„Dotknięcie mroku” (2013)

Derek i Clif wyruszają w podróż po świecie. Swoje przygody w pięknych miastach filmują i zamieszczają na wideoblogu. Pewnego wieczora Derek umawia się z nowo poznaną Audrey, która rani go i zostawia samemu sobie. Od tego momentu w Dereku zaczynają zachodzić dziwne zmiany. Zyskuje nadludzką siłę, czuje wstręt do pokarmów, a jego wygląd powoli zaczyna się zmieniać. Początkowo Clif sądzi, że to objawy tętniaka, zdiagnozowanego jakiś czas temu, ale z czasem nabiera pewności, że jego przyjaciel został ugryziony przez wampirzycę.

Kanadyjsko-amerykański pełnometrażowy debiut reżyserski, Dereka Lee i Clifa Prowse’a, w którym wystąpili również w rolach głównych pod własnymi imionami. Film miał swoją premierę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto, gdzie został doceniony przez jury w kategorii fabularnego debiutu. Początkowo Lee i Prowse planowali stworzyć serię internetową, złożoną z kilku krótkich filmików, które fabularnie łączą się w jedną całość. Ale ostatecznie udało im się pozyskać dotacje na realizację pełnometrażowej produkcji, której sukces pewnie zaskoczył samych twórców. Krytycy rozpływali się w zachwytach nad między innymi zgrabnym wykorzystaniem stylistyki found footage oraz scenografią, a widzowie w większości docenili motyw wampiryzmu, przedstawiony za pomocą „kręcenia z ręki”. 

Szczerze mówiąc jestem zaskoczona tymi wszystkimi pozytywnymi opiniami, chociaż z drugiej strony to nie nowość, że mój gust plasuje się w zdecydowanej mniejszości. W przeciwieństwie do większości widzów nie dostrzegłam w „Dotknięciu mroku” zbyt wielu przyciągających uwagę elementów. Humorystyczny początek, ze zdjęciami „upiększonymi” rysunkowymi motywami i zanadto rozwleczonymi wycieczkami krajoznawczymi nie nastroił mnie entuzjastycznie do seansu. Akcja nabrała tempa dopiero po ugryzieniu Dereka przez Audrey. Od tego momentu mogłam obserwować powolne zmiany w wyglądzie i zachowaniu mężczyzny, które oscylowały pomiędzy nużącą wtórnością, typową dla niemalże każdego horroru wampirycznego, a całkiem intrygującą pomysłowością. Obfite wymioty Dereka po spożyciu każdego posiłku, niebędącego ludzką krwią, czy wypadniecie oka, choć niezniesmaczające znacznie umiliły mi seans. Podobnie zresztą, jak jego odpadająca płatami skóra po każdorazowym wyjściu na światło słoneczne. Ale zupełnie jakby twórcy chcieli zrównoważyć intrygujące motywy z tymi bardziej nudnawymi, wtłoczyli w fabułę również przydługie manifestacje nowych mocy Dereka, które dla niego i Clifa początkowo stanowiły sporą frajdę. Przedstawienie powolnej przemiany człowieka w wampira w stylistyce found footage jest mocno innowacyjne, choć powodem „kręcenia z ręki” był zapewne niewielki budżet, a nie chęć oryginalnej, jak na ten nurt horroru realizacji. Choć Lee i Prowse na początku projekcji bardzo się starali nie rozchybotać zanadto obrazu, pilnując stabilności kamery pod koniec troszkę ich poniosło. W trakcie ucieczek przed policją i finalnego pojedynku mogłam dokładnie przyjrzeć się jedynie ścianom i podłogom, co niezmiernie mnie irytuje w found footage. Poza tym twórcy często zapominali, że mają skupiać się na obrazie rejestrowanym z kamery Dereka i Clifa, ponieważ w niektórych sytuacjach pokazywali nam momenty zarejestrowane z innych miejsc. Być może nie jest to niedopatrzenie, a celowy zabieg skompilowania „kręcenia z ręki” ze zwykłą realizacją, niemniej chwilami odnosiłam wrażenie rozpraszającego niezdecydowania twórców.

„Dotknięcie mroku” poza jednym nagłym pojawieniem się w kadrze przemienionego Dereka jest pozbawiony zaskakujących jump scen. Twórcy w paru momentach starali się mnie zaskoczyć takimi wstawkami, ale niestety bez powodzenia. Głównym powodem tej porażki był nierówny klimat, który irytująco oscylował pomiędzy mrocznością a rozładowującym atmosferę humorem. Ponadto reżyserzy mieli spory problem ze stopniowaniem nastroju, zbyt szybko przechodząc do punktów kulminacyjnych. Pod koniec seansu natomiast poświęcili tę odrobinę mrocznego klimatu, odczuwanego szczególnie mocno w środkowej partii filmu na rzecz akcji, opartej głównie, jak już wspomniałam wcześniej na chaotycznych ucieczkach. Naprawdę żałuję, że realizacja nie pozwoliła mi w pełni cieszyć się tą oklepaną, ale jednak mającą w sobie spory potencjał fabułą. Szczególnie, że odtwórca roli głównej, Derek Lee, dał z siebie tak wiele, umilając mi obcowanie z jego postacią różnorodną, ale nieprzesadzoną mimiką. Natomiast Clif Prowse nie miał szansy za bardzo się wykazać, przez wzgląd na swoją stateczną rolę.

Kilka ciekawych ujęć niestety nie zrekompensowało mi ogólnego znużenia seansem „Dotknięcia mroku”. Niepotrzebnie humorystyczny wstęp, kulawy klimat grozy i chaotyczna, szczególnie w końcówce praca kamery mocno mnie rozpraszały, nie dając właściwie szansy na emocje, które powinny towarzyszyć obcowaniu z kinem grozy. Wtórna fabuła zanadto mi nie przeszkadzała, aczkolwiek odnoszę wrażenie, że nie pasowała do stylistyki found footage. Owszem wampiryzm przedstawiony za pomocą „kręcenia z ręki” jest mocno oryginalny, ale innowacyjność czasami przegrywa w starciu z konwencjonalnością. I tak w moim odczuciu było w tym przypadku. Chociaż jeszcze raz podkreślam, że jestem w zdecydowanej mniejszości.