„Hotel śmierci” (2006)

Grupa młodych przestępców bierze udział w specjalnym programie, który skróci im wyroki o miesiąc. Ich zadaniem jest trzydniowy pobyt w dużym, zaniedbanym hotelu Blackwell, spędzony na ciężkiej pracy porządkowej pod okiem dwójki strażników. Jednak to, co miało być odskocznią od widoku szarych więziennych murów już pierwszej nocy zamienia się w koszmar. Młodzi ludzie odkrywają, że wraz z nimi w hotelu mieszka ktoś jeszcze – rosły psychopata, Jacob Goodnight, który jest zapalonym kolekcjonerem ludzkich oczu.

Znany slasher Gregory’ego Darka z wrestlerem Kane’m w roli mordercy. Chociaż parę lat temu mógł poszczycić się sporym zainteresowaniem widzów to ich opinie były raczej chłodne. Przypadkowi odbiorcy, nieznający prawideł, którymi rządzą się slashery zarzucali mu naiwność fabularną, ale słowa krytyki były słyszane również z ust wielbicieli tego nurtu horroru, których zawiodła zbyt duża konwencjonalność. To prawda, „Hotel śmierci” tak ciasno tkwi w schemacie filmów slash, że może trafić w gusta jedynie osób, którzy wprost za nim przepadają. A że ja wpisuję się właśnie do tej grupy widzów to nikogo nie powinno dziwić, że ogólnie rzecz biorąc byłam raczej zadowolona z seansu.

Zawiązanie akcji, jak na slasher jest bardzo pomysłowe. Twórcy zrezygnowali z grupki przyjaciół, tak często występującej w tym nurcie na rzecz skazanych młodych ludzi, którzy w ramach specjalnego programu, zatrzymują się w wielkim hotelu, który lata świetności już dawno ma za sobą. Właścicielka tego przybytku, na pierwszy rzut oka miła staruszka, pragnie tanim kosztem doprowadzić go do jako, takiego stanu używalności, aby w przyszłości przekształcić go w przytułek dla bezdomnych. Jak się można tego spodziewać nasi młodzi protagoniści nie są zadowoleni z takiego układu. Rozwinięcie akcji przyciąga uwagę głównie za sprawą znakomitej scenerii zagraconego, mrocznego hotelu i relacji pomiędzy bardzo interesującymi charakterologicznie bohaterami. Mamy byłego policjanta w roli strażnika, który przed laty stracił rękę w trakcie starcia z psychopatą kolekcjonującym oczy. Jest rozsądna Christine, przyzwoita aktorsko Christina Vidal, która już od pierwszych minut seansu całą swoją postawą sugeruje nam, że przypadła jej w udziale rola final girl. Dziewczyna przyjaźni się z Kirą, która z kolei przez większą część pobytu zastanawia się, jak uciec z hotelu, ponieważ na skutek błędu organizatorów programu została do niego wcielona wraz ze swoim byłym chłopakiem, typowym macho, Michaelem, którego wydała policji. Znalazło się też miejsce dla zagorzałej, walczącej o prawa zwierząt wegetarianki, dwóch cwaniaczków, którzy poświęcają się poszukiwaniom pieniędzy ponoć ukrytych przed laty, gdzieś na terenie hotelu i wreszcie mój ulubiony w slasherach typ wrednej blondynki, znakomicie wykreowanej przez Rachael Taylor.

Trzymającej w napięciu akcji jak na slasher jest dosyć sporo. Rosły, niedorozwinięty morderca, wykreowany przez znanego wrestlera, Kane’a ujawnia się już pierwszej nocy pobytu naszych młodocianych przestępców w hotelu. Choć korytarze przypominają labirynt, w którym łatwo można zabłądzić nasz antagonista dokładnie poznał wszystkie jego najmniejsze zakamarki, dzięki czemu może szybko przemieszczać się po całym tym rozległym terenie. Jego potężna aparycja robi wrażenie, szczególnie zarobaczywiona dziura w głowie, która jakimś cudem nie pozbawiła go życia. Dzięki retrospekcjom z jego dzieciństwa wiemy, że był wychowywany w spartańskich warunkach przez fanatyczną religijnie matkę, która zaszczepiła w nim fascynację do ludzkich oczu (których teraz z upodobaniem pozbawia swoje ofiary) oraz symboli kultu. Nic więc dziwnego, że jego uwaga koncentruje się na Kirze, której plecy zdobi fantazyjny tatuaż wyobrażający krucyfiks. Krótkie retrospekcje obrazujące trudne dzieciństwo Jacoba mają oczywiście swoje plusy – dzięki nim możemy troszkę zrozumieć czyny mordercy, ale twórcy chyba zapomnieli, że w slasherach motywy sprawcy nie są ważne, to nie thrillery psychologiczne, przez co mocno zepsuli finał. W zamyśle miał być zaskakujący, ale dzięki tym krótkim wstawkom z przeszłości zabójcy raczej nikt nie będzie miał wątpliwości, czym bez powodzenia będzie się próbowało nas zaskoczyć. Kolejnym plusem, obok protagonistów, scenerii i sylwetki sprawcy jest zgrabny montaż, szczególnie zachwycający w końcówce, kiedy Jacob wpada w katatonię, a Christine powoli zbliża się do łóżka. Szybkie migawki baldachimu i kiwającego się mordercy znacznie potęgują i tak silne napięcie. Niestety dużo zepsuto chwilę później w trakcie wizualizacji efektu spadania – mocno przekombinowanego, wspomaganego sztucznymi efektami komputerowymi.

Slashery z zasady unikają nadmiernego rozlewu krwi. Tak też jest i tutaj. Twórcy zrezygnowali z hektolitrów posoki i ton wnętrzności bryzgających po ścianach, stawiając na bardziej realistyczny minimalizm. Za to z pomysłowością scen mordów jest troszkę gorzej. Trup ściele się gęsto, bo i bohaterów jest całkiem sporo, aczkolwiek tylko dwa morderstwa przykuły moją uwagę na tyle, aby nieodmiennie nasuwać mi się na myśl, ilekroć słyszę tytuł tego filmu. Spadanie z dachu wegetarianki, zakończone silnym uderzeniem w ziemię jedną ręką. Kość przebija skórę w jakże realistycznym ujęciu, po czym (o ironio!) rozszarpują ją wygłodniałe psy. Drugą oryginalną sceną mordów jest bezkrwawe uduszenie dziewczyny telefonem komórkowym wepchniętym do gardła. Ponadto mamy multum ujęć wyrywania oczu, dziurawienia ciał hakiem i miażdżenia głów o ściany, ale nie robią już takiego wrażenia jak te dwie mocno innowacyjne sceny mordów.

Nie wiem, czy istnieją jeszcze widzowie, którzy „Hotelu śmierci” nie widzieli. Jeśli tak to z czystym sumieniem mogę go polecić jedynie tym osobom, którzy wprost przepadają za konwencją slasherów, bo akurat ten obraz silnie w niej tkwi. Jak dla mnie to całkiem udany reprezentant swojego nurtu. W końcu ile współczesnych rąbanek może pochwalić się tak ciekawymi bohaterami, dopracowaną scenerią oraz montażem i oczywiście interesującą sylwetką mordercy? Kiedyś ten podgatunek wręcz słynął z takich elementów, ale nie w XXI-wieku. I choćby z tego powodu warto zaryzykować seans, jeśli oczywiście jest się fanem slasherów. Na ten rok zaplanowano sequel ze znaną z między innymi czwartej i piątej części „Halloween” (i dwóch remake’ów) Danielle Harris w roli głównej w reżyserii pań odpowiedzialnych za „American Mary”, sióstr Soska.