„The Tall Man” (2012)

W małym, wymierającym miasteczku, Cold Rock, mają miejsce niewyjaśnione zaginięcia dzieci. Mieszkańcy, nie mogąc racjonalnie wyjaśnić tego stanu rzeczy, karmią się nawzajem legendą o tajemniczym mężczyźnie, zwanym The Tall Man, który porywa ich pociechy. Lekarka, Julia Denning, pewnej nocy zostaje wciągnięta w sam środek koszmaru - gdy ktoś porywa jej małego synka kobieta postanawia za wszelką cenę go odzyskać.

Thriller Pascala Laugiera, twórcy głośnego francuskiego torture porn „Martyrs” (2008). Do seansu, oprócz reżysera, zachęciła mnie obsada – Jessica Biel i Jodelle Ferland, obie doskonale obeznane ze światkiem filmowej grozy. I chociaż sceptycznie podchodzę do tegorocznych produkcji jestem bardzo zadowolona, że zdecydowałam się sięgnąć po tę pozycję. Zaryzykuję nawet twierdzenie, że jak dotąd jest to najlepszy film 2012 roku, jaki miałam okazję obejrzeć. Po początkowym wprowadzeniu widza w sytuację mieszkańców podupadającego Cold Rock oraz pobieżnemu przybliżeniu postaci głównej bohaterki, twórcy przechodzą do właściwej problematyki filmu – tajemniczych porwań dzieci oraz zabobonnych teorii o porywaczu, krążących po miasteczku. Widz dostanie iście intrygującą tajemnicę, którą znacznie podsyci pewna dziewczynka, która całe dnie spędza na tworzeniu mrocznych rysunków z tytułowym The Tall Manem w roli głównej. Akcja nabierze rozpędu po porwaniu synka Julii Denning – po karkołomnej próbie odzyskania dziecka na wyludnionej szosie, kobieta w ciężkim stanie wraca do miasteczka. Następnie, twórcy podobnie, jak to miało miejsce w „Domie snów” (2011) decydują się na zwrot akcji, który całkowicie zmieni spojrzenie widza na całą oś fabularną. W porównaniu do zaskakującego motywu, mniej więcej w połowie seansu, finał wypada dosyć blado – uważnemu odbiorcy raczej nie trudno będzie go przewidzieć.

Co sprawia, że „The Tall Man” wyróżnia się na tle innych thrillerów? Moim zdaniem na szczególną uwagę zasługuje osobliwy klimat nieustannie podsycanej tajemnicy. Przez pierwszą połowę filmu odbiorca będzie zapewne miał wrażenie, iż wszystko doskonale rozumie – choć tożsamość The Tall Mana pozostanie dla niego tajemnicą, pozostałe elementy fabularne raczej nie powinny go zdezorientować. Tyle, że po przebrnięciu przez połowę projekcji twórcy do tego stopnia zagmatwają problematykę tego obrazu, podsycając ciekawość widza, ale praktycznie do samego finału niczego konkretnego nie wyjaśniając, że siłą rzeczy zaintrygują dociekliwego odbiorcę na tyle, aby utrzymać go w ciągłym napięciu i zmusić do wzmożonego wysiłku umysłowego. Ponadto, skoro mamy do czynienia z dziełem Laugiera, możemy liczyć na sporą dosłowność w prezentowaniu krwawych scen. Rany widniejące na ciele Julii, po pojedynku z porywaczem są do tego stopnia realistyczne, że chwilami wręcz odstręczające. I na koniec warto wspomnieć o wielowymiarowych bohaterach, których niełatwo zaszufladkować w kontekście „protagonistów” i „antagonistów”.

Obsada nawet w najmniejszym stopniu mnie nie zawiodła. Zarówno Jessica Biel, jak i Jodelle Ferland dostały na tyle interesujące, niełatwe role, aby w pełni pochwalić się swoimi niemałymi zdolnościami aktorskimi. Obie są największą ozdobą tego obrazu, ale bardzo zaintrygowała mnie również postać kreowana przez Stephena McHattie’ego, który być może miejscami pozostawał nieco w tyle za paniami, ale nie można odmówić mu sporego zaangażowania w odgrywaną przez siebie postać.

„The Tall Man” wydaje się być idealną pozycją dla widzów gustujących w tajemniczych, zmuszających do myślenia thrillerach, w których nic nie jest takie, jakie wydaje się na pierwszy rzut oka. Finał tej produkcji być może nie należy do zanadto oryginalnych, ale wszystkie wydarzenia ukazane nieco wcześniej z pewnością w dużym stopniu unikają ogranych w kinie grozy schematów. Jeśli ktoś szuka, czegoś trzymającego w napięciu niemalże przez cały seans to jak najbardziej polecam.