„Mroki duszy” (2006)

Niemogąca zajść w ciężę, Susan Hamilton wraz z mężem Davidem decyduje się na sztuczne zapłodnienie. Jeszcze przed zabiegiem zaczynają nawiedzać ją przerażające sny, w których widzi samą siebie, noszącą imię Karen i borykającą się z różnymi nadprzyrodzonymi zdarzeniami. Po konsultacji z hipnoterapeutą Susan jest przekonana, że jej koszmary są odbiciem stresu przed zabiegiem sztucznego zapłodnienia. Jednakże wkrótce zaczynają one mocno wpływać na jej egzystencję.

Debiutancki obraz Raya Gowera, na podstawie jego własnego scenariusza. Długo zwlekałam z obejrzeniem tego obrazu przez wzgląd na główną rolę Thory Birch, której gra nieodmiennie mocno mnie irytuje. W „Mrokach duszy” wypadła równie mało przekonująco, jak w swoich pozostałych filmach, aczkolwiek należy oddać jej sprawiedliwość, że cała znacząco wyegzaltowana obsada była najsłabszym ogniwem tej produkcji. Ale pomijając aktorów z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że od czasu „Sinister” niedane mi było obejrzeć tak klimatycznego straszaka – powiem nawet więcej, nastrój grozy niejednokrotnie odznaczał się większą siłą rażenia, aniżeli we wspomnianym „Sinister”.

Scenariusz bazuje na oryginalnym pomyśle równoległej rzeczywistości. Blondynka Susan śni o swoim alter ego, brunetce Karen i odwrotnie. Cukierkowe życie Susan u boku kochającego męża zostaje równomiernie skonfrontowane z ciężką egzystencją Karen, która będzie największym pretekstem do wplecenia w fabułę wątków, charakterystycznych dla filmowego horroru. Jej obskurne mieszkanie wygląda, jakby żywcem wyjęto je z jakiejś mrocznej fotografii – ostre, ciemne kolory o wyrazistych konturach. Kiedy kobieta znajduje się na zewnątrz widz ma okazję popodziwiać wchodzące w sepię widoczki dużego miasta, które w równym stopniu fascynują, co niepokoją. Sugestywny klimat grozy, osiągnięty dzięki sprawnemu montażowi i hipnotyzującym zdjęciom najmocniej potęgują efekty dźwiękowe, będące niezaprzeczalnym dziełem kolejnego debiutanta, Andy’ego Pearce’a. Różnorodność mrożących krew w żyłach muzycznym tonów, w dodatku rozbrzmiewających w najmniej spodziewanych momentach może mocno zaniepokoić, co wrażliwszych odbiorców, aczkolwiek wbrew pozorom nie znajdziemy tutaj tak charakterystycznych dla wszelkiego rodzaju straszaków jump scenek. Twórcy postawili na daleko idącą dosłowność nie tylko w prezentowaniu krwawych scen (odrobinę kiczowatych, acz przyjemnie kontrastujących z lekko sepiowym obrazem), ale również momentów ingerencji sił nadprzyrodzonych w egzystencję przerażonej Karen. Jej praca w zakładzie pogrzebowym dostarczy widzom chyba największej dawki strachu, wszak kobieta widuje „chodzące trupy”, które bynajmniej nie są do niej nastawione przyjaźnie. Tutaj na szczególną uwagę zasługuje „zmartwychwstanie” mężczyzny z zaszytymi ustami, który niezwłocznie przystępuje do rozrywania krępujących go nitek. Warto również wspomnieć o brudnych dzieciach, podążających śladami Karen i przemawiających mrożącymi krew w żyłach głosami oraz nagraniu z jednej niespokojnej nocy kobiety, na którym widzi gwałcącego ją poszukiwanego przez policję mordercę. Przy postaci Karen wydarzenia z życia Susan bledną, oczywiście jest ona świadoma ingerencji w jej egzystencję czegoś niewyjaśnionego, aczkolwiek za radą mocno podejrzanego hipnoterapeuty zrzuca to na karb stresu, wywołanego zbliżającym się zabiegiem sztucznego zapłodnienia. Podczas snu jest jedynie, podobnie jak widzowie, niemym świadkiem tragedii jej alter ego.

Jedyny znaczący minus filmu, obok amatorskiej gry aktorów, to postać Nocnego Łowcy, mordercy kobiet, poszukiwanego przez policję. Już abstrahując od tego, że odbiorca bez zbytniego wysiłku domyśli się jego personaliów, odniosłam wrażenie, że ten wątek absolutnie nic nie wniósł do scenariusza, a tylko dodatkowo i niepotrzebnie go skomplikował. Natomiast zakończenie, pozostawiające więcej pytań niż odpowiedzi całkowicie mnie usatysfakcjonowało, bowiem jeszcze przez długi czas zmusiło mnie do skrupulatnego analizowania scenariusza Gowera.

Nie wiem, dlaczego „Mroki duszy” przeszły bez większego echa w polskim światku horrorów. Może powodem takiego stanu rzeczy jest jego niski budżet i irytująca obsada, aczkolwiek myślę, że są to elementy, na które można przymknąć oko, podziwiając te znakomite zdjęcia, słuchając tej niepokojącej ścieżki dźwiękowej i konfrontując się z kilkoma krwawymi scenami, będącymi dodatkiem do właściwych aspiracji twórców tj. przerażenia odbiorcy daleko idącą dosłownością, a nie pójściem na łatwiznę w posiłkowaniu się niewbijającymi się w pamięć, modnymi ostatnio jump scenami.