Najsłabsze horrory XXI wieku

Każdy wielbiciel horrorów doskonale zdaje sobie sprawę, że w tym gatunku o wiele częściej trafia się na kompletne gnioty niż na długo zapadające w pamięci arcydzieła. Abstrahując od indywidualnego gustu każdego widza powodów tak często wypuszczanych na rynek mało udanych tworów kina grozy można doszukiwać się w niezrozumieniu mechanizmów ewokacji grozy przez niektórych twórców lub niemożności przedstawienia ich na ekranie, zbyt niskim budżecie, prowokującym amatorską realizację albo wręcz przeciwnie wielomilionowym nakładzie pieniężnym, który zachęca filmowców do popisania się najnowocześniejszą technologią, sztucznymi wizualnie efektami komputerowymi, które w przesadzonej formie nie mają racji bytu w tym gatunku.

Filmowy horror, jak wszystko na tym świecie, miewał swoje wzloty i upadki, aczkolwiek to właśnie XXI wiek wskazywany jest przez wielbicieli gatunku, jako okres diametralnego spadku formy. Poniżej przytaczam kilka takich tworów niniejszego okresu, które według internautów prezentują się najmniej zachęcająco – tego rodzaju obrazy, które ich zdaniem należy omijać szerokim łukiem (wyłączając animal attack’i).

1. „[Rec] 3: Geneza” (2012), 9 głosów

Trzecia część głośnego hiszpańskiego cyklu zombie movies wyreżyserowana, podobnie jak poprzednie, przez Paco Plazę. Negatywnie przyjęta zarówno przez krytyków, jak i wielbicieli serii przez wzgląd na odejście od pierwotnej mrocznej estetyki na rzecz wszechobecnego kiczu i komizmu.

2. „Silent Hill: Apokalipsa” (2012), 5 głosów

Sequel popularnej adaptacji znanej gry z 2006 roku, zrealizowany w modnej w dzisiejszych czasach technologii 3D. Film bazuje głównie na efektach komputerowych, które może i napędzają akcję, aczkolwiek równocześnie negatywnie wpływają na klimat grozy, tak umiejętnie potęgowany w części pierwszej.

3. „Czarnobyl. Reaktor strachu” (2012), 4 głosy

Film, w którym drzemał wielki potencjał, wszak fabuła bazująca na wycieczce do opuszczonego miasta Prypeć, przesiedlonego przez wzgląd na katastrofalny wybuch reaktora jądrowego w Czarnobylu w horrorze wydaje się być jak najbardziej na miejscu. Niestety, niski budżet zmusił twórców do amatorskiej realizacji, która tylko uwypuklała liczne niedoróbki w scenariuszu (nielogiczne zachowania bohaterów, ich nieciekawe rysy psychologiczne i kiczowate zagrożenie czyhające na nich w Mieście Widmo). Dystrybucja kinowa, która powinna przysporzyć niniejszej produkcji sporej rzeszy fanów paradoksalnie zadziała na jej niekorzyść, bowiem w dzisiejszych czasach odbiorcy rzadko spotykają się przed dużym ekranem z tak dalece amatorskimi tworami.

4. „Mama” (2013), 3 głosy

Kanadyjsko-hiszpańska ghost story, która spotkała się z chłodnym przyjęciem widzów, głównie przez wzgląd na swoją baśniową końcówkę, bardziej przystającą do kina familijnego (według odbiorców) aniżeli horroru, co wcale nie przeszkadza twórcom w planowaniu jej sequela.

4. „Wrota do piekieł” (2009), 3 głosy

Łączący w sobie formułę horroru i komedii, pełen efektów specjalnych głośny obraz twórcy „Martwego zła”, Sama Raimi’ego, którego niecodzienne podejście do kina grozy (w mniemaniu widzów niezrównoważenie grozy z komizmem) rozczarowało wielu oddanych fanów reżysera.

4. „Droga bez powrotu 5: Krwawe granice” (2012), 3 głosy

Jak na razie ostatnia część znanej XXI-wiecznej serii zapoczątkowanej przez survival, a kontynuowanej w estetyce mocno kiczowatego gore. Piąta odsłona, podobnie jak jej trzy poprzedniczki wyzbyła się jakiegokolwiek klimatu wyalienowania protagonistów na rzecz mało realistycznych, często mocno dowcipnych, krwawych scen eliminacji poszczególnych bohaterów.

4. „Pora mroku” (2008), 3 głosy

Horror nigdy nie był gatunkiem, w którym Polacy wiedliby prym, przynajmniej realizując je na terenie własnego kraju, a „Pora mroku” jest chyba najszerzej komentowanym naszym rodzimym tworem w kontekście tych najmniej udanych produkcji grozy. Być może do komercyjnej porażki niniejszego obrazu przyczynił się brak doświadczenia reżyserskiego albo niskobudżetowa realizacja, uwypuklająca nielogiczności fabularne – w każdym razie „Pora mroku” nie spotkała się z takim przyjęciem widzów, na jaki z pewnością liczyli jej twórcy.

4. „Alone in the Dark: Wyspa cienia” (2005), 3 głosy

Koprodukcja kanadyjsko-niemiecko-amerykańska, wyreżyserowana przez Uwego Bolla, będąca ekranizacją znanej gry komputerowej, której największym i jak się okazuje kluczowym dla odbioru widzów mankamentem było nadmierne epatowanie sztucznymi wizualnie efektami komputerowymi.

4. „Krzesło diabła” (2007), 3 głosy

Brytyjska produkcja Adama Masona doceniona przez krytykę, ale nie widzów, którzy w fabule „Krzesła diabła” dopatrzyli się jedynie daleko idącej konwencjonalności (szczególnie w finale), a w realizacji braku większego profesjonalizmu, oddzierającego ten obraz z wszelkiego klimatu tak pożądanego w horrorze.

4. „Dom woskowych ciał” (2005), 3 głosy

Remake „Gabinetu figur woskowych” z 1953 roku. Slasher dosłownie zmiażdżony przez negatywne opinie krytyków, skierowane głównie w stronę odtwórczyni drugoplanowej postaci – Paris Hilton („nagrodzonej” Złotą Maliną), ale równocześnie doceniony przez amerykańskich młodych odbiorców.

4. „Jason X” (2001), 3 głosy

Dziesiąta odsłona „Piątku trzynastego”, odchodząca od swego rodzimego camp’owego klimatu na rzecz rozgrywającego się w kosmosie science-fiction, co przyniosło twórcom ogromne straty finansowe, bowiem jak się okazuje wielbicielom serii niełatwo było zaakceptować tak kuriozalne miejsce akcji oraz dziwacznie przemodelowaną aparycję antagonisty, Jasona Voorheesa.

4. „Zmierzch” (2008), 3 głosy

Ekranizacja pierwszej części znanej literackiej sagi Stephenie Meyer, która to zapoczątkowała nową falę „horrorów” wampirycznych, skierowanych głównie do nastoletnich odbiorców. Cechy świecących w promieniach słonecznych i zakochujących się w śmiertelniczkach krwiopijców zaproponowane przez autorkę i tak chętnie eksplorowane w filmowych wersjach jej książek spotkały się z ostrym sprzeciwem wielbicieli kina grozy, przyzwyczajonych do klasycznych, mrocznych sylwetek wampirów.