„Życie za śmierć” (2005), czyli film z mocnym klimatem

Adele wraz z córką Sarah wybiera się na wakacje do pasterskiego domku ojca małej. Wkrótce po przyjeździe dziewczynka ginie w tragicznych okolicznościach. Zrozpaczeni rodzice przekonani o tym, że ich córka żyje postanawiają ją odnaleźć. Ojciec decyduje się na poszukiwania wraz z miejscową grupą ratunkową. Natomiast matka sięga po niekonwencjonalne metody – zaczyna zgłębiać mitologię walijską, wierząc, że Sarah przebywa w zaświatach i tylko ona może ją przywrócić do życia. Wkrótce w ich domu pojawia się mała dziewczynka, która twierdzi, że nie żyje od 60 lat i wróciła z miejsca, w którym przebywa obecnie Sarah. Matka, aby odzyskać córkę decyduje się na najwyższe poświęcenie…

Nie spodziewałam się, czegoś takiego. Naprawdę byłam pewna, że będę miała do czynienia z kolejnym nudnawym filmem grozy, który nie zaskoczy mnie absolutnie niczym. Ale pomyliłam się. „Życie za śmierć” nacechowany jest ciężkim, mrożącym krew w żyłach klimatem grozy, który przywiódł mi na myśl atmosferę amerykańskiej wersji „The Ring”. Natomiast fabuła miejscami nasuwała skojarzenia z „Silent Hill”. I muszę powiedzieć, że ten swoisty mix tych doskonale znanych publice horrorów wypadł idealnie. Nie lubię kopii innych filmów, ale w tym przypadku taki zabieg zdał egzamin, oferując nam coś starego, przerobionego w taki sposób, że miało się wrażenie, iż ogląda się coś niezwykle oryginalnego, w tych czasach zupełnie niespotykanego w filmowych horrorze. Fabuła jest odrobinę zagmatwana, dlatego tę pozycję należy oglądać z wielkim skupieniem, aby móc zrozumieć zakończenie. No właśnie finał, może niejednemu widzowi nastręczyć trochę trudności, ponieważ na pierwszy rzut oka jest kompletnie niezrozumiały i pozbawiony większego sensu. Jednak jeśli poświęci się chwilkę na przeanalizowanie całości obrazu to na pewno zrozumie się, o co w nim chodzi. Zakończenie jest do tego stopnia niebanalne i zagmatwane, że siłą rzeczy zmusza do myślenia, ale naprawdę posiada sens tylko trzeba go dojrzeć. Mnie osobiście finał bardzo się podobał – lubię takie niedopowiedzenia w zakończeniu, które każą trochę pomyśleć.

Obsada profesjonalna, jeśli chodzi o dwie główne role. Sean Bean to stary wyjadacz, więc amatorszczyzny od niego nie można wymagać, ponieważ doskonale zna się na swojej robocie. Zaskoczyła mnie natomiast Maria Bello, naprawdę nie spodziewałam się z jej strony takiej profeski. Tą rolą udowodniła, że swoją osobą nie oferuje tylko ładnej buzi, ale także niebywały talent aktorski – do horrorów nadaje się idealnie. Podobała mi się też sceneria. Piękne pejzaże błękitnego morza, skał i zielonych pastwisk. Oczu nie można było oderwać od tych zachwycających widoczków.

„Życie za śmierć” jest doskonałym przykładem na to, że nawet efekty specjalne mogą zdać egzamin w horrorze – trzeba tylko dawkować je w odpowiednich ilościach, aby nie przedobrzyć. Tutaj, mimo że mamy parę takich efektów to zupełnie nie zaważyły one na klimacie, który bądź co bądź jest zdecydowanie największym atutem filmu. Jeśli ktoś ma ochotę na coś niekonwencjonalnego w stylu „Silent Hill” to jest to pozycja w sam raz dla niego. Ja bawiłam się na tym filmie wyśmienicie:)