„Śmiertelna gorączka” (2016)

Pięcioro zaprzyjaźnionych młodych ludzi wybiera się do chatki w lesie, aby przez tydzień wypoczywać. Zatrzymują się na chwilę w sklepie położonym nieopodal ich miejsca docelowego, gdzie miejscowy informuje ich, że w tych terenach szaleje groźna dla ludzi i zwierząt epidemia. Studenci jednak nie przykładają większej wagi do owych przestróg. Po pierwszym dniu pobyty w chatce, wieczorem, nachodzi ich umierający mężczyzna prosząc o pomoc. Spanikowani młodzi ludzie podpalają go, a nazajutrz odkrywają, że zaraza zaczęła rozprzestrzeniać się na nich.

W 2002 roku Eli Roth popełnił moim zdaniem najlepszy film w swojej reżyserskiej karierze. Jego „Śmiertelna gorączka” pod płaszczykiem konwencjonalnej historyjki podejmującej motyw grupki przyjaciół, która szuka ucieczki od wielkomiejskiego zgiełku w otoczeniu natury, w bardzo wysublimowanym stylu składała należny pokłon klasykom kina grozy. I tak oto niespełna półtora dekady później zafascynowany dokonaniem Rotha Travis Zariwny podejmuje ten sam temat, notabene korzystając ze scenariusza pierwowzoru. Niektóre doniesienia prasowe jeszcze przed premierą nowej wersji „Śmiertelnej gorączki” głosiły, że może to być reboot, mający stanowić wypadkową nowej serii. Mogłabym to uznać za usprawiedliwienie dla takiego szybkiego odświeżania niniejszego obrazu, bo sequele filmu Rotha w moim odczuciu nie obrały zadowalającego kierunku. Jednakże po zapoznaniu się ze spojrzeniem Travisa Zariwny'ego na owy tytuł mniemam, że jeśli kontynuacje tej wersji powstaną również nie sprostają moim oczekiwaniom. Chyba lepiej by zrobiono porywając się na alternatywny sequel oryginału (jak to miało miejsce choćby z „Piłą mechaniczną”) kontynuując magiczny sznyt Rotha, mający składać wizualny hołd kultowym krwawym horrorom. Ale jak widać w nowej wersji, jeśli nawet Zariwny podzielał moje zdanie, co do rozczarowującej drogi, jaką obrali kontynuatorzy „Śmiertelnej gorączki” to chyba w przeciwieństwie do mnie nie uważał, że ich największym błędem była rezygnacja z ukłonów w stronę rąbanek z drugiej połowy XX wieku, bo swoją nieudolną kopię z premedytacją wyjałowił z takich smaczków.

Skoro Zariwny skorzystał z oryginalnego scenariusza autorstwa Eliego Rotha i Randy’ego Pearlsteina to na ogromne modyfikacje fabularne nie było co liczyć. Jednak wbrew pozorom nowej wersji „Śmiertelnej gorączki” nie można nazwać remakiem całkowitym, bo jakieś drobne zmiany jednak wprowadza. Weźmy na przykład jedną z początkowych scen wypadu Berta do lasu, gdzie zamiast skupiać się na polowaniu na wiewiórki bawi się w wojnę. Albo wydarzenie w lesie mające miejsce tuż po umieszczeniu zarażonej Karen w szopie, kiedy to zrezygnowano z ujęcia roznegliżowanej kobiety podglądanej przez Paula oraz oczywiście delikatne zmiany w końcówce, głównie zasadzające się na wycięciu incydentów w szpitalu i radiowozie. Takich nic nieznaczących zmian jest dużo więcej, ale znalazło się też miejsce na bardziej zdecydowane modyfikacje, jak na przykład zastąpienie policjanta policjantką, czy wtłoczenie w prolog paru rewelacji o zarazie, wskazujących, że tutaj w przeciwieństwie do pierwowzoru epidemia swoje żniwo wśród ludzi zbierała jeszcze przed „zaatakowaniem” pustelnika. Jednakże, ku mojemu ubolewaniu, nawet wspomniane większe świeże zrywy nie urozmaicają tej historii, bo absolutnie żaden nie jest zaczątkiem nowego wątku. Fabuła uparcie podąża znaną ścieżką, nie wysilając się nawet na tyle, żeby rozpisać nowe dialogi – większość jest identyczna, a te które zmodyfikowano zachowały ogólny sens oryginalnych kwestii, a w paru przypadkach wręcz zaszkodziły portretom protagonistów. Najbardziej znaczącą bolączką jest zrobienie z przyjezdnych młodych ludzi grupy smutasów, uzależnionych od technologii, spośród których absolutnie żaden nie wyróżnia się niczym szczególnym, tym samym sprawiając, że całe te depresyjne grono w mojej podświadomości zlało się w jeden organizm. Ale mnie osobiście dotknęło również wypaczenie postaci Grima, turysty, który dosiada się do głównych bohaterów podczas ich wieczorka przy ognisku i nie tylko dlatego, że tym razem nie kreował go Eli Roth, ale również przez wycięcie jego ulubionego wyrazu, śmiesznie przeciąganego „awesome” oraz rzecz jasna pozbawienia go cech, świadczących o jego beztroskim podejściu do życia. Również miejscowych oddarto z unikatowych rysów, nadających im swoistej kuriozalności, ale myślę, że w tym przypadku Zariwnym przede wszystkim kierowało pragnienie uniemożliwienia widzom jakichkolwiek porównań do „Teksańskiej masakry piłą mechaniczną”. Za tą tezą w moim odczuciu przemawia rezygnacja ze stylizacji chatki w lesie na tę pojawiającą się w „Martwym złu” oraz niewykorzystanie utworu Davida Hessa, „Wait for the Rain”, mającego przywoływać skojarzenia z „Ostatnim domem po lewej” Wesa Cravena. Widać, że Zariwny zwyczajnie nie chciał składać hołdu żadnemu głośnemu horrorowi, a co za tym idzie łącznie z dziełem, na którym się wzorował, bo przez swoją obsesyjną chęć odcięcia się od kultowych pozycji kina grozy nie udało mu się powielić ducha oryginalnej „Śmiertelnej gorączki”.

W porównaniu do przeważającej większości współczesnych horrorów dystrybuowanych w kinach remake „Śmiertelnej gorączki” zrealizowano zadowalająco głównie za sprawą przyblakłych barw, ale jednocześnie nawet nie zbliżając się do stylowości pierwowzoru. Brak czerwonych przebitek, przybrudzonych zdjęć, osadzenie akcji w malowniczym, mieniącym się zielenią lesie i okazałej, przestronnej, silnie nasłonecznionej chacie właściwie oddarło tę historię z nietuzinkowości. Na przykładzie tego obrazu doskonale widać, jak ważną rolę w pierwowzorze pełniły nawiązania do kultowych horrorów i delikatna stylizacja na obraz z lat 80-tych – bez tych smaczków „Śmiertelna gorączka” idealnie wtapia się w dziesiątki innych współczesnych horrorów o zarazach dziesiątkujących bohaterów, uderzając przede wszystkim nijakością. I gore, rzecz jasna, do którego postanowiono podejść nieco śmielej niż w wydaniu Rotha, głównie z wykorzystaniem licznych zbliżeń. A więc mamy okazję dokładnie przyjrzeć się obszarom ludzkiego ciała, przeżeranym przez chorobę i dzięki temu uświadomić sobie, że migawkowe krwawe ujęcia w połączeniu z przybrudzonym klimatem zniesmaczały dużo bardziej niż graficzne, długie wstawki skoncentrowane na obrzydliwościach. Szczególnie, że w większości scen gore wykorzystano przejaskrawioną substancję imitującą krew i porwano się na dużo mniej widowiskową charakteryzację toczonej przez zarazę Karen. Gwoli sprawiedliwości jednak muszę nadmienić, że zwiększono siłę rażenia sekwencji z goleniem nogi – już w pierwowzorze wywoływała spory dyskomfort, ale tutaj twórcy efektów specjalnych poszli dużo dalej, wizualizując naprawdę mocne ujęcia ze zwisającą skórą, w dodatku w przeciwieństwie do paru innych krwawych sekwencji duży nacisk kładąc na realistyczny wygląd posoki. Finalizacja owego ustępu, czyli naga, zakrwawiona Marcy wychodząca z chatki prosto „w objęcia” agresywnego psa przy akompaniamencie patetycznych dźwięków również na chwilę mnie ożywiła. Szkoda tylko, że poza tym nie pokazano mi nic, na czym mogłabym z zadowoleniem zawiesić oko.

Opiniowałam remake „Śmiertelnej gorączki” z pozycji miłośniczki pierwowzoru, ale istnieje szansa, że osoby niezaznajomione z dokonaniem Eliego Rotha będą zgoła inaczej zapatrywać się na kopię w wydaniu Travisa Zariwny’ego. Inna sprawa, czy jest jakiś sens (poza dostępnością oczywiście) zaczynać od remake’u. Chyba lepiej najpierw sięgnąć po pierwotną wersję i dopiero wówczas sprawdzić, czy ciekawość została rozbudzona na tyle, aby poświęcić półtora godziny na zbadanie, czy aby ta opowieść nie sprawdza się lepiej w wersji nienawiązującej do klasyków kina grozy. Ale to tylko taka moja nic nieznacząca sugestia, każdy zrobi jak uważa – ja w każdym razie zapewne już nigdy po tę wersję nie sięgnę, wolę rokrocznie powtarzać seans pierwowzoru.