Karin Wahlberg „Ostatni dyżur”

Lekarka, Veronika, znajduje pod prysznicem w szpitalu ciało swojej koleżanki z pracy, Marii Kaahn. Sprawę dostaje komisarz Claes Claesson, który wraz ze swoim zespołem szybko odkrywa, że ofiara była w ciąży. Przerażony personel wyjawia policji, że zamordowana kobieta nie była specjalnie lubiana. Zaniedbywała swoje obowiązki i wdawała się w romanse z żonatymi lekarzami. To znacznie rozszerza krąg podejrzanych. Jakby tego było mało sprawą interesuje się prasa, co tylko potęguje nerwową atmosferę panującą zarówno na posterunku, jak i w szpitalu, którego personel jest przekonany, że zabójca uderzy ponownie.

Debiutancka powieść bestsellerowej szwedzkiej pisarki, Karin Wahlberg, rozpoczynająca cykl o komisarzu Claesie Claessonie. Podobnie jak Robin Cook i Tess Gerritsen autorka jest z wykształcenia lekarzem, czym posiłkuje się w budowaniu fabuły „Ostatniego dyżuru”. Swoją drogą mając już za sobą niezliczoną liczbę skandynawskich powieści, jak dotąd nie spotkałam się z taką, która gatunkowo przynależałaby do thrillera medycznego i w ogólnym rozrachunku, pomimo kilku mankamentów jestem zadowolona z efektu końcowego.

Akcja „Ostatniego dyżuru” prowadzona jest dwutorowo: z perspektywy policjantów i lekarzy. Tych pierwszych reprezentuje komisarz Claes Claesson – uczciwy gliniarz, kawaler, który wciąż poszukuje swojej wielkiej miłości. Drugą kluczową bohaterką jest Veronika – rozwiedziona pani chirurg, która podobnie, jak Claesson ma nadzieję, że w jej życiu pojawi się jakiś nowy mężczyzna. Te dwie główne postaci łączy nie tylko poszukiwanie swojej „drugiej połówki”, ale również zapatrywania na szwedzką służbę publiczną, która przez liczne cięcia budżetowe, wymusza na pracownikach ciężką pracę i mimowolne zaniedbywanie interesantów (swoją drogą, jeśli Wahlberg uważa, że w krajach skandynawskich ze służbą zdrowia dzieje się źle to zapraszam do Polski…). Ponadto Claessona i Veronikę łączy ofiara brutalnego morderstwa w szpitalu, nielubiana przez żeńską część personelu, Maria Kaahn, która w moim mniemaniu była zdecydowanie najciekawszą charakterologicznie postacią. Rozpieszczona jedynaczka, która bez jakichkolwiek moralnych zahamowań zdobywała serca żonatych lekarzy, tym samym całkowicie ignorując koleżanki z pracy i niejednokrotnie również pacjentów. Z zeznań świadków można domniemywać, że była typową wyzutą z wszelkich uczuć (poza miłością do kolegów po fachu) femme fatale. W porównaniu z nadmiernie uczuciową, wręcz nudną Viktorią ofiara jawi się tutaj, jako prawdziwie intrygująca osoba, znacznie zawyżająca ogólnie przeciętną charakterystykę pozostałych bohaterów.

Choć styl Wahlberg jest nadzwyczaj dojrzałe, co jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że „Ostatni dyżur” to jej literacki debiut, pisarce nie udało się uniknąć kilku nużących wstawek. Samo śledztwo toczące się w realiach szpitalnych poprowadziła poprawnie, choć należy nadmienić, że wielbiciele kryminałów nie powinni mieć większych problemów z przedwczesnym rozszyfrowaniem tożsamości sprawcy, łącznie z jego motywami. Ale niestety nie można tego samego powiedzieć o licznych rozterkach egzystencjalnych bohaterów, głównie skupiających się na sferze miłosnej, które oczywiście pomagają w uwiarygodnieniu ich rysów psychologicznych, ale równocześnie chwilami mocno nużą brakiem jakiegoś większego urozmaicenia. Właściwie każdy bohater tej książki, łącznie z tymi już będącymi w związkach, szuka swojej miłości. Taki zabieg, choć początkowo może zainteresować po niezliczonej ilości powtarzania tego samego staje się już mocno monotonny. Jednakże autorka, pomimo tych obyczajowych odskoczni nie zapomina o intrydze kryminalnej, która chociaż przewidywalna może poszczycić się daleko idącym dopracowaniem. Wszystkie części misternej układanki, tak ciekawie komplikowanej w trakcie śledztwa w finale idealnie się ze sobą zespalają, co każe sądzić, że Wahlberg ma zadatki na przyzwoitą skandynawską pisarkę, które być może rozwiną się w kolejnych odsłonach serii.

Jako swego rodzaju novum, pierwsze moje spotkanie ze skandynawskim thrillerem medycznym „Ostatni dyżur” całkiem znośnie umilił mi czas. Oczywiście, wiele rzeczy bym poprawiła, ale już samo podejście autorki do tematyki stricte kryminalnej zaostrzyło mi apetyt na kolejne spotkanie z jej prozą, które pewnie już niedługo nastąpi. Jej prozę polecam przede wszystkim osobom gustującym w miszmaszach obyczajówek i thrillerów, gdzie te drugie stawiają raczej na maksymalne dopracowanie, aniżeli jakąś porywającą akcję.

Za książkę bardzo dziękuję wydawnictwu

Baza recenzji Syndykatu ZwB