„The Truth About Emanuel” (2013)

Nastoletnia Emanuel nie może znaleźć wspólnego języka z macochą i ojcem. Dziewczyna nie jest w stanie zaakceptować obecności nowej kobiety w domu, żyjąc w przekonaniu, że nikt nie zastąpi jej matki, której nie miała okazji nawet poznać, gdyż ta zmarła przy jej porodzie. Gdy do domu obok sprowadza się młoda kobieta, Linda wraz ze swoją kilkumiesięczną córeczką Emanuel zatrudnia się u niej w charakterze niańki. Kiedy odkrywa, że dziecko jest w rzeczywistości lalką, a Linda nie zdaje sobie z tego sprawy postanawia strzec jej problemów ze zdrowiem psychicznym przed resztą świata.

Nominowany na Festiwalu Filmowym w Sundance do Gównej Nagrody Jury w konkursie na najlepszy dramat film mało doświadczonej reżyserki, Francesci Gregorini, na podstawie jej własnego scenariusza. W „The Truth About Emanuel” można również odnaleźć cechy thrillera, głównie w niekonwencjonalnym podejściu do tematyki macierzyństwa, ale też w trzymającej w napięciu realizacji. To minimalistyczny obraz, stawiający tylko i wyłącznie na fabułę, z prawie całkowitym pominięciem efektów komputerowych, co każe sądzić, że skierowany jest głównie do niszowego grona odbiorców, zmęczonych multipleksowymi superprodukcjami.

Na początku poznajemy nastoletnią Emanuel, dosyć przyzwoicie kreowaną przez Kayę Scodelario, która ma jedynie drobne problemy z przekonującym uzewnętrznianiem silnych emocji. Gregorini już w pierwszych minutach seansu mocno skupiła się na intrygującej charakterystyce głównej bohaterki. Scenariusz bardzo pomógł Scodelario zaskarbić sobie wzmożoną uwagę widza, bowiem jej postaci daleko do modelowej, zazwyczaj eksploatowanej w kinie zbuntowanej nastolatki. Emanuel, jak później zauważa jej chłopak, zdaje się być całkowicie oderwana od rzeczywistości, egzystując z ludźmi, ale jakby z oddali, jedynie czasowo wychylając głowę ze swojego kokonu odosobnienia. Z pewnością jej osobliwy proces myślowy, skupiony głównie na nieuchronności śmierci ukształtował zgon jej matki w trakcie porodu. Dziewczyna jest przekonana, że to ona ją zabiła, co rzutuje na jej relacje z ojcem i macochą. Charakterystykę Emanuel mocno kształtują jej dziwaczne wypowiedzi – sprośne żarty i cięte riposty, będące dowodem na niebywałe zdolności scenarzystki w eksperymentowaniu słowami, tak dalece oddalonymi od zazwyczaj słyszanych w filmach płaskich odzywek postaci, mających jedynie popchnąć fabułę do przodu. Gdy Emanuel poznaje swoją nową sąsiadkę, Lindę, dobitnie daje nam do zrozumienia, że tęskni za matczyną miłością. Z wiadomych powodów nie może szukać jej u ojca, a nachalność macochy mocno ją irytuje, dlatego też odnajduje pewną więź ze swoją pracodawczynią. Gdy Emanuel zatrudnia się u niej w charakterze niańki i odkrywa, że jej córeczka jest w rzeczywistości lalką w fabułę zaczynają wkradać się elementy typowe dla filmowego thrillera. Produkcja nadal traktuje o macierzyństwie, ale z mocno kontrowersyjnej strony.

Jessica Biel nie miała łatwego zadania w kreacji swojej postaci. Musiała tak zrównoważyć ekspresję emocji, aby należycie oddać rozchwianie psychiczne i cechy idealnej matki, z czego wywiązała się z nawiązką. Jej Linda nie tylko wzbudza podziw u widza, wywołany miłością do dziecka, która potrafiła przetrwać jego śmierć, ale również lekki niepokój na widok coraz silniej kumulującego się w niej autodestrukcyjnego szaleństwa. Kiedy kobieta decyduje się przedstawić swoją córkę ojcu i macosze Emanuel dziewczyna, pragnąc utrzymać jej ułudę doskonałej egzystencji u boku ukochanego dziecka (co w jej mniemaniu jedynie uszczęśliwia Lindę) postanawia za wszelką cenę uniemożliwić jej wprowadzenie tych planów w życie. Dziewczyna boi się, że inni nie zrozumieją wartości, jakich dostarcza życiu jej sąsiadki choroba i uświadomią jej, w jakich realiach tak naprawdę egzystuje. Film zrealizowano w taki sposób, aby pozyskać przychylność widzów do planu Emanuel, dlatego też największe napięcie emocjonalne czujemy w chwilach zwiastujących rychłe uświadomienie Lindzie jej problemów psychicznych. Weźmy dla przykładu odwiedziny macochy Emanuel, po których lalka przypadkiem wpada we wnękę za drzwiami. Chaotyczne poszukiwania głównej bohaterki, potęgowane możliwością rychłego odkrycia przez Lindę nieobecności jej córeczki w łóżeczku silnie potęgują napięcie. Zmuszają widza do dopingowania Emanuel w jej histerycznych poszukiwaniach. Podobnie w trakcie urodzin dziewczyny, kiedy to z „dzieckiem” zostaje jej kolega z drugiej pracy w aptece. Zamiast cieszyć się z przyjęcia Emanuel lustruje przez okno swojego pokoju dom obok, bojąc się, że tymczasowy opiekun podąży na piętro do pokoju „małej”. A widzowie, oczywiście, denerwują się razem z nią. Takich trzymających w napięciu scen jest tutaj o wiele więcej, ale zachwyca nie tyle realizacja, co podejście do ich istoty. W końcu zamiast życzyć Lindzie szybkiego powrotu do zdrowia, co uprzedzić może jedynie konfrontacja z jej przywidzeniami pragniemy raczej utrzymania tego psychotycznego stanu, bo w głębi duszy wiemy, że jedynie one dostarczą jej prawdziwego szczęścia. Ot, takie sympatyzowanie z chorobą.

Oprócz znakomitej charakterystyki wszystkich postaci, przesłania i kilku trzymających w napięciu scen „The Truth About Emanuel” dostarcza widzom również silnych wrażeń słuchowych. Wpadające w uszy rytmiczne szlagiery, które zależnie od aktualnej sytuacji tak samo rozluźniają atmosferę, co ją potęgują. Wybór piosenek jest równie mocno przemyślany, co dialogi, a to jedynie dowód na to, że reżyserka nie uosabia minimalistycznej realizacji z zaniedbaniem drobnych szczegółów, które razem tworzą maksymalnie dopracowany, niesztampowy obraz dla wąskiej grupy odbiorców.