„Grindhouse: Planet Terror” (2007)

Recenzja na życzenie (Paulina)

Cherry Darling rzuca pracę tancerki go-go i wyrusza na pieszą wędrówkę w poszukiwaniu posady komika. Gdy zatrzymuje się w barze, w małym miasteczku spotyka swojego byłego chłopaka, Wray’a, który zgadza się ją podwieźć. W trakcie nocnej jazdy po opustoszałej drodze dochodzi do wypadku. Cherry zostaje zaatakowana przez kilku zombie, którzy pozbawiają ją nogi. Wray odtransportowuje ją do szpitala, w którym panuje chaos. Lekarze nie nadążają z udzielaniem pierwszej pomocy ofiarom dziwnej zarazy, która wkrótce rozprzestrzeni się na całą okolicę. Wyszkolony w walce Wray wkrótce stanie na czele kilku niedobitków, stawiającym opór hordom żywych trupów.

Jedna z części dylogii wyreżyserowana przez Roberta Rodrigueza, w Stanach Zjednoczonych wyświetlana w kinach, jako pierwsza, ale w Polsce dystrybuowana tuż po „Death Proof” Quentina Tarantino. Oba segmenty w zamyśle ich twórców miały oddawać hołd kiczowatym filmom klasy B, wyświetlanym w latach 70-tych i 80-tych w kinach samochodowych. Podczas, gdy „Death Proof” poruszał się głównie w estetyce kina akcji z delikatnymi naleciałościami thrillera to „Planet Terror” jest horrorem ze sporymi wstawkami sensacji.

Zamysł „Grindhouse’ów” był prosty – podać widzom niewymagające myślenia, proste historyjki, z wykorzystaniem kiczowatych efektów specjalnych i sfabrykować obraz tak, aby przypominał niskobudżetową produkcję sprzed lat. Groza i akcja miały się w nich mieszać z czarnym humorem, w czym Quentin Tarantino w moim mniemaniu nie do końca się odnalazł. Jego poczucie humoru nie trafiło w moje tak silnie, jak miało to miejsce w trakcie obcowania z dziełem Rodrigueza, który już w 1996 roku, w „Od zmierzchu do świtu” udowodnił mi, że jest jednym z nielicznych twórców, który potrafi mnie rozbawić. „Panet Terror” przebija „Death Proof” nie tylko w kategorii komedii, ale również ciekawszej charakterystyki zwariowanych bohaterów, dynamiczniejszej akcji, lepiej przemyślanych ironicznych dialogów (np. mój ulubiony „Bezużyteczny, jak penis u księdza”), krwawszych scen gore i bardziej porywającej fabuły, której wbrew pozorom daleko do konwencjonalności. Mocno rzuca się w oczy również ogromna staranność reżysera w budowaniu ułudy obcowania z niskobudżetową produkcją sprzed lat. Ziarnisty obraz, z nieustannie pojawiającymi się czarnymi przebitkami, czasowa zmiana barw z kolorowej na krwistoczerwoną i dwie informacje pojawiające się nagle na ekranie, mające sprawiać wrażenie obcowania z wyświetlaną z taśmy w kinie pozycją – jedna donosząca o skończonej rolce i druga przepraszająca za uszkodzenie taśmy. Takie zabiegi wywoływały naprawdę silne wrażenie niszowości „Planet Terror”. Niemały budżet wykorzystano tutaj nie, jak to zazwyczaj w amerykańskim kinie bywa, do popisywania się nowoczesną technologią. Wręcz przeciwnie przeznaczono go na stworzenie wrażenia amatorskości, niewyobrażalnej wręcz taniochy, do której jestem pewna każdy wielbiciel kina grozy czuje trudną do sprecyzowania sympatię.

Jak już wspomniałam siłą „Planet Terror” są między innymi zwariowani bohaterowie. Każdy tak naprawdę wyróżnia się jakimś dziwactwem na tle innych, bowiem twórcy równie mocno zadbali o pierwszoplanowe postaci, co te epizodyczne. Czołowa parka wykreowana przez Freddy’ego Rodrigueza i Rose McGowan jest tak celowo odrealniona, że aż zabawna. On, niezwyciężony wojownik, który „gołymi rękami” jest w stanie powalić hordę zombie, wyróżniający się pełnymi patosu monologami, z których nic nie wynika. Ona, uzależniona od płaczu, jednonoga była tancerka go-go, której osobliwa proteza jest jednym z najoryginalniejszych, ale również najdurniejszych motywów, z jakim dane mi było obcować w światowej kinematografii. Laska strzelająca z nogi to naprawdę coś. Powiem nawet więcej: Rodriguez przeszedł tutaj sam siebie! Postacie drugoplanowe są równie nieszablonowe. Pielęgniarka strzelająca ze strzykawek, wykreowana przez Marley Shelton. Sam Tom Savini w roli nieporadnego, w ferworze walki strzelającego do cywili, policjanta. Właściciel baru nieustannie gadający o swoim konkursowym przepisie na sos. Narwany lekarz uzależniony od żucia termometru i wreszcie Bruce Willis w roli czarnego charakteru. Znalazło się również miejsce dla znanej wokalistki, Fergie, która raczej nie miała okazji niczym szczególnym się wykazać – to znaczy przed skonsumowaniem jej mózgu przez zombie. Jeśli zaś chodzi o akcję to… no cóż, tak wiele nie dzieje się nawet w najlepszych filmach akcji. Rodriguez znakomicie zrównoważył krwawe kino grozy z widowiskowymi strzelankami i wybuchami, jednak szczególny nacisk kładąc na oddanie hołdu kiczowatemu gore sprzed lat. Scena z wyciskaniem wrzodów z języka zarażonemu mężczyźnie maksymalnie zniesmacza pomimo swoich ewidentnych walorów komediowych. Przypadkowe zastrzelenie się przez małego chłopczyka poraża daleko idącą odwagą twórców w łamaniu tematów tabu. Ponadto uświadczymy tutaj multum niewyobrażalnie krwawych scen konsumpcji ludzkiego mięsa przez żywe trupy oraz kilka wbijających się w pamięć stricte komediowych wstawek. Moment z otwieraniem samochodu przez pielęgniarkę ze znieczulonymi dłońmi jest tak groteskowy, że aż zabawny, ale to dopiero przedsmak znakomitego poczucia humoru Rodrigueza. Weźmy na przykład scenę, w której zarażony żołnierz próbuje zgwałcić Cherry – zbliża się do niej z opuszczonymi spodniami pomimo szybkiej degeneracji przyrodzenia. Albo końcową scenkę całkowitej przemiany czarnego charakteru w galaretowate coś, będące kwintesencją kiczowatych horrorów sprzed lat. Mogłabym tak wymieniać w nieskończoność, bowiem „Planet Terror” to jedna wielka krwawa akcja, w której Rodriguez osiągnął prawdziwe wyżyny innowacyjności.

Nie wiem, czy jest sens komukolwiek ten obraz polecać. Fani horrorów na pewno go znają (w przeciwnym razie by nimi nie byli). Zresztą publiczności masowej pomimo celowej stylizacji na kino niszowe również nie jest obcy. Moim zdaniem to jeden z najlepszych zombie movie w historii światowej kinematografii, film którego wręcz nie wypada nie obejrzeć!