„Krew niewinnych” (2000)

W Cherry Falls grasuje seryjny morderca dziewic i prawiczków. Sprawą zajmuje się szeryf Brent Marken, który ma nastoletnią córkę, Jody, pasującą do profilu ofiar zabójcy. Dziewczyna przeżywa właśnie kryzys w związku ze swoim chłopakiem, Kennym, wywołany jego uporczywymi próbami zaciągnięcia jej do łóżka. Kiedy uczniowie liceum, do którego uczęszcza nastolatka dowiadują się, że morderca celuje w dziewice i prawiczków postanawiają urządzić seks imprezę. Jednak Jody nie jest przekonana, co do tego rozwiązania, marząc o rozdziewiczeniu przez idealnego partnera. Dziewczyna waha się chociaż niedawno stała się ofiarą nieudanego ataku mordercy, dzięki któremu odkryła mroczne sekrety swoich bliskich oraz nabierała przekonania, że sprawcą okrutnych mordów jest kobieta.

„Krew niewinnych” to powstały na fali popularności „Krzyku” Wesa Cravena, teen slasher Geoffrey’a Wrighta, wyróżnionego za reżyserię na Stiges Film Festival. Scenariusz autorstwa Kena Seldena miał stanowić satyryczne spojrzenie na konwencję filmów slash, miał ukazywać ten podgatunek w swoistym „krzywym zwierciadle”, ale w nieprzesadzonym, błyskotliwym stylu. Niektórzy krytycy dopatrywali się w „Krwi niewinnych” skrzyżowania „Krzyku” z „American Pie”, choć mnie osobiście wydaje się, że skojarzenia z tym drugim obrazem są mocno naciągane. Owszem, Wright wzorował się na Cravenie, zresztą nawet się tego nie wypierał, ale „seksualne perypetie” nastolatków w jego produkcji pełniły zgoła inną rolę niż w „American Pie”.

Każdy wielbiciel slasherów wie, że stosunki płciowe odgrywają bardzo ważną rolę w tym podgatunku. Oczywiście, nie każdy reprezentant niniejszego nurtu kładzie na to nacisk, czasami twórcy wręcz rezygnują z tej części składowej slasherów, ale w wielu z nich możemy dopatrzeć się pewnej zależności. Jeśli pielęgnujesz swoją cnotę masz szansę ujść cało ze starcia z seryjnym mordercą, dziesiątkującym twoich, mniej pruderyjnych przyjaciół. Rozwiązłość w slasherach jest równoznaczna ze śmiercią, zauważył to również Wes Craven w swoim „Krzyku”, a Wright z kolei zdecydował się przewrotnie podejść do tego zagadnienia, wywracając do góry nogami jeden z ważniejszych elementów konwencji filmów slash. W „Krwi niewinnych” celem seryjnego mordercy są głównie młodzi ludzie, którzy pierwszy stosunek płciowy mają jeszcze przed sobą. W slasherach poruszających się w granicach ciasnej konwencji zachowanie życia przez dziewicę jest dziełem przypadku, zabójca nie oszczędza jej naumyślnie. Tymczasem w „Krwi niewinnych” ofiary są starannie wybierane, stąd też rodzi się pytanie, skąd antagonista czerpie tak dokładne informacje z ich intymnego życia… To pozostaje zagadką, tak jakby stanowiło kolejny element prześmiewczego wydźwięku produkcji, bądź zwyczajnie wpisywało się w jeden z wielu niepoddających się racjonalizacji umownych części składowych slasherów. Wielbiciele tego nurtu kompleksową wiedzę mordercy o życiu jego ofiar zapewne przyjmą bez większych zgrzytów, z taką samą przychylnością, z jaką odbierają na przykład fenomen wolno stąpającego czarnego charakteru zawsze dopadającego biegnącego protagonistę. Będą to poczytywać, jako część świata przedstawionego „Krwi niewinnych”, w której nie należy dopatrywać się większej logiki tylko zwyczajnie przyjąć ją do wiadomości. Zresztą z taką samą otwartością, jak inne wpisujące się w tradycję slasherów sekwencje. Wright już w prologu „puszcza oczko” do fanów niniejszego podgatunku, nawiązującą do urban legend sceną schadzki nastoletniej parki w samochodzie stojącym w zacisznym miejscu. Podczas mordowania chłopaka jego partnerka ani myśli o ucieczce, poświęcając całą energię na przeszywający, bezproduktywny wrzask, choć zachowuje na tyle przytomności umysłu, żeby zablokować drzwiczki w samochodzie. Takie nieprzemyślane zachowanie protagonistów jest kolejnym znakiem rozpoznawczym filmów slash. Wright w swoim obrazie często podkreśla nieostrożność pozytywnych bohaterów, jednocześnie właściwie wszystkich ukazując w swego rodzaju „krzywym zwierciadle” przejaskrawiając ich cechy.

Odtwórczyni roli głównej, potencjalnej final girl, Brittany Murphy, nie miała łatwego zadania, bowiem koncepcja twórców bazowała na przesadnym podkreślaniu cech budujących doskonale znaną miłośnikom slasherów osobowość czołowej postaci kobiecej, żeby pod koniec zadać kłam niektórym jej zaletom. W tym nurcie final girl zawsze jest obrazem wszelkich cnót – unikająca stosunków płciowych, odżegnująca się od używek i zjednująca sobie przychylność widzów wysoką inteligencją, oczywiście w porównaniu do pozostałych protagonistów. Jody Marken też jest dziewicą oraz szkolną prymuską i również unika obficie zakrapianych alkoholem imprez, ponad takimi rozrywkami stawiają konwersacje o literaturze ze swoim nauczycielem angielskiego. Ale w przeciwieństwie do klasycznych final girls nie zjednała sobie mojej sympatii. Być może taki był cel Wrighta, zważywszy na satyryczny wydźwięk filmu może celowo wystarał się o antypatyczne nastawienie odbiorcy do postaci Jody, w opozycji do innych reprezentantów gatunku idealizujących final girls. Przesadny infantylizm bohaterki Murphy, nieumiejętność szybkiego kojarzenia faktów, swoista wrodzona naiwność niezmiernie mnie irytowały, choć przyznaję, że odtwórczyni tej roli wypadła niezwykle wiarygodnie. A że do odegrania miała diablo wkurzającą rolę… Cóż, taka koncepcja, prawdopodobnie właśnie tak miało być. Za to sceny mordów z całą pewnością nie miały tak wyglądać, bowiem przed pokazami twórcy zostali zmuszeni przez cenzorów do zmodyfikowania co bardziej śmiałych scen, stąd moje rozczarowanie sekwencjami mordów. Celowo przejaskrawiona posoka wydaje mi się trafnym zabiegiem, podkreślającym prześmiewcze spojrzenie na tradycję slasherów, ale już sztampowy charakter mordów, w dodatku głównie rozgrywających się poza kadrem odebrał mi sporo przyjemności z oglądania. Na szczęście fabuła do pewnego stopnia zrekompensowała owe niedostatki. Pełna zabawnych kwestii i przejaskrawionych charakterologicznie protagonistów zajmująca akcja, którą twórcy z prawdziwym wyczuciem ożywiali atakami mordercy w najbardziej pożądanych momentach. Atakami, które również chwilami charakteryzowały się sporą dozą humoru, jak na przykład „starcie oprawcy z lecącym plastikowym rekinem”, ale tak zgrabnie dopełniającego się z napięciem towarzyszącym wstępnym pościgom za ofiarami, że nie miało się poczucia niesmaku – już prędzej spełnienia. Do tożsamości mordercy natomiast można mieć małe zastrzeżenie, ponieważ przeczy ono jednemu z wcześniejszych ustępów. Twórcy zapewne skorzystali z tego zabiegu w pragnieniu wyprowadzenia widzów w pole. I mnie rzeczywiście udało się zmylić, ale tylko dlatego, że scenarzysta porwał się na swoiste oszustwo, nielogiczne po rozwiązaniu największej zagadki scenariusza, choć istotnie pomagające w zaskakującym sfinalizowaniu owego wątku.

„Krew niewinnych” na tle innych slasherów wyróżnia satyryczny wydźwięk scenariusza, na pewno nie na miarę błyskotliwości „Krzyku”, ale i tak całkiem interesująco oddany. Gdyby nie ci przeklęci cenzorzy mogłabym zobaczyć wersję nieokrojoną, przez co być może nie byłabym tak mocno zawiedziona scenami mordów, które w wydaniu soft znacząco uprzykrzały seans. Gdyby jeszcze „Krew niewinnych” miała w sobie większą narracyjną siłę rażenia na miarę kultowego pastiszu Cravena to niska drastyczność nie przeszkadzałaby tak bardzo, podobnie jak w „Krzyku”. Ale summa summarum, choć film ogląda się w miarę bezboleśnie, chwilami nawet z niejaką przyjemnością to na miano odkrywczego, wbijającego się w pamięć horroru w moim pojęciu sobie nie zasłużył. Ale było blisko.