„Wycieczka bez powrotu” (2011)

Grupa przyjaciół zmierza do Jury szwajcarskiej na poszukiwanie grzybków halucynogennych. Po drodze zabierają nowo poznane młode osoby. Gdy docierają na miejsce i odnajdują to, czego szukali jeden z nich zostaje poważnie ranny. Starając się wydostać z lasu trafiają na małą farmę, gdzie wkrótce staną oko w oko z prawdziwym koszmarem…

Austriacko-szwajcarski slasher Markusa Weltera, mocno zainspirowany „Lękiem” z 2007 roku. Zrealizowany w technologii 3D film kładzie nacisk głównie na przerysowane efekty, minimalną dawkę scen gore i tak dalece posuniętą konwencjonalność, że nie wyobrażam sobie, aby podczas seansu jakikolwiek wielbiciel slasherów wygrał walkę z nieubłaganie atakującym go znużeniem. „Wycieczka bez powrotu” to twór z gatunku „grupa przyjaciół wyjeżdża…”, tak więc pierwsze sceny dostarczą nam jakże oryginalnych (sarkazm) dyskusji o niczym, prowadzonych w samochodzie naszych protagonistów, który zmierza do Jury szwajcarskiej. Podczas swojej „pasjonującej” podróży spotkają miejscowego leśniczego, rzecz jasna o mocno podejrzanej aparycji, co ma być sygnałem dla widza, że ten oto dziwny osobnik odegra pewną rolę w dalszej części projekcji. Kiedy nasi bohaterowie dotrą na miejsce (do lasu, w którym rzecz jasna ich telefony komórkowe stracą zasięg) i podobnie, jak protagoniści ze znanego „Shrooms” naszprycują się grzybkami halucynogennymi nastąpią krótkie sekwencje ich zwidów, wywołanych narkotykiem – tutaj największa pochwała należy się za montaż, w trakcie machania ręką nad ogniskiem. Kiedy widz już jakoś przebrnie przez te mało interesujące, rozwleczone do granic możliwości wydarzenia i jeden z protagonistów zostanie ranny z pewnością nastawi się na jakąś mniej schematyczną, a nawet mocno dynamiczną akcję. Nic bardziej mylnego. 

Druga połowa filmu równie mocno trzyma się utartego slasher'owego schematu, jak i pierwsza. Nasi spanikowani bohaterowie docierają do małej, z pozoru niezamieszkanej farmy, gdzie przystępują do kolejnych nudnawych konwersacji, typu: co teraz zrobimy? kto kocha kogo? I w żadnym razie się nie rozdzielajmy – jak się wkrótce okaże ta ostatnia rada, którą nieustannie raczą się wzajemnie nie będzie miała szansy się ziścić (w końcu to slasher, a więc TRZEBA się rozdzielać). Pod kątem gore dosłownie cały seans zaoferował mi jedynie jedną godną uwagi sekwencję. Mowa o spotkaniu w stajni z oszpeconą kobietą, która po powieszeniu chłopaka za nogi i obcięciu mu kilku palców wbija mu nóż w oko (efekt tej ostatniej śmiertelnej tortury zobaczymy dopiero w następnej scenie, ponieważ twórcy nie chcieli zaszokować publiczności nadmierną dawką przemocy). Od tego momentu będziemy świadkami szybkiej eliminacji poszczególnych bohaterów filmu – oczywiście naszpikowanej odpowiednią dawką efekciarstwa, które miało robić wrażenie w 3D – jak na przykład oko wychodzące na wierzch w jakże animacyjnym wydaniu. Zakończenie, podobno tak zaskakujące również nie zachwyciło mnie niczym szczególnym, ale muszę sobie pogratulować, że w ogóle do niego dotrwałam:)

„Wycieczka bez powrotu” oprócz malowniczych krajobrazów rozległego lasu, jednej sceny gore i profesjonalnego montażu nie przedstawia absolutnie żadnej wartości dla wielbicieli szeroko pojętej grozy. Nie uświadczymy tutaj klimatu, realizmu i przekonującej obsady, ale w zamian zobaczymy jak najłatwiej nakręcić horror, który w bezlitosny sposób kopiuje znany „Shrooms” i do znudzenia powiela oklepane schematy kina grozy. Dla szerokiego grona odbiorców może okazać się całkiem przyzwoitą rozrywką, ale obeznanym z konwencją slasherów entuzjastom horroru stanowczo odradzam.