„Ludzka stonoga” (2009)

Recenzja na życzenie

Dwóm Amerykankom psuje się samochód gdzieś na pustkowiu w Niemczech. Szukając pomocy trafiają do domu ekscentrycznego lekarza. Mężczyzna usypia ich i zamyka w piwnicy, gdzie znajduje się już zniewolony Japończyk. Chirurg objaśnia swoim więźniom powód swojego zbrodniczego zachowania – otóż, pragnie stworzyć pierwszą na świecie ludzką stonogę, połączoną wspólnym układem pokarmowym.

Film Toma Sixa, który w Polsce wywołał niemało zamieszania. Już sam pomysł na główną oś fabularną wywoływał niezdrową ciekawość u widzów, którzy po skończonym seansie prześcigali się w krytycznych opiniach, szczególny nacisk kładąc na słówko „chory”. Nic więc dziwnego, że spodziewałam się iście wstrząsającego widowiska – byłam przygotowana dosłownie na wszystko, ale nawet przez myśl mi nie przeszło, że w trakcie projekcji mogłabym się nudzić. Akcja rozkręca się dosyć długo. Najpierw obserwujemy dwie spanikowane Amerykanki, szukające pomocy na niemieckim pustkowiu. Gdy w końcu docierają do jakiegoś domu i poznają jego dziwnego mieszkańca widzom od razu zapala się przysłowiowe światełko ostrzegawcze. Już sam wygląd mężczyzny w połączeniu z ekspresyjną gestykulacją każe nam sądzić, że oto mamy do czynienia z psycholem. I tak jest w istocie. W dalszej części filmu dowiadujemy się, że mężczyzna nazywa się Heiter i jest emerytowanym lekarzem, zajmującym się rozdzielaniem bliźniąt syjamskich, który postanowił odwrócić przebieg swoich badań i tym razem połączyć w jeden organizm troje porwanych osób. Pomysł niezwykle oryginalny, w zamierzeniu szokujący, w moim odczuciu, niestety nie zdał egzaminu. Wedle opinii wielu widzów „Ludzka stonoga” przeznaczona jest dla wąskiej grupy odbiorców – i tutaj moje pytania: dla jakiej? Wielbiciele szokującego kina gore mogą być mocno zawiedzeni, bo jedynym elementem mogącym kimkolwiek wstrząsnąć jest końcowy efekt eksperymentu Heitera, który entuzjastom tego rodzaju obrazów na pewno nie zapadnie w pamięć – wszak, widzieli oni na ekranie rzeczy o niebo gorsze. Natomiast osoby nieobcujące na co dzień z produkcjami gore rzeczywiście mogą być mocno zniesmaczeni, a z uwagi na fakt, że „Ludzka stonoga” ma sporą szansę osiąść im mocno na psychice to oni będą krzyczeć, że film jest chory.

Na uwagę zasługuje tutaj jedynie postać doktora Heitera – mocno przerysowany, aczkolwiek intrygująca. Dieter Laser wypadł w tej roli bardzo przekonująco, a uwagi na to, że scenariusz skupia się głównie na psychologii Heitera aktor bynajmniej nie miał łatwego zadania. Niestety na profesjonalizm możemy liczyć tylko i wyłącznie z jego strony, gdyż pozostali członkowie skąpej obsady nie przedstawiają sobą absolutnie żadnych zdolności aktorskich. Dwie Amerykanki nic tylko jęczą i płaczą, a gdy jednej z nich udaje się, choć na chwilę uciec doktorkowi widzowie mają okazję poobserwować iście chaotyczne, pozbawione wszelkiej logiki zachowanie, które nie może skończyć się niczym innym, jak ponownym schwytaniem ofiary. Natomiast Japończyk bez przerwy serwuje nam niewybredne, nazistowskie złorzeczenia wymierzone w Hetera – w końcu „Ludzka stonoga” jest produkcją europejską, więc nic dziwnego, że to właśnie z Niemca postanowiono zrobić potwora.

„Ludzką stonogę” śmiało można podsumować dwoma słowami: niewykorzystany potencjał. Proces dehumanizacji ograniczono do minimum, krwawych scen nie ma prawie wcale, a sam eksperyment doktora, który obiecywał nam iście przerażające przeżycia w ostatecznym rozrachunku nie wywołuje takiego szoku o odbiorców, jaki być powinien. Przez większą cześć seansu walczyłam z narastającym znużeniem – znużeniem ciągłym płaczem ofiar, nieustannymi monologami Hetera i całkowitą minimalizacją trzymającej w napięciu akcji. W 2011 roku miała miejsce premiera drugiej części filmu, a na rok 2013 zaplanowano odsłonę trzecią, jednak ja chyba sobie odpuszczę obcowanie z sequelami tej historii – część pierwsza w zupełności mi wystarczy…