„Entity” (2012)

Recenzja na życzenie (Agnieszka Śliwczak)

Grupa filmowców przybywa do syberyjskich lasów, celem nakręcenia kolejnego odcinka do swojego programu o niewyjaśnionych zbrodniach. Towarzyszy im medium, Ruth Peacock, która ma za zadanie odnaleźć miejsce zakopania 34 zwłok, odnalezione przez rosyjskich śledczych w 1998 roku. Gdy docierają na miejsce jasnowidzka kontaktuje się z duchami zamordowanych ludzi, którzy z kolei prowadzą ją do leżącego nieopodal opuszczonego kompleksu badawczego. Kiedy kobieta wraz z towarzyszącą jej ekipą filmową i rosyjskim przewodnikiem przekroczy próg budynku stanie się świadkiem przerażających wydarzeń.

Debiutancki brytyjski obraz Steve’a Stone’a, wyraźnie nawiązujący do „Grave Encounters”, ale tylko częściowo kręcony z tzw. ręki. Choć w Polsce film jest dosyć znany to jednak głównie spotyka się z zajadłą krytyką widzów. Patrząc na całokształt „Entity” taka postawa jest dla mnie całkowicie zrozumiała, aczkolwiek pomijając bezsprzecznie zaprzepaszczony potencjał, tkwiący nie tyle w scenariuszu, co w realizacji film chyba nie zasługuje na całkowitą dyskredytację.

Zaczyna się mocno klimatycznie. Widzimy skąpane we mgle i szarym świetle syberyjskie lasy (umownie, bo produkcję w całości nakręcono w Anglii i Wielkiej Brytanii) przy akompaniamencie niezwykle nastrojowego kawałka muzycznego. Następnie w kadr wkracza medium Ruth, rosyjski przewodnik i trzyosobowa ekipa filmowa, z której najsilniej wyróżnia się prowadząca program, Kate Hansen, przyzwoicie wykreowana przez Charlotte Riley. Nasi bohaterowie krążą po zimnym pustkowiu w poszukiwaniu miejsca odnalezionych przed laty zwłok 34 zamordowanych tutaj osób. Pragną przed kamerami rozwiązać zagadkę ich śmierci, ufając, że dopomogą im w tym paranormalne zdolności Ruth. Stone zaskakująco umiejętnie buduje mroczny klimat filmu, który nieustannie sugeruje nam czyhające na naszych protagonistów nadnaturalne zagrożenie. Nawet znienawidzone przeze mnie wstawki „kręcone z ręki”, za pośrednictwem rozchwianej kamery jednego z członków ekipy filmowej wydają się być nieodzowne do stworzenia niepokojącej aury niezdefiniowanej grozy. Naprawdę nie spodziewałam się takiej realizacji po niskobudżetowej brytyjskiej produkcji. Szkoda tylko, że jej wyjątkowość kończy się na budowaniu nastroju – z dosłownością jest niestety dużo gorzej.

Duchy będziemy mogli ujrzeć już na początku, w momencie odnalezienia zbiorowej mogiły. Twórcy zdecydowanie przeszarżowali z ingerencją komputera ich zjawy to zauważalnie pikselowe twory, niemające w sobie żadnych pokładów makabry. Właściwie ich każdorazowe pojawienie się na ekranie zamiast podnosić poziom adrenaliny we krwi jedynie irytuje amatorską kreacją i brakiem wyczucia chwili. Po przekroczeniu progu opuszczonego kompleksu badawczego, choć klimat nadal utrzymuje się na równie wysokim poziomie, co początkowa wędrówka naszych bohaterów przez las to istnieje niebezpieczeństwo, że liczne jump scenki wyprowadzą z równowagi, co bardziej zaznajomionych z estetyką ghost stories odbiorców. Twórcy niestety zaniedbali efekt zaskoczenia – momenty nagłego pojawienia się w kadrze poszczególnych zjaw można przewidzieć, co do sekundy, łącznie z miejscem, z którego za chwilę wychyną. Weźmy dla przykładu błądzącego po zaniedbanych korytarzach budynku Rosjanina, który nagle przystaje, patrząc przerażonym wzrokiem przed siebie – chyba każdy wpadnie na to, że duch stoi tuż za nim. Podobnie sprawa przedstawia się z tajemniczym pokojem, w którym zagnieździł się wściekły poltergeist jednej z ofiar rosyjskich naukowców. Choć pomysł z monitorowaniem tego pomieszczenia okazał się nadzwyczaj trafny, bo w finale dostarczył nam iście niepokojącego nagrania (na szczęście wyzbytego z efektów komputerowych) to już sylwetka zamieszkującej go zjawy poraża jedynie niszczącą wszelkie zalążki potencjalnego przerażenia przesadą w posiłkowaniu się nowoczesną technologią.

Sam pomysł na rozwinięcie akcji, choć mało oryginalny miał w sobie sporo potencjału. Podobnie jak miejsce akcji, które choć mocno przypominało te z „Grave Encounters” to przynajmniej twórcy zadbali o jego złowieszczy wystrój, który notabene znacznie potęgował i tak już mroczny klimat grozy. Gdyby Stone zrezygnował z efektów komputerowych i nieco bardziej wczuł się w dramaturgię poszczególnych wydarzeń, wplatając jump scenki w mniej przewidywalnych momentach to „Entity” miałby szansę dorównać popularnością wspomnianemu „Grave Encounters”. A tak pozostała jedynie nastrojowa, niczym niewyróżniająca się na tle innych ghost story, którą spokojnie można obejrzeć, ale nie nastawiając się na jakiś niezapomniany, przerażający horror.