OSOBY
NIEPEŁNOLETNIE PROSZĘ O OPUSZCZENIE TEGO TEKSTU
Dziennikarka
„The Globe” Nancy Weston zostaje wysłana przez gazetę do
sławnego prywatnego detektywa Abrahama Gentry'ego, aby wynająć go
do zbadania niedawno otwartej sprawy dotyczącej brutalnego
morderstwa striptizerki. Gentry przyjmuje zlecenie i bez zbędnej
zwłoki przystępuje do zbierania informacji na temat ofiary.
Mężczyzna lubi działać w pojedynkę, nie jest więc zadowolony,
gdy dołącza do niego Nancy. Szybko staje się jasne, że szukają
aktywnego seryjnego mordercy celującego w striptizerki. Sprawą
zajmuje się również policja, zespół, którym kieruje znany
Gentry'emu, niezbyt bystry porucznik Anderson.
„Krwawa
orgia” aka „Krwawe dziewczyny” (oryg. „The Gore Gore Girls”
aka „Blood Orgy”) to amerykański niskobudżetowy „potworek”
w reżyserii (też producent) nieżyjącego już (zmarł w 2016 roku
w wieku dziewięćdziesięciu lat) Herschella Gordona Lewisa,
nazywanego ojcem chrzestnym kina gore. Twórca między innymi
takich niegrzecznych obrazów jak „Święto krwi” (1963) i
„Święto krwi 2: Wszystko, co możesz zjeść” (2002), „Dwa
tysiące maniaków” (1964), „Smak krwi” (1967) oraz „Czarodziej
Gore” (1970), „Krwawą orgię” uznawał za jeden ze swoich
najlepszych filmów. Scenariusz, jedyny w swojej karierze, stworzył
Alan J. Dachman. Stowarzyszenie Motion Picture Association of America
(MPAA) przyznało tej produkcji kategorię X. Do dziś zakazanej w
Australii.
„Krwawa
orgia” to na dobrą sprawę obraz prześmiewczy. Mówi się, że
Herschell Gordon Lewis pokusił się o coś w rodzaju refleksyjnej
parodii swojej makabrycznej twórczości (trzeba zaznaczyć, że
próbował swoich sił także w innych klimatach). Grindhouse'owa
przekąska, która może wywołać lekkie mdłości. Spleśniała,
cuchnąca, a przy tym na swój sposób zabawna przegryzka dla ludzi o
jak to się mówi specyficznych upodobaniach. W każdym razie „Krwawa
orgia” to produkt do użytku wąskiej grupy konsumentów.
Zwolenników niechlujnych, tak złych, że aż (nie)przykro patrzeć,
krwawych „spektakli”, w których fabuła generalnie ma
drugorzędne znaczenie. W „Krwawej orgii” spotykamy się ze
skrajnie naiwną, przejaskrawioną (to wszystko to najpewniej celowy
zabieg), niezbyt zajmującą, żeby nie powiedzieć nudną,
historyjką, w centrum której stoi Wielki Detektyw Abraham Gentry.
Nazwałabym go parodystycznym skrzyżowaniem Abrahama Van Helsinga i
Sherlocka Holmesa. Albo detektywem z nurtu giallo w krzywym
zwierciadle. Prowadzącym śledztwo w sprawie brutalnych mordów,
dokonywanych... w czarnych rękawiczkach. Przypadek? Tak czy owak,
nawet jeśli takie skojarzenie się nasuwa, to nie jest to jeszcze
powód, by poczytywać tę paskudę jako amerykańskie podejście do
tego włoskiego wynalazku, pełnoprawne giallo. „Krwawa
orgia” to po prostu film gore. O tajemniczym zabójcy
striptizerek. I na pozór niedobranej parce próbującej rozwikłać
tę sprawę. Dopaść złoczyńcę, który nader śmiało sobie
poczyna. Nawet jak na standardy seryjnych morderców. Już prolog
każe myśleć, że Herschell Gordon Lewis i jego ekipa niczego nie
ukryją przed wzrokiem widza. Pokażą wszystko i nawet jeśli
czasami trochę ich poniesie... Taki był plan, a przynajmniej tam mi
to wygląda. Nie sądzę, żeby twórcom szczególnie zależało na
jak najbardziej realistycznej prezentacji poczynań maniaka
grasującego w amerykańskim mieście. Za dużo tego ohydnego. Za
daleko to idzie – przegięte tak, że zrobiła się z tego taka
trochę makabreska. Można parsknąć śmiechem (wspomniałam już,
że to chory horror?), ale i mimo wszystko, mimo całej tej przesady,
poczuć się dość nieswojo. Zrobić wielkie oczy, rozdziawić
paszczę i patrzeć, patrzeć... Morderca w sumie nie atakuje zbyt
często, ale za każdym razem trwa to wręcz nienaturalnie długo.
„Dłużej, niż ustawa przewiduje”. To jest nieczęsto mam okazję
tak dobrze przyjrzeć się makabrycznym dodatkom. W niektórych
ujęciach widać, że aktorki zastąpiły kukły – najwyraźniej
podczas „zabaw z oczami” (powolutku wydłubujemy, miętosimy,
potem rzucamy gdzie bądź albo odkładamy tam, gdzie ich miejsce, a
przynajmniej jedno z nich). Zdarzały się jednak też momenty
(momenty?!), na których krzywiłam się z niesmakiem. Na moje oko
staranniej wykonane, czy może bardziej na poważnie (bardziej
makabra niż makabreska), scenki z życia zabójcy, którego twarz
jest skrzętnie skrywana przed wzrokiem widza. Niesławna akcja z
sutkami: przycinamy jeden i zbieramy mleko, przycinamy drugie i mamy
mleko czekoladowe. Doprawdy wstrętna scenka. W lekkich oparach
absurdu, ale jeśli o mnie chodzi to wcale nie umniejszało wagi
owego niedoniosłego, obrzydliwego wydarzenia. A na tym nie koniec
podłych „przebojów”. Kiedy w ruch zostanie puszczony tłuczek
do mięsa też zrobi się bardzo nieprzyjemnie. Na naszych oczach
zabójca zrobi istną miazgę z pośladków nieszczęsnej kobiety.
Wypróbuje też rozgrzane żelazko (na twarz) i olej, w którym już
smażą się frytki (głowa do garnka). Wypada też ostrzec przed
miażdżeniem głów. Uderza i uderza, i uderza, dopóki nie uzyska
pożądanej konsystencji. Jedna wielka odrażająca mamałyga. Krwawa
masa, w której oprawca będzie grzebał na całym ekranie –
maksymalne i niemiłosiernie długie zbliżenie. Czujecie to? Nie? To
lepiej trzymajcie się od „Krwawej orgii” Herschella Gordona
Lewisa z dala. Nie próbujcie tego w domu, ani nigdzie indziej. To
jedna z tych pozycji, w której przemoc gra pierwsze skrzypce. Fabuła
jakaś wprawdzie jest, ale można odnieść wrażenie, że stanowi
ona jedynie tło dla krwawej działalności niezidentyfikowanego
osobnika. Nie domyśliłam się, kto zacz. Przyznaję, że nie udało
mi się rozwiązać tej sprawy, która notabene nie jest taka znowu
skomplikowana (właściwie to w ogóle). Bardziej oczywiste to już
chyba być nie mogło. Cóż, może gdybym nie była zajęta
opędzeniem się od niebieskich migdałów... Naprawdę niełatwo
było mi utrzymać wzrok na ekranie, gdy „na scenę” wkraczał
Abraham Gentry i jego niemile (czyżby?) widziana towarzyszka.
 |
| (źródło: https://www.imdb.com/) |
Trudno
ocenić starania aktorów i aktorek, bo ich przesadne, ewidentnie
wymuszane reakcje, nienaturalne wrzaski i jęki, komiczne grymasy, w
jakimś zakresie na pewno były zaplanowane. Może w całym, nie
wiem. Trudno zgadnąć, gdzie kończyła się wizja autora, a
zaczynały warsztatowe niedociągnięcia. Potknięcia członków
obsady. Tak czy inaczej, w mojej ocenie najlepiej w tym zwariowanym
świecie przedstawionym odnalazł się Frank Kress, czyli sławny
prywatny detektyw Abraham Gentry, który na początku filmu przyjmuje
zlecenie od gazety „The Globe”. Tym samym, chcąc nie chcąc,
zyskując wątpliwe wsparcie w postaci dziennikarki Nancy Weston (Amy
Farrell). Gentry woli pracować sam, nie chce, żeby ta kobieta
pałętała mu się pod nogami i wcale tego nie ukrywa. Patrzy na nią
jak na kulę u nogi, której trzeba się jak najszybciej pozbyć.
Odesłać ją do domu, a skoro nie da się po dobroci, to trzeba
wymyślić jakiś podstęp. Zabiera więc Abraham kobietę do baru ze
striptizem, w którym ma zamiar zasięgnąć języka w interesującej
ich obojga sprawie - ona ma zamiar napisać artykuł, a on
zainkasował niezłą sumkę za dostarczenie jakichś nowych
informacji, materiału, którym nie dysponują inni dziennikarze, a
już w ogóle najlepiej by było, gdyby odkrył tożsamość sprawcy
- i bez większego wysiłku wdraża w życie swój ukryty plan.
Eliminuje Nancy z gry, uwalnia się od tego „zbędnego balastu”.
Ale tylko na chwilę. Nie zdąży się chłopina porządnie nacieszyć
odzyskaną wolnością, ani się obejrzy, a ona znowu stanie u jego
boku. Jakby nic się nie stało, jakby Abraham nie zrobił tego, co
zrobił. Zresztą niewykluczone, że Nancy nie domyśliła się, że
Gentry knuł przeciwko niej. Nie wygląda bowiem na taką, która
potrafi łączyć kropki. Ale, ale, wieść niesie, że ma przed sobą
zawodnika wagi ciężkiej. Mistrza dedukcji, superinteligentnego
detektywa, szczwanego lisa. Tak mówią i faktycznie w swoim świecie
spokojnie może za takowego uchodzić. W krainie ślepców jednooki
jest królem. Patrząc na pozostałych to tak, detektyw Abraham
Gentry jest królem intelektu, ale w prawdziwym świecie najpewniej
nie zrobiłby takiej kariery. O ile w ogóle utrzymałby się w tej
branży. Dysonans poznawczy, sprzeczne dane, obserwacje widza przeczą
przekonaniu ogółu – mówią geniusz, ale przejawów tegoż jakoś
nie widać. Myślę, że to zamierzone działanie Herschella Gordona
Lewisa i jego rozbrykanego zespołu. Wysyłajmy sprzeczne sygnały,
przekrzywmy świat podglądaczom. Ostatnie ujęcie nader wymowne w
dwojakim sensie. Po pierwsze ostateczny dowód na to, że to wszystko
to tak dla zabawy, z przymrużeniem oka, i w ogóle to tylko film, na
niby, więc co się krzywisz obrońco moralności? I wreszcie widać
w tym sugestię, że jesteśmy nikim innym jak właśnie takimi
podglądaczami. Bezwstydnymi i zanadto ciekawskimi – dość już
widziałeś, więc się nie nakręcaj. Dalej nie pojedziesz. Wbrew
niektórym opiniom, seksu w „Krwawej orgii” nie znalazłam. Nie
żebym szukała... W każdym razie nie ma stosunków płciowych, ale
już golizną czasem błyśnie. Konkretnie piersiami. Ach i jeszcze
te pośladki, byłabym zapomniała. Yhm, już to widzę. Są i tańce
rozbierańce. O ile można to nazwać tańcem. Zabawne, pokraczne
wygibasy, które w realu, a na pewno w naszej epoce, raczej by nie
przeszły. Tak myślę, ale pewności nie mam, nie bywam w takich
przybytkach. W „Krwawej orgii” wyglądało mi to bardziej na
pracę na rzecz warstwy komediowej – nie ocieka to erotyzmem, ale
humor może dopisać. Przynajmniej na początku, bo potem już
odbierałam to jako zapychacze czasu. Nużące. Z braku innych
pomysłów wypełniliśmy przestrzeń nieznośnie długimi występami
różnych kobiet, które, jak szybko się przekonamy są solą w
oczach grupki feministek. Stowarzyszenie wychodzące z założenia,
że striptizerki zachowują się niegodnie. Godzą w wizerunek
praktycznie całej płci żeńskiej. Przeszkadzają „swoim
siostrom” w walce o należną im wszystkim pozycję. Pojmują to
jako coś w rodzaju zdrady. Przejścia do obozu wroga, po to by
dostarczać mu rozrywki nie do zaakceptowania przez takie prawe,
szanujące się kobiety jakimi są one. Amazonki niebojące się –
wręcz przeciwnie: aż się do tego palą – najeżdżać tych
wszystkich gniazd rozpusty, które ponad wszelką wątpliwość
odwiedza także zabójca. Jedno na pewno, bo wygląda na to, że
wszystkie jego ofiary pracowały w tym samym miejscu. Podłym,
obskurnym lokalu. Spelunie, w której spotkać można na przykład
weterana wojennego, którego nie interesują takie podrzędne
rozrywki jak damski striptiz. Woli miażdżyć pięścią owoce i
warzywa, bo to przywołuje wspomnienia z frontu. Najmilsze jakie ma,
a mianowicie robinie papki z głów poległych żołnierzy. Taki tam
pewnie marny substytut ulubionej rozrywki tego nieprzyjemnego typka –
prędzej oblech niż ciacho, tak na mój gust rzecz jasna. Sposób na
rozładowanie negatywnych emocji, który może być niewystarczający.
Ten jegomość w oczach niektórych dodał „Krwawej orgii” trochę
głębi – o spustoszeniu, jakie wojna może uczynić w psychice
żołnierza. Negatywnych i nierzadko nieodwracalnych skutkach,
traumach, czy tam nowych zamiłowaniach wyniesionych z wojny. Klimat
jak w ofercie grindhouse'ów – brudno, ponuro, taśma jakaś taka
podniszczona (tylko ta muzyka - skomponowana przez samego Herschella
Gordona Lewisa - wnerwiająca, jazgotliwa i nierzadko w ogóle
niedopasowana do obrazu, ale pewnie celowo; nie wiem, jaka, ale jakaś
metoda przypuszczalnie się w tym kryła. Tak dla zabawy powkurzać
ludzi? Nie wiem, tylko pytam). Paskudnie i tyle. Czyli tak, jak
lubię. Parszywa atmosfera i gore – bez tego na pewno nie
dotrwałabym do końca. Tylko to trzymało mnie przed ekranem.
Chory
horror od jednego z ojców kina gore, Herschella Gordona
Lewisa. Komiczny, obrzydliwy, głupkowaty obraz raczej dla wąskiej
grupy odbiorców. „Krwawa orgia” to film tak zły, że aż prawie
dobry. Fabuła według mnie okropna, ale krwawe i oczywiście
praktyczne efekty specjalne oraz zgniła atmosfera (ależ smród!),
brudne realia, robią różnicę. Tylko dla nich warto było zobaczyć
to okrutnie poranione, przeobficie (groteska) krwawiące stworzonko.
(Nie)sławny twór nakręcony niskim kosztem - to widać - ale za to
z wyobraźnią. I to jaką... Polecam zwolennikom ekstremalnych
doznań. I nikomu innemu:)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz