przed
troską o bliźnich stawiają Pragnienie. Tylko panna G może czegoś
nauczyć pannę Radfield. Ulepić ją na swój obraz i podobieństwo,
tym samym spełniając największe Pragnienie niedługo już
faworyzowanej uczennicy. </span></span></span>
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXLCogr0KMb70DmqxVdqmhgYKQin3yRWppx9DUUOeobY-ZVgEtVyG_xF9EugIMBjpTfsO4Rpxr22gTTWuIyQpGZaXnnqqJw80YOQ8p4rhZzTSRnQzSdxTZHyaIs-G8dd4eOPfZi_rCMCKy1ycdT92S063dmSaTBRY-73svIYgbQOi60a6bO8Vo2eBRVWYX/s1280/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="940" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXLCogr0KMb70DmqxVdqmhgYKQin3yRWppx9DUUOeobY-ZVgEtVyG_xF9EugIMBjpTfsO4Rpxr22gTTWuIyQpGZaXnnqqJw80YOQ8p4rhZzTSRnQzSdxTZHyaIs-G8dd4eOPfZi_rCMCKy1ycdT92S063dmSaTBRY-73svIYgbQOi60a6bO8Vo2eBRVWYX/w294-h400/b.jpg" width="294" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Cracks” 2009, Antena 3 Films, Bord Scannán na hÉireann / The Irish Film Board, Element Pictures</span></span></i></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Źle
się dzieje w królestwie panny G odkąd drużyna powiększyła się
o wyniosłą Fiammę. Dotychczasowa ulubienica diablo intrygującej
trenerki zostaje odstawiona na boczny tor – przestaje wyznaczać
poziom w skokach do wody i co gorsza ma powody przypuszczać, że
kobieta, którą stawia sobie za wzór nie ma już ochoty poświęcać
jej tyle uwagi, co przedtem. Przed księżniczką z astmą. Błękitna
hiszpańska krew, która podważa autorytet zarówno panny Radfield,
jak panny G. Wspaniała jest ta dziewczyna – znająca swoją
wartość i niemająca potrzeby komukolwiek jej udowadniać, myśląca
samodzielnie, niemająca parcia na bycie lubianą, oczytana
nastolatka, która zdążyła posmakować życia, o jakim marzą jej
współlokatorki. Pozostałe dziewczyny z pokoju na poddaszu, gdzie
dotąd niepodzielną władzę (może nie licząc dyrektorki)
sprawowała apodyktyczna Di. Atomowy duet aktorski: Eva Green i María
Valverde. Perfekcyjnie kreacje panny G i Fiammy Corony, których
połączenie groziło wybuchem:) Nieziemska chemia, urzekająca
mieszanka dodatkowo podgrzewana przez Juno Temple. Żeński trójkąt
niekoniecznie miłosny. Destrukcyjna obsesja? Tak czy inaczej, nie
ulega wątpliwości, że Di jest zapatrzona w pannę G, na którą w
pewnym (niedosłownym) sensie urok rzuciła Fiamma. Zupełnie
niechcący, bo Hiszpanka jest jedyną członkinią ekskluzywnego
zespołu w Akademii St. Mathilda's, która nader stanowczo
(niegrzecznie!) odmawia udziału w przepychance do panny G. Nowej w
ogóle nie zależy na spędzaniu czasu z jedyną wyluzowaną dorosłą
w tym surowym środowisku edukacyjnym. Kompletnie nieczuła na magię
roztaczaną przez pannę G, obojętna na awanse bogini Di. Zamczysko
na brytyjskim odludziu, w którym panują jasno określone zasady.
Pedagogia oparta na wartościach chrześcijańskich, bezczelnie
torpedowanych przez... zdeklarowaną hedonistkę? Daleko idąca
ingerencja w życie prywatne uczennic (od wyznaczenia maksymalnej
ilości przedmiotów, które wolno kłaść na stolikach nocnych po
sprawdzanie korespondencji). Solidnie osadzone w epoce widowisko
artystyczne bazujące na niepewności. Złe przeczucia podsycane z
niebywałą precyzją w ponurym (wyblakłe zdjęcia za zaparowanym
szkłem) zakątku, jakby żywcem wyjętym z gotyckiej opowieści o
nawiedzonym domu. Historia budująca się na relacjach
międzyludzkich, frapujących związkach wielokrotnie złożonych
osobowości. Wyczerpująca analiza psychologiczna jednostek
uwięzionych w klaustrofobicznej przestrzeni, poskramianie „demonów
dojrzewania”, które może, ale nie musi przynosić skutek odwrotny
do zamierzonego. Spektakularne starcie charakterów w uświęconej
tradycjami, powszechnie szanowanej instytucji, która dla
przynajmniej jednej osoby okaże się prawdziwą szkołą życia
(ostatnia rozmowa z surową panią dyrektor). „Kobieta prawdziwie
wyzwolona” w sidłach niezastawionych przez nastolatkę
skonfliktowaną z dziewczyną beznadziejnie zauroczoną. Warstwy
panny G, wewnętrzna siła panny Corony i zagubienie panny Radfield.
Paląca zazdrość, rozdzierająca tęsknota, paraliżujące lęki,
toksyczne kompleksy, buzujące hormony, żałosna małostkowość,
przerażające wyrachowanie. Fiamma faktycznie zagraża czyjejś
pozycji w „stadzie St. Mathilda's”, ale najbardziej rozdrażniona
członkini tego małego społeczeństwa, najmniej skora do
zacieśniania kontaktów z tą rzekomą mącicielką kapitanka
drużyny G, chyba niepotrzebnie bała się o siebie. Powinna bać się
o pannę G, podziwianą kobietę, którą Fiamma z jakiegoś sobie
tylko znanego powodu traktuje jak istotę niegodną jej towarzystwa.
Poniża osobę najdroższą sercu Di. Dlaczego panna G jej na to
pozwala? Dlaczego nie wyrzuci z drużyny tej impertynenckiej
dziewuchy? Dlaczego płaszczy się przed szkolną outsiderką z
cudacznym inhalatorem? „Pęknięcia” Jordan Scott to empatyczne
kino pozostawiające dość szerokie pole dla wyobraźni widzów.
Historia podobno mniej dosadna od swojej literackiej odpowiedniczki –
reżyserka nie ukrywała, że mniej brutalna droga została wybrana z
premedytacją, a w największym stopniu miała przysłużyć się
pannie G; w ten sposób twórcy chcieli ułatwić odbiorcom
zrozumienie tej postaci, dodać jej człowieczeństwa. Sugestywna
ballada, w której totalnie się zasłuchałam.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Stylowa
historia niewesoła. Produkcja z duszą powstała pod kierownictwem
córki „konstruktora” legendarnego statku kosmicznego z
nieludzkim pasażerem na gapę. Klimatyczne dokonanie Jordan Scott na
kanwie powieści Sheili Kohler. Nieefekciarskie kino psychologiczne,
pierwszorzędna opowieść z niezapomnianymi kreacjami aktorskimi.
Mroczna saga o ludziach odizolowanych. Piekielnie gorąco polecam
zwolennikom <i>slow burn arthouse</i>.</span></span></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-22071080360361159372024-02-26T12:31:00.001+01:002024-02-28T10:42:43.875+01:00„Double Blind” (2023)<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Globalna
firma farmaceutyczna Blackwood rozpoczyna badania kliniczne
eksperymentalnego leku z udziałem siedmiorga ochotników, którzy do
zakończenia testów będą odizolowani od społeczeństwa. Zamknięci
w placówce korporacji medycznej z zespołem na miejscu kierowanym
przez doktor Ellen Burke. Po przyjęciu paru dawek szykowanego do
wprowadzenia na rynek medykamentu, pojawia się pierwszy
niespodziewany skutek uboczny, w postaci permanentnej bezsenności.
Wbrew obiekcjom doktor Burke na wyższych szczeblach Blackwood zapada
decyzja o kontynuowaniu badań w alarmująco zmienionej formie.
Wątpliwości większości ochotników zostają rozwiane obietnicą
sowitej premii, ale rozpaczliwie potrzebująca pieniędzy kobieta z
nieprzepracowaną traumą imieniem Claire doszukuje się w tym
drugiego dna. Nabiera podejrzeń jeszcze przed tragedią w sali
rekreacyjnej i całkowitą blokadą budynku.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZAw4SW4RsyUkagaE80VBYcXKc9LB_NeKDEwYE84mkcx27jxuC2AByIU4bxtf10XU8T1t0AyFfHD-f-KsVnZQ3l8XIBI0i2Qe2aIhBOZV5z9LRzrjK5Dw3P0EK3Ok4d6YCP-K6vVKlk-5j9Wrvfv4eaix6qeGKj2YIx2Kefw-_SMfCw-B-7CVXiFtGvpBC/s640/a.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="452" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZAw4SW4RsyUkagaE80VBYcXKc9LB_NeKDEwYE84mkcx27jxuC2AByIU4bxtf10XU8T1t0AyFfHD-f-KsVnZQ3l8XIBI0i2Qe2aIhBOZV5z9LRzrjK5Dw3P0EK3Ok4d6YCP-K6vVKlk-5j9Wrvfv4eaix6qeGKj2YIx2Kefw-_SMfCw-B-7CVXiFtGvpBC/w283-h400/a.jpg" width="283" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu.<span face="Arial, sans-serif"><span> „Double
Blind” 2023, Epic Pictures GroupFail, Safe Films</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Dzieci
lat 80. XX wieku, „wychowani” na filmach Johna Carpentera, Jamesa
Camerona i Johna McTiernana, Ian Hunt-Duffy i Darach McGarrigle w
2018 roku, we współpracy ze Screen Ireland, oficjalnie otwarli
projekt „Double Blind” - przygotowanie scenariusza horroru
inspirowanego między innymi „Obcym - ósmym pasażerem <i>Nostromo</i>”
Ridleya Scotta, „Śmiertelnymi manewrami” Waltera Hilla,</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2016/07/green-room-2015.html?m=0"><span style="color: #8e7cc3;">„Green Room”</span></a> <span style="color: white;">Jeremy'ego Saulniera i wreszcie „Coś” Johna Carpentera,
ukochanym filmem Hunta-Duffy'ego. W roku 2019 przedstawili materiał
na Frontières International Co-Production Market w Montrealu, dzięki
czemu zawiązali współpracę z niezależnym studiem filmowym i
telewizyjnym Epic Pictures Group. Produkcję zaplanowali na 2020 rok,
na przeszkodzie stanęła jednak pandemia COVID-19. Prace na planie
ruszyły dwa lata później i trwały całe dwadzieścia trzy dni.
Światowa premiera pełnometrażowego debiutu reżyserskiego Iana
Hunta-Duffy'ego, opartego na scenariuszu Daracha McGarrigle'a (przy
czym historię obmyślali wspólnie), odbyła się na początku lipca
2023 roku w Szwajcarii; w ramach Neuchâtel International Fantastic
Film Festival, a między innymi w swojej rodzimej Irlandii „Double
Blind” został uwolniony (dystrybucja kinowa) w lutym 2024.</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Ian
Hunt-Duffy i Darach McGarrigle mają słabość do horrorów i
thrillerów z zasadami, których pod żadnym pozorem nie wolno łamać
(na przykład „nie oglądaj przeklętej kasety wideo” w The Ring
Universe). Dla „Double Blind” szukali czegoś zwyczajnego,
prostego i pozornie niewinnego, a najlepsze, co przyszło im do głowy
to zapewne doskonale znane fanom kina grozy „nie zasypiaj”. Jedna
z częściej występujących zasad w królestwie horroru; bodaj
najbardziej reprezentacyjnym przykładem jest „Koszmar z ulicy
Wiązów” Wesa Cravena (właściwie cała ta franczyza). W
przygotowaniach do „zabójczo krótkiej” pracy na planie,
niedoświadczony w pełnometrażowych przedsięwzięciach irlandzki
reżyser skorzystał z rad twórcy </span><a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2019/02/the-hole-in-ground-2019.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Impostora”</span></a><span style="color: white;"> (2019), rodaka Lee
Cronina, który w rok premiery pierwszego dużego owocu „swego
ucznia”, pochwali się nadspodziewanie udanym </span><a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2023/05/martwe-zo-przebudzenie-2023.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Martwym złem: Przebudzeniem”</span></a><span style="color: white;">. Wizja kierownika artystycznego „Double Blind”
zakładała uczynienie zamkniętej placówki badawczej
(anty)bohaterem pierwszoplanowym – jak Overlook w</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2014/02/lsnienie-1980.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Lśnieniu”</span></a>
<span style="color: white;">Stanleya Kubricka, Nostromo w pierwszym „Obcym” Ridleya Scotta i
oczywiście Outpost 31 w „Coś” Johna Carpentera. Zamknięcie
niemal całej akcji „Double Blind” w budynku z jednej strony
ułatwiało pracę z niewielkim budżetem (dobry sposób na
ograniczenie wydatków), a z drugiej pozwalało stworzyć preferowaną
przez Hunta-Duffy'ego atmosferę szybkowaru. Gotujące się
środowisko hermetyczne. Film otwiera (przy czym przed czołówką
twórcy serwują przykrą akcję z gryzoniem) reklama globalnej firmy
farmaceutycznej o nazwie Blackwood – pierwszy dzwonek alarmowy
przynajmniej dla długoletnich fanów gatunku – po której „na
scenę” wkracza główna bohaterka „Double Blind”, młoda
kobieta o imieniu Claire (przekonujący występ Millie Brady; m.in.
„Duma i uprzedzenie, i zombie” Burra Steersa) nieświadomie
zmierzająca na spotkanie z irytująco rozszczebiotaną natrętną
współlokatorką Alison. W trzewiach pozbawionego okien,
bezosobowego budynku Blackwood. Wąskie korytarze, po spartańsku
urządzone sypialnie dla „gości”, w pełni wyposażone gabinety
zabiegowo-diagnostyczne i laboratoryjne, przestronna, za to skąpo
zaopatrzona sala sportowo-rekreacyjna z dużym drzewem w centrum,
bynajmniej ocieplającym atmosferę panującą w tym
klaustrofobicznym miejscu. Jedyny żywy element wystroju,
paradoksalnie wpisujący się w sztuczny charakter tego miejsca –
zamiast ocieplać, jeszcze ochładza wizerunek tego „białego
miasteczka”. Reżyser „Double Blind” nie ukrywa, że największy
wpływ na to dziełko miało „Coś” Johna Carpentera, mnie jednak
po głowie chodziły makabryczne opowieści Davida Cronenberga.
Klinicyzm wprawdzie nie tak fascynująco odpychający jak u
kanadyjskiego mistrza <i>body horroru</i>, ale na tyle zbliżony, by
uruchomić lawinę przyjemnych wspomnień przynajmniej u co
poniektórych wielbicieli upiornej oferty Cronenberga seniora.
Prawdopodobnie największą niespodzianką dla Iana Hunta-Duffy'ego
było zaangażowanie Pollyanny McIntosh, którą nazywa ikoną kina
grozy (grała choćby w takich produkcjach, jak „Offspring”
Andrew van den Houtena, „The Woman” Lucky'ego McKee,</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2015/05/let-us-prey-2014.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Ostatnia pokuta”</span></a> <span style="color: white;">Briana O'Malleya, „White Settlers” Simeona Halligana,
„Darlin'” w reżyserii własnej). Po obejrzeniu jego
krótkometrażowego obrazu z 2016 roku pt. „Gridlock”, przez
zaprzyjaźnionego członka obsady Moe Dunforda, aktorka poszukała
kontaktu z reżyserem tego małego utworu. Tak „stała się”
doktor Ellen Burke, niekoniecznie diaboliczną przedstawicielką
firmy z osobowością makiaweliczną.</span></span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF7zSqNydAETpuRHigAqRSPgEWiWLfw40yeo8py8qaj-t87kfFN-Q2oJNhnnK_p5xHohlvG_bZTuxTw2Lls3yav8N2-lm6svzCQOgIMlDfKBLifyb_dPJme0bU_5mSTOi47_Y0C06pQ8-RxSmPc6Y6U1ET8K8sm34xOoB9IYemISIUe_O63MJ3cquFMLLl/s740/b.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="740" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF7zSqNydAETpuRHigAqRSPgEWiWLfw40yeo8py8qaj-t87kfFN-Q2oJNhnnK_p5xHohlvG_bZTuxTw2Lls3yav8N2-lm6svzCQOgIMlDfKBLifyb_dPJme0bU_5mSTOi47_Y0C06pQ8-RxSmPc6Y6U1ET8K8sm34xOoB9IYemISIUe_O63MJ3cquFMLLl/w270-h400/b.jpg" width="270" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i>Plakat filmu.<span face="Arial, sans-serif"><span> „Double
Blind” 2023, Epic Pictures GroupFail, Safe Films</span></span></i></span></span></span></td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Nie
ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Zdjęcia główne do
„Double Blind” Iana Hunta-Duffy'ego ruszyły z dwuletnim
opóźnieniem, ale, że tak to ujmę, ta wina covida została
odkupiona przypadkowym przygotowaniem potencjalnych odbiorców na
tematy poruszone w scenariuszu Daracha McGarrigle'a. Wyczuleniem
społeczeństwa na działalność firm farmaceutycznych, na badania
kliniczne leków i szczepionek, na ich ewentualne skutki uboczne, a
przede wszystkim na izolację społeczną. Życie w tak zwanym
całkowitym lockdownie przysłużyło się rzeczywistości „królików
doświadczalnych” przebrzydłej korporacji Blackwood. Uwięzionych
jak te biedne białe myszki w gabinecie laboratoryjnym. Gorzej, bo
zdają sobie sprawę z zabójczych właściwości snu. Najpierw
nieprzerwanie trwająca bezsenność, a potem hipersomnia. Po
przyjęciu paru eksperymentalnych pigułek nie byli w stanie zasnąć,
ale decydująca doba upłynie im pod znakiem desperackiej walki z
opadającymi powiekami. „Niewidzialny przełożony” doktor Ellen
Burke - w domyśle członek zarządu, może nawet sam prezes
Blackwood, wydający polecenia przez telefon - niedługo przed
blokadą przekazał nowe instrukcje przerażonej podwładnej. Zamiast
natychmiast przerwać badania i spróbować odwrócić negatywne
skutki eksperymentu, firma brnie w ten krwawy zaułek. Klasyczne
poświęcanie jednostek dla dobra ogółu? Jeśli już, to dla zysku,
ale w przestrzeni publicznej, jak na dżentelmenów przystało, o
pieniądzach nie rozmawiamy. Mówimy tylko o ratowaniu zdrowia i
życia bliźnich, <b>UWAGA SPOILER</b> a w razie wpadki szukamy kozła
ofiarnego <b>KONIEC SPOILERA</b>. Branża medyczna to istna kopalnia
złota, bo przecież zdrowie to wartość bezcenna. Poza tym ryzyko
biznesowe w tym przypadku jest niewielkie, a przynajmniej ja nie
wietrzyłam upadku potężnej firmy z powodu śmierci paru
nieuprzywilejowanych osób. Przejściowa burza w mediach – pogadają
i zapomną – w moim (cynicznym) przekonaniu było jedynym realnym
zagrożeniem dla niepracujących dla idei naukowców. Właściwie
zbrodniarzy udających naukowców. „Double Blind” Iana
Hunta-Duffy'ego to w gruncie rzeczy konwencjonalna opowieść z
dreszczykiem, można powiedzieć zlepek sprawdzonych/do znudzenia
wałkowanych (niepotrzebne skreślić) motywów fabularnych, włącznie
z takimi detalami jak „upiorzyca pod kołderką” (franczyza
„Ju-on. The Grudge” otwarta w 2002 roku przez Takashiego Shimizu)
czy wyimaginowana doktorka siedząca na podłodze (w tej pozie
przypomina pewną białoooką damę z „Martwego zła” Sama
Raimiego). Stereotypowe postacie „zamknięte w nagrzewającym się
garnku”. Pewnikiem stojącym na kuchence gazowej – żadna tam
płyta indykcyjna czy inne nowoczesne wynalazki:) Chodziło o to, by
temperatura rosła w miarę oglądania, żeby odbiorca „Double
Blind” poczuł się jak ta nieszczęsna potrawka gotowana na
niewolnym ogniu. Czyli sporo się dzieje w tym mikroświecie
przedstawionym. Migawki à la „Egzorcysta” Williama Friedkina
(rzekomy przekaz podprogowy) – w placówce pseudomedycznej
Hunta-Duffy'ego zwykle robiące „buu!”, ale choć z reguły nie
przepadam za tą metodą „straszenia”, tym razem obyło się bez
wrażenia przesytu i chodzenia po linii najmniejszego oporu.
Nieprzesadnie częste (niemocne) uderzenia nie tylko dźwiękiem, ale
też obrazem. Halucynacje, koszmary senne i płynne przejścia na
tamtą stronę, gdzie tylko raz trąciło tandetą: rogate
przywitanie. Dla równowagi w świecie doczesnym heroicznie
walczących z sennością, w oczy ukłuł mnie incydent z ogniem. Ot,
szczególiki w paradzie solidnych efektów specjalnych. Praktycznych,
bo takie preferuje reżyser „Double Blind”, uczciwie uprzedził
jednak (wypowiedzi w przestrzeni publicznej) zainteresowanych jego
pierwszą ofertą pełnometrażową, że czasami posiłkował się
komputerem (na przykład gotujący się mózg?). Rzadko, więc dobra
moja:) Średnio efektywna sztuka minimalna – wykrwawiający się,
toczący pianę z ust (śmiertelne konwulsje) śniący,
„zmartwychwstająca” bohaterka drugiego planu, sekretne drzwi (w
sumie łatwo rozpracować tego prześladowcę Claire), skąpo
ucharakteryzowane, ale wchodzące w odpowiednich momentach brzydkie
twarze i wredne głosy. Co prawda nietrudno samemu złożyć
układankę pod tytułem Trauma Claire - przynajmniej dotychczas
zdanej wyłącznie na siebie, prowadzącej koczowniczy tryb życia,
zamkniętej w sobie, zmagającej się z klaustrofobią, ledwo
wiążącej koniec z końcem postaci prowadzącej - wydaje mi się
jednak, że ten temat wymagał rozwinięcia. Dodania choć jednego
więcej mówiącego wspomnienia, ażeby oddalić widmo oskarżeń o
zaniedbanie/zapominalstwo. Nie wspominając już o wewnętrznych
demonach Venessy: to dopiero skryta udręczona.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Łatwo
się zagapić w pierwszy większy produkt Iana Hunta-Duffy'ego. O ile
nie ma się dość korporacyjnych burzycieli, śmiertelnych snów,
lockdownów, żywych trupów i innych omamów. Przewidywalna -
tradycyjne złożenie znanych motywów - opowieść irlandzka, która
wielu przykrości przysporzyć nie powinna. Względnie bezpieczny
straszak z tego „Double Blind”. Niedrogie kino bezpretensjonalne.
Prostolinijny przeciętniaczek. </span></span>
</p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-10619470657236802222024-02-24T12:15:00.002+01:002024-02-24T12:15:16.592+01:00„Superposition” (2023)<div style="text-align: left;"><span style="color: white; font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Małżeństwo
z Kopenhagi Stine i Teit wraz ze swoim pięcioletnim synem Nemo
przeprowadzają się do przestronnego, nowocześnie urządzonego domu
w szwedzkim lesie. Liczą, że odcięcie od cywilizacji pomoże im na
nowo odnaleźć siebie i ponownie scementować ich związek. Poza tym
widzą w tym sposób na rozwój zawodowy: kariery pisarskiej Stine i
działalności podcastowej Teita, który w swój najnowszy projekt
zaangażował partnerkę, mając nadzieję na skruszenie muru, którym
otoczyła się po odkryciu jednego z jego sekretów. Niedługo po
dotarciu do domu na odludziu Stine nabiera jednak poważnych
wątpliwości odnośnie ich projektu internetowego. Za sprawą ludzi
z drugiej strony jeziora. Kobiecie nie podoba się, że Teit jest
zdecydowany wmawiać potencjalnym słuchaczom, że osiedli na
kompletnym bezludziu, ale większe problemy wielkomiejskiej pary
zaczynają się po traumatycznej przechadzce matki i syna.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtVurWdn1sk4IVvRFt86-xk06a0nuMO7GCYe6zKA7Qp2Z0cxfPkrpJ2hwVx09_4rDWw4M4aepeCcVoPxbpGz7gIEMF6mscoEOlSGz1RguCjXELAt9an-Rg9xh0Sfr6-vE4pnK3FKhPvechc_l5Kbu4Nc6UgKo8Htiy6-lVGlyQYYMD3mVG-D81WHHTtVAt/s714/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="714" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtVurWdn1sk4IVvRFt86-xk06a0nuMO7GCYe6zKA7Qp2Z0cxfPkrpJ2hwVx09_4rDWw4M4aepeCcVoPxbpGz7gIEMF6mscoEOlSGz1RguCjXELAt9an-Rg9xh0Sfr6-vE4pnK3FKhPvechc_l5Kbu4Nc6UgKo8Htiy6-lVGlyQYYMD3mVG-D81WHHTtVAt/w280-h400/a.jpg" width="280" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i><span style="color: white;">Plakat filmu.</span><span face="Arial, sans-serif"><span><span style="color: white;"> „Superposition” 2023, Beo Starling, Citizen Jane Productions, Det Danske Filminstitut</span></span></span></i></span> </td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Duński
psychologiczny thriller science fiction zrealizowany w odpowiedzi na
zaproszenie na imprezę filmów niskobudżetowych – przedsięwzięcie
kosztowało mniej więcej milion czterysta tysięcy euro. Pierwsze
pełnometrażowe osiągnięcie reżyserskie Karoline Lyngbye, która
scenariusz przygotowała razem z Mikkelem Bak Sørensenem,
miłośnikiem twórczości Rubena Östlunda, w tym przypadku
pozostającym pod lekkim wpływem komediodramatu „W trójkącie”
(2022). Oboje są fanami filmów gatunkowych, ale podczas gdy Lyngbye
najbardziej pociągają historie silnie skoncentrowane na postaciach
– dogłębne portrety psychologiczne – Sørensen przede wszystkim
sympatyzuje z opowieściami satyrycznymi. W scenariuszu
„Superposition” połączyli swoje filmowe pasje, a z pomysłem
wyjściowym wyszła ta, która potem zajęła krzesło reżyserskie.
Pierwszy pokaz efektu końcowego odbył się w styczniu 2023 roku na
International Film Festival Rotterdam, a niespełna dwa miesiące
później w Danii ruszyła dystrybucja kinowa – w Polsce na wielkie
ekrany obraz trafił w październiku 2023 (dystrybucja Mayfly), a w
pierwszym kwartale następnego roku (luty) „Superposition”
objawił się na polskich platformach VOD (dystrybucja Kino Świat).</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><b>UWAGA
SPOILER</b> Kojarzone z „Wrogiem” Denisa Villeneuve'a, „To my”
Jordana Peele'a i „Pod skórą” Jonathana Glazera <b>KONIEC
SPOILERA</b> badanie ego współczesnego człowieka w miłosnych
związkach pomysłowo skorelowane z klasycznym motywem opowieści
grozy. Sieć triangulacyjna debiutującej w pełnym metrażu duńskiej
reżyserki Karoline Lyngbye, w przekonaniu której „Superposition”
jest w równym stopniu dramatem psychologicznym i horrorem science
fiction z jej ulubionej szufladki <i>slow burn arthouse</i>.
Niewątpliwie połączenie gatunków, ale akurat horroru w tej
niezobowiązującej analizie najstarszej komórki społecznej nie
dostrzegłam. Thriller psychologiczny, dramat rodzinny, fantastyka
naukowa, a nawet romans i szalona komedia, czy jak kto woli
nieśmieszna, gorzka satyra na małżeństwo – tyle gatunkowych
gałęzi na tym mocnym pniu wypatrzyłam. Drzewie swego czasu
posadzonym przez Edgara Allana Poego, Fiodora Dostojewskiego i
Zygmunta Freuda:) „Superposition” kręcono w Szwecji – tam też
przenieśli się rodowici Duńczycy ze świata przedstawionego pod
kierownictwem Karoline Lyngbye – ponieważ ojczyzna reżyserki nie
posiada tak rozległych terenów zielonych. W każdym razie ekipa
uznała, że trudno byłoby znaleźć w tym małym kraju miejsce w
dostatecznym stopniu oddalone od skupisk ludzkich. Tak, by możliwie
najwygodniej się kręciło, by nie utrudniać sobie pracy
wymyślaniem dodatkowych sztuczek operatorskich. Stine i Teit
(wymagające role Marie Bach Hansen i Mikkela Boe Følsgaarda –
wielkie pole do popisu, które według mnie zagospodarowali najwyżej
w połowie; szczerze mówiąc moją uwagę skuteczniej kradł
debiutujący małoletni Mihlo Olsen, ostatni członek obsady,
nietaktownie pomijając pieska) rodzinne gniazdko uwili sobie w
stolicy Danii, ale spotykamy ich w drodze do cichego miejsca w
Szwecji. Szukali przystani niemal całkowicie odciętej od świata
(nie licząc tradycyjnej poczty) i pewnie nie podjęliby decyzji o
wyprowadzce z kraju, gdyby znaleźli w nim nieruchomość
odpowiadającą ich potrzebom. Taką samotnię jak w oszukańczej
reklamie posiadłości w sąsiedzkim państwie. Miała być bezludna
„wyspa”, z obserwacji Stine wynika jednak, że nie są sami. Na
przeciwnym brzegu jeziora ewidentnie ktoś mieszka. Teit nie sądzi,
by celowo wprowadzono ich błąd – skłania się ku turystom
chwilowo obozującym „w ich głuszy”. Najpewniej nie zabawią
tutaj długo, nie ma więc sensu rozważać propozycji jak zwykle
przesadzającej „wspólniczki w podcastowej zbrodni”. Nie będzie
zmieniał programu tylko dlatego, że jacyś piechurzy z plecakami
zrobili sobie góra kilkudniowy postój nie tak znowu blisko nich.
Teit podejrzewa, że żona szuka wymówki, aby móc wrócić do
miasta. Życie na łonie Natury było ich wspólnym marzeniem,
niewykluczone jednak, że rzeczywistość drastycznie odbiegła od
wyobrażeń kobiety. Właściwie szklany dom (efekt lustra) na
„zielonym pustkowiu” miał przemawiać za nieuczciwością jego
aktualnych dorosłych mieszkańców. Okłamują samych siebie. Dumni
z dokonania, na jakie nigdy nie odważyliby się ich znajomi,
szczerze gratulujący sobie odwagi, szczycący się gotowością na
wyzwania jakie niesie... życie w nowoczesnym domu. Nie tyle życie w
zgodzie z Naturą, ile luksusowe schronienie przed siłami Natury.
Jedyną osobą w tej małej rodzinie, która żyje w absolutnej
komitywie ze sobą jest pięcioletni Nemo. Stine i Teit pewnie kiedyś
też tacy byli, ale małżeństwo zrobiło z nich hipokrytów?
Kompromisy cichymi zabójcami ego? </span></span>
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5WUHzEwQChmwFcr5nHVRssfB9E8IwEdcnp9-N5whLrZJ24cgBBVvRqGT61q4vnYwySJD2qhkxSy0BHGRTz4qrbnLiqxOP9Ks7_hje2GSsTGH0Gmu39VhfjctlTI08qhVhT8pJEBjKIxN1r35A0Dfjz9l1wI5cjCap3Y_xl5mfaZRnbeEMNOa2LdMjn4D1/s3000/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="2101" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5WUHzEwQChmwFcr5nHVRssfB9E8IwEdcnp9-N5whLrZJ24cgBBVvRqGT61q4vnYwySJD2qhkxSy0BHGRTz4qrbnLiqxOP9Ks7_hje2GSsTGH0Gmu39VhfjctlTI08qhVhT8pJEBjKIxN1r35A0Dfjz9l1wI5cjCap3Y_xl5mfaZRnbeEMNOa2LdMjn4D1/w280-h400/b.jpg" width="280" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i><span style="color: white;">Plakat filmu.<span face="Arial, sans-serif"><span> „Superposition” 2023, Beo Starling, Citizen Jane Productions, Det Danske Filminstitut</span></span></span></i></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Nie
jestem pewna, czy archetypiczny motyw w „Superposition” Karoline
Lyngbye poza wszystkim innym miał pełnić rolę jednej z większych
niespodzianek hermetycznego światka rozpadającej się rodziny z
Kopenhagi. Publiczne wypowiedzi reżyserki - z którymi na szczęście
zapoznałam się po seansie – wskazują na transparentność tych
działań, tak czy inaczej do przełomowej scenki z zabieganą matką
i zawstydzającym ją wiedzą przyrodniczą pięciolatkiem (widać ze
zrozumieniem - krąg życia - obejrzał „Króla Lwa”), trwałam w
błędnym przeświadczeniu, że prawdziwa natura tej opowieści
odkryje się na koniec. Przerażające doświadczenie w lesie –
rodzicielski lęk w zenicie – które odebrałam jako przypadkowe
odarcie „Superposition” z całej tajemnicy. Podejrzenia
potwierdziły nieco późniejsze reakcje chłopca na rodziców,
zachowanie biednego malca w szklanym domu po powrocie z koszmarnego
spaceru, a gdybym miała jeszcze jakieś wątpliwości niewątpliwie
rozwiałby je nieprzyjemny sen „złej matki”: powiedziała osoba,
która sama chętnie spuszcza z oczu jedyne dziecko. Stine i Teit
zdają sobie sprawę, że nie są idealnymi rodzicami (a to już
połowa sukcesu), wygląda jednak na to, że tylko jedno z nich
poszło dalej w krytycznej autorecenzji. Zdaje się, że jedną z
rzeczy, które Stine starała się ukryć przed mężem
(nieskutecznie, jak się okazało) była pewność, że jest złą
matką. Prawda w oczy kole. Subiektywna prawda – guzik, który
można nacisnąć, ilekroć najdzie człowieka ochota ma porządne
zranienie bliźniego. Nieważne, co na ten temat myśli Teit –
dopóki Stine oskarża siebie, życiowy wybranek dzierży niezawodny
oręż w „wojnach domowych”. Zawsze może sięgnąć po ten
„argument”, gdy inne obelgi zawiodą. Z kolei Stine zawsze może
przypomnieć, jak okrutnie zawiódł jej zaufanie. Dać do
zrozumienia, że największy z odkrytych przez nią grzechów Teita
nigdy nie zostanie wybaczony. Przed wejściem do „krainy absurdu”,
infantylizacją postaci, miałam ich za kochających rodziców,
którym nie udaje się pogodzić obowiązków zawodowych z
domowymi/rodzicielskimi. Niektórzy mogą pomyśleć, że mają dość
własnego dziecka, ja jednak (naiwnie?) założyłam, że
najnormalniej w świecie potrzebują też przestrzeni dla siebie.
Złapać oddech, zrelaksować się, popracować, co w ich przypadku
jest jednocześnie oddawaniem się swoim największym pasjom.
Niespełniona powieściopisarka i podcaster, który przed wyjazdem z
Kopenhagi zawarł potencjalnie intratną umowę – wspomniana już
skrzynka pocztowa, jak się wydaje jedyne (pomijam samochód,
prawdopodobnie największe zabezpieczenie początkujących
pustelników) połączenie z cywilizacją, to ustępstwo, na które
szukające totalnego spokoju małżeństwo poszło z uwagi na
zobowiązanie Teita. Co nie znaczy, że gdyby nie musieli wysyłać
nagrań przełożonemu mężczyzny, nigdy nie wybraliby tego
przeklętego miejsca. Przepuścić takie wygody? Z Naturą równie
dobrze można zbratać się w nowoczesnym domu, co w zapyziałej
chatce à la „Martwe zło” Sama Raimiego czy namiocie. Większym
wyzwaniem jest odnalezienie siebie i zakopanie małżeńskiego topora
wojennego. Jak odbudować związek, gdy nawet poświęcenie własnej
osobowości okazało się niewystarczające? Wypracowywanie
kompromisów w toku kulturalnych negocjacji przyniosło więcej szkód
niż pożytku, ale kto by się spodziewał, że w środku lasu też
trzeba będzie iść na jakieś większe ustępstwa? Nietajemniczego
lasu, w którym mimo wszystko towarzystwa godnie dotrzymywała mi
Niepewność. Do wyjścia z blaszanej szopy. <b>UWAGA SPOILER</b>
Skąd wniosek, że Nemo stanowi wyjątek? Niemożliwe, żeby byli aż
tak niedomyślni (panika chłopca znalezionego w lesie przez
nie-matkę; poza tym skoro obie pary (nagrane ze wsparciem CGI)
upierają się, że przybyli do szwedzkiego lasu z synkiem, to nie
trzeba być geniuszem matematycznym, żeby dojść, iż jednego
brakuje. Może uznali, że jeden Nemo został w swoim wymiarze? Albo
dwóch identycznych chłopców stało się jednym? <b>KONIEC SPOILERA</b>
Mogę tylko gdybać, bo kochający rodzice pośpiesznie ucięli ten
temat. Żeby nie mierzyć się z druzgocącą prawdą? Instynktowna
reakcja niewyrodnego rodzica na cień podejrzenia, że jego pociecha
znalazła się w niebezpieczeństwie zahamowana przez zdolność
nabytą, wieloletnią praktykę w okłamywaniu samych siebie? Jedno
trzeba im przyznać: potrafią dostosowywać się do
nieprzewidzianych sytuacji. Imponujące umiejętności adaptacyjne.
Zahartowani w najlepszym razie w niesatysfakcjonujących, w
najgorszym w toksycznych związkach, wykuci w ogniu małżeństwa,
nie dadzą się znokautować niewiarygodnemu. Niejeden postradałby
zmysły, a oni radośnie kopulują, tańczą (zabawa z podtekstem
erotycznym) i boki ze śmiechu zrywają. Sama nie wiem, co jest
bardziej osobliwe: zjawisko czy zachowanie postaci uwikłanych w tę
kabałę? Akcja czy reakcja? Ale najbardziej zdumiało mnie
zakończenie. To mógł być jeden z najbardziej zapamiętanych
finałów w historii kina gatunkowego, a na pewno jedno z
mocniejszych uderzeń pożegnalnych produkcji współczesnej. Mógł
być.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Niekonwencjonalne
wejście duńskiej reżyserki Karoline Lyngbye w świat pełnego
metrażu. Gatunkowa hybryda publicznie piorąca brudy małżeńskie.
Niepozbawione poczucia humoru, ale najczęściej będące raczej w
minorowym nastroju, pokraczne stworzenie z charyzmą. Niezły czaruś
z tego psychologicznego dreszczowca zmiksowanego między innymi z
dramatem rodzinnym i fantastyką naukową. Gorzkie refleksje o (nie
każdej) współczesnej rodzinie w niezwykłej „auli”. Według
mnie potencjał niezupełnie wykorzystany, ale zwolennikom
wolniejszych rytmów mrocznych odradzać przyjęcia tej
„Superposition” nie zamierzam. Zerknąć nie zawadzi.</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Za
seans bardzo dziękuję dystrybutorowi</span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidlAHjL9vbQngw6ZxxPksR8z7GMa3qtniGeFfhTG2MCFUFCbKCzzVgp2dnPo_dUkjaYW6nFsZij-cLNXdxoZZff8m_tHv7mwzlH_0Z-4ziaMWvzIhUlxnM7-Axl6bNiZAkpjzdtnzSsNHa1KjBkCxDhHPVvg80L-S9Bt8cco4j5lApJG44jfJoCYIYdI-D/s898/hgfdd.jpg" imageanchor="1" style="color: white; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="898" height="128" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidlAHjL9vbQngw6ZxxPksR8z7GMa3qtniGeFfhTG2MCFUFCbKCzzVgp2dnPo_dUkjaYW6nFsZij-cLNXdxoZZff8m_tHv7mwzlH_0Z-4ziaMWvzIhUlxnM7-Axl6bNiZAkpjzdtnzSsNHa1KjBkCxDhHPVvg80L-S9Bt8cco4j5lApJG44jfJoCYIYdI-D/s320/hgfdd.jpg" width="320" /></a></div><p></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-31396998626212284192024-02-21T11:23:00.003+01:002024-02-21T11:23:27.304+01:00Justyna Pawlikowska „Zła się nie ulęknę”<div style="text-align: left;"><span style="color: white; font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Biestat,
przypadkowo przywołane z zaświatów stworzenie tytułujące się
Panem Mroku i Czyścicielem Zła, nadnaturalna istota przybywająca,
gdy otchłań zajrzy w głąb człowieka, zachęca do zapoznania się
z początkiem swojej ziemskiej działalności. Czterema interwencjami
przeprowadzonymi niejako na życzenie ludzi z zainfekowanymi duszami.
Śmiertelników zarażonych mrokiem. Umysłów ogarniętych chaosem,
rozkoszujących się makabrycznymi myślami, krzywdzących bliźnich
i niepoczuwających się do winy. Grzeszników w głębi duszy
pragnących odkupienia, ale nie potrafiących samodzielnie znaleźć
drogi do światła. Może na to nie zasługujących? Może najwyższy
czas, by w świecie doczesnym zatriumfowała sprawiedliwość?</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlUjrP7BfUEM9BhumvE5k2iwb2sZ-C_bvPhbLD1qR3Se0BVc8pb-RBb4SER30dQMNe0PVCZZasLWXBVrMnveLCIkiOqfZa8IHZIefrVrUx9gEg3fwNdlnkK35HOKmLbBXN1VcOwR26WoatlKZKOMLvxYo-x4CY_QFO0Yk8egqV6kfyTWxfrKAGJ5R-YHCF/s1200/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="750" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlUjrP7BfUEM9BhumvE5k2iwb2sZ-C_bvPhbLD1qR3Se0BVc8pb-RBb4SER30dQMNe0PVCZZasLWXBVrMnveLCIkiOqfZa8IHZIefrVrUx9gEg3fwNdlnkK35HOKmLbBXN1VcOwR26WoatlKZKOMLvxYo-x4CY_QFO0Yk8egqV6kfyTWxfrKAGJ5R-YHCF/w250-h400/a.jpg" width="250" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i><span style="color: white;">Okładka książki. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Zła się nie ulęknę”, Novae Res 2023</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Skromny
zbiorek opowiadań debiutującej polskiej autorki Justyny
Pawlikowskiej wydany w 2023 roku przez oficynę Novae Res w
zagospodarowanej przez Michała Duławę nastrojowej miękkiej
okładce. Tylko cztery (pięć, jeśli liczyć niespełna
dwustronicowe „posłowie Biestata”) opowieści grozy, zaledwie
sto sześćdziesiąt stron, które mają być początkiem przygody z
nadnaturalną istotą nawiedzającą starannie wybranych
przedstawicieli gatunku ludzkiego. Biestat jest otwarty na dłuższą
współpracę z czytelnikami „Zła się nie ulęknę”, żywi
nadzieję na rychłe złożenie sprawozdania z dalszej działalności
niegospodarczej w świecie śmiertelników. Gdzie mrok okazał się
intensywniejszy i smaczniejszy od tożsamego pożywienia w jego
niekoniecznie piekielnej rzeczywistości. Pochodzi z tamtej strony,
ale zamierza zadomowić się po tej stronie - Czyściciel Zła we
własnej demonicznej osobie.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Wyścig
„grzeszników” na moje oko wygrało <i><b>„Wszystkich
nieświętych”</b></i>. Historia dwudziestoparoletniej kobiety
imieniem Lena (narracja pierwszoosobowa), która w przeddzień Święta
Zmarłych, w halloweenowy wieczór towarzyszy narzeczonemu Dave'owi w
wyprawie na cmentarz. Parkują pod bramą nekropolii, gdzie z powodu
panujących w jego rodzinie przesądów, kobieta ma zaczekać na
odwiedzającego groby bliskich życiowego wybranka. Niedługo po
odejściu mężczyzny w okno samochodu puka obca staruszka, prosząc
Lenę o dotrzymanie towarzystwa na terenie cmentarza. Starsza kobieta
chce postawić znicze na grobie wnuczki, a młodsza nie ma serca jej
odmówić. Wędrówka przez nekropolię, w gęstej mgle i z coraz
bardziej niegrzeczną nieznajomą, szykującą się do ożenku
niewiastę doprowadzi do nieoczekiwanej konfrontacji... z
przeszłością.</span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Krótko
i treściwie. Klimatyczna historia cmentarna z drugim dnem. Opowieść
z krypty snuta w iście gotyckiej scenerii, przykrytej pierzyną
niesamowitości. Wieczorna przechadzka z podejrzaną nieznajomą,
garbatą postacią starczym głosem przywołującą mocno
hipotetyczne wewnętrzne demony. Niechwalebne wspomnienia bynajmniej
skruszonej istoty ludzkiej. Suspens i nieunikniona gorzka pigułka na
koniec – wprawiająca w lekki dyskomfort sytuacja pod tytułem
„Witamy w Strefie Mroku!”.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>A
jako drudzy na mecie zameldowali się niefortunna dziedziczka i
bezwzględny mięsożerca. W <i><b>„Laleczce”</b></i> poznajemy
jedyną sukcesorkę adeptki wiedzy tajemnej. Singielkę nie z wyboru,
psycholożkę Agatę, która po dopełnieniu formalności związanych
ze śmiercią ciotki, z pomocą małoletnich siostrzenic, organizuje
wyprzedaż garażową odziedziczonych drobnych ruchomości
zaśmiecających najbardziej wartościową schedę: dom mieszkalny,
którego nowa właścicielka też zamierza się pozbyć – jak
najszybciej wystawić na sprzedaż owiany złą sławą budynek.
Rzeczy, które nie znajdą kupców na jej przydomowym straganie
niewątpliwie skończą na śmietniku, wszystko wskazuje jednak na
to, że ten tragiczny los nie spotka małej kolekcji laleczek
nieszczęsnej ciotki. Agata zdumiewająco szybko znajduje chętnego
na zaopiekowanie się tymi zaniedbanymi „zabawkami”,
niepokojącego mężczyznę przedstawiającego się jako Biestat i
oferującego za lalki niebagatelną sumkę. Pod warunkiem, że
sprzedawczyni odnowi przedmioty, które wpadły w oko mrocznemu
przybyszowi.</span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Niecodzienne
zlecenie od strasznego jegomościa. Rzekomo hojnego klienta, który
nie wiedzieć czemu postanowił dodatkowo uprzykrzyć życie
pogrążonej w żałobie kobiecie. Jej grzechem było postanowienie
wyprzedania dobytku zmarłej ciotki? Spieniężenia odziedziczonej
nieruchomości i innych przedmiotów dobrowolnie przepisanych jej
przez ukochaną krewną? Podejrzewam, że główna bohaterka
niniejszego opowiadania miała uchodzić za osobę nieprzeciętnie
pazerną, tak mocno zorientowaną na zysk, by w nieprzebranym tłumie
materialistów przyciągnąć Czyściciela Zła. Naprawdę nie
wypatrzył większych? Właściwie nie mogłam oprzeć się wrażeniu,
że Biestat nie tyle schwytał grzeszniczkę (jak w pozostałych
przypadkach opisanych w „Zła się nie ulęknę”), ile ją
wykreował. Niekonsekwentna działalność „jedynego
sprawiedliwego”. Z drugiej strony pociągająca atmosfera panuje w
tutejszym świecie przedstawionym. Atmosfera tajemniczości
współgrająca z alarmującymi zmianami nastroju sympatycznej
protagonistki. Tylko wątek miłosny denerwująco przeciągnięty –
przesłodzone przestoje w pomysłowym zderzeniu z niedookreśloną
grozą. A największą różnicę robi zakończenie: doprawdy mocny
akcent.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Pora
na <i><b>„Smakosza”</b></i>. Podczas drugiej wojny światowej
trzynastoletni Henryk zostaje wtajemniczony przez ojca w
kanibalistyczne praktyki swego rodu. Wkrótce potem nieopodal ich
odizolowanej chaty staje obóz zagłady, a rodzice małoletniego
nie-bohatera zawierają makabryczną umowę z gestapowcami.
Nieporuszony cierpieniem więzionych przez Niemców bliźnich,
karmiony ich okrutnie zmaltretowanymi ciałami chłopak w
siedemnastym roku życia zwraca uwagę na dwa lata młodszą Gretę,
Polkę żydowskiego pochodzenia przetrzymywaną w obozie
koncentracyjnym, która nie pozostawia mu wątpliwości, że
odwzajemnia jego miłość.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Wstrętne
sekrety rodzinne, mroczne dziedzictwo, skrajnie patologiczne
środowisko kształtujące młodego człowieka. Zdeprawowany w domu.
Degrengolada jednostki mniej czy bardziej przekonująco
usprawiedliwiana wojennym terrorem. Sposób na przetrwanie w
warunkach ekstremalnych. Niewystawna uczta <i>gore</i> – masakra
przesadnie kontrolowana, zdecydowanie nie idzie autorka na całość
– za to intrygująco złożona osobowość antybohatera tej w
zamiarze paskudnej wieczerzy. Niejednowymiarowość, stosunek
ambiwalentny, nieoczywisty portret psychologiczny Krwawego Kanibala z
Auschwitz.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikAfTDilRWs70NQUJbbdUfTx7Tip9yk0RllZWvzS8lbznbLuKUKX6zPeyUrrE-adwr4_CHI2t3o9eyYpK0XhULks5srdo2fhePld3WYtCquw7s1VjvE0JI1mUCKQU2NbU1Wp0y7NjVgSZX_pwfnxwzKQl6knHy_9EQxexfeAPvPCgJN1OBrPY4YM79m8IS/s526/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="441" data-original-width="526" height="335" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikAfTDilRWs70NQUJbbdUfTx7Tip9yk0RllZWvzS8lbznbLuKUKX6zPeyUrrE-adwr4_CHI2t3o9eyYpK0XhULks5srdo2fhePld3WYtCquw7s1VjvE0JI1mUCKQU2NbU1Wp0y7NjVgSZX_pwfnxwzKQl6knHy_9EQxexfeAPvPCgJN1OBrPY4YM79m8IS/w400-h335/b.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i><span style="color: white;">Materiał promocyjny. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Zła się nie ulęknę”, Novae Res 2023</span></span></span></i></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Pierwsi
będą ostatnimi. Subiektywnie rzecz rozpatrując stawkę zamykają
otwierające omawiany zbiorek <i><b>„Szaleństwa Małgorzaty”</b></i>.
Po piętnastu latach małżeństwo tytułowej sadystki ma się
skończyć. Mężczyzna zamierza ułożyć sobie życie z inną, ale
obłąkana pani domu ani myśli na to pozwolić. Układa plan
bolesnej śmierci niewiernego męża i z diabelską konsekwencją go
realizuje. Małgorzata jest pewna, że wymyśliła przepis na
morderstwo doskonałe, a największą radość czerpie z myśli o
dokumentnym zniszczeniu życia znienawidzonej kobiecie. Jest
zdecydowana upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, pojawia się jednak
pewna nieuwzględniona w zbrodniczym planie okoliczność...</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Standardowa
opowieść o krwawej zemście. Postępująca psychoza (niestroniącej
od ścieżki zawodowej) przechwalającej się, konfabulującej
gospodyni domowej z podejrzanym naszyjnikiem - według mnie
niepotrzebnym dodatkiem do kroniki Biestata - naciąganym motorem
rozczarowująco asekuranckiego horroru ekstremalnego. W każdym razie
blisko tej podgatunkowej szuflady, bo za krótko, niedostatecznie
szczegółowo, żebym mogła uznać to konwencjonalne opowiadanko za
pełnoprawnego członka nurtu paskudnego. Prędzej <i>psychohorroru</i>
– na tym stanowisku w moim poczuciu ta w gruncie rzeczy banalna
historyjka radzi sobie lepiej. Nieodkrywcze studium szaleństwa w
lekkich oparach absurdu i silnym uścisku krainy koszmarnych marzeń
sennych, w szponach oniryzmu, największą atrakcją w niewesołym
miasteczku małżeńskim pani Pawlikowskiej.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Mała
kolekcja raczkującej pisarki. Uważam, że pośpieszyła się
Justyna Pawlikowska z publikacją „Zła się nie ulęknę”, że
powinna dać sobie więcej czasu na przygotowania do debiutanckiego
występu na scenie literackiej. Wstrzymać z prezentacją ziemskich
przygód czyściciela z zaświatów przynajmniej do zebrania większej
gromadki opowieści (średnio) makabrycznych i niesamowitych. Wyjść
do ludzi z książką, a nie książeczką. Cienkim „zeszycikiem”
popełnionym jakby na odczepnego. Robota na pół gwizdka? Obawiam
się, że takie „niecne myśli” najdą niejednego odbiorcę tego
skąpego tomiku. Rzecz nie tylko w ilości – problemem może być
też jakość „odtajnionych misji Biestata”. Nie zaszkodziłoby
poddać obróbce, dopieścić, doszlifować. Bardziej zaopiekować
prozatorskim zestawem – pakiecikiem – dla zwolenników horroru.
Raczej oferta dla mniej wymagających, czy jak kto woli niemających
wygórowanych oczekiwań, niewybrzydzających;) amatorów gatunku.</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Za
książkę bardzo dziękuję wydawnictwu</span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikdKF_1XXpokdxcbYMP-00PS3kAJCRUabvmx2qB2JNH4zNoInuyOyjrKrPvsXMfGRkRYNkmb_qRkRdXd4qVl4AgR1XZC52KX_kOo5xjxHqplGV06pyWGLdOU2Z8fRGDPFhByKZQwaVljITeRPaC2Ve2vpTVfgrMgO7YHl9utS58BfIsTiAO20e6_wSYOEg/s240/hgfd.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="240" data-original-width="240" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikdKF_1XXpokdxcbYMP-00PS3kAJCRUabvmx2qB2JNH4zNoInuyOyjrKrPvsXMfGRkRYNkmb_qRkRdXd4qVl4AgR1XZC52KX_kOo5xjxHqplGV06pyWGLdOU2Z8fRGDPFhByKZQwaVljITeRPaC2Ve2vpTVfgrMgO7YHl9utS58BfIsTiAO20e6_wSYOEg/w200-h200/hgfd.png" width="200" /></a></span></span></div><p></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-41067522979563790552024-02-19T12:17:00.005+01:002024-02-22T11:38:20.464+01:00Alan Moore „Iluminacje”<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Urodzony
w Northampton w angielskim hrabstwie Northamptonshire wybitny
scenarzysta komiksowy Alan Moore, długo związany z amerykańskim
gigantem wydawniczym DC Comics – autor między innymi serii „V
jak Vendetta” (1982-1985, 1988-1989), przeniesionej na ekran w 2005
roku przez Lilly i Lanę Wachowski, „Strażnicy” (1986-1987),
„Prosto z piekła” (1989-1996), zaadaptowanej na ekran przez
Alberta i Allena Hughesa: film</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2014/07/z-pieka-rodem-2001.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Z piekła rodem”</span></a> <span style="color: white;">z 2001 roku,
„Batmana: Zabójczego żartu” (1988) i cyklu „Liga Niezwykłych
Dżentelmenów” (1999-2019); pierwsza wersja filmowa ukazała się
w roku 2003 w reżyserii Stephena Norringtona - okultysta, mag
ceremonialny, anarchista i powieściopisarz („Voice of the Fire”
1996, „Jerusalem” 2016) w 2022 roku, tym samym, w którym
obwieścił koniec kariery komiksowej, po trzech latach spekulacji
(faktycznie z komiksowej sceny zszedł w połowie 2019 roku)
zaprezentował owoc swojej przeszło czterdziestoletniej, oczywiście
nieciągłej, pracy. Zbiór epickich opowieści zatytułowany
„Illuminations” (pol. „Iluminacje”), w skład którego weszło
osiem opowiadań i coś, co Moore nazwał <i>„krótką historią,
która wymknęła się spod kontroli”</i>, nieplanowanie rozrosła;
formalnie rzecz biorąc powieść, jednocześnie jednak autor
traktuje ją jako opowiadanie, gdyż podejrzewa, że gdyby powstawała
ze świadomością tworzenia czegoś większego, przybrałaby mniej
radykalną formę. Pierwsze polskie wydanie debiutanckiego zbioru
opowiadań - plus jedna hipotetyczna powieść - Alana Moore'a
przygotowało wydawnictwo Echa (właściwie imprint literacki oficyny
Czarna Owca) na rok 2023. Edycja w twardej oprawie „pokolorowanej”
przez Piotra Cieślińskiego, założyciela firmy Dark Crayon.</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9ivpWgzLf8GgBTPtGSk6XBgkqOKjq0iCMijjPgdHx1KL20tLQlMBf_apbFErhqWBtczGjzItsFWb2cfUZcuod2HYS2rOwnoPwi79vKnYkTiVG70QVERmQFFHkQ6kLgsNDozshikyVOSwOwA0y1C8CAXA387UU8GWWaeTngCv2PWDeNeKR9FT1t5W2LFSR/s2230/a.png" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2230" data-original-width="1400" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9ivpWgzLf8GgBTPtGSk6XBgkqOKjq0iCMijjPgdHx1KL20tLQlMBf_apbFErhqWBtczGjzItsFWb2cfUZcuod2HYS2rOwnoPwi79vKnYkTiVG70QVERmQFFHkQ6kLgsNDozshikyVOSwOwA0y1C8CAXA387UU8GWWaeTngCv2PWDeNeKR9FT1t5W2LFSR/w251-h400/a.png" width="251" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Okładka książki.<span face="Arial, sans-serif"><span>„Iluminacje”, Echa 2023</span></span></i></span> </td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: left;"><span style="color: white; font-size: small;">„<span face="Arial, sans-serif"><span><i><b>Co
możemy wiedzieć o Thundermanie” (oryg. „What We Can Know About
Thunderman”), tłum. Paweł Podmiotko</b></i></span></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Satyra
kafkowska, czyli [definicja Alana Moore'a] groteskowa opowieść
upiorna. O przemyśle komiksowym. Najwyżej trzywierszowy konspekt
zakładał surrealistyczne pięcie się jednostki po korporacyjnych
szczeblach drabiny wydawniczej, fikcyjnej wytwórni komiksów z
siedzibą w Nowym Jorku, specjalizującej się w historiach o
superbohaterach w trykotach. Po namyśle Alan Moore stwierdził, że
najlepiej będzie po prostu niezwłocznie przelewać na papier
przeróżne scenki zwyczajowo pchające mu się do głowy i
sprawdzić, gdzie go to zaprowadzi. Ilekroć naszedł go jakiś
zwariowany pomysł, czym prędzej, nie pozwalając mu okrzepnąć,
robił z niego małą opowieść, formował w segment tego zabawnie
pulsującego organizmu. Segmentacja artystyczna, odcinek za odcinkiem
bez gwarancji na spięcie tego w sezon. Sezon serialu o
komiksiarzach. Niechronologiczny zapis zdarzeń, wywiady, recenzje,
felietony, protokół przesłuchania „podejrzanego”, transkrypcje
nagrań, screeny z fanowskiego forum internetowego i inne
eksperymenty stylistyczne w przepełnionym goryczą liście miłosnym
bodaj jednego z najsłynniejszych twórców komiksów w historii tego
medium. Powieść lub monstrualne opowiadanie, ewentualnie
gargantuiczna nowela w gęstych oparach niebiańsko smakującego
absurdu. Tak mogłoby wyglądać wspólne dzieło Franza Kafki,
Howarda Phillipsa Lovecrafta i Williama Sewarda Burroughsa II (tutaj
mam na myśli jego „Nagi lunch”, powieść przeniesioną na ekran
w 1991 roku przez mistrza <i>body horroru</i> Davida Cronenberga).
Surrealizm nieupilnowany, wolność totalna wyobraźni
wszechpotężnej. Zaczynamy w sierpniu 2015 w Jadłodajni u Carla.
Tam poznajemy Klub Kolacyjny Niezliczonych Ziemskich Globów w
składzie: Jerry Binkle, Don Wheems, Brandon Chuff i Milton
Finefinger (Moore był zdumiony i niezmiernie uradowany pociesznymi
personaliami, jakie przychodziły mu do głowy w pracy nad „Co
możemy wiedzieć o Thundermanie”), komiksowy kolektyw, pracujący
dla typowo żarłocznej korporacji American. Następnie przenosimy
się do sierpnia 1959 roku, by nawiązać znajomość z Worsleyem
Porlockiem, małym chłopcem z wielką pasją, który będzie miał
szczęście (i nieszczęście?) zarabiać na tym, co kocha. Miłość
teoretycznie toksyczna, niesłabnąca nawet w obliczu kurczącego się
kolektywu uzależnionych. Narkomani na odwykach i on, redaktor
naczelny obłąkanej machiny kapitalistycznej, zawzięcie
racjonalizujący nieprawdopodobne zdarzenia - jakby żywcem wydarte z
koszmarów sennych lokatora „domu bez klamek” - w patologicznej
rodzinie (na wymarciu?) amerykańskich obsesjonatów historii
obrazkowych. Złośliwi twierdzą, że branża komiksowa
infantylizuje społeczeństwo, aby bogaci bez przeszkód mogli się
bogacić, a autokratyzm w spokoju rozkwitał. Prawdziwa historia
amerykańskiego pop-artu w fantastycznie przejaskrawionym wydaniu.
Konsumpcyjne szaleństwo, korporacyjna pazerność, chaotyczna
indoktrynacja (Moore nie wierzy w szeroko zakrojone spiski – jego
zdaniem prawda o świecie jest dużo bardziej przerażająca, w jego
przekonaniu tym okrętem nikt nie steruje, żyjemy w cywilizacyjnej
entropii) w karnawałowym kostiumie spod znaku makabreski. Według
mnie arcydzieło literatury światowej, ale pewnie jestem
nieobiektywna, bo zakochałam się w tym utworze. Miłość podobno
wszystko wybacza, więc...</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Powieść,
nie-powieść „Co możemy wiedzieć o Thundermanie” Alana Moore'a
obsadziłam „poza konkurencją” - nie uwzględniłam w
subiektywnym zestawieniu opowieści zgromadzonych w tomie
„Iluminacje” z powodu nieprzystającej do reszty objętości.
Stwierdziłam, że to byłaby „walka na nierównych zasadach”,
stawianie zawodnika wagi ciężkiej przeciwko zawodnikowi wagi
piórkowej. Nieuczciwe. W każdym razie poniżej co nieco o
pozostałej zawartości omawianej kolekcji wirtuoza z Wielkiej
Brytanii.</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><i><b></b></i></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYuHvBUVs9j8N7OEh_zA-UAXUq6og5EaTj5RTHPGjJQMn9kEWwMzVO9b0OzlRo9h7HCqBrCyPr9tV2AzT2B8wshwvWRlvQy05MS9sX5mcYWgvmImHGwvz0T3uHHnLe1HJng_sVqAG_d9t0a1_EsM8NFfmj5pr89oKNg6hzsFiDV7VPpBEGNyAfZ4tWQWbt/s2560/b.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2560" data-original-width="1663" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYuHvBUVs9j8N7OEh_zA-UAXUq6og5EaTj5RTHPGjJQMn9kEWwMzVO9b0OzlRo9h7HCqBrCyPr9tV2AzT2B8wshwvWRlvQy05MS9sX5mcYWgvmImHGwvz0T3uHHnLe1HJng_sVqAG_d9t0a1_EsM8NFfmj5pr89oKNg6hzsFiDV7VPpBEGNyAfZ4tWQWbt/w260-h400/b.jpg" width="260" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Okładka książki. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Illuminations”, Bloomsbury Publishing 2022</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i><b>Miejsce
1. „Zimny odczyt” (oryg. „Cold Reading”), tłum. Łukasz
Witczak</b></i></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Ricky
Sullivan zarabia na życie wmawianiem ludziom, że kontaktuje się z
ich nieżyjącymi bliskimi, a jego najnowszym klientem jest David
Berridge, który niedawno stracił brata bliźniaka. Wykorzystując
sprawdzone metody, szarlatan błyskawicznie rozwiewa sceptycyzm
gościa i nie ma nic przeciwko natychmiastowemu udaniu się do
mieszkania zmarłego z rozentuzjazmowanym Dave'em.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Bezpośrednia
relacja samozwańczego medium usprawiedliwiającego swój sposób na
życie szczerą troską o samopoczucie bliźnich. Z jego dygresji
wynika natomiast coś wprost przeciwnego. Człowiek przesadnie
skupiony na sobie, patrzący z góry na mniej zaradnych, za to
wytrawny gawędziarz:) Porywająca narracja kapryśnego boga cynika
oszukującego samego siebie, który w mglisty wieczór (pachnie <i>ghost
story</i> z epoki wiktoriańskiej) wybiera się na krótki spacer z
pogrążonym w żałobie klientem. Nieoczywista opowieść
niesamowita, dziarsko maszerująca do niebanalnego finału.
Neogotycka perełka.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i><b>Miejsce
2. „Hipotetyczna jaszczurka” (oryg. „Hypothetical Lizard”),
tłum. Robert Sudół</b></i></span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Som-Som
w dzieciństwie została sprzedana przez własną matkę właścicielce
Domu bez Zegarów, gdzie poznała menażerię dziwolągów
zajmujących się zaspokajaniem wszelkich seksualnych potrzeb ludzi,
których stać na ich wyszukane usługi. Som-Som przeznaczono
czarnoksiężnikom, co wiązało się z koniecznością poślubienia
Milczenia, czyli poddania się neurologicznemu zabiegowi, którego
przerażających skutków niepodobna odwrócić. Kobieta nie jest
jednak pewna, czy znaczne upośledzenie zdolności komunikowania się
jest wygórowaną ceną za nieopisaną poprawę postrzegania
wszechświata i/w tym istot żywych. Najwybitniejsi mędrcy i
filozofowie nie mogą się z nią równać w sztuce zgłębiania
tajników doczesności. Głowę Som-Som zaprząta jednak tylko jedno
życie: odznaczająca/odznaczający się żelazną determinacją
Raura Czin, mieszkanka Domu bez Zegarów zdecydowana do utraty tchu
walczyć o swoje marzenia. Tylko czy zrezygnuje z miłości dla
upragnionej kariery daleko od bezdusznych murów domu publicznego?</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Klasyczny
motyw ubrany w fantasmagoryczne szaty. Czytelnik w jakimś stopniu –
domyślam się, że zaledwie w ułamku – przejmuje niezwykły
sposób patrzenia frapująco enigmatycznej (osobowość wymazana?)
kurtyzany czarnoksiężników. Ludzkie oko w labiryncie
wieloznaczności, ledwie prześlizgujące się po okrutnie
zabazgranych ścianach, z których w przelocie wyłaniają się
jakieś przerażające kształty. Każda próba objęcia wzrokiem
całości, a nawet pochwycenia migających pojedynczych obrazów
kończy się niepowodzeniem. Obłęd dostrzegany kątem oka,
dezorientacja, opowieść wprawiająca w osłupienie ponoć bezkresną
wyobraźnię, histeria wszechświata rezonująca w niestandardowej
opowieści o miłości trującej. Sensualizm Alana Moore'a. Proza jak
heroina – odlot gwarantowany.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i><b>Ex
aequo. „Nawet nie legenda” (oryg. „Not Even Legend”), tłum.
Tomasz Wyżyński</b></i></span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Konferencja
Centrum Studiów nad Incydentami Cudownymi, Osobliwymi i
Niewytłumaczalnymi (CSICON), założonej pół żartem, pół serio
organizacji pozarządowej, którą poświecono planowanemu nowemu
kierunkowi rozwoju działalności. I kartki wyrwane z dziennika
jednej z ukrytych istot, przedstawiciela gatunku szepczących wacków
(prawda, że przeurocza nazwa?), zawsze chętnego dowiedzieć się,
co go czeka w ciągu poprzedniego tygodnia. Stworzenia - z braku
lepszego słowa w tej fascynująco pomieszanej egzystencji -
aktualnie zafrapowanego zagadką wścibskich badaczy zjawisk
wykraczających poza znane kategorie. </span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Zwierzenia
zdumiewającej istoty, która na pierwszy rzut oka wygląda znajomo,
ale po bliższym przyjrzeniu niezaprzeczalnie wymyka się ziemskim
klasyfikacjom. „Równolegle” poznajemy egzotyczną zbieraninę
członków naszego gatunku, w większości znudzonych pracowników
niekonwencjonalnej firmy. Błądzących gdzieś myślami podczas
wymuszenie entuzjastycznej gadaniny prezesa. Ludzie w maskach i
nie-człowiek żyjący niechronologicznie. Zielona pożywka dla
wyobraźni, ale ostrożnie, bo przedawkowanie grozi kompletnym
odklejeniem. Kosmos.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i><b>Ex
aequo. „Ta ostatnia niedziela” (oryg. „Location, Location,
Location”), tłum. Wojciech Szypuła</b></i></span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Prawniczka
Angie z angielskiego miasteczka Bedford przybywa na umówione
spotkanie z wyjątkowym klientem, którego ma oprowadzić po
przekazanej mu posiadłości. Kobieta początkowo jest onieśmielona
tak zacnym towarzystwem, ale zaskakująco swobodny sposób bycia
królewskiego dziedzica – mów mi Jez – działa jak balsam na
zszargane nerwy pani adwokat. Uspokaja struchlałą duszę wybranej.
Więcej czasu Angie będzie potrzebować na przyzwyczajenie się do
niecodziennych widoków na planecie Ziemia.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Apokalipsa
według Alana Moore'a. Dowcipne uwagi i całkiem trafne spostrzeżenia
poczynione w nietykalnym świecie nie-przedstawionym. Ryzykowna
reinterpretacja (dość powiedzieć, że w tym znajomym i zarazem
obcym tłumie, mignęło mi opowiadanie „Maryja” Johna Eversona),
sensowne postrzeganie boskości, obawiam się jednak, że temu
eksperymentowi nie każdy radośnie się podda. Ludzkość nie jest
na to gotowa – może nie powinna, nie wnikam, ale pamiętając
kontrowersyjną hipotezę pewnej polskiej wokalistki (o pisaniu w
stanie nietrzeźwości) można się zastanawiać, czy chociaż w
fikcyjnym uniwersum takie rzeczy są społecznie akceptowalne. W
sumie można się zastanawiać nad wieloma rzeczami w tym kończącym
się świecie stwórcy-prowokatora. Można się oburzać albo
zachwycać, trudniej pozostać obojętnym. To w ogóle wykonalne?
Mnie w każdym razie ta literacka wędrówka duchowo wzbogaciła.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i><b>Ex
aequo. „Nieprawdopodobnie złożony stan skupienia energii”
(oryg. „The Improbably Complex High-Energy State”), tłum. Aga
Zano</b></i></span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Na
początku było Panperule. Pierwsza istota rozumna, mózg Boltzmanna,
fałszywy bóg kłamstwami i manipulacją podporządkowujący sobie
młodsze stworzenia. To ono położyło podwaliny pod społeczeństwo
i ustrój autorytarny. TYM OTO Panperule!</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Supernowa
lingwistyczna. Oszałamiająca stylem pre-prehistoria, alternatywna
teoria ewolucji, nieznana opowieść o początku wszechświata.
Tragikomiczna, bo takie jest życie:) Moore'owa nowomowa zręcznie
posplatana z fachowym żargonem, niemniej na dłuższą metę taka
ekwilibrystyka języka może męczyć. Ale wówczas z odsieczą
powinny pośpieszyć hipnotyczne właściwości tego
dydaktyczno-rozrywkowego tekstu. Ode mnie senność z łatwością
odgoniły.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><i><b></b></i></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhP10rhrCFPXEg5gshsuTUN1UzEW4i1p7khTuD7Kbq6bvkGvW2aLh1gPUNEipe9AZY7MWVKJSft4y78PNFr2LeDSwdeaQsDPh8NPf6ddMyBU62cJ9UOpYwi1MOTe1Pe1xrGGUbxLVUMqlQ5_C0WDSOqsewgjWFlUe-_rdbwpfWWgLd40ehxoyXLJvID78a/s866/c.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="866" data-original-width="568" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhP10rhrCFPXEg5gshsuTUN1UzEW4i1p7khTuD7Kbq6bvkGvW2aLh1gPUNEipe9AZY7MWVKJSft4y78PNFr2LeDSwdeaQsDPh8NPf6ddMyBU62cJ9UOpYwi1MOTe1Pe1xrGGUbxLVUMqlQ5_C0WDSOqsewgjWFlUe-_rdbwpfWWgLd40ehxoyXLJvID78a/w263-h400/c.jpg" width="263" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i><span style="font-size: x-small;"><i>Okładka książki. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Illuminations”, Bloomsbury Publishing 2022</span></span></i></span></i></span></span></td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i><b>Miejsce
3. „Aż w końcu, żeby zapełnić ciszę” (oryg. „And, at the
Last, Just to Be Done with Silence”), tłum. Paulina Braiter</b></i></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Dwóch
towarzyszy niedoli dzieli się wspomnieniami z najgorszego okresu
swego ziemskiego żywota, męki zgotowanej w ramach kary za
popełnione zbrodnie. Próbują też ustalić tożsamość jednego z
nich i dumają nad najbliższą przeszłością, która, muszą
przyznać, rysuje się w niewesołych barwach.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Post-egzystencjalizm
w formie dialogowej. Może reinterpretacja mitu o Syzyfie... Trudno
orzec, bo indywidualizm twórczy Alana Moore'a zaciera ewentualne
wpływy. Zagadkowy świat przedstawiony napromieniowany unikalną
wyobraźnią „okultysty słowa pisanego”. Świata przesiąkniętego
rezygnacją, trwogą, wyrzutem, ale już niekoniecznie szczerym żalem
za grzechy. Rozmowa jak nie każda inna.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i><b>Miejsce
4. „Iluminacje” (oryg. „Illuminations”), tłum. Krzysztof
Cieślik</b></i></span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Bezimienny
protagonista po rozwodzie z żoną, pod wpływem wspomnień ze
szczęśliwego dzieciństwa, rezerwuje sobie tygodniowy pobyt na
kempingu Ocean Vista, niegdyś South Becks, w angielskiej
miejscowości Welmouth, gdzie przed laty spędzał wakacje z
rodzicami. Mężczyzna szybko pożałuje swej decyzji, bo oczekiwał
regenerujących spacerów szlakiem słodkich wspomnień, a dostał
namacalne dowody postępujących brzydkich zmian oraz gorzką
konstatację, że pamięć lubi koloryzować rzeczywistość.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Alan
Moore natchniony twórczością Raya Bradbury'ego? Tak czy inaczej,
utrzymana w nostalgicznym tonie opowieść o przeklętej
przemijalności, zjawisku, którego nie sposób zatrzymać,
niepodobna na wieki zostać w krainie (nie)powszechnej szczęśliwości.
O tęsknocie za dzieciństwem, poczuciu straty, rozdzierającym żalu
za utraconym życiem. Monotematyczna wędrówka, jak dla mnie za mało
konkretna, ale trochę nadrabia mroczną końcówką.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"> <span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i><b>Ex
aequo. „</b></i><span style="font-style: normal;"><b>Amerykańskiemu
światłu</b></span><i><b> w hołdzie” (oryg. „American Light: An
Appreciation”), tłum. Michał Rogalski</b></i></span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Analiza
poematu „Amerykańskie światło” pióra Harmona Belnera,
opisującego jego dwunastogodzinną wędrówkę po San Francisco,
która najprawdopodobniej odbyła się w roku 1979. Bitnikowski sen
homoseksualnego poety.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Zabawa
formą. Obszerne przypisy Alana Moore'a - „podszywającego się”
pod niejakiego C.F. Birda - w którym rozkłada na czynniki pierwsze
własny poemat, autorstwa którego „zrzekł się” na rzecz
postaci fikcyjnej. Biografia nieistniejącego poety, geneza jego opus
magnum, dotąd w niedostatecznym stopniu omówionego, żeby nie
powiedzieć nietaktownie omijanego przez poważnych badaczy
literatury. Ambitne przedsięwzięcie zachwycające środkami
stylistycznymi, ale jako opowiadanie średnio się sprawdza. W
każdym razie mnie sama opowieść (neofabuła?), abstrahując od
nietuzinkowej formy, nie uwiodła.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Illuminati
Alan Moore i jego prestidigitatorskie sztuczki prozatorskie.
Specyficzny gatunkowy przekładaniec. Zbiór dziewięciu historii
prawdopodobnie najbardziej inspirującego mistrza dekonstrukcji
szeroko pojętej fantastyki. Nieszablonowe historie ceremonialnego
maga-literata. Olśniewające „Iluminacje” giganta komiksu (nie
tylko?) dla zwolenników opowieści niegraficznych. Otwartych na
eksperymenty artystyczne, zainteresowanych wycieczkami na Wyspy
Dziewicze Wyobraźni. Dla ciekawych nowych doznań.</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Za
książkę bardzo dzięk</span><span style="color: white;">uję im</span><span style="color: white;">printowi literackiemu wy</span><span style="color: white;">dawnictwa
Czarna Owca:</span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"></span><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRHfUsAxYSEEpB63d5YDOKU3g744PKFRI0P5Oc5OYW33ZgqaOGNtBY4Zy3ru0P-aXl_xvcx4-p-LRDHElmvmHmFJmeNmOzYHYz_RvJgwvdVns5j2vNx3dRGaR0Lroxp1XMCr37JNt_-F2GJTa5fBnQOjnFD2e2ROEgAMyXVWNl_73OR2PpUMUT-E6pa_Oa/s800/echa.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="800" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRHfUsAxYSEEpB63d5YDOKU3g744PKFRI0P5Oc5OYW33ZgqaOGNtBY4Zy3ru0P-aXl_xvcx4-p-LRDHElmvmHmFJmeNmOzYHYz_RvJgwvdVns5j2vNx3dRGaR0Lroxp1XMCr37JNt_-F2GJTa5fBnQOjnFD2e2ROEgAMyXVWNl_73OR2PpUMUT-E6pa_Oa/w200-h200/echa.jpg" width="200" /></a></span></div><p></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-5412245990670698502024-02-17T12:09:00.006+01:002024-02-17T12:09:50.077+01:00„Nie wchodź do tego domu” (1979)<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Donald
'Donny' Kohler jest zamkniętym w sobie trzydziestoparoletnim
mężczyzną z obsesją na punkcie ognia, wywodzącą się z
traumatycznego dzieciństwa zgotowanego przez rodzicielkę rzekomo
wypalającą z niego zło. Kiedy dorósł został z apodyktyczną
matką w jej zaniedbanej rezydencji, dzieląc czas między pracę i
spełnianie wszelkich zachcianek surowej pani domu. Pewnego wieczora,
Donny w sypialni sadystycznej mamusi, w fotelu zwróconym w stronę
okna, zastaje jej zwłoki. Z szoku wyciąga go bezcielesny głos,
zachęcając do spełniania swoich najskrytszych pragnień. Nowy
właściciel przestronnej nieruchomości przygotowuje specjalne
pomieszczenie do odrażająco podniecającej zabawy z ogniem i
rozpoczyna polowanie na młode kobiety, które podstępem sprowadza
do swego „krematorium”.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1G-8w6IS8jKlmVmlrf7VfWBQEXvdQXYgHMtlGna0e8IRchP-B94uKsSwsx5xtDBylqymZv6M7RdkUvBk7uUJMuHvzzrommiRAyW6Y4s-nTBbWA8HxuC5VpytWywVZIc8XN86cFn2jCdET4DoO1Q6VVJhlZDHbpw2sxU4vPcoJt2EMaik1cW93S7OUsf33/s918/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="918" data-original-width="600" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1G-8w6IS8jKlmVmlrf7VfWBQEXvdQXYgHMtlGna0e8IRchP-B94uKsSwsx5xtDBylqymZv6M7RdkUvBk7uUJMuHvzzrommiRAyW6Y4s-nTBbWA8HxuC5VpytWywVZIc8XN86cFn2jCdET4DoO1Q6VVJhlZDHbpw2sxU4vPcoJt2EMaik1cW93S7OUsf33/w261-h400/a.jpg" width="261" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Don't Go in the House” 1979, Turbine Films Inc.</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Jedno
z dwóch reżyserskich dokonań Josepha Ellisona – obok
wypuszczonego w 1989 roku dramatu pt. „Joey” - nazywany
<i>proto-slasherem</i> obraz, który w swoim czasie oburzył krytyków
filmowych graficznym przedstawieniem przemocy (pierwsze morderstwo
antybohatera, kultowa scena z nagą kobietą w płomieniach oraz
gehenna dziecka). Scenariusz „Nie wchodź do tego domu” (oryg.
„Don't Go in the House”, tytuły robocze: „The Burning”, „The
Burning Man”) Joseph Ellison przygotował we współpracy z Ellen
Hammill (też odtwórczyni roli epizodycznej) i pomysłodawcą
historii Joe Masefieldem, który później zasili ekipę techniczną
takich gatunkowych perełek jak „Martwe zło” Sama Raimiego i</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2016/01/alone-in-dark-1982.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Alone in the Dark”</span></a> <span style="color: white;">Jacka Sholdera. Budżet „Nie wchodź do
tego domu” oszacowano na dwieście pięćdziesiąt tysięcy
dolarów, a prace na planie trwały półtora miesiąca (start w
lutym, finisz w marcu 1979). Główną lokacją była Strauss Mansion
w stanie New Jersey, zabytkowa nieruchomość w stylu królowej Anny,
która w tamtym czasie była w kiepskim stanie. Film trafił na
niesławną brytyjską listę <i>video nasties</i>, do sekcji 2
(groziła tylko konfiskata taśmy przez dzielnych stróżów prawa),
ale w 1987 roku w tamtej części Europy został wydany w skróconej
- o trzy minuty i siedem sekund - wersji (nieocenzurowany materiał
legalnym kanałem na terenie Wielkiej Brytanii wypłynął dopiero w
grudniu 2011 roku). Światowa premiera kontrowersyjnego horroru
psychologicznego Josepha Ellisona odbyła się w listopadzie 1979
roku na Paris Festival of Fantastic Films, a w swoich rodzimych
Stanach Zjednoczonych został uwolniony w marcu 1980 roku.</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">W
1996 roku w Austin w stanie Teksas ruszył zorganizowany przez
organizację non-profit Austin Film Society festiwal ulubionych
filmów Quentina Tarantino (Quentin Tarantino Film Festival) z
udziałem bohatera tytułowego, który na to wielkie otwarcie imprezy
niezupełnie cyklicznej wybrał między innymi „Nie wchodź do tego
domu” Josepha Ellisona, <i>serial killer horror</i> przez
niektórych fanów gatunku podejrzewany o luźne związki z
autentyczną postacią żyjącą w latach 1860-1896, amerykańskim
zbrodniarzem Hermanem Websterem Mudgettem, znanym też pod
pseudonimami Dr. Henry Howard Holmes i Henry Mansfield Howard, który
miał pozbawić życia około stu gości (potencjalne wyolbrzymienie)
swojego hotelu w Chicago, potem nazwanego „Murder Castle”,
głównie z powodu odkryć poczynionych podczas wizji lokalnej.
Pomieszczenia wyłożone azbestem lub stalowymi płytami, rurki z
gazem, narzędzia chirurgiczne i piec krematoryjny - między innymi
te znaleziska przekonały opinię publiczną, że człowiek, który
przyznał się do dwudziestu siedmiu mordów (skazano go za jedno;
kara śmierci przez powieszenie) zbudował sobie coś w rodzaju
budynku tortur. Fikcyjny antybohater „Nie wchodź do tego domu”
Josepha Ellisona, zadowala się jednym „blaszanym pokojem” we
własnym domu. Zabytkowa rezydencja obskurna (w każdym razie
wymagająca remontu), w której odbywa się rozkoszne spalanie
żywcem. Rozkoszne dla Donalda 'Donny'ego' Kohlera (debiutancki,
doceniony przez niejednego miłośnika gatunku, a według mnie
przeciętny występ Dana Grimaldi) – Normana Batesa bez motelu.
Despotyczna rodzicielka, od której niepodobna się uwolnić;
prześladująca jedynego syna także po swojej śmierci. Miłość
zmieszana z nienawiścią – maltretowany chłopiec wyrósł nie
tyle na troskliwego opiekuna, ile niewolnika obiektu skomplikowanych
uczuć. Współczesnych odbiorców może dziwić reakcja poważnych
krytyków filmowych we wczesnych latach 80. XX wieku, tych
amerykańskich znawców kina, których zbulwersowało zwrócenie
uwagi, w tak drastyczny sposób, na mękę małoletnich. Zbrodnią
twórców „Nie wchodź do tego domu” było mówienie bez ogródek
o przemocy domowej, nielukrowanie brutalnej rzeczywistości dzieci
krzywdzonych przez własnych rodziców. Najbardziej jednak film
narazili się paskudną akcją z miotaczem ognia, bodaj największą
wizytówką tej produkcji, swoistym znakiem rozpoznawczym
„Psychozy”:) Josepha Ellisona. Śmiercią Kathy Jordan
(nieprzekonująca kreacja Johanny Brushay; jedyna przygoda tej pani
na planie filmowym), młodą ekspedientką rozebraną do naga,
związaną i spaloną żywcem przez słyszącego głosy piromana w
kombinezonie żaroodpornym. Żywa pochodnia w pokoju sadystycznych
uciech Donny'ego Kohlera, makabrycznego kolekcjonera ewidentnie
nieprzywiązującego takiej wagi do zapachów jak</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2023/08/the-cannibal-man-1972.html"><span style="color: #8e7cc3;">„The Cannibal Man”</span></a><span style="color: white;"> Eloya de la Iglesii. Właściwie panna Jordan jest pierwszym
„eksponatem obłąkanego kustosza” - początek haniebnego
zbieractwa człowieka w dzieciństwie uznanego za nosiciela zła.
Domniemane urojenia kobiety, która sprowadziła go na świat –
rzekoma walka z siłami ciemności, zdrożnymi myślami, zbereźnymi
pragnieniami i innymi „grzechami dojrzewania” - albo świadome
wprowadzanie w błąd niekochanego dziecka, bajeczki z premedytacją
wciskane przez samozwańczą dobrą chrześcijankę. Tak czy inaczej,
jej największym orężem w okrutnej wojnie domowej była kuchenka
gazowa. Ręce dziecka w ogniu.</span></span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj40rvNzFKAjhfA7fStr9V8Opx1YoPhXWQEzVC6g-og7lvh64LW7jK692HZSVPHgBfP3Dh6xWytMAyKIMBxBFQSNDCw5oM2syU_oXxLDrgR-chQYQ5H5Rnfel3mJTzoPEAiBLAlXGYlJO_Lenz3zajBSyUr9-To93a3GNHXvTQizFtKKyeamukePxnHUEhq/s1000/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="675" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj40rvNzFKAjhfA7fStr9V8Opx1YoPhXWQEzVC6g-og7lvh64LW7jK692HZSVPHgBfP3Dh6xWytMAyKIMBxBFQSNDCw5oM2syU_oXxLDrgR-chQYQ5H5Rnfel3mJTzoPEAiBLAlXGYlJO_Lenz3zajBSyUr9-To93a3GNHXvTQizFtKKyeamukePxnHUEhq/w270-h400/b.jpg" width="270" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Don't Go in the House” 1979, Turbine Films Inc.</span></span></i></span></span></span><span style="color: white;">.</span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Zaskakująco
profesjonalnie zrealizowany – zważywszy na mikry budżet –
horror psychopatologiczny o spirali przemocy. Pandemia okrucieństwa
wobec dzieci. Wirus mutujący, infekujący niektóre ofiary.
Absolutnie nie wszystkie, ale „Nie wchodź do tego domu” w
reżyserii Josepha Ellisona podąża za jednym ze skrajnych
przypadków. Seryjny morderca ukształtowany w dysfunkcyjnym domu.
Zbrodniarz wykuty w ogniu środowiska rodzinnego: agresja rodzica
destrukcyjnym (też autodestrukcyjnym) czynnikiem rozwoju Donalda
'Donny'ego' Kohlera. <b>UWAGA SPOILER</b> Podane w wątpliwość w
epilogu – najsilniejszy argument przemawiający za opcją
nadnaturalną. Fałszywe objawy choroby psychicznej, zjawiska przeze
mnie interpretowane jako omamy słuchowe i wzrokowe mogły dziać się
naprawdę. Ofiary przemocy domowej wodzone na pokuszenie przez jakąś
mroczną siłę, niewyimaginowaną obecność bezcielesną <b>KONIEC
SPOILERA</b>. Wycofany kawaler na początku filmu poważnie naraża
się kierownikowi zmiany, niepośpieszeniem z pomocą palącemu się
współpracownikowi. Reprymenda przełożonego przynajmniej jednemu z
jego podwładnych, Bobby'emu Tuttle'owi (stający na wysokości
zadania debiutant Robert Carnegie), wydaje się niesprawiedliwa. Robi
mu się żal kolegi, bo w jego ocenie przydarzyło mu się coś, na
co nie miał wpływu – stan zamrożenia – i co może się
przydarzyć każdemu, nawet takiemu macho jak kierownik Vito.
Pociesza więc w gruncie rzeczy niespecjalnie przejętego Donalda i
wychodzi z pierwszą grzecznie odrzuconą propozycją wspólnego
wypadu na miasto. Towarzyskiemu (aż za bardzo?) Bobby'emu przykro
patrzeć na takiego odludka, ale za jego inicjatywą na rzecz
rozproszenia samotności znajomego z pracy nie musi stać wyłącznie
litość. Dostrzegł w nim materiał na prawdziwego przyjaciela?
Wyczuł dobrego kumpla przez pancerz, w którym Kohler się chowa?
Tak czy owak, jeśli Donny nie szuka kolegi, to będzie się musiał
bardziej postarać, żeby zawrócić Bobby'ego z obranej drogi. Tak
naprawdę niewygodnemu przewodnikowi po ponurym świecie
przedstawionym w „Nie wchodź do tego domu” samotność
niewątpliwie doskwierała, ale na tym etapie życia Kohlera
zacieśnienie więzi z drugim człowiekiem może przynieść mu
więcej szkody niż pożytku. Po co ryzykować bratanie się z żywą
istotą, kiedy można poszukać dyskretniejszego towarzystwa? Poza
tym Donny znalazł już kogoś, na kim w swoim mniemaniu może
polegać. Wszechwiedzący głos – niewidzialna przewodniczka
życiowa mężczyzny zupełnie nieprzygotowanego do samodzielnej
egzystencji. Nauczony wykonywać rozkazy, ale suwerenne podejmowanie
decyzji to dla niego czarna magia. Kiedy szefowa (matka) odeszła z
tego łez padołu strzaskany umysł „litościwie” podsunął jej
następczynię? Głos może i podobny, nie ulega jednak wątpliwości,
że nowa szefowa pozwala Donaldowi na dużo więcej. Może słuchać
głośno muzyki (z ukochanego adaptera do płyt winylowanych), może
skakać po meblach, rzucać śmieci na podłogę, a jeśli najdzie go
ochota może nawet przypalić papierosem jakąś figurkę matki
rozkładającej się na piętrze. Ulubiony fotel trumną wyrodnego
rodzica. Dopóki żyła, Donny nie miał śmiałości gonić za
swoimi marzeniami. Strach przed gniewem rodzicielki tłumił mroczne
żądze – największy sojusznik w wewnętrznej bitwie „ciemnej i
jasnej strony mocy”. To jedna teoria... Dom żywych trupów?
Chodząca nieboszczka, upiorna mamuśka od czasu do czasu wychodząca
ze swego grobowca (sypialnia w tytułowym domu), widywana przez
kolekcjonera ciał w różnych zakątkach Rezydencji Grozy. W dalszej
partii twórcy na tej płaszczyźnie wytoczą cięższe działa –
doprawdy efektywny moment; eskalacja upiorności, ale nie ohydnej
przemocy. Po pierwszym morderstwie Donny'ego Kohlera twórcy „Nie
wchodź do tego domu” oszczędzą nam widoków „płomiennych
uciech” gospodarza. Widzimy, że makabryczna kolekcja się
powiększa, zapełnia gościnna sypialnia w depresyjnym domiszczu,
odmawia nam się jednak wstępu do pracującego „krematorium”
czarnego charakteru. „Kosmonauta” z miotaczem ognia. W istocie
biały kombinezon żaroodporny, charakterystyczny strój seryjnego
mordercy wymyślonego (pod wpływem „Psychozy” Alfreda Hitchcocka
bądź Roberta Blocha?) na potrzeby omawianej klimatycznej produkcji
lekko nużącej. Audiowizualna mroczna uczta – brudne zdjęcia
Olivera Wooda i genialna ścieżka dźwiękowa skomponowana przez
połączenie muzyki elektronicznej i instrumentalnej przez Richarda
Einhorna: podstępnie drapieżna, szarpiąca nerwy w niehałaśliwym
(melancholijnym) stylu, nie wspominając już o dysonansie
melodycznym. Uczta w moim odbiorze fabularnie niedomagająca,
drętwawa. Może nie od razu monotematyczna, muszę jednak przyznać,
że marzył mi się jakiś dodatkowy wątek, ewentualnie rozszerzenie
istniejącego. Jestem pewna, że mój odbiór „Nie wchodź do tego
domu” byłby lepszy, gdyby chociażby rozbudowano portret
psychologiczny seryjnego mordercy.</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Obrazoburczy
debiut reżyserski Josepha Ellisona. Groteskowa, chora, podła
opowieść epatująca nagością i przemocą. W każdym razie horror
psychologiczny „Nie wchodź do tego domu” w przeszłości narobił
sobie wrogów, zbulwersował zuchwałością. A według mnie
niespecjalnie mocne to kino, czasami wręcz wiało nudą.
Nihilistyczne, ale niezbyt dosadne. Produkcja zdecydowanie bardziej
polegająca na klimacie niż makabrycznych efektach specjalnych. Nie
najgorsza i nie najlepsza propozycja, jak dla mnie.</span></span></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-62134221444314129022024-02-15T11:47:00.002+01:002024-02-15T11:49:56.332+01:00Zapowiedź: „Niepokalana”<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #cc0000; font-size: x-large;"><span>Sydney
Sweeney jako zakonnica w horrorze „Niepokalana”.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #cc0000; font-size: x-large;"><span>Film
w kinach od 26 kwietnia 2024.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEH6Tny9G8Y5B9RWZNenw2j8CericYAQ6HRC1dTNvJcxSfYfzqWkCJzu9NOWGKjAVVr-xAaT6S5eAPS0WRmLwC7gAY1i9scl1YSA9KxxfbgRWmWX70FMM0nCe9Q_JpIGHwyjNP4cpacKWYAHuV5u22H9ytW6GFaz5s7_5joNhYAha419FpGrYkJL6yv8m4/s1224/a.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1224" data-original-width="828" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEH6Tny9G8Y5B9RWZNenw2j8CericYAQ6HRC1dTNvJcxSfYfzqWkCJzu9NOWGKjAVVr-xAaT6S5eAPS0WRmLwC7gAY1i9scl1YSA9KxxfbgRWmWX70FMM0nCe9Q_JpIGHwyjNP4cpacKWYAHuV5u22H9ytW6GFaz5s7_5joNhYAha419FpGrYkJL6yv8m4/w270-h400/a.jpg" width="270" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu.<span face="Arial, sans-serif"><span> „Immaculate” 2024, Black Bear, Fifty-Fifty Films, Lupin Film</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Niepokalana”
(tyt. oryg. „Immaculate”) to trzymający w napięciu horror o
cudzie, który przeradza się w koszmar. W młodą zakonnicę, która
jest główną bohaterką produkcji, wciela się Sydney Sweeney,
gwiazda filmu „To nie tylko Ty” oraz seriali: „Reality”,
„Euforia” i „Biały Lotos” dwukrotnie nominowana do Emmy.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #8e7cc3; font-size: large;"><span>Zobacz
zwiastun: </span></span></p><div style="text-align: center;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=C8qgSgPeDh4"><span style="color: #8e7cc3; font-size: large;">https://www.youtube.com/watch?v=C8qgSgPeDh4</span></a></div><p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Do
sieci trafiły zwiastun i plakat, promujące opowieść, której
akcja toczy się za murami klasztoru. W „Niepokalanej” dzieją
się historie wykraczające poza zdrowy rozsądek i ujawniające
nieznaną naturę zła. Główna bohaterka będzie musiała sobie
odpowiedzieć na kluczowe pytanie: czy została wybrana przez Boga
czy przez Szatana?</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: white; font-size: small;">– <span face="Arial, sans-serif"><span><i>Bycie
aktorką to było moje marzenie od dziecka. Biorę udział w
castingach, odkąd skończyłam jedenaście lat. Brałam udział w
przesłuchaniach do ok. 100 projektów filmowych i serialowych.
Często później zastanawiałam się, czy ktoś się moją grą
zainteresował i w ogóle to oglądał – </i>przyznała w rozmowie z
„Vogue” 26-letnia gwiazda.<i> – Teraz staram się skupiać na
kolejnych aktorskich wyzwaniach. Mam szczęście do ludzi i nie
brakuje mi propozycji, takich jak rola siostry Cecilii w
„Niepokalanej”</i> – dodała.</span></span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: medium;"><span style="color: #cc0000;">O
filmie:</span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>W
„Niepokalanej” młoda i pełna wiary zakonnica Cecilia trafia do
włoskiego klasztoru, położonego w malowniczej okolicy. Miejsce
jest wręcz niepokojąco piękne, a księża i zakonnice
nienaturalnie życzliwi. Cecilia od początku ma poczucie, że nie
znalazła się tu przypadkiem, i że prawdziwa natura tego miejsca
jest pilnie strzeżonym sekretem. Gdy odkrywa, że jest w ciąży, a
lekarz potwierdza niepokalane poczęcie, w klasztorze zaczyna się
mówić o cudzie. Kobieta ma wrażenie, że jej ciąża dla
niektórych księży nie jest zaskoczeniem, a strach, który
dostrzega w oczach innych zakonnic, każe jej sądzić, że z tym
miejscem wiąże się przerażająca tajemnica. Dziwne obrzędy
odprawiane w klasztorze, ciągła kontrola pod pozorem troski,
tajemnicze zniknięcia młodych zakonnic i nieustające poczucie
czyjejś obecności uświadamiają Cecilii, że została wybrana do
wypełnienia misji, która może doprowadzić ją do zguby.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Oprócz
Sydney Sweeney w „Niepokalanej” zobaczymy, m.in.: Alvaro Morte
(„Dom z papieru” – serial, „Koło czasu” – serial,
„Walizka”), Simona Tabasco („Biały Lotos” – serial,
„Lunapark” – serial”) i Bernadetta Porcaroli („18
prezentów”, „Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie”,
„Amanda”).</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Horror
wyreżyserował Michael Mohan („Kiedy nikt nie patrzy”, „Dobra
partia”). Autorem scenariusza jest Andrew Lobel.</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Dystrybucja
w Polsce: Monolith Films</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: x-large;"><span><i><span style="color: #8e7cc3;">Źródło:
wszystkie materiały od Monolith Films</span></i></span></span></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-20313574899567652762024-02-14T11:50:00.005+01:002024-02-14T11:50:35.564+01:00„Soft Liquid Center” (2023)<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Lata
70. XX wieku. Steph wyprowadza się od nierozumiejącego jej decyzji
partnera i znajduje dom w sąsiedztwie długoletniej przyjaciółki
Alex, która pomaga jej zadomowić się w nowym miejscu i utwierdza w
słuszności dokonanego wyboru. Nowy start okazuje się jednak dalece
trudniejszy, niż przypuszczała. Natrętne koszmarne sny i
niewytłumaczalne zjawiska zachodzące w nowym lokum Steph nie
pozwalają cieszyć się odzyskaną wolnością. Doprowadzają do
szaleństwa, wpędzają w paranoję, agresywnie tłumią poczucie
ulgi, jakie ogarnęło ją po wyrwaniu się z depresyjnego gniazda
beznadziejnie zakochanego człowieka. Niewolnica własnego umysłu w
hipotetycznie nawiedzonym domu.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxHkQqxcZHhjdhlzSI9jIV0qC3fEGKbnqBB8tJmyDwomZoefWWBejZkXMvW0OgCbnLWLKuSj3mOGJYbXRZPWOVfzrA7gxCXoPTRH-0ITA64OmqteQFB_ewPlHpSs8OGWa-sxZtj6ri7g8Q6mjiZgLpnrafOgOGUWraGoTUjjCOhGcOpx2Kup53ZqsPU_5y/s1200/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="798" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxHkQqxcZHhjdhlzSI9jIV0qC3fEGKbnqBB8tJmyDwomZoefWWBejZkXMvW0OgCbnLWLKuSj3mOGJYbXRZPWOVfzrA7gxCXoPTRH-0ITA64OmqteQFB_ewPlHpSs8OGWa-sxZtj6ri7g8Q6mjiZgLpnrafOgOGUWraGoTUjjCOhGcOpx2Kup53ZqsPU_5y/w266-h400/a.jpg" width="266" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Soft Liquid Center” 2023, Perry Home Video</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Pierwsze
pełnometrażowe dokonanie Perry Home Video, czyli duetu filmowców
Josepha Koleana i Zachary'ego Gutierreza, którzy scenariusz
przygotowali wraz z małżonką tego pierwszego, odtwórczynią roli
głównej Steph Holmbo, a genialną ścieżką dźwiękową <i>pro
publico bono</i> skomponował ich przyjaciel Roberto Garza. Prace nad
scenariuszem potencjalnie nadprzyrodzonego horroru psychologicznego
„Soft Liquid Center” rozpoczęły się w 2019 roku, czerpiąc z
osobistych doświadczeń Holmbo i zwierzeń jej znajomych –
dynamika władzy w związkach, toksyczne relacje niekoniecznie z
przemocowymi partnerami i niepokojące myśli nachodzące
mieszkających samotnie. Głównym planem produkcji był dom Koleana
i Holmbo w Kolorado, którzy założyli, że gromadzenie materiału
zajmie najwyżej sześć miesięcy. W marcu 2020 roku zdjęcia
zostały jednak wstrzymane z powodu pandemii COVID-19. Przerwała
trwała mniej więcej pół roku – zbieranie sił przed długą
harówką nierzadko improwizowaną. Bardzo ogólny scenariusz i
zaledwie sześć tysięcy dolarów na realizację filmu. Masakra.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">SuperHit
Festiwal uznany za reprezentanta podgatunku <i>mumblegore</i> –
połączenie horroru i <i>mumblecore</i>, niezależnych filmów
niskobudżetowych stawiających na naturalizm, niestroniących od
improwizacji i rozwlekłych scen dialogowych - czyli entuzjastycznie
przyjęty przez festiwalową publiczność, od imprezy w kwietniu
2023 (RiverRun International Film Festival) poczynając. Taki fenomen
jak</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2015/10/blair-witch-project-1999.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Blair Witch Project”</span></a> <span style="color: white;">Daniela Myricka i Eduardo Sáncheza?
Albo</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2023/02/skinamarink-2022.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Skinamarink”</span></a> <span style="color: white;">Kyle'a Edwarda Balla. Szczerze mówiąc z tej
trójcy w moich oczach najkorzystniej wypadł eksperyment Perry Home
Video. Retro stylizacja opowieści o nawiedzonym domu. Obłąkanym
Domu Dźwięków. Synthwave'owe mroczne melodie - też z
wykorzystaniem sprzętów domowych - „diegetyczna gorączka”
debiutującego kompozytora filmowego Roberto Garzy w owocnej
symbiozie z chropawymi zdjęciami Zachary'ego Gutierreza i Josepha
Koleana. Farby z lat 70. XX wieku; naturalizm w rozkwicie –
napięcie w zenicie. Zamierzanie drażniąca składanka, nietypowe
metody wyciągania widza ze strefy komfortu, niekonwencjonalny montaż
duetu-orkiestry, czołowych twórców „Soft Liquid Center”.
Cudownie anachronicznego horroru paranoidalnego ze szczątkową
fabułą. Niewyraźny szkic, zacierające się kontury, rozciągliwa
ramka z poplamionymi zdjęciami za popękanym szkłem. Opowieść
rozmazująca się – logika snu i puste pola dla widzów. Ugory
czekające na zasiewy wyobraźni zdębiałych turystów. Poczekajmy
aż przywykną do tego widoku... Miejmy nadzieję, że nie uciekną,
bo ta przestrzeń chce być zagospodarowana. Organizm żywy,
samoświadomy i potwornie głodny. Na poły żyzna gleba dla ludzkiej
fantazji. Współautorka scenariusza „Soft Liquid Center”,
wcielająca się w swoją imienniczkę Steph Holmbo w opowieściach
grozy rozsmakowała się stosunkowo niedawno, co tłumaczy
wieloletnim mieszkaniem w pojedynkę. W towarzystwie raźniej, w ten
fascynujący świat na dobre więc wkroczyła po znalezieniu
współlokatora (czytaj: męża). Nie musiała już obawiać się
nieprzespanych nocy w kleszczach rozszalałej wyobraźni – po
obejrzeniu strasznego filmu sama obecność drugiego człowieka,
choćby twardo śpiącego obok, wystarczy by nie wyobrażała sobie
jakichś okropnych stworów pełznących w stronę łóżka, twardo
ku trzęsącej się pod kołdrą, nadmiernie wyczulonej na dźwięki
kobiety. To nie strzyga drapie w okno, tylko zwyczajna gałąź -
Holmbo na własnej skórze przekonała się, że w samotności dużo
trudniej wbić sobie to do głowy. I podała dalej. Główna
bohaterka „Soft Liquid Center” po raptownej zmianie adresu
dojdzie do podobnych wniosków. Zracjonalizuje irracjonalne, znajdzie
akceptowalne wytłumaczenie koszmarów na jawie. „Narratorka”
niewiarygodna, niestabilna przewodniczka po zdezintegrowanym świecie
imponująco zdeterminowanych filmowców, podzieli się tym
spostrzeżeniem z Alex (frapujący występ Alex Palkovic), dawno
niewidzianą przyjaciółką, mieszkającą na tym samym osiedlu
domków jednorodzinnych. Trochę dalej, ale w tym samym mieście
korzenie zapuściła jeszcze jedna członkini ich dawnej paczki, z
którą Steph po zakończeniu boleśnie rozczarowującego związku
też odnowi kontakt. Odeszła bez słowa wyjaśnienia – pewnego
dnia po prostu spakowała się i odjechała, nie oglądając na
zaszokowanego mężczyznę. Nieprzyjemnie zaskoczony on, przyjemnie
zaskoczona ona. </span></span></span>
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiqbfKvy6Riph9rBVw-d1shjFAowYaLDpw4qbCStQKbm09IRIFJ3a9bytbJxWOlfb1Q7Ob-bdjFufScUOXCYW5Wllh17yQTd1mu5xarKpF-rUKBMJcA4mcitpb3wI8KajPvKCecZFlfknqy0wWcv_GEApzvy4bkH4zQAw33AaoX5x5FAE5op96S9OBj6gP/s3000/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="2000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiqbfKvy6Riph9rBVw-d1shjFAowYaLDpw4qbCStQKbm09IRIFJ3a9bytbJxWOlfb1Q7Ob-bdjFufScUOXCYW5Wllh17yQTd1mu5xarKpF-rUKBMJcA4mcitpb3wI8KajPvKCecZFlfknqy0wWcv_GEApzvy4bkH4zQAw33AaoX5x5FAE5op96S9OBj6gP/w266-h400/b.jpg" width="266" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Soft Liquid Center” 2023, Perry Home Video</span></span></i></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Skrzyżowanie</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2015/03/wstret-1965.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Wstrętu”</span></a> <span style="color: white;">Romana Polańskiego z „Obrazami” Roberta Altmana i
„Ghost Story Davida Lowery'ego. Ten ostatni zainspirował incydent
z ogromnym arbuzem, który może przejść do historii gatunku.
Absurdalnie rozciągnięta akcja poszukiwawcza „nieszczęśliwej
nabywczyni skaczącej nie-fasolki”, zwieńczona iście makabrycznym
widokiem: powolny lot tuż nad zbryzganą podłogą. Najpierw
„niekończąca się historia”, a potem „historia zapętlona”
- dalszy ciąg fascynującego przeciągania struny na bieżni ze
Strefy Mroku. Desperacki sprint „topielicy”. Figle-migle lodówki,
niesforne krany i podejrzana kotara łazienkowa (zagapieni – świat
zredukowany do nieprzejrzystej zasłony i nieważne, że tam była
kabina prysznicowa, a tu jest wanna, myśli wyrywają się ku
„Psychozie” Alfreda Hitchcocka). Film w filmie – niemający
związku z fabułą „Soft Liquid Center” (poza tym, że to domowy
sens Steph) fragment tandetnej „historyjki obrazkowej” z parą
planującą <i>home invasion</i>. Totalnie w stylu lat 70. XX wieku.
Zabawa w pojawia się i znika - człowiek wycinany, człowiek
wklejany. Człowiek zastygły w kadrze. Przyjaciółka nieobecna;
puste spojrzenie wbite w kobietę siedzącą naprzeciwko, całkowicie
pochłoniętą rozmową z inną, ale zaraz zapomni języka w buzi.
Wyznanie ni z gruchy, ni z pietruchy, bomba spuszczona przez
„ożywiony posąg”. Zagadkowe wędrówki po lesie, bezczelnie
bezcelowe zmagania w krainie marzeń sennych (wspomnienia?),
przenikające się światy (nakładanie obrazów), niezgrabne
teleportacje. Ale Joseph Kolean, Zachary Gutierrez i Steph Holmbo
czuli, że to nie wystarczy. Nikt nikogo nie musiał przekonywać, że
„Soft Liquid Center” potrzebuje mocniejszego akcentu. Muszą
wymyślić coś, co poruszy nawet zahartowanych odbiorców opowieści
upiornych. Sztuka wymaga większych poświęceń... Paru dni w</span>
<span style="color: white;">czerwonych komnatach. W zaduchu nażelowanego domu w Kolorado. W
zasadzie upaćkali tylko okna małżeńskiej przystani ubogich
artystów – Sam Raimi i przyjaciele mogli zrobić coś (arcydzieło
„Martwe zło” 1981) praktycznie z niczego, to i my możemy.
Kilkadziesiąt godzin w piekle. Kiszone specjały dla miłośników
horroru. Coś za nią pełza, skrada za plecami nasłuchującej
protagonistki, robal strachu wnikający pod skórę i jeszcze
głębiej. Przez mięśnie i stawy do kości. Majstersztyk! Co tam
pląsający arbuz, według mnie to jest wybitne osiągnięcie autorów
„Soft Liquid Center”. Mistrzowska symfonia grozy w
klaustrofobicznej „windzie do wariatkowa”. Dom nieoswojony.
Nawiedzony przez kobietę prześladowaną. Imaginacje przeciążonego
umysłu, w jakiś sekretny sposób okaleczonego przez niepoddającego
się mężczyznę z kolekcją podniecających zdjęć. Bezcenna
kolekcja podręcznikowego wojerysty? Miłość czy obsesja? Tak czy
inaczej, domniemany mroczny prześladowca nie rozumie, dlaczego Steph
odeszła. Z jego perspektywy: idealnie dobrana para. Z jej
perspektywy: związek toksyczny. W „Soft Liquid Center” Perry
Home Video coś takiego jak rozwój postaci albo nie istnieje, albo
został zmyślnie ukryty. Może trzeba było bardziej się wysilić?
Uważniej rozglądać w tym niegościnnym świecie. Nerwica
histeryczna gospodarstwa domowego z niezbyt odległej przeszłości.
Poczuj się obco w swojskiej scenerii. Bezsensowne rozmowy, niekiedy
wymyślane na poczekaniu, nietrzymające się przezornie
przygotowanego scenariusza, wymuszone „poważne debaty”,
irytujące ploteczki i nie mniej męcząca nie-wymiana zdań, toporny
monolog nieproszonego gościa. Flegmatyczne pokazy slajdów –
intensywność zdjęć w moim odbiorze rozpraszana przesadnie długą
ekspozycją. Uwielbiam <i>slow burn</i>, ale to już lekka przesada.
Tak miało być, czy tak musiało być, bo fabuły nie starczyło na
długi metraż? Cokolwiek twórcami kierowało, zamiast tego
wolałabym częściej przedzierać się przez tajemniczy las - więcej
subiektywnej pracy kamery - i spacerować po Domu Dźwięków.
Zwiedzanie, gdy gospodyni krząta się gdzieś w pobliżu. Bohaterka
dalszego (niewidzialnego) planu, patrzenie dookoła, dyskretna
lustracja pozornie zwyczajnej siedziby przynudzającej pani domu.
Wszystko, byle nie przyglądać się nieciekawym zajęciom Steph, nie
wczytywać w monotematyczną prozę życia niekoniecznie jedynej
lokatorki nieprzytulnej nieruchomości w spokojnej okolicy. „Soft
Liquid Center” Perry Home Video niewątpliwie zachęca do
zapisywania kartek pominiętych przez scenarzystów, byłabym jednak
niezmiernie wdzięczna, gdyby dali bohaterce chociaż wątły
szkielet osobowości. Nie wymagam obszernej biografii, ani nawet
streszczenia poprzedniego rozdziału jej żywota (ubrania w słowa
i/lub obrazy tego, co ostatecznie odepchnęło Steph od ostatniego
partnera, ewentualnie tego, co złożyło się na oglądany życiowy
przełom), zadowoliłabym się niepokaźnym zbiorem cech; właściwie
czymkolwiek, co zmniejszyłoby ten przeklęty dystans, zbliżyło do
przewodniczki, która się zgubiła. Horror psychologiczny z mniej
niż jednowymiarowymi postaciami – odważnie. <b>UWAGA SPOILER</b>
W końcu cudaczny fikołek w finale – z opowieści o nawiedzonym
domu i narodzinach obłędu do pokręconej szkoły magii i
czarodziejstwa. Zaskakujące, ale czy dorzeczne? <b>KONIEC SPOILERA</b>.</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Bogaty
w formę, ubogi w treść. Nakręcony za „psi pieniądz”
debiutancki pełnometrażowy utwór Perry Home Video, amerykański
horror w stylu retro, w którym geniusz łączy się z banałem.
Osobliwe zjawisko kinematograficzne z jedną naprawdę przerażającą
sceną, sumą rozlicznych niewygód w hałasującym domu kobiety
mocno hipotetycznie halucynującej. Myślę, że „Soft Liquid
Center” narozrabia w światku horroru; będą go kochać i
nienawidzić, ale byłabym w ciężkim szoku, gdyby przeszedł w
ciszy. Niezła ciekawostka gatunkowa.</span></span></span></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-21407180974039630862024-02-12T12:10:00.002+01:002024-02-12T12:11:02.105+01:00„The Jester” (2023)<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">John
Wheeler po nieudanej próbie odnowienia więzi z porzuconą córką
Emmą zostaje zamordowany przez tajemniczego osobnika w upiornej
masce, pomarańczowym garniturze i cylindrze. Zdarzenie zostaje
zaklasyfikowane jako samobójstwo, a na pogrzebie mężczyzny
nieoczekiwanie zjawia się Emma, dotąd niedostępna przyrodnia
siostra mocno związanej z ojcem Jocelyn 'JC', powszechnie lubianej
mieszkanki małego amerykańskiego miasteczka, marzącej o nawiązaniu
relacji z odepchniętą córką Johna. Umówione spotkanie w barze
nie przebiega jednak po myśli JC, halloweenowy wieczór dziewczyna
spędza więc z najbliższymi przyjaciółmi, podczas gdy Emma
praktycznie w pojedynkę zmaga się z niezwykłym prześladowcą w
pomarańczowym garniturze. Zabójczym Błaznem.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3F64B5EGjvyJkWTB1C6sKJMhwpbR72qZ2k2uoANQzvCTsUY5SUqqXC_usDE5NBhqbhjWOsfb3mMu2fCquQ4Z3ApDn1eja9pdrVfM1kq8KmsIi3oOLQs0_xX2ZV2kJcUaTU4KKPl0FcBq8syI9YSL7XZPPCg2li9uFJNW6DtQYgY3bWc9iFWO-2l-Ymg99/s1513/a.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1513" data-original-width="1000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3F64B5EGjvyJkWTB1C6sKJMhwpbR72qZ2k2uoANQzvCTsUY5SUqqXC_usDE5NBhqbhjWOsfb3mMu2fCquQ4Z3ApDn1eja9pdrVfM1kq8KmsIi3oOLQs0_xX2ZV2kJcUaTU4KKPl0FcBq8syI9YSL7XZPPCg2li9uFJNW6DtQYgY3bWc9iFWO-2l-Ymg99/w265-h400/a.jpg" width="265" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„The Jester” 2023, Cinematic Productions, Epic Pictures</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Zwieńczenie
krótkometrażowej kolekcji Colina Krawchuka, oficjalnie otwartej w
2016 roku około dziesięciominutowym obrazem pt. „The Jester”, a
kontynuowanej w latach 2018 i 2019 („The Jester: Chapter 2”, „The
Jester: Chapter 3”). Pełnometrażowy debiut reżyserski Krawchuka
oparty na jego własnym scenariuszu, wykorzystującym także pomysły
Michaela Sheffielda, „drugiego ojca” viralowej trylogii o
upiornym Błaźnie. Zdjęcia główne ruszyły w październiku 2022
roku, a zakończyły już w kolejnym miesiącu, po zaledwie
czternastu dniach pracy. Wiosną 2023 ekipa jednak ponownie zebrała
się na planie, gdzie tym razem działała trzy dni. Jednym za
największych zaszczytów dla początkującego w długim metrażu
reżysera było zaangażowanie najbardziej kojarzonego z kultowym
horrorem</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2015/10/blair-witch-project-1999.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Blair Witch Project”</span></a><span style="color: white;"> (1999) Eduardo Sáncheza w
charakterze producenta wykonawczego, starannie wyeksponowanego w
czołówce filmu. Uwolnionego we wrześniu 2023 roku – w swoich
rodzimych Stanach Zjednoczonych trafił bezpośrednio na platformy
VOD – niskobudżetowego <i>slashera</i> okolicznościowego.</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Reżyser
i scenarzysta „The Jester” w niektórych swoich publicznych
wypowiedziach na temat rzeczonego przedsięwzięcia zastrzegał, że
starał się przeżyć tę przygodę bez przesadnego rozmyślania o
uwielbianych filmach grozy. Według niego bardzo łatwo przekroczyć
granicę między hołdem a kradzieżą, żeby więc przypadkiem nie
wpaść w tę pułapkę zachowywał – jak myślał – bezpieczną
odległość. Unikał wpływów, ale nie popadał w skrajności –
przyznał, że dopuścił do głosu „Halloween John Carpentera i
twórczość Mike'a Flanagana, który zawsze imponował mu troską o
postacie (inne nawiązania: wspomnienie </span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>„</span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Carrie</span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>”</span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span> przez sprzedawcę w sklepie i domowy seans </span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>„</span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Domu na Przeklętym Wzgórzu</span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>” Williama Castle'a)</span></span><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">. Colin Krawchuk i Michael Sheffield chcieli by „długi
koncert” Błazna angażował publiczność w zakresie, w którym
przynajmniej zdaniem tego pierwszego specjalizuje się twórca choćby
takich dzieł, jak „Absentia” (2011), „Oculus” (2013),</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2016/04/hush-2016.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Hush”</span></a>
<span style="color: white;">(2016),</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2016/07/zanim-sie-obudze-2016_15.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Zanim się obudzę”</span></a> <span style="color: white;">(2016),</span></span></span> <span style="font-size: small;"><a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2016/11/ouija-narodziny-za-2016.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Ouija: Narodziny zła”</span></a> </span><span style="color: white; font-size: small;">(2016)</span><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">,</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2017/09/gra-geralda-2017.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Gra Geralda”</span></a> <span style="color: white;">(2017) i</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2020/01/doktor-sen-2019.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Doktor Sen”</span></a> <span style="color: white;">(2019). Jak na
ironię, człowiek, który ze zdwojoną ostrożnością poruszał się
w pobliżu (nie przy samym brzegu!) uwodzicielskiego źródełka z
„syrenimi muzami” przez część publiczności został uznany
winnym podrabiania znanej marki. Posądzany o bezczelne kopiowanie
„Terrifier” Damiena Leone'a, co teoretycznie mogło się zdarzyć,
bo „Terrifier” wyszedł w roku 2011 – i to nie był debiut
klauna Arta, bo ten odbył się już w roku 2008: short „The 9th
Circle” oczywiście pana Leone'a – czyli pięć lat przed
otwarciem krótkometrażowego tryptyku „The Jester” - ale nie
jestem pewna, czy wszyscy oskarżyciele Colina Krawchuka skupiają
się wyłącznie na tamtej wprawce do „Terrifier” (uwaga) z 2016
roku. Tytułowy antybohater halloweenowego <i>slashera</i> Colina
Krawchuka swego istnienia nie może zawdzięczać pełnometrażowym
osiągnięciom Damiena Leone'a (w Polsce dystrybuowanym pod tytułami</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2018/04/terrifier-2017.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Masakra w Halloween”</span></a> <span style="color: white;">i</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2022/12/terrifier-2-masakra-w-swieta-2022.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Terrifier 2. Masakra w Święta”</span></a><span style="color: white;">),
bo narodził się wcześniej. I pomyśleć, że Colin Krawchuk
obawiał się, że jego „błazeńskie opowieści” będą w
negatywnym sensie kojarzone z „Upiorną nocą Halloween” Michaela
Dougherty'ego... Tak mówi, ale jak było naprawdę? Czy w wyborze
ulubionego święta dla mima Krawchuka naprawdę nie dopomógł klaun
z shortów Leone'a? Moja odpowiedź: nie mam bladego pojęcia. Jest
jeszcze sprawa</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2022/07/czarny-telefon-2021.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Czarnego telefonu”</span></a> <span style="color: white;">Scotta Derricksona, filmowej
adaptacji opowiadania Joe Hilla ze zbioru „Upiory XXI wieku”:
kontrowersyjne podobieństwo plakatów. To wszystko (i jeszcze
więcej) pogrążyło „The Jester” Colina Krawchuka – skazany
na niesławę? - w oczach zwolenników gatunku. Nie wszystkich, ale
nie da się ukryć, że jak na razie najbardziej wymagające filmowe
przedsięwzięcie Krawchuka od swoich odbiorców głównie obrywa.
Słusznie czy nie, nie mnie to oceniać. Wolę skupić się na
własnych przeżyciach w świecie emanującej obcością zamaskowanej
istoty z dosłownie wisielczym poczuciem humoru. W rzeczywistości
„drugi ojciec” cyklu Michael Sheffield w niebanalnym przebraniu.
Rodzice „błazeńskich opowieści” chcieli, żeby czarny
charakter sprawiał ważenie w jakimś sensie nieobecnego; w
niezwykły sposób oderwanego od rzeczywistości, uderzająco
niepasującego „istnienia nieistniejącego”. Zabójca
nieprzenikniony, kierujący się jakąś pokrętną, nieziemską
logiką, „urwany nie wiadomo z jakiej choinki” i nie wiedzieć
czemu „przyklejający się” do Johna Wheelera i jego córek.
Produkt uboczny rodzinnego piekiełka, zrodzony z niefortunnej
mieszanki emocji czy po prostu zwabiła go apetyczna (dla niego)
mieszanka „kulinarnych zapachów”? Żerujący na ludzkiej
krzywdzie. Zupka z poczucia winy, rozpaczy, żalu, nienawiści i
gniewu.</span></span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-TncqCJ76KB_p_bHPQKHq9ucGiGzadlssxLApVDA6kLavHmsd_eCAjD8x4getrcERX3ZLRFSg28j-n24jtrib588HjWZ824OxwMRtVakCS4Gvu1yWGmvzLWyA-wt3rV3sgQAYKI7UiPL-AoIkX-e6nI1iDn0h3u0y7EtHzr3LgmiDIjtLbvCGSScET27M/s2560/b.png" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="2560" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-TncqCJ76KB_p_bHPQKHq9ucGiGzadlssxLApVDA6kLavHmsd_eCAjD8x4getrcERX3ZLRFSg28j-n24jtrib588HjWZ824OxwMRtVakCS4Gvu1yWGmvzLWyA-wt3rV3sgQAYKI7UiPL-AoIkX-e6nI1iDn0h3u0y7EtHzr3LgmiDIjtLbvCGSScET27M/w400-h225/b.png" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Źródło: https://www.walkdenentertainment.com/</i></span><span style="color: white;"><br /></span></td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Czołówka
„The Jester” Colina Krawchuka to też prezentacja gospodarza tego
mrocznego cyrku. Właściwie moje myśli uparcie krążyły wokół
serii „Halloween” zapoczątkowanej w 1978 roku przez Johna
Carpentera – sesja zdjęciowa, nie wiedzieć czemu, przywołująca
wspomnienie sławnej dyni z uniwersum Michaela Myersa. W prologu
widzimy zdesperowanego mężczyznę, który przez telefon błaga
niejaką Emmę o danie mu szansy na odnowienie ich relacji. Pragnie
naprawić to, co zepsuł... albo mówi to, co chce usłyszeć natręt
w krzykliwym wdzianku, który wykorzystując swoje nadprzyrodzone
moce niebawem uśmierci wzgardzonego ojca. Porzucona córka odpłaciła
się pięknym za nadobne, ale ewentualne poczucie satysfakcji prędko
mogło zastąpić ogromne poczucie winy. Emma (przeciętna kreacja
Lelii Symington; najmniej przekonującej w największych wybuchach
emocji, kiedy jej bohaterka całkowicie się im poddaje) co prawda
twierdzi, że nie przejęła się samobójstwem Johna Wheelera
(„ojciec”, „tata” - te słowa nie przejdą jej przez gardło,
niemniej to w każdej chwili może się zmienić), ale widzów
prawdopodobnie będzie jej trudniej przekonać niż własną matkę.
Gdyby kobieta wiedziała o tym nieszczęsnym telefonie też pewnie
miałaby poważne wątpliwości w kwestii dobrego samopoczucia Emmy.
Piętno ojcobójczyni? W każdym razie obawiałam się, że odtrącona
w dzieciństwie córka dożyje swoich dni ze świadomością
popchnięcia rodziciela do samobójstwa. Zostawiona przez człowieka,
który lata później poprosi o wybaczanie. A Emma poniewczasie
przekona się, że szczęśliwi ci, którzy przychylają się do
takich próśb. Pielęgnowanie nienawiści, chowanie urazy, unoszenie
się także słusznym gniewem... I człowiek nie żyje, a dusza Emmy
najpewniej obficie krwawi. Trujące emocje, którymi zdaje się
rozkoszować stalker w tanim garniturze. Kolorowa postać, a przy tym
- jeśli chodzi o mnie - autentycznie niepokojąca. Z reakcji widzów
na „The Jester” wnoszę, że</span> <span style="color: white;">nie ma wielkiego zapotrzebowania na
„rozmnażanie klauna Arta”, ja jednak chętnie popatrzyłabym
sobie na rozrost takiej gałęzi w podgatunku <i>slash</i>,
ewentualnie <i>slash and gore</i>. Sadystyczni kawalarze w szykownych
wdziankach. Obłąkana pantomima, prestidigitatorskie sztuczki,
makabryczne wygłupy namolnych przebierańców. Morderczy trefniś
Colina Krawchuka i Michaela Sheffielda, podążając za starszą
siostrą, jednych zabija, innych oszczędza. Takie tam kaprysy
nadnaturalnego maniaka? Emma zajmuje się techniką sceniczną –
aktualnie pracuje dla zespołu rockowego – śmierć ojca skłoniła
ją jednak do zrobienia sobie krótkiej przerwy w tournée, by móc
uczestniczyć w uroczystości pogrzebowych zorganizowanej w małym
amerykańskim miasteczku. Miejscowości, w której John Wheeler uwił
sobie drugie rodzinne gniazdko i tak się złożyło, że wybrana
córka jako pierwsza została zupełnie sama na tym podłym świecie.
Właściwie Jocelyn (też taka sobie gra Delaney White) – dla
znajomych JC – zawsze może liczyć na przyjaciół, a i sąsiedzi
w razie potrzeby pewnie pomocy by jej nie odmówili. Tak czy inaczej,
prawdziwa dusza towarzystwa z gołębim sercem. Podczas gdy Emma
odpycha od siebie ludzi (efekt odepchnięcia przez ojca?), Jocelyn
ich przyciąga. Jedna zamknięta na bliźnich, droga szeroko otwarta.
Zimna i ciepła. Sympatyczna... i charyzmatyczna. Z ręką na sercu
bardziej ciągnęło mnie do tej nieprzystępnej – nie wiem, czy
wyczułam w niej bratnią duszę, czy to kwestia większego
zaangażowania autorów w budowanie sfery wewnętrznej Emmy i zarazem
dużo mniejszej przejrzystości tej postaci. JC jest jak otwarta
księga, zatem widzowie lubiący odkrywać postacie, jeśli już, to
bardziej zaintrygowani będą jej przyrodnią siostrą. Jocelyn
zaplanowała sobie całe życie i choć teraz, co zrozumiałe,
przeżywa kryzys, ogólnie rzecz biorąc w jej wnętrzu panuje
nieskazitelny porządek. Poukładana dziewczyna, która nawet jeśli
nie wie, czego tak naprawdę pragnie od życia, to przynajmniej
wyznaczyła sobie jakiś kierunek. Może to nie jest jej wymarzona
przyszłość, ale w odróżnieniu od Emmy stawia sobie jakieś cele.
Ta druga żyje z dnia na dzień, biorąc co się nawinie i nie
zaprzątając sobie głowy przyszłością. Przyszłość to mrzonka,
ale nie obraziłaby się, gdyby mogła jeszcze trochę pożyć w
rozjazdach. Polubiła to, co się nawinęło i niejako wbrew sobie
polubiła młodszą siostrę. Łatwiej byłoby ją znienawidzić, jak
dawcę nasienia (w przypadku Emmy) i wzorowego ojca (w przypadku
Jocelyn) – takie myśli spokojnie mogą chodzić po głowie
wzgardzonej córce, z drugiej strony pogrzeb mógł być tylko
pretekstem do spełnienia sekretnego marzenia o nawiązaniu przyjaźni
z dziewczyną, która w gruncie rzeczy niczym nie zawiniła.
Niewyszukana saga rodzinna, w którą się wkręciłam.
Małomiasteczkowa sceneria skąpana w „głośnej ciszy”,
bynajmniej plastikowa płaszczyzna wizualna – pożądanie ciężkawa
aura – i lekki niedosyt halloweenowych dekoracji, wszak nie
zaszkodziłoby bardziej wczuć się w klimat świąt. „Krwawa
uczta” też niespecjalnie wystawna, nie byłabym jednak sobą
gdybym nie doceniła wykorzystania praktycznych efektów specjalnych.
I, jakkolwiek to zabrzmi (chore), kreatywności w okaleczaniu
chłopaka na festynie.</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Wiem,
popłuczyny po „Terrifier” Damiena Leone'a, nie zgrzeszę więc
rekomendowaniem tego trunku. Wyskokowego napoju Colina Krawchuka,
reżysera rozbudowującego świat przedstawiony w trylogii o upiornym
figlarzu w masce upiornego klauna pt. „The Jester”. Rozkoszny
<i>slasher</i> pełnometrażowego debiutanta, który ma tak złą
„prasę”, że lepiej nie polecać. Jeszcze mi życie miłe:) Dość
się naraziłam deklarując sympatię dla tego „przebrzydłego
kradzieja”. Zatem zamilknę już.</span></span></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-15420455317843756772024-02-10T12:42:00.002+01:002024-02-10T12:42:14.119+01:00„A Creature Was Stirring” (2023)<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Licencjonowana
pielęgniarka Faith mieszka ze swoją nastoletnią córką Charm w
piętrowym domu w Louisville w stanie Kentucky, nie tracąc nadziei
na wyciągnięcie córki z ciemności. Dziewczyna zmaga się z
tajemniczą chorobą, która izoluje ją od społeczeństwa. Wymaga
całodobowej opieki, którą w zaciszu domowym w pojedynkę zapewnia
jej matka niemająca wątpliwości, że Charm stanowi poważne
zagrożenie dla innych. Na przykład dla świątecznych intruzów,
młodego rodzeństwa podobno szukającego schronienia przed zamiecią
śnieżną. Niewykwalifikowanych włamywaczy przyłapanych na gorącym
uczynku przez waleczną panią domu.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfVaSUep5Nq8Itnz7BRI65bl7UoOq1OYSdU8OZTYzgD6WzvwuCP60leKgbB5jN-oZgE-Al0jRCdAS0mfgOyVRqxRuhMzw5vNge3GUpgHngWF1L9x83mk742B5ZcZ3bVRKrPKkc1TDufVRauDELgE_-tCUTh0-dAxPO_0viZazkn9-Pv2-I8v_aMXVg1BEm/s1482/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1482" data-original-width="1000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfVaSUep5Nq8Itnz7BRI65bl7UoOq1OYSdU8OZTYzgD6WzvwuCP60leKgbB5jN-oZgE-Al0jRCdAS0mfgOyVRqxRuhMzw5vNge3GUpgHngWF1L9x83mk742B5ZcZ3bVRKrPKkc1TDufVRauDELgE_-tCUTh0-dAxPO_0viZazkn9-Pv2-I8v_aMXVg1BEm/w270-h400/a.jpg" width="270" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„A Creature
Was Stirring” 2023, Skubalon Entertainment, Paper Street Pictures</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Po
zakończeniu prac nad swoim pełnometrażowym debiutem reżyserskim,</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2019/10/godzina-oczyszczenia-2019.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Godziną oczyszczenia”</span></a> <span style="color: white;">(2019), Damien LeVeck założył firmę
producencką Skubalon Entertainment, szeroko otwartą na scenariusze
zarówno doświadczonych jak początkujących pisarzy – opcja na
stronie internetowej Skubalon, z której skorzystał Shannon Wells,
autor wielowarstwowej opowieści grozy, na którą niemały wpływ
wywarły <i>monster movies</i> z lat 80. XX wieku. LeVeck stwierdził,
że to jeden z najlepszych scenariuszy, jakie w życiu przeczytał –
skupiony na postaciach, poruszający trudne tematy gatunkowy torcik z
niesamowitą wisienką w postaci pomysłowego potwora – i tak
zaczęła się ścisła współpraca Damiena LeVecka ze stawiającym
pierwsze kroki w branży filmowej Shannonem Wellsem. „A Creature
Was Stirring” kręcono w Louisville w stanie Kentucky (tam też
toczy się akcja filmu) w prawdziwym budynku niezupełnie
pokrywającym się z geografią domu ze scenariusza. Filmowcy
obejrzeli mnóstwo nieruchomości i choć poszukiwania trwały długo,
wiedzieli, że budowa planu od zera pochłonęłaby jeszcze więcej
czasu i nie zmienili zdania nawet gdy nabrali przekonania, że w
całym Kentucky nie ma ani jednego domu z sypialnią na piętrze
połączoną z łazienką (pokój Charm). Ten problem rozwiązały
drobne sztuczki operatorskie – większym wyzwaniem było
„wywołanie” zamieci śnieżnej w środku lata. Za oknami domu
Faith i Charm ostra zima, a na planie potworny upał.</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Kiedy
Damien LeVeck miał około jedenastu lat rodzice pozwolili mu
obejrzeć „Egzorcystę” Williama Friedkina i od tamtej pory na
pytanie „kim chcesz zostać w przyszłości?” pewnym głosem
odpowiadał „chcę kręcić filmy”. Wybitna ekranizacja</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2017/04/william-peter-blatty-egzorcysta.html"><span style="color: #8e7cc3;">powieści</span></a>
<span style="color: white;">Williama Petera Blatty'ego, obok „Obcego – ósmego pasażera
<i>Nostromo</i>” Ridleya Scotta, jest ulubionym horrorem twórcy
sporo jej zawdzięczającej „Godziny oczyszczenia”. Damien LeVeck
jest pewien, że „Egzorcysta” zasiał w nim fascynację
zjawiskami paranormalnymi/demonicznym, tym samym kładąc fundament
pod jego działalność twórczą. Uwolniony w grudniu 2023 roku na
platformach streamingowych amerykański horror świąteczny „A
Creature Was Stirring” głośniej odwołuje się jednak do innej
miłości Damiena LeVecka: filmów o potworach i innych dziwnych
stworzeniach z szalonych lat 80. XX wieku (a jego ulubieńcami
„Gremliny rozrabiają” i przedstawiciel kolejnej dekady „Gremliny
2” Joe Dantego). Stąd neonowe kolory, zdaniem reżysera tego
świetlnego widowiska, wyróżniające go na tle innych współczesnych
horrorów świątecznych. Cóż, chyba nie widział</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2023/12/scieta-noc-2022.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Ściętej nocy”</span></a><span style="color: white;"> Joe Begosa... Tak czy inaczej, LeVeck mógł upiec dwie
pieczenie na jednym ogniu – czarować świątecznym klimatem i
wspomnieniem światów w technikolorze. Przemyślane efekty laserowe:
sprzężenie zwrotne ściennego koncertu świetlnego z zamieszaniem w
głowie uginającej się pod ciężarem odpowiedzialności, tracącej
kontrolę, okrutnie zdesperowanej jednostki. I nieprzypadkowe tła
dla pozostałych postaci. Niebieski i czerwony dla nastolatki;
zielony i magenta dla nieproszonych gości. Intrygujące wcielenie
Annalise Basso, którą fani gatunku mogli widzieć choćby w
„Oculus” i</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2016/11/ouija-narodziny-za-2016.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Ouija: Narodziny zła”</span></a> <span style="color: white;">Mike'a Flanagana czy</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2018/10/slender-man-2018.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Slender Man”</span></a> <span style="color: white;">Sylvaina White'a. Uzdolniona artystycznie fanka
Green Lantern (pol. Zielona Latarnia) od DC Comics, pracująca nad
własną powieścią graficzną. Historią mroczną, ale
niepozbawioną nadziei. Komiksowa pasja nastoletniej Charm będzie
wtrącać się w rodzinną opowieść Shannona Wellsa. Koszmar matki
i córki. Faith (perfekcyjna gra Chrissy Metz), dyplomowana
pielęgniarka, absolwentka Uniwersytetu Kentucky z jakiegoś powodu
„wygumkowała” (wycięła ze wszystkich wspólnych zdjęć) ojca
Charm i najwyraźniej przerwała satysfakcjonującą karierę
zawodową, gdy jej jedyne dziecko zapadło na tajemniczą chorobę.
Tuż przed bajecznie udźwiękowioną czołówką – muzyczny motyw
przewodni, korespondujący z baśniową tonacją filmu utwór „What
Child is This” Cat Jahnke – oglądamy poniżający pomiar
temperatury ciała, ponad wszelką wątpliwość będący częstym
zjawiskiem w tym zagadkowym domu, a zaraz potem dziewczyna zostaje
odprowadzona przez matkę do swojego pokoju, gdzie grzecznie wkłada
oczywiście czerwony ochraniacz głowy, a stojąca w korytarzu Faith
starannie rygluje drzwi. Na odchodne uziemiona córka przemówi do
niej nieswoim głosem. Głosem demonicznym. A jednak opowieść o
opętaniu! I tak, i nie. W przypadku Charm myśli odbiorcy są pchane
nie tyle w stronę „syndromu Regan MacNeil”, ile „syndromu
Davida Kesslera” z „Amerykańskiego wilkołaka w Londynie”
Johna Landisa. Istota zmiennokształtna – lykantropia lub coś
innego – pechowa dziedziczka à la Carrie White bądź ofiara
jakiejś nieznanej naukowcom zarazy. Zabójczy sekret rodzinny.</span></span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO5RUNlnW0y-t_UKcWEsgyf5M4_v1o2n3f4JPSRqTwUm-xPXBYMOulxHGiaCJfCT1joI5MABVYinxZwqo8n9lbA5ln6N6361fsJcln20f9_UJUNGz57eVzwojcfaiQYUPvDG0cyp57BXM3pSdsbzAWIqOFpeFutEFb6Vfr8IJ8oc9FTJIlHArACDneTEJn/s655/b.webp" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="369" data-original-width="655" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO5RUNlnW0y-t_UKcWEsgyf5M4_v1o2n3f4JPSRqTwUm-xPXBYMOulxHGiaCJfCT1joI5MABVYinxZwqo8n9lbA5ln6N6361fsJcln20f9_UJUNGz57eVzwojcfaiQYUPvDG0cyp57BXM3pSdsbzAWIqOFpeFutEFb6Vfr8IJ8oc9FTJIlHArACDneTEJn/w400-h225/b.webp" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i>Kadr z filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„A Creature
Was Stirring” 2023, Skubalon Entertainment, Paper Street Pictures</span></span></i></span></span></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Na
pokładzie „A Creature Was Stirring” Damien LeVeck miał
przyjemność współpracować z aktorką, która na szczycie swojej
listy ulubionych filmowych horrorów też ma „Egzorcystę”
Williama Friedkina. I większe doświadczenie zawodowe z tym
gatunkiem od dyrektora omawianej produkcji. Mowa o Scout
Taylor-Compton (m.in. „Prima aprilis” Mitchella Altieri i Phila
Floresa, „Zombies” J.S. Cardone'a, „Halloween” i „Halloween
2” Roba Zombie, „Feral” Marka Younga,</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2022/12/the-long-night-2022.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Wieczna noc”</span></a> <span style="color: white;">Richa
Ragsdale'a), której LeVeck powierzył rolę Liz, bogobojnej
włamywaczki ze zrobionymi specjalnie na potrzeby filmu dredami. Jej
wspólnikiem w rzekomej zbrodni jest wyluzowany Kory (sympatyczna
kreacja Connora Paolo, który wśród swoich grozowych ulubieńców
wymienia</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2014/01/nie-ogladaj-sie-teraz-1973.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Nie oglądaj się teraz”</span></a> <span style="color: white;">Nicolasa Roega i</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2023/08/mow-do-mnie-2022.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Mów do mnie!”</span></a> <span style="color: white;">Danny'ego i Michaela Philippou), niesforny braciszek, który
podobno musi opędzać się od kobiet. „Pies na baby”, ale na
pewno nie w opinii jego siostry. Liz myśli, że to czcze
przechwałki... bo Liz nie widzi tego, co my? Tak czy inaczej, jakieś
ziarna prawdy w jego nieskromnych opowieściach mogą tkwić.
Opowieściach snutych w mocno niepewnym schronieniu przed zamiecią
śnieżną. Kontrolowane wykolejenie podgatunkowego pociągu -
zaplanowana wywrotka <i>home invasion</i> w niekonwencjonalnie
nawiedzonym domu. Eksperymentalna mikstura, która średnio mi
smakowała. Zabrakło paliwa na środkową partię „A Creature Was
Stirring”. Miała być głęboka opowieść o separacji, wyrzutach
sumienia i niszczącym uzależnieniu, nieustraszony spacer po
mrocznych korytarzach ludzkiego umysłu, wytrwała eksploatacja
postaci... Przynajmniej część z tych obietnic znajdzie pokrycie w
osobliwym domu pani Faith, trzeba jednak uzbroić się „w
nadludzką” cierpliwość. Uparte zbaczanie z tematu, odbijanie się
od ścian w oczekiwaniu na wielki finał. Świat w zawieszeniu.
Pogubieni w niewielkiej nieruchomości, jakby uciekający przed
fabułą w jaskini bestii. Spacerki zamazanej sylwetki, nużąca
zabawa w chowanego z cieniem, bezkształtną czarną plamą
przemykającą po stylowych wnętrzach zakopanego domku. Zimowa
Strefa Mroku. Niewiarygodne rozmowy (absurdalna przygoda w kuchni),
znikające tunele (trzymająca w napięciu akcja ratownicza w
przeraźliwie ciasnym „przewodzie śnieżnym”), komiczne fantazje
seksualne (mokry sen z superbohaterem, urocza wariacja na temat
publikacji DC Comics) i makabryczne metamorfozy. Wsłuchali się
twórcy „A Creature Was Stirring” w głosy tych długoletnich
fanów horrorów, dla których niedoścignionym mistrzem w sztuce
przeobrażenia jest „Amerykański wilkołak w Londynie” Johna
Landisa. Dla nich praktycznie nieprzerwana ewolucja efektów
specjalnych jest ewolucją wsteczną. A przynajmniej w tym jednym
gatunku woleliby żeby zostało po staremu, żeby tak zwany postęp
technologiczny szerokim łukiem omijał królestwo horroru.
Nieuleczalni wielbiciele dodatków praktycznych, atrakcji obecnych na
planie. Myślę, że dla samej akcji inicjującej „świeckie
egzorcyzmy”, mięsnej prezentacji w sypialni z przylegającą doń
łazienką, w której stoi duża wanna zwykle wypełniania lodowatą
woda, warto obejrzeć „A Creature Was Stirring” Damiena LeVecka.
Stara szkoła <i>body horroru</i> w pokoju dziewczyny z aparatem
fotograficznym, którym zapewne nie pogardziłaby Lydia Deetz z „Soku
z żuka” Tima Burtona. Najefektowniejszy moment „A Creatrure Was
Stirring” (o <i>body horror</i> twórcy jeszcze zahaczą w finalnym
pojedynku), który byłby moim jedynym kandydatem na wizytówkę tej
produkcji, gdyby nie moment najefektywniejszy. Szokujący obrót
spraw. Coś tam przeczuwałam, ale nie aż tak. W gruncie rzeczy
takie chwyty już stosowano (dlatego byłam przygotowana na
największą rewelację „aktu” przedostatniego), współczesne
kino grozy nie przyzwyczaiło mnie jednak do takich pożegnań.
Tonacja „A Creature Was Stirring” też nie zapowiadała takiego
rozwiązania. <i>Monster movie</i> nietraktujący siebie zbyt serio,
horror z lekkim przymrużeniem oka. Owszem, niewesoła saga rodzinna,
ale w subiektywnym odczuciu niepogrążona w depresji, nieskąpana w
ciężkiej mgle beznadziei, niekiedy nawet zdobywająca się na
nieczerstwy dowcip, dostrzegająca humorystyczne akcenty w swoim
niegodnym pozazdroszczenia położeniu. W niezamkniętej studni
rozpaczy, w niepełnej gotowości bojowej, w walecznym nastroju
podnoszącym na duchu współczującego widza. Żałuję, że nie
przemówiła do mnie strategia na środkową partię. Marazm skąpo
poprzetykany pożądaną emocją.</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Świąteczny
lockdown z egzotycznym stworzeniem. Nierówna opowieść nawiązująca
do horrorów o potworach z przedostatniej dekady XX wieku.
Współczesna baśń rodzinna niestandardowo poruszająca się w
ramach niejednego podgatunku. Dekonstrukcja <i>monster movie</i>,
<i>ghost story</i>, <i>home invasion</i> i <i>werewolf movie</i> z
drobnymi ustępstwami na rzecz wieloletniej fascynacji reżysera
opowieściami o demonicznym opętaniu. Pomieszanie z poplątaniem „w
Technicolorze”. Ambiwalentne doznania z „A Creature Was Stirring”
Damiena LeVecka, horrorem miotającym się między głębią i
pustką. </span></span>
</p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-85346786935861564732024-02-08T15:54:00.005+01:002024-02-08T15:56:59.461+01:00„Slime City” (1988)<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Student
Alexander Carmichael wynajmuje mieszkanie w starej nowojorskiej
kamienicy należącej do starszej pani imieniem Lizzy. Chłopak jest
przekonany, że w budynku są sami emeryci, ale już w dniu
przeprowadzki poznaje uwodzicielską sąsiadkę, a wkrótce potem
zostaje zaproszony na kolację przez innego młodego lokatora,
niepublikującego poetę Romana, który częstuje gościa zielonym
jogurtem i mocnym winem podobno będącym spuścizną po alchemiku
Zacharym. Przygotowany według sekretnej receptury od dawna
nieżyjącego człowieka napój uderza do głowy nowemu najemcy, a
rano Alex budzi się skąpany w lepkim śluzie. Jego ciało się
topi, a jedynym sposobem na odwrócenie tego procesu jest odbieranie
życia innym.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieS1tGSwmivI_gur-3o8rL2kJAu26sLV9DPs_xwK6I63mUZ-1BrVTTXpaItwyltBTLS49ToOg9F-YMkSxBYbMnMzNkUCya5tBSRhNAQWvzKzMFx2ONQmus50uv1MFsIjVVtEXymEA8H7nD6KqGh8L0vpR-b5QPnK7HCsfvdgVUwbHx2M5lCVXp1x-0pfEu/s1004/a.webp" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1004" data-original-width="710" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieS1tGSwmivI_gur-3o8rL2kJAu26sLV9DPs_xwK6I63mUZ-1BrVTTXpaItwyltBTLS49ToOg9F-YMkSxBYbMnMzNkUCya5tBSRhNAQWvzKzMFx2ONQmus50uv1MFsIjVVtEXymEA8H7nD6KqGh8L0vpR-b5QPnK7HCsfvdgVUwbHx2M5lCVXp1x-0pfEu/w283-h400/a.webp" width="283" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Slime City</span></span></i></span><i><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: x-small;"><span>”</span></span></i><span style="color: white; font-size: x-small;"><i><span face="Arial, sans-serif"><span> 1988, Bare Bones Productions </span></span></i></span></td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>W
1987 roku wychowany w prowincjonalnym rejonie stanu Nowy Jork
absolwent School of Visual Arts na Manhattanie Gregory Lamberson
pokazał się - w niewielkiej, niewymienionej w czołówce roli - w
horrorze komediowym „Byłem zombie” w reżyserii Johna Eliasa
Michalakisa, a już w następnym roku zaprezentował swoje pierwsze
reżyserskie dokonanie, zrealizowany za około stu tysięcy dolarów
<i>body horror</i> „Slime City” oparty na jego własnym
scenariuszu. Efekt wychowania na filmach o gigantycznych potworach,
fantastyce naukowej Rogera Cormana i zwariowanych historiach wytwórni
Hammer. W dzieciństwie ogromne wrażenie wywarł na nim też „Potwór
z Czarnej Laguny” Jacka Arnolda ze stajni Universal International
Pictures, ale największy wpływ na jego twórczość miała
telewizyjna adaptacja opublikowanej później powieści Jeffa Rice'a
pt. „The Kolchak Papers”, wyreżyserowany przez Johna Llewellyna
Moxeya horror „The Night Stalker” (1972) oparty na scenariuszu
wielkiego Richarda Mathesona. Swoje zrobiła też uwielbiana przez
niego seria komiksów (Marvel) „The Tomb of Dracula” Gerry'ego
Conwaya , Archiego Goodwina, Gardnera Foxa i Marva Wolfmana.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Jeden
z dyrektorów Buffalo Dreams Fantastic Film Festival, twórca między
innymi „Naked Fear” (1999), „Killer Rack” (2015) i „Latarni
wdowy” (2019), autor choćby takich powieści jak „The Julian
Year” (2014), „Black Creek” (2016) czy cyklu „The Jake Helman
Files”, otwartym jego literackim debiutem „Personal Demons”
(2002) i oczywiście pierwotnie wydanego w 2007 roku utworu „Johnny
Gruesome” przeniesionego na ekran jedenaście lat później
(reżyseria i scenariusz: autor powieściowego oryginału), Gregory
Lamberson, zaczynał (nie licząc epizodycznego występu w
niskobudżetowym horrorze Johna Eliasa Michalakisa) w Szlamowym
Mieście, do którego wrócił wiele lat później – luźny sequel
pt. „Slime City Massacre” uwolniony w 2010 roku. Sequel kultowego
koszmarka „filmowca mikrobudżetowego” - określenie samego
Gregory'ego Lambersona, nominowanego do Nagrody Brama Stokera
wszechstronnego artysty, którego serce bije dla horroru. W każdym
razie w tym gatunkowym królestwie najczęściej przesiaduje...
przeklinając w duchu „Dirty Dancing” Emile Ardolino? To może za
mocno powiedziane, ale inaczej mogła się potoczyć kariera
Lambersona, gdyby nie przebojowy wirujący seks. Sprzątnął mu
sprzed nosa wymarzony kontrakt dla „Slime City”. Młody
aspirujący filmowiec Gregory Lamberson miał rozpocząć negocjacje
z firmą Vestron Pictures, zainteresowaną sfinansowaniem jego
pierwszego projektu. Byli już po rozmowie wstępnej, która
wprawdzie nie przebiegła po myśli Lambersona, ale jego scenariusz
najwyraźniej obronił się sam. Pozornie fartowny scenariusz, na
zrealizowanie którego ambitny żółtodziób pragnął pozyskać pół
miliona dolarów. Dopiero po złapaniu kury znoszącej złote jajka
(„Dirty Dancing”) na najwyższych szczeblach Vestron zapadła
decyzja o niepodpisywaniu umowy z Gregorym Lambersonem. Dziękujemy
za poświęcony czas, ale jednak nie kupimy „Slime City”. Po co
babrać się w paskudnym horrorze, gdy masz taki hit jak „Dirty
Dancing”? „Miałeś chamie złoty róg”... Ale nie, szczęśliwie
dla fanów paskudnych horrorów Lamberson się nie poddał. Po roku
„żebrania” (proszenia o pieniądze kogo się da) z jedną piątą
zakładanego budżetu ruszył z tym koksem. Lepiej działać z tym co
się ma, niż marnować kolejne lata na odbijanie się od drzwi
gabinetów producentów filmowych. Najwyższy czas dołączyć do ich
grona – scenarzysta i reżyser „Slime City” to też jeden z
jego czołowych producentów i współmontażysta. Pora nakręcić
film, który w przyszłość będzie kojarzony z</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2015/02/wiklinowy-koszyk-1982.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Wiklinowym koszykiem”</span></a> <span style="color: white;">i</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2015/10/zniszczenie-mozgu-1988.html?m=0"><span style="color: #8e7cc3;">„Zniszczeniem mózgu”</span></a> <span style="color: white;">Franka Henenlottera,
„Ulicznym chłamem” J. Michaela Muro, „Creep” Tima Rittera, a
nawet z</span><span style="color: #8e7cc3;"> </span><a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2019/10/zza-swiatow-1986.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Zza światów”</span></a> <span style="color: white;">Stuarta Gordona i „Martwicą mózgu”
Petera Jacksona. <i>Body horror</i> bynajmniej w stylu Davida
Cronenberga. Takiej powagi w Szlamowym Mieście miłośnicy opowieści
makabrycznych nie uświadczą. Mnie przypomniała się „Substancja”
Larry'ego Cohena, „Plazma” Chucka Russela... oraz kilkanaście lat
młodszy „Gówniany horror” Ricka Popko i Dana Westa, ale
cronenbergowskie</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2017/12/dreszcze-1975.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Dreszcze”</span></a> <span style="color: white;">absolutnie mnie nie ogarnęły, jego
„Wściekłość” nie dopadła... A „Mucha”? Hmm, to dopiero
zagwozdka. Wypuszczony w 1986 roku mój ulubiony film mistrza <i>body
horroru</i> spokojnie mógł dokarmiać wyobraźnię twórców
efektów specjalnych do „Slime City”, a i wcale bym się nie
zdziwiła, gdyby sam kierownik artystyczny przynajmniej na etapie
produkcji był pod wpływem wybitnej readaptacji opowiadania George'a
Langelaana, ewentualnie remake'u horroru science fiction Kurta
Neumanna z 1958 roku. Owszem, widać podobieństwo między
Sethanielem 'Sethem' Brundle'em a Alexandrem 'Alexem' Carmichaelem,
podejrzewam jednak, że sam Gregory Lamberson przyznałby, że „Slime
City” to niższa liga jakości. Ale bądźmy uczciwi - mieć sto
tysięcy dolarów to nie to samo co mieć piętnaście milionów
dolarów (szacunkowy budżet „Muchy” Cronenberga). Kiepskie
usprawiedliwienie, bo „Martwe zło” Sama Raimiego? Po pierwsze
ten jaskrawy przykład zrobienia czegoś monstrualnego praktycznie z
niczego przy „Slime City” może uchodzić za prawdziwego bogacza
(budżet arcydzieła Sama Raimiego miał sięgnąć co najmniej
trzystu pięćdziesięciu tysięcy dolarów), a po drugie nie bardzo
wiem, co tu usprawiedliwiać;)</span></span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZVRDPM2XEDveLQfoF2Of2u4RfkG5wtiC9-w8M8dpcaXngP9OGoxRlzgCQH9K7_NId-3cth3BXCa60kWfL7DzXuCY723rBnwilplkDhdv5vHODYAlH-1M9Vkcr9qCWIdOr_Shd-0HZXw2NpXlJYRV89zk1udLhazGUJiXBwcAFYwcQzjcRKzxiFj3sJEdh/s1404/b.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1404" data-original-width="1000" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZVRDPM2XEDveLQfoF2Of2u4RfkG5wtiC9-w8M8dpcaXngP9OGoxRlzgCQH9K7_NId-3cth3BXCa60kWfL7DzXuCY723rBnwilplkDhdv5vHODYAlH-1M9Vkcr9qCWIdOr_Shd-0HZXw2NpXlJYRV89zk1udLhazGUJiXBwcAFYwcQzjcRKzxiFj3sJEdh/w285-h400/b.jpg" width="285" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„S</span></span></i></span></span></span><i><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: x-small;"><span><span><span face="Arial, sans-serif"><span>lime City</span></span></span></span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: x-small;"><span>”</span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: x-small;"><span><span><span face="Arial, sans-serif"><span> 198</span></span></span></span></span></i><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><span style="font-size: x-small;"><i><span face="Arial, sans-serif"><span>8, Bare Bones Productions </span></span></i></span></span></span></td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Zostawmy
„Muchę” Davida Cronenberga – spójrzmy na współczesne krwawe
horrory (ale nie patrzmy na</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2022/12/terrifier-2-masakra-w-swieta-2022.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Terrifier 2. Masakra w Święta”</span></a>
<span style="color: white;">Damiena Leone'a, bo gość nie idzie z duchem czasu). Przyłóżmy
efekty specjalne ze „Slime City” do supernowoczesnych dodatków
makabrycznych. I co, te drugie nadal wyglądają makabrycznie? Co Wy
wiecie o ucztach <i>gore</i> – w latach 80. XX wieku to były
uczty. Było mięsko, a nie same płyny. Czasami i sztucznej krwi
zabraknie – chlapanie wirtualne, bo po co się brudzić? W latach
80. nikogo nie chwalono (a przynajmniej nie było to godne wzmianki
wydarzenie z planu) za wylanie paru szklanek „czerwonej farby.
Opróżniali całe kanistry i szumu nie było. Niebłoga cisza. O ile
w czepku się nie urodziłeś:) Tak czy owak, ówcześni czarodzieje
<i>gore</i> nie mogli w takim stopniu polegać na szkarłatnej
substancji, jak najwidoczniej polega się dziś. Na efektach nie
oszczędzali. Zawsze mnie bawiło, że ubogi przedstawiciel kina <i>gore</i>
z drugiej połowy XX wieku potrafi nosić się nieporównywalnie
mniej skromnie od bogatego (dobra, niech będzie klasa średnia)
przedstawiciela kina <i>gore</i> z pierwszych dekad XXI wieku. Innymi
słowy, większa szansa na huczne przyjęcie makabryczne w
przeszłości niż teraźniejszości. Na przykład w Szlamowym
Mieście – tak, tak, tam idź jeśli szukasz opowieści
niepatyczkującej się, nie obchodzącej z widzem jak z jakiem. Jeśli
rajcują Cię chore klimaty filmowe. Z tych mniej poważnych. W
zasadzie „Slime City” Gregory'ego Lambersona to „obskurniak”
z głupawką. Śluzowate szaleństwo świadome zbieżności osób
(nie nazwisk) z „Niewidzialnym człowiekiem” chyba Jamesa
Whale'a, ale</span><a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2020/03/herbert-george-wells-niewidzialny.html"><span style="color: #8e7cc3;"> jego ojcem</span></a><span style="color: white;"> jest oczywiście Herbert George Wells.
Topiący się człowiek – Alexander 'Alex' Carmichael, w którego w
całkiem zacnym stylu wcielił się Craig Sabin (początek
długoletniej współpracy z Gregorym Lambersonem) – w brudnym
Nowym Jorku. Poznajemy go jako pilnego studenta pracującego w
wypożyczalni kaset VHS, zaręczonego z kształcącą się na tym
samym uniwersytecie dziewczyną imieniem Lori (przyzwoita kreacja
Mary Huner), która mieszka z rodzicami, ale myśli o wprowadzeniu
się do Alexa. Dopóki waletował u najlepszego przyjaciela Jerry'ego
(T.J. Merrick, od którego oczu nie mogłam oderwać; co za
charyzma!) nie musiała się nad tym zastanawiać, ale teraz, kiedy
jej wybranek ma już własny kąt (tj. wynajęty) nie widzi powodu by
dłużej odkładać wylotu z rodzinnego gniazda. Jak tylko ukochany
urządzi się w mieszkaniu, które razem wybrali, dziewczyna też się
przeprowadzi. Przyszła czy niedoszła żona? Uraczony pysznym
zielonym jogurtem i diabelnie mocnym napojem – nazywają go winem i
mówią, że to wynalazek od dekad nieżyjącego alchemika,
parającego się okultyzmem ojca właścicielki kamienicy, niejakiego
Zachary'ego. Sekretna receptura autora rozchwytywanej przez adeptów
wiedzy tajemnej – tylko jednej – książki. W sumie odbiorca
„Slime City” zapewne nieufnym okiem będzie spoglądał na cały
pakiet dla gościa. Poetyczna dusza gotycka, doskonale pasująca do
najbliższej sąsiadki Alexa, wyzywającej damy w czerni – młody
mężczyzna o imieniu Roman, raczej nie przypadkiem diametralnie
zmienia dzieje biednego studenta. Pewna wróżka twierdzi, że
chłopaka nie da się uratować, że jego dusza bezpowrotnie wpadła
do Piekła. Bo jadł jogurt i pił bimber?! Sami widzicie, jak łatwo
wpaść w łapska Złego. A potem już prosta droga do miażdżenia
głów bezdomnym, rzucania się z brzytwą na prostytutki i obcinania
dłoni członkom gangów ulicznych. Najlepsze twórcy przygotowali na
koniec – naszło mnie cudowne wspomnienie</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2016/03/re-animator-1985.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Re-Animatora”</span></a>
<span style="color: white;">Stuarta Gordona, genialnej adaptacji</span><a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2016/07/hp-lovecraft-przysza-na-sarnath-zagada.html"> <span style="color: #8e7cc3;">opowiadania</span></a> <span style="color: white;">Howarda Phillipsa
Lovecrafta - prawdziwe szaleństwo z zębami nie tam gdzie trzeba;)
Rąsia Addamsów i pełzający mózg. Więcej nie zdradzę, bo i tak
nie zrozumiecie, wszak to jedno z tych „życiowych” doświadczeń,
które trzeba przeżyć osobiście, żeby objąć czymś tam - nie
rozumem, bo rozum w Szlamowym Mieście chyba zapadł w śpiączkę –
ogrom ostatecznej konfrontacji w starej kamienicy z piekła rodem
(podpatrzone w „Dziecku Rosemary” Romana Polańskiego?). To jest
prawdziwa Sztuka. Hahaha.</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Tak
głupi, że aż fajny. Oblech Gregory'ego Lambersona, który obrósł
małym kultem. Absurdalna historyjka z morałem: nigdy, przenigdy nie
bierz słodyczy od sąsiadów. Bo się rozpuścisz. Śmiej się,
śmiej, ale w razie wpadki nie mów, że nikt Cię nie ostrzegał.
Chodzący gejzer kleistego śluzu, zgniłożółtej ropy i (Regan
MacNeil zna to) zielonych rzygowin to nie bohater tragiczny jakiejś
legendy miejskiej, on żył naprawdę. W ujmującym <i>body horrorze</i>
„Slime City”. Filmie nie do zapomnienia.</span></span></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-9547648888735728212024-02-06T11:47:00.001+01:002024-02-06T11:47:11.698+01:00Grady Hendrix „Jak sprzedać nawiedzony dom”<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Louise
Joyner, trzydziestodziewięcioletnia magister wzornictwa
przemysłowego mieszkająca w San Francisco ze swoją pięcioletnią
córką Poppy, odbiera telefon od dawno niewidzianego młodszego
brata Marka i zostaje ogłuszona informacją o śmierci rodziców w
wypadku samochodowym. A potem naprędce organizuje powrót w rodzinne
strony, do hrabstwa Charleston w Karolinie Południowej, gdzie ma
odbyć się pogrzeb Erica i Nancy Joyner, twardo stąpającego po
ziemi nauczyciela akademickiego i niestabilnej emocjonalnie lalkarki,
którzy mieszkali w wybudowanym w 1951 roku skromnym domu w stylu
ranczerskim w Mount Pleasant. Wypełniona ukochanymi środkami pracy
znanej lokalnie twórczyni chrześcijańskiego teatrzyku lalkowego,
nieruchomość jest głównym przedmiotem spadku i nową osią sporu
między od lat zwaśnionym rodzeństwem. Niezawodną Louise i
niezaradnym Markiem. Kobieta nie przewiduje pojednania z człowiekiem,
który w jej przekonaniu bezlitośnie pasożytował na rodzicach,
zazdroszcząc zawsze ciężko pracującej siostrze życiowych
sukcesów. Louise chce tylko zorganizować godny pogrzeb rodzicom,
przygotować odziedziczoną nieruchomość do sprzedaży i na zawsze
pożegnać się z najbliższym żyjącym krewnym. Przeczuwała, że
nie pójdzie gładko, ale kto by się spodziewał konieczności
oczyszczenia masy spadkowej z nadnaturalnej energii? W każdym razie
Louise na pewno nie tak wyobrażała sobie szykowanie domu rodzinnego
do sprzedaży.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcZ0yv2hoorAlQPzzZ84MfIUPgGKzR5RFpxSsT-MhRiimFyZbLrhX5s7B4kwx3zp5rCz13gixl0y3Kroh2vzKxazji_aIyXDffONWbunRfGI7acgdcbirTS-YFXautMABz55iiwCv4-cZurcQ_OFkaRL9V0yzRzhzUGcFqdnSFmwsoPzv_FwUcgHvcpEM1/s1273/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1273" data-original-width="900" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcZ0yv2hoorAlQPzzZ84MfIUPgGKzR5RFpxSsT-MhRiimFyZbLrhX5s7B4kwx3zp5rCz13gixl0y3Kroh2vzKxazji_aIyXDffONWbunRfGI7acgdcbirTS-YFXautMABz55iiwCv4-cZurcQ_OFkaRL9V0yzRzhzUGcFqdnSFmwsoPzv_FwUcgHvcpEM1/w283-h400/a.jpg" width="283" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Okładka książki.<span face="Arial, sans-serif"><span> „Jak
sprzedać nawiedzony dom”, Zysk i S-ka 2024</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Pandemia
COVID-19. Grady Hendrix, autor między innymi</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2022/03/grady-hendrix-horrorstor.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Horrorstör”</span></a>,
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2020/06/grady-hendrix-sprzedalismy-dusze.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Sprzedaliśmy dusze”</span></a><span style="color: white;">,</span> <a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2020/11/grady-hendrix-moja-przyjacioka-opetana.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Moja przyjaciółka opętana”</span></a><span style="color: white;">,</span>
<a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2021/11/grady-hendrix-poradnik-zabojcow.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Poradnika zabójców wampirów klubu książki z południa”</span></a><span style="color: white;"> i
</span><a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2022/06/grady-hendrix-final-girls-ostatnie.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Final Girls. Ostatnich ocalałych”</span></a><span style="color: white;">, przybywa do Karoliny
Południowej, aby zaopiekować się rodzicielką, która podupadła
na zdrowiu. Pewnego dnia wchodzi do jej zagraconego garażu i
nawiedza go przerażająca i zarazem inspirująca myśl: <i>jeśli
mama umrze będę musiał sam posprzątać tej bajzel</i>. Grady
dobrze pamięta sprzątanie nieruchomości odziedziczonych przez jego
znajomych. Pomagając zrozpaczonym spadkobiercom przekonał się, jak
dziwnym doświadczeniem jest obcowanie z przedmiotami, które zostały
po zmarłych. Zrozumiał, że większość z nas wcześniej czy
później zostanie przygnieciona lawiną rzeczy należących do
ukochanych nieobecnych. Zgromadzonych przez ludzi, których już nie
ma. Hendrix dużo też myśli o wpływie rodziny na życie człowieka,
o niematerialnym dziedzictwie, nierozerwalnych związkach także z
osobami, z którymi wolelibyśmy nie mieć nic wspólnego. A efektem
tych filozoficzno-egzystencjalnych rozważań jest powieść „Jak
sprzedać nawiedzony dom” (oryg. „How to Sell a Haunted House”),
która swoją światową premierę miała w styczniu 2023 roku.
Pierwsze polskie wydanie - w zachwycającej twardej okładce w stylu
retro zaprojektowanej przez Tobiasza Zyska i solidnym tłumaczeniu
Tomasza Bieronia - przygotowała oficyna Zysk i S-ka na styczeń
2024. Prawa do przeniesienia „Jak sprzedać nowy dom na ekran”
zakupiła amerykańska firma Legendary Entertainment.</span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></div>
<div style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: small;">„<span face="Arial, sans-serif"><span><i><b>Oto
Pupkin! Pupkin oto!</b></i></span></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i><b>Wszyscy
śmieją się z ochotą!</b></i></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i><b>Precz
z kąpielą! Z zasadami!</b></i></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i><b>Precz
z belframi! Ze szkołami!</b></i></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i><b>Noc
czy dzień, sen czy jawa,</b></i></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span><i><b>Przyszedł
Pupkin, jest zabawa!”</b></i></span></span></div><p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Dekonstrukcja
opowieści o nawiedzonym domu z charakterystycznym dodatkiem
odautorskim, jedną z wizytówek twórczości amerykańskiego pisarza
specjalizującego się w horrorze i humorze Grady'ego Hendrixa.
Kreatywne podziękowania pięknie korespondujące z tematyką
powieści – miłośnicy literatury grozy szczególną uwagę mogą
tutaj zwrócić na pewnego kota: celowe nawiązanie do „Smętarza
do dla zwierzaków” aka „Cmętarza zwieżąt” Stephena Kinga
bądź przypadkowa zbieżność imion – oraz reklama działalności
„niejakiej” Nancy Joyner. Autor „Jak sprzedać nawiedzony dom”
uprzedził, że to ostatnia powieść (po „Moja przyjaciółka
opętana” i „Poradniku zabójców wampirów klubu książki z
południa”) osadzona w jego rodzinnych stronach, że więcej takich
wyobrażonych powrotów „na stare śmieci” nie planuje. Właściwie
areną wydarzeń w „Jak sprzedać nawiedzony dom” Hendrix uczynił
dwa stany – dominuje Karolina Południowa, ale od czasu do czasu
zajrzymy też do Kalifornii. Główna bohaterka książki, Louise
Joyner, wychowała się w Mount Pleasant w hrabstwie Charleston, ale
własne gniazdko zbudowała sobie w San Francisco. Wyjechała na
studia i została. Setki kilometrów od rodziny, na której i tak
nigdy nie mogła polegać. Może z wyjątkiem ojca, ale Louise nigdy
nie miała wątpliwości, że może spokojnie obejść się bez jego
wsparcia. Innymi słowy, już we wczesnej młodości nabrała
przekonania, że jest doskonale przygotowana do wszelkich wyzwań,
jakie niesie życie. Zawsze stawiała sobie ambitne cele i bez
niczyjej pomocy je realizowała. Co sobie postanowiła, to robiła, w
odróżnieniu od bezwstydnie faworyzowanego przez matkę młodszego
brata. Louise ciężko pracowała, a Markowi wszystko podawano na
srebrnej tacy. Eric Joyner nie był zwolennikiem takich metod
wychowawczych, dla świętego spokoju zwykle jednak uginał się pod
naporem stanowczych żądań Marka i usilnych próśb kochanej Nancy,
ekscentrycznej pani wyróżniającego się domu w reprezentacyjnej
dzielnicy Mount Pleasant. Wyróżniającego się skromnością.
Wybudowany w 1951 roku przez rodziców Nancy Joyner budynek
mieszkalny w stylu ranczerskim, w przeciwieństwie do pozostałych
nieruchomości w tej enklawie amerykańskiej klasy średniej,
zachował oryginalny wygląd zewnętrzny. Nierozrastający się
organizm z dużym ogrodem i garażem, w którym czeka nas makabra w stylu </span></span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>„Martwego zła</span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>” </span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span> Sama Raimiego i </span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>„Martwicy mózgu</span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>” Petera Jacksona</span></span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>. W „Jak sprzedać nowy dom” Grady
Hendrix w pewnym sensie przeprowadza nas przez wszystkie etapy żałoby
Louise Joyner. Wyjątkiem jest rozdział pierwszy – sfinalizowana w
sposób, który może przypomnieć twórczość Stephena Kinga
(uprzedzanie faktów) krótka opowieść o zbliżającym się
macierzyństwie. Radosna nowina, którą pięć lat przed śmiertelnym
w skutkach wypadkiem samochodowym, Louise w pierwszej kolejności
dzieli się z rodzicami. Współsprawca tego cudownego zamieszania,
zajmujący się wyszukiwaniem rzadkich płyt winylowych dla
kolekcjonerów mężczyzna imieniem Ian zdążył zrazić do siebie
perfekcyjnie zorganizowaną protagonistkę książki. Będzie
uczestniczył w życiu córki, ale jego związek z Louise tak
naprawdę skończył się jeszcze przed narodzinami słodkiej Poppy.</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgXpPyUGeFll3ahEMPr-ZJftmwQQY55bpDpKfbuwb467bQpu5gS_3E5fDyqRyUAs1Fdo-fbpZObZysaklNLrTVeD6WrMRzplVQ78wwHOqHWWxENTfEWE1vtzFek0KNOvrmRxXzp5KoZ9l1_GFHnR1e6NV3kZzPyrkEF288sUeQuMEdpNEHG67waLR7FdUV/s2560/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2560" data-original-width="1695" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgXpPyUGeFll3ahEMPr-ZJftmwQQY55bpDpKfbuwb467bQpu5gS_3E5fDyqRyUAs1Fdo-fbpZObZysaklNLrTVeD6WrMRzplVQ78wwHOqHWWxENTfEWE1vtzFek0KNOvrmRxXzp5KoZ9l1_GFHnR1e6NV3kZzPyrkEF288sUeQuMEdpNEHG67waLR7FdUV/w265-h400/b.jpg" width="265" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Okładka książki. <span face="Arial, sans-serif"><span>„How to Sell a Haunted House”, Berkley 2023</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></p><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Chodzą
słuchy, że ambicją Grady'ego Hendrixa jest napisanie horroru na
nowo, przetasowanie wyświechtanych kart, przerobienie
konwencjonalnych budowli gatunkowych. Autor „Jak sprzedać nowy
dom” nie zaprzecza, że buszuje w sklepikach ze starociami z
niesłabnącą nadzieją na znalezienie czegoś, czemu warto dać
nowe życie. Entuzjastyczne odkurzanie antyków w młodości
podpatrzone w komiksach Alana Moore'a. Czytelnik zarażony
niepospolitym hobby brytyjskiego autora – doszukiwaniem się nowych
rzeczy w starych rzeczach. Tak, Hendrix po prostu lubi to robić.
Bawi się gatunkiem, który w jego ocenie najlepiej dogaduje się z
komedią. Architekt nawiedzonego domu w Mount Pleasant w Karolinie
Południowej, we wszystkich dobrych horrorach wypatrzył akcenty
humorystyczne; nawet w tak ponurych, drastycznych, diabelnie
klaustrofobicznych arcydziełach, jak „Obcy - ósmym pasażerze
<i>Nostromo</i>” Ridleya Scotta i „Coś” Johna Carpentera.
Dlatego Hendrix nie sili się na powagę konstruując swoje
nieobliczalne opowieści. Pastisze, <i>meta horrory</i>, dowcipne
historie z dreszczykiem... Nieważne jak to nazwiemy – grunt, że
działa. W „Jak sprzedać nawiedzony dom” Grady Hendrix w moim
odczuciu znalazł idealną równowagę między horrorem
paranormalnym, komedią, dramatem rodzinnym i thrillerem
psychologicznym. Trauma pokoleniowa skorelowana z dziedzictwem
nadnaturalnym. Dom Upiornych Lalek i trupów poupychanych w szafach.
Połączona(?) moc dziecięcej wyobraźni, sztuki i pasji. Miłość
matki przekleństwem dzieci. Louise i Mark Joynerowie wychowali się
wśród lalek, pacynek, marionetek, kukiełek, martwych wiewiórek i
innych bezcennych skarbów nieco kontrowersyjnej działaczki
kościelnej. Chrześcijański teatrzyk lalkowy Nancy Joyner był nie
lada atrakcją (dochodową atrakcją) w hrabstwie Charleston, ale nie
wszyscy wierni akceptowali takie wykładanie Pisma Świętego. Nawet
w kręgach rodzinnych pani Joyner szeptano o balansowaniu na granicy
dobrego smaku, a po paru lampkach wina to i pewnie ordynarne
bluźnierstwa nieperfekcyjnej pani domu zarzucano. Louise przed
pogrzebem rodziców mogłaby przysiąc na życie własnej córki, że
pochodzi ze zwyczajnej, żeby nie powiedzieć nudnej rodziny, bo tak
przywykła do widoku teoretycznie nieożywionych przyjaciół matki,
że nie odbierała tego w kategoriach dziwactwa. Ale czasami...
Kobieta, która wróciła do domu zna to rzekomo irracjonalne uczucie
dzielenia przestrzeni z armią nieprzyjaźnie nastawionych istot.
Tysiące szklanych, wyszywanych i guzikowych oczu śledzących każdy
jej ruch. Powieść automatonofobiczna – w każdym razie do tego
panicznego lęku odwoływał się autor „Jak sprzedać nawiedzony
dom”, natchniony maskotką zachowaną przez jego żonę. Przyjaciel
z dzieciństwa, którego nazwała Snocchio posłużył za model dla
Pupkina, najbardziej przerażającej pacynki w przepastnej kolekcji
testatorki z plastycznego świata podstępnego Grady'ego. Stwórca
przyznaje, że jego pierwszą myślą na widok Snocchia było
<i>„uciekaj albo walcz”</i>, ale z czasem odkrył, że to całkiem
miły gość. A zatem zmora zwaśnionego rodzeństwa z Karoliny
Południowej mrocznym alter ego Snocchia. Żywa pacynka czy ulubiona
zabawka demona lub</span> <span style="color: white;">jakiegoś innego nadnaturalnego lokatora smutnej
posiadłości w Mount Pleasant? Wyjaśnienie awersji pechowych
spadkobierców do Pupkina może jednak okazać się całkowicie
przyziemne – przykre wspomnienia związane z wyimaginowanym
powiernikiem rodzicielki. Irracjonalne lęki z dzieciństwa ożywające
w studni rozpaczy. Dojmujące poczucie straty, skomplikowana relacja
z bratem i rozdarcie między przemożnym pragnieniem czuwania przy
pogrążonej w rozpaczy latorośli a potrzebą ostatniego pożegnania
z rodzicami, uszanowania woli drogich zmarłych i finansowego
zabezpieczenia jedynego dziecka. Zajmujący list miłosny do
campowych horrorów przemycony w poważnej rozprawie o relacjach
rodzinnych. Pajęczyna utkana z sekretów, półprawd, kłamstw i
przemilczeń. Lepka sieć być może z premedytacją zarzucana przez
sadystycznych kawalarzy nie z tego świata. Głęboko poruszająca
kronika niezwyczajnej amerykańskiej rodziny, ze wskazaniem na
katastrofalne dzieje rodzeństwa Joynerów. Wietrzy, przekształca,
nawiązuje, komentuje, a nade wszystko wyśmienicie się bawi –
cały Grady Hendrix. Gatunkowy czarodziej nielukrujący
rzeczywistości. Przykład: <i>„Dwadzieścia lat zabijania
</i><span style="font-style: normal;">[począwszy od II wojny w Zatoce
Perskiej]</span><i>, osiem tysięcy ofiar śmiertelnych, a do tego –
wiem, że nie powinniśmy ich liczyć, bo mają nie ten kolor skóry
i są nie z tego kraju – milion osób stamtąd. Milion jakichś ja,
milion tatów, milion mam. Co oni byli winni?”.</i></span> </span></span>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Zapnijcie
pasy, bo odlotowy teatr lalek Grady'go Hendrixa wjechał do Polski.
Szykujcie się na moc wrażeń w przeklętym obiekcie na miarę XXI
wieku i naukę przez zabawę. Dowiecie się „Jak sprzedać
nawiedzony dom” i przy tym nie zwariować. Zmierzycie z rodzinnymi
sekretami, nieprzepracowanymi traumami i złośliwością rzeczy
niemartwych. Spodziewajcie się niespodziewanego i nie porzucajcie
wszelkiej nadziei Wy wszyscy, którzy do Domu Lalek słusznie
wchodzicie. Bombowa dekonstrukcja <i>classic ghost stories</i>.</span></span></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Za
książkę bardzo dziękuję wydawnictwu</span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigWFuR9hMlNLhAaCDcvxeY7WcyIc-B2Ww4DWDwkbB5lsKR9booML-AxO28CyI5Q33iCjOQWUJG6ObAlODA-3YvPuzb58SyAP3YYue8eRnU0ka1J2Q4WR-saoCHIeH-4SlI-GX4ExwV-RSoDtSoMtXGvijEPcPi0xdDL24qyhHUQup6QpBDx744yLoqiBNB/s600/Logo_Zysk_small(3).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="222" data-original-width="600" height="118" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigWFuR9hMlNLhAaCDcvxeY7WcyIc-B2Ww4DWDwkbB5lsKR9booML-AxO28CyI5Q33iCjOQWUJG6ObAlODA-3YvPuzb58SyAP3YYue8eRnU0ka1J2Q4WR-saoCHIeH-4SlI-GX4ExwV-RSoDtSoMtXGvijEPcPi0xdDL24qyhHUQup6QpBDx744yLoqiBNB/s320/Logo_Zysk_small(3).jpg" width="320" /></a></div><p></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-59583949423365079062024-02-04T16:30:00.004+01:002024-02-04T16:30:39.224+01:00Zakupy<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">A
ostatnio kupiłam... „Kiedy śpisz” Alberto Mariniego, powieść,
na kanwie której powstał scenariusz (tego samego autora) głośnego
filmowego dreszczowca w reżyserii Jaume Balagueró, w Polsce
dystrybuowany pod tytułem „Słodkich snów”. I skoro jesteśmy w
temacie literackich pierwowzorów, to niedawno obejrzałam „Czerwoną
jaskółkę” Francisa Lawrence'a i choć z reguły nie przepadam za
takimi klimatami, to ta historia zaciekawiła mnie na tyle, żeby
poszukać podstawy scenariusza, czyli powieści Jasona Matthewsa.
Jest też trochę opowiadań – antologia w hołdzie dla mistrza
nadnaturalnej grozy w literaturze, „Dziedzictwo Lovecrafta”
skompletowane (wybór tekstów) przez Roberta E. Weinberga i Martina
H. Greenberga oraz „Strachy codzienności”, zbiór opowiadań
niemieckiej gwiazdy klasycznej literatury niesamowitej Alexandra
Moritza Freya, będący częścią kolekcjonowanej przeze mnie serii
wydawnictwa Abyssos nazwanej „Otchłanie grozy”. À propos
zbieractwa – rozrasta się kolekcja Mistrzów Horroru i Fantastyki
od Hachette Polska, a z ostatnich propozycji najbardziej
zainteresowała mnie mniej znana – przynajmniej od „Frankensteina”
- opowieść Mary Shelley, niestety (cena może odstraszać) rozbita
na dwa tomy. Do tego młodzieżówka autorki genialnego</span> <a href="http://horror.com.pl/books/recka.php?id=928"><span style="color: #8e7cc3;">„Nocnego filmu”</span></a><span style="color: white;">, Marishy Pessl i...</span></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6jX-DfFC0pTaoWFvm16yo_DMK-xJVQ2g9r3vbUnYje_QKPKLXrKr9a6U1TzNFXE9LGpwzdhwb4T5GCwNplM1v42CqdHZDf3J1qlKuZalQoBw5wTMXmXkQWce9df7lF32LPDwqsEHcuPj9HlZ7uEhoVCwvooDw_BJ6d9gNWY2YXeAGKg-TOve_eM4TKRCc/s800/a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="800" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6jX-DfFC0pTaoWFvm16yo_DMK-xJVQ2g9r3vbUnYje_QKPKLXrKr9a6U1TzNFXE9LGpwzdhwb4T5GCwNplM1v42CqdHZDf3J1qlKuZalQoBw5wTMXmXkQWce9df7lF32LPDwqsEHcuPj9HlZ7uEhoVCwvooDw_BJ6d9gNWY2YXeAGKg-TOve_eM4TKRCc/w400-h400/a.jpg" width="400" /></a><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Alexander
Moritz Frey „Strachy codzienności”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Alberto
Marini „Kiedy śpisz”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Antologia
„Dziedzictwo Lovecrafta”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Herbert
George Wells „Wojna światów”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Gaston
Leroux „Upiór opery”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Mary
Shelley „Ostatni człowiek” Tom 1 i 2</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></span></span></div><p></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjTqnBZk9_Rg67wEQVP4wbz6xbPmNzY7pwIpE8ZNIF0E1-Hl0kqaMx63JL3H1bpM77vTP3f1wD2oaz_9z51iovuASWq3Qp0fLTc8UQx3wwYkCIHykT6xlAlU5sYDFq4NCtIuVDhHgX1_KkpiotT7K11vLeIRHJ8e8F7GlLFqQ5VuMN-2O2ULLfEIugv9HQ/s800/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="800" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjTqnBZk9_Rg67wEQVP4wbz6xbPmNzY7pwIpE8ZNIF0E1-Hl0kqaMx63JL3H1bpM77vTP3f1wD2oaz_9z51iovuASWq3Qp0fLTc8UQx3wwYkCIHykT6xlAlU5sYDFq4NCtIuVDhHgX1_KkpiotT7K11vLeIRHJ8e8F7GlLFqQ5VuMN-2O2ULLfEIugv9HQ/w400-h400/b.jpg" width="400" /></a><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span> </span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>John
Tresch „Edgar Allan Poe. Ciemna strona Księżyca”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>John
Saul „Drugie dziecko”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Bernard
King „Krąg krwi”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>James
Herbert „Fuks”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Marisha
Pessl „Neverworld Wake”</span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Jason
Matthews „Czerwona jaskółka”</span></span></span></span></div><p></p>
<p style="margin-bottom: 0cm;">
</p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407660048923343191.post-79868074280702540152024-02-03T11:31:00.004+01:002024-02-03T11:31:48.611+01:00„Redd Inc.” (2012)<div style="text-align: left;"><span style="font-size: small;">
</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span style="color: white;">Skazany
seryjny morderca Thomas Reddmann sześć miesięcy po ucieczce z
zakładu psychiatrycznego porywa dwie kobiety i czterech mężczyzn,
których uważa za odpowiedzialnych za swoje uwięzienie. Ofiary
budzą się w niewielkim pomieszczeniu biurowym, przykuci do
stanowisk pracy pieczołowicie przygotowanych przez samozwańczego
menedżera regionalnego, Zasoby ludzkie obłąkanego człowieka mają
przeanalizować akta sądowe dotyczące głośnej sprawy
korporacyjnego zabójcy. Kierownik oczekuje, że należycie przyjrzą
się dowodom, które przekonały ławę przysięgłych do uznania
oskarżonego winnym wszystkich zarzucanych mu czynów. Thomas
Reddmann od swoich rzekomych pracowników wymaga wskazania
faktycznego sprawcy, który przez czyjąś skrajną niekompetencję
lub celowe działanie pozostaje na wolności. Zarzeka się, że
został niesłusznie skazany, jednocześnie aż nazbyt wyraźnie
prezentując więźniom swoje mordercze skłonności.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg46SDZXn_OG4zVMzSI_io7N6xRxYpELJyRSkjgBs5mzUub4530wqj-bapiodwX1dz8LATeNM5VitY1PVKFiSroyZJELk5pHPVzfRl4QjPevyBAQ67ES7nrJHVM13MoLlG9CRoRAAzdg9yKaMK4YC5_RU-Lh6iDPxKxcwAFYGXHJk4c5ci4x1ohm-m2dPEq/s1271/a.webp" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1271" data-original-width="880" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg46SDZXn_OG4zVMzSI_io7N6xRxYpELJyRSkjgBs5mzUub4530wqj-bapiodwX1dz8LATeNM5VitY1PVKFiSroyZJELk5pHPVzfRl4QjPevyBAQ67ES7nrJHVM13MoLlG9CRoRAAzdg9yKaMK4YC5_RU-Lh6iDPxKxcwAFYGXHJk4c5ci4x1ohm-m2dPEq/w278-h400/a.webp" width="278" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Plakat filmu. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Redd Inc.” 2012, Green Light Productions</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: white; font-size: small;"><span>Jakiś
czas po sfinalizowaniu operacji „Angst”, zakończeniu prac nad
zwariowanym australijskim obrazem w reżyserii Daniela Nettheima,
scenarzysta tego żartobliwego listu miłosnego do kina makabrycznego
Anthony O'Connor zacieśnił współpracę z producentem tamtej
produkcji, swoim długoletnim przyjacielem Jonathonem Greenem.
Zamknęli się w biurze, by pisać o zamknięciu w biurze. Wielcy
miłośnicy gatunku przygotowali scenariusz zabawnego horroru z
podtekstem, czerpiąc z osobistych doświadczeń przynajmniej jednego
z nich. O'Connor był jedną z wielu ofiar - jak ich nazwał - <i>„kilku
chciwych dupków, których krótkowzroczne działania”</i>
doprowadziły do globalnego kryzysu finansowego (szczyt przypadł na
lata 2008-2009). Na własnej skórze przekonał się też jak wygląda
praca dla chorobliwie wymagających osobników. Współczesne
niewolnictwo – wieloletni biurowy koszmar Anthony'ego O'Connora,
zgotowany przez szefa, wykazującego niezdrowe zainteresowanie
wypróżnianiem innego mężczyzny. W każdym razie O'Connor uważa,
że osoba, która wyznacza innym pory na toaletę, która mierzy czas
spędzany przez bliźnich na sedesie, powinna głęboko zastanowić
się nad sobą. Gotowy scenariusz „Redd Inc.” aka „Inhuman
Resources” parę lat przed jego premierą został przesłany
Danielowi Krige'owi, twórcy melodramatu o zabarwieniu kryminalnym
pt. „West” - jego pełnometrażowy debiut fabularny – którego
nie trzeba było namawiać do objęcia sterów na tym niedrogim
okręcie. Opinia Krige'a po pierwszej lekturze dzieła Anthony'ego O
Connora i Jonathona Greena: świetnie czytająca się opowieść z
idealnym dla współczesnego horroru miejscem akcji.</span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Australijska
produkcja kręcona pod arenę międzynarodową, stąd amerykański
akcent ludności tego świata przedstawionego. W obsadzie „Redd
Inc.” Daniela Krige'a znaleźli się głównie rodowici
Australijczycy, którzy bez większego trudu sprostali
socjolingwistycznym oczekiwaniom reżysera przekonanego, że
uniwersalnym językiem w świecie filmu jest amerykański angielski.
Niedobrowolna izolacja gdzieś na terenie Stanów Zjednoczonych, a w
rzeczywistości ekipa działająca na drugiej półkuli ziemskiej.
Innymi słowy akcja „Redd Inc.” rozgrywa się w Stanach
Zjednoczonych, a plan zdjęciowy zorganizowano w Australii. Pierwsze
pokazy tej makabrycznej uczty odbyły się we wrześniu 2012 roku na
festiwalach filmowych we Francji i Australii, a największe zasługi
w rozpowszechnianiu tego oszałamiającego widowiska miał kultowy
magazyn „Fangoria”. Ojców tego „paskudnego dzieciątka”
pewnie nie zdziwiło, że większy rozgłos zyskało w Japonii niż w
swojej ojczyźnie. A przynajmniej niektórzy z nich zdążyli wyrobić
sobie zdanie, że w Australii z reguły krzywo patrzy się na takie
chore jazdy. Jeśli to prawda, to „Redd Inc.” został
potraktowany ulgowo – właściwie podbił niejedno serce także na
swoim rodzimym podwórku, i w Nowej Zelandii, i w Stanach
Zjednoczonych. W Niemczech, w Wielkiej Brytanii i innych krajach
europejskich też całkiem nieźle mu się powiodło. Brzydalowi
Daniela Krige'a. Podarek stworzony z myślą o długoletnich fanach
gatunku, pochylający się nad postulatami mniejszości. Albo
napisany pod siebie:) Anthony O'Connor z całą pewnością wyszedł
z ofertą, z której sam chętnie by skorzystał. Gość ma
prawdziwego fioła na punkcie horrorów – wielbiciel twórczości
takich gigantów, jak Dario Argento, George Romero, John Carpenter,
John Landis, Wes Craven, Lucio Fulci, Mario Bava, Tobe Hooper,
Michele Soavi, Ruggero Deodato, Lamberto Bava. A jego ulubionym
pisarzem Stephen King. Scenarzysta przez tych panów ukształtowany,
wykształcony na ich dorobku artystycznym i zeń zapożyczający.
Weźmy chociażby słynną akcję z oczami w „Redd Inc.”,
szczytowy moment wstrętnego spektaklu w prowizorycznym „biurze”.
Teatr <i>gore</i> zainspirowany kultową scenką z drewnem dawno temu
wypatrzoną przez O'Connora w „Zombie pożeracze mięsa” Lucio
Fulciego. Świtało mu, że Eli Roth zrobił coś podobnego w
„Hostelu”, ale nie dałby sobie za to ręki uciąć. Zawsze
zachwycał się swoistą obsesją nieodżałowanego twórcy między
innymi jego ukochanych „Siedmiu bram piekieł” aka „Hotelu
siedmiu bram” z 1981 roku na punkcie ludzkich oczu i to wyłącznie
ona natchnęła go „do przeprowadzenia własnego eksperymentu z
patrzałkami”. Ten „ojciec chrzestny filmów <i>gore</i>” przez
oniemiałych z wrażenia „podglądaczy” odrażającej
działalności Thomasa Reddmanna w pochwałach mógł zostać
pominięty, ale innego „ojca chrzestnego filmów <i>gore</i>” nie
uwzględnić to już nie wypadało. Fani gatunku docenili
„zawieszenie emerytury” przez człowieka legendę Toma Saviniego.
W jednym z wywiadów Daniel Krige stwierdził, że powiedzieć „Tom
Savini” do fana horrorów to jak powiedzieć „John Lennon” do
fana The Beatles, a jeśli ten „John Lennon <i>gore</i>” robi
wyjątek dla twojego przedsięwzięcia... Wielki powrót Toma
Saviniego w roli charakteryzatora (oficjalnie zakończył ten etap
swojej kariery): lepszej promocji reżyser „Redd Inc.” nie mógłby
sobie wymarzyć. </span></span></span>
</p>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn2yphdlfQkAHPqDj0PT8xngK4OXTWKIYPMcNRjUB-hpFBEFvBd3kgjRD6aSng9-ORAubt_nElU-Bq_-baWh_KpOCShhLDaM8XPpU7YasYl2QypIvUpsfUOBD_5qiNQoYMvk1SbC3u6G9cZjU0gE20ETAWpnPAXGaJg6A64lviKpbpW9wWyxjg9R68lc7m/s705/b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="705" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn2yphdlfQkAHPqDj0PT8xngK4OXTWKIYPMcNRjUB-hpFBEFvBd3kgjRD6aSng9-ORAubt_nElU-Bq_-baWh_KpOCShhLDaM8XPpU7YasYl2QypIvUpsfUOBD_5qiNQoYMvk1SbC3u6G9cZjU0gE20ETAWpnPAXGaJg6A64lviKpbpW9wWyxjg9R68lc7m/w284-h400/b.jpg" width="284" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: white; font-size: x-small;"><i>Okładka DVD. <span face="Arial, sans-serif"><span>„Inhuman Resources” 2012, Green Light Productions</span></span><span face="Arial, sans-serif"><span><br /></span></span></i></span></td></tr></tbody></table></span></span></p><div style="text-align: left;"><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: small;"><span><span style="color: white;">Co
więc poszło nie tak? Dlaczego horror (według mnie mieszanka
<i>psychothrillera</i> ze <i>slasherem</i>) skazany na sukces,
szerokim echem się nie odbił? Znowu wina dystrybutorów? Nie sadzę,
choć w Polsce z jego dostępnością na pewno jest bardzo kiepsko.
Zaniedbanie wołające o pomstę do nieba albo przemyślany plan
(nie)inwestycyjny. Potencjalnie niezyskowny interes, co potwierdziły
doświadczenia „Redd Inc.” w innych zakątkach świata. No może
poza Japonią. Tak czy inaczej, płyty DVD i Blu-ray nie rozchodziły
się jak świeże bułeczki i o ile wiem, ludzie nie zabijali się o
bilety na super rzadkie (znowu: nie licząc Japonii) pokazy na
wielkich ekranach. Zdziwiłabym się, gdyby było inaczej. „Garażowe
horrory” w XXI wieku to tylko dla „leśnych dziadków i leśnych
babć” gatunkowego fan clubu. Oczywiście zdarzają się wyjątki
(pierwszy z brzegu przykład: </span><a href="https://horror-buffy1977.blogspot.com/2022/12/terrifier-2-masakra-w-swieta-2022.html"><span style="color: #8e7cc3;">„Terrifier 2: Masakra w Święta”</span></a>
<span style="color: white;">Damiena Leone), ale najczęściej taka „tandeta” może mówić o
szczęściu jeśli zostanie grzecznie zignorowana przez ludzi
nadążających za modą. Tom Savini? A komputer umie obsłużyć?
Aha, gumowe efekty specjalne - zabawne relikty przeszłości.
Obciach, żal, LOL. Przydałoby się też zainwestować w
profesjonalnych konserwatorów powierzchni płaskich, bo żeby
pracować w takim brudzie? To w ogóle legalne? Tak czy inaczej, nie
da się na to spokojnie patrzeć. Ludzie upchani jak sardynki w
puszce w wylęgarni bakterii, grzybów i pasożytów. Przykuci do
stołów szczodrze polewanych „czerwonym syropem”. Praca w
warunkach urągających godności człowieka, a przecież lepiej
ogląda się te wszystkie wypasione wille, z wypolerowanymi,
świecącymi się jak psu coś tam powierzchniami nie tylko płaskimi.
Co, nie stać było na wynajęcie takiego więzienia dla bohaterów
„Redd Inc.”? Dlatego nawykły do hollywoodzkich luksusów widz
musi się męczyć w tych pospolitych wnętrzach? Nie musi – w
każdej chwili może się wypisać z tego podłego bankietu. W
zasadzie patologicznej firmy, niezarejestrowanej działalności
gospodarczej prowadzonej przez uznanego za zmarłego seryjnego
mordercę Thomasa Reddmanna (spektakularna kreacja Nicholasa Hope'a;
co ciekawe Anthony O'Connor zauważył, że w podobną
charakterologicznie postać aktor wcielił się na planie serialu
„Ash kontra martwe zło” 2015-2018). Czołówka „Redd Inc.”
Davida Krige'a poza obsadą ujawnia morderczy szał w amerykańskiej
korporacji, w który miał wpaść normalnie bardzo spokojny
pracownik (cicha woda...). Niczym niewyróżniający się i w gruncie
rzeczy nieistotny, łatwy do zastąpienia trybik bezdusznej machiny
biurowej. Płotka w kapitalistycznym oceanie. Kadr na odbiornik
telewizyjny i dowiadujemy się, że Reddmann usłyszał wyrok
dożywocia, ale sędzia uznał, że najodpowiedniejszym miejscem dla
niego nie będzie więzienie tylko podejrzany zakład psychiatryczny.
Jakiś czas później najbardziej znienawidzony korpoludek w kraju
miał zginąć podczas próby ucieczki. Taki komunikat popłynął od
policji, a pół roku później „nieboszczyk” zakradł się do
mieszkania internetowej striptizerki, charakternej głównej
bohaterki „Redd Inc.” Annabelle Hale (śliczny występ Kelly
Paternity), która obok Williama Tuckera (bezbłędny Sam Reid), była
głównym świadkiem oskarżenia w medialnym procesie późniejszego
menedżera regionalnego. Trudno powiedzieć, czy Thomas Reddmann jest
święcie przekonany, że kieruje zespołem detektywów
niepracujących w terenie, czy świadomie odgrywa wymyśloną dla
siebie rolę. Oderwał się od ziemi albo robi show. I zbiera fanty.
Organiczne pamiątki po zwolnionych pracownikach. Nie wytrzymali
presji, nie nadążali za resztą zespołu, nie potrafili utrzymać
języka za zębami, a jeden desperat to nawet podniósł rękę na
szefa. Ten ostatni wyczyn został „nagrodzony popisowym numerem”
korporacyjnego szaleńca. Dekapitacja ulubioną metodą zabijania
człowieka pilnie poszukiwanego przez niepospolitego porywcza.
Wyparcie czy część sadystycznej zabawy osobowości
psychopatycznej? Tak czy owak, jest grubo. Pornografia przemocy –
fikcyjne morderstwa w czasie rzeczywistym (nie <i>post factum</i>, co
chyba jest częstszym zjawiskiem w tak zwanych krwawych horrorach)
nieograniczające się do chlapania szkarłatną substancją.
Charakterystycznie poszarpane mięsko – od razu widać, że swoje
czarodziejskie paluszki maczał w tym mistrz Tom Savini, który
dostał też cameo. W tej genialnej makabresce. Brudnej, ciasnej,
mrocznej, pożądanie, obrzydliwej, dowcipnej (epilog pozamiatał)
opowieści o krwiożerczym kapitalizmie. Od którego gorszy jest
tylko ułomny wymiar sprawiedliwości?</span></span></span></div>
<p style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: white; font-size: small;">„<span face="Arial, sans-serif"><span>American
Psycho” Mary Harron spotyka „Maniaka” Williama Lustiga w
obskurnym biurze, a w ich zajmującą rozmowę niechybnie wtrącą
się „Zombie pożeracze mięsa” Lucio Fulciego. Rozpierducha
totalna. Australijska histeria w starym stylu - powalający „Redd
Inc.” (alternatywny tytuł: „Inhuman Resources”) Daniela
Krige'a, niemającego bogatego doświadczenia w pełnym metrażu
reżysera pracującego na scenariuszu Anthony'ego O'Connora i
Jonathona Greena. Brylantowa produkcja niskobudżetowa. Gorąco
polecam fanom filmowych opowieści makabrycznych z ostatnich czterech
dekad XX wieku.</span></span></span></p>
Anna Plich (Buffy1977)http://www.blogger.com/profile/18309889840407716088noreply@blogger.com0