„Zderzenie ze śmiercią” (2009)

Będąca pod wpływem alkoholu, Mary, wraca samochodem z imprezy do domu. Gdy dociera na miejsce zasypia na parę godzin, a po przebudzeniu odkrywa ledwo żywego mężczyznę nabitego na jej przedni zderzak. Kiedy próbuje mu pomóc ranny chwyta ją za nogę, co popycha przerażoną kobietę do odebrania mu życia. Zdesperowana Mary postanawia zakopać zwłoki w pobliskim lasku, nie bacząc na ewentualne konsekwencje takiego czynu i przede wszystkim nie sprawdzając, czy mężczyzna rzeczywiście nie żyje. Nazajutrz dziewczyna znajduje powiernika w postaci swojego chłopaka, Ricka, który pragnie pomóc jej w zatarciu wszelkich śladów przestępstwa. Jednakże sprawa znacznie się komplikuje, gdy Mary otrzymuje wiadomość, świadczącą o tym, że ktoś wie, czego dopuściła się w nocy…

Przytaczając powyższy opis „Zderzenia ze śmiercią” czułam się, jakbym relacjonowała przebieg „Koszmaru minionego lata”, bo istotnie film do pewnego momentu mocno inspiruje się tym już kultowym teen slasherem. Jednakże niskobudżetowy debiut Endy McCalliona nie został nakręcony z myślą o masowej publiczności, podobnie jak to miało miejsce w przypadku dzieła Jima Gillespiego, który zdobył serca widzów pokolenia lat 90-tych. Nie, „Zderzenie ze śmiercią” kierowane jest głównie do zagorzałych wielbicieli slasherów, znajdujących przyjemność w świadkowaniu chaotycznym poczynaniom protagonistów, które w rezultacie sprowadzają na nich kłopoty oraz nieśmiertelności mordercy.

Druga dekada XXI wieku nie zaczęła się pomyślnie dla nurtu slasher. Podgatunek, który w latach 80-tych zdominował kina dzisiaj został praktycznie całkowicie wyparty przez jego młodszego kuzyna torture porn. W dużej mierze to wina tzw. przypadkowych widzów, którzy horrory oglądają raz na jakiś czas, a gdy już się na jakiś zdecydują nade wszystko pragną maksymalnego rozlewu krwi, w czym slasher jest oszczędny, a wszelkie nielogiczne sceny, które wpisują się w konwencję tego nurtu, spotykają się z ich nieubłaganą krytyką. Wystarczy choćby przypomnieć sobie reakcje masowej publiczności na „Krzyk 4”, żeby domyślić się, do czego zmierzam. W mentalności multipleksowych odbiorców slasher umarł, ale na szczęście pozostał jeszcze w sercach jego długoletnich wielbicieli i to właśnie dla nich nakręcono „Zderzenie ze śmiercią”.

Film rozpoczyna mocny i jakże typowy dla slasherów głupiutki ciąg zdarzeń, do złudzenia przypominający problematykę „Koszmaru minionego lata”. Mary potrąca po pijanemu przechodnia. Jest nieświadoma zarówno wypadku, jak i faktu, że przez resztę jej drogi powrotnej do domu wiezie go na przednim zderzaku. Po zaparkowaniu w garażu kładzie się spać, a gdy wstaje odkrywa ledwie żywego mężczyznę z poharataną twarzą, nadzianego na zderzak jej samochodu. Początkowo próbuje udzielić mu pomocy, ale gdy ten chwyta ją za nogę bez zastanowienia masakruje mu twarz kijem baseballowym. Bojąc się konsekwencji swojego czyny rusza w deszczu do pobliskiego lasku i za pomocą rąk wykopuje płytki grób dla swojej ofiary. Żeby tego było mało nazajutrz po sprzątnięciu krwi w garażu i kuchni rusza na przejażdżkę, którą kończy kilkukrotnym wjechaniem w drzewo… Robi to po to, aby przykryć lekkie wgniecenie zderzaka (jakby większe robiło jakąś różnicę), co jej zdaniem może odsunąć ewentualne podejrzenia policji od jej osoby. Pewnie czytając to wszystko pomyślicie sobie, że oto macie do czynienia z kompletną idiotką, która wszystko robi nie tak, jakby sama prosiła się o kłopoty. I tak jest istotnie. Tyle, że scenarzyści, Arthur Flam i Diane Doniol-Valcroze, ładnie wybrnęli z ewentualnego posądzenia Mary o maksymalnie nielogiczne posunięcia, argumentując to jej załamaniem nerwowym. Na skutek wypadku dziewczyna zaczyna tracić zmysły, a jej czyny dyktują przebłyski intuicji, niemające nic wspólnego z rozumem. Taki zabieg, oczywiście, wszystko zgrabnie wyjaśnia, przy okazji zwalniając scenarzystów z potrzeby dopracowania ciągu przyczynowo-skutkowego, ale nie udaje mu się wyzbyć humorystycznego akcentu. Choć „Zderzenie ze śmiercią” ściśle trzyma się konwencji slasherów to radzę nie spodziewać się jakiejś zatrważającej liczby ofiar. Przez cały seans możemy zaobserwować jedynie cztery, umiarkowanie krwawe zgony (albo trzy, bowiem nie ma pewności, co do stanu drugiego zabitego mężczyzny, po spotkaniu z psychopatą), ale za to jak na niskobudżetowy twór nakręcone z dużą dozą realizmu. Film przede wszystkim stawia na budowanie mrocznego klimatu ciągłego zagrożenia, w czym nie posiłkuje się jakimiś prymitywnymi jump scenkami, czy szarpiącą nerwy ścieżką dźwiękową. Dla twórców „Zderzenia ze śmiercią” wyznacznikiem atmosfery grozy jest jedynie prowadzenie akcji ciemną nocą, co ku mojemu zaskoczeniu, istotnie znacznie winduje klimat.

Kolejnym plusem, obok mrocznej atmosfery i dobrze zrealizowanych scen gore jest postać mordercy, humorystyczna i odstręczająca wizualnie zarazem. Gdy nazajutrz po wypadku Mary dowiaduje się z serwisu informacyjnego o zaginięciu chorego psychicznie nauczyciela (!) jest przekonana, że to ona odebrała go światu. Kiedy dostaje od tajemniczego nadawcy ulotkę z podobizną jej ofiary, nawołującą ludzi do informowania policji i rodziny nauczyciela o jego ewentualnym miejscu pobytu, jest przekonana, że ktoś wie, czego dopuściła się poprzedniej nocy. Oczywiście, podobnie jak to miało miejsce w „Koszmarze minionego lata”, jak można się tego spodziewać, będziemy mieć tutaj do czynienia z „powstałym z martwych” rosłym mordercą z rozharataną twarzą. Zemsta, jakiej mężczyzna dopuści się na Mary, w jakiś pokręcony sposób ma w sobie spore znamiona sprawiedliwości, ale nie będę zdradzać drugiej, dynamicznej i mocno pomysłowej części seansu. Sami zobaczcie, na co stać oszalałego nauczyciela.

„Zderzenie ze śmiercią” było dla mnie prawdziwym powrotem do uwielbianych przeze mnie głupiutkich slasherów, zrealizowanych z wszelkim poszanowaniem reguł podgatunku. Ale choć bawiłam się przednio innym potencjalnym widzom (jedynie wielbicielom tego nurtu, bo film zdecydowanie kierowany jest tylko do nich) radzę nie spodziewać się jakiejkolwiek innowacyjności. Nie, to tylko zwykły, odmóżdżający slasherek na nudne wieczory, mający jedynie wartość rozrywkową, o której zapewne szybko się zapomina.