Mieszkająca
w Nowym Jorku młoda para, Grace Covington i Jackson 'Jack' Cabot,
przybywa do wiejskiej posiadłości niejakiego Franka Caldwella,
leżącej w południowej części Stanów Zjednoczonych, w okolicy, z
której pochodzi kobieta. Mężczyzna obiecał pomóc wychowanej w
rodzinie zastępczej Grace w odnalezieniu jej biologicznych rodziców,
ale przybysze nie zastają go w domu. Zapraszając pannę Covington
na swoje włości, gospodarz uprzedzał, że może tak się zdarzyć
i powiedział, gdzie znajdzie klucz do drzwi frontowych, na wypadek
gdyby miała na niego czekać. Przedłużająca się nieobecność
Caldwella bardziej niepokoi Jacka, ale Grace nie zamierza wracać do
Nowego Jorku, gdy, w swoim przekonaniu, jest tak blisko spełnienia
największego marzenia. Po zapadnięciu zmroku przed domem Caldwella
stają zamaskowani osobnicy, członkowie jakiegoś kultu, którzy
niecierpliwie wyczekiwali tej długiej nocy.
Pewnego
dnia mentor amerykańskiego producenta filmowego, Daemona Hillina,
wręczył mu scenariusz horroru „The Long Night” aka „The
Coven” i zapytał, czy byłby skłonny pomóc mu w pracy nad tym
materiałem. Hillin niezwłocznie zapoznał się z tekstem i uznając,
że to coś w sam raz dla jego mamy, miłośniczki opowieści o
czarownicach i im podobnych, przyjął ofertę swojego przyjaciela.
Po skompletowaniu zespołu wszyscy ruszyli do Charleston w Karolinie
Południowej, gdzie z czasem doszło do niedrobnych komplikacji,
kłopotliwych zmian w harmonogramach. Stracili reżysera i część
obsady. Wtedy Hillin skontaktował się z Richem Ragsdale'em (twórca
między innymi „Klątwy El Charro” z 2005 roku), z którym
pracował nad horrorem „Dom duchów” (2017) ze Scout
Taylor-Compton w tamtym czasie już zaangażowaną w projekt „The
Long Night”. Ragsdale zgodził się zasiąść na krześle
reżyserskim, ale zastrzegł sobie prawo do przetworzenia skryptu –
ściągnął zaufanego scenarzystę, który zgodnie z życzeniem
reżysera rozbudował wątek demonologiczny. Zdaniem Hillina ten duet
poszedł dalej w stronę folk horroru. „The Long Night”
światło dzienne ujrzał w lutym 2022 roku – ograniczona
dystrybucja w amerykańskich kinach, a na wielkie ekrany w Polsce
trafił w kwietniu tego samego roku; też w wąskim zakresie. Szeroka
dystrybucja w strefie VOD (między innymi Shudder i Amazon Prime
Video).
Scenariusz:
Mark Young (mi.in. „Ząb i pazur” i „Southern Gothic” z 2007
roku, „Feral” z roku 2017), oraz debiutujący w tej roli Robert
Sheppe. W rolach głównych: Scout Taylor-Compton - którą fani kina
grozy mogą znać choćby z dwóch odsłon „Halloween” Roba
Zombie, „Amerykańskiej zbrodni” Tommy'ego O'Havera, „Zombies”
J.S. Cardone'a, „Prima Aprilis” Mitchella Altieri i Phila
Floresa, czy wspomnianego już „Feral” Marka Younga – oraz
Nolan Gerard Funk, który z kolei wystąpił między innymi w takich
produkcjach jak „Martwa dziewczyna” Marcela Sarmiento i Gadi
Harela, „Bereavement” Stevana Mena, „Dom na końcu ulicy”
Marka Tonderaia oraz „Prawda czy wyzwanie” Jeffa Wadlowa. Część
zdjęć do „The Long Night” Richa Ragsdale'a powstała w
najstarszej drewnianej budowli w Karolinie Południowej, wzniesionej
przez brytyjskich kolonistów jeszcze przed narodzinami Stanów
Zjednoczonych. Na czele zespołu operatorów stanął Pierluigi
Malavasi, obok odpowiedzialnej za ścieżkę dźwiękową Sherri
Chung, w mojej ocenie najbardziej zasłużony dla niniejszej
produkcji. Piorunujące szerokie ujęcia (z lotu ptaka) soczyście
zielonej scenerii, bezkresnych lasów w Karolinie Południowej:
przepięknych, dostojnych, dzikich, mistycznych. I skąpane w gęstej
mgle – chwilami widoczność spada do zera – intymniejsze,
duszne, rozgorączkowane, osaczające, oniryczne, demoniczne obrazki,
których jedyną wadą było to, że nie pozwalały mi zakotwiczyć
się w tym świecie przedstawionym. Bardziej czułam się jakbym
oglądała długi teledysk (i jak zdążyłam się zorientować, nie
byłam w tym sama) aniżeli film fabularny. Niewydajny horror, ale
smakowity wideoklip: znakomite efekty dźwiękowe, złowrogie melodie
skomponowane specjalnie na potrzeby „The Long Night” i wpadające
w ucho, idealnie dopasowane (tekst i linia melodyczna) do scenariusza
utwory wokalne. Smutne pieśni: ballady i trochę mocniejsze
brzmienia. Pierwsze udawane zabójstwo, jakie dokona się na oczach
widza to w moim uznaniu najbardziej poetycka scena w tym
„uduchowionym” dziełku – głównie dzięki operowemu
akompaniamentowi. „The Long Night” Richa Ragsdale'a zaczyna się
jak typowa rąbanka, jak „Teksańska masakra piłą mechaniczną”,
„Wzgórza mają oczy” czy inna „Droga bez powrotu”.
Mieszkająca w Nowym Jorku parka, Grace Covington i Jack Cabot, po
nieudanym weekendzie u rodziców mężczyzny (błękitna krew,
wielkie państwo niełaskawie spoglądające na tak zwane niższe
warstwy społeczne), udaje się na głębokie południe, aby spotkać
się w gruncie rzeczy z obcym człowiekiem. Kierują się do jego
posiadłości, ale wcześniej wypada odwiedzić jakiś podejrzany
przybytek. Taka (nie)twarda reguła gatunku. A żeby tradycji
naprawdę stało się zadość to musi, po prostu musi być stacja
benzynowa. Nie można też zapomnieć o paru tubylcach, którym źle
z oczu patrzy. Jak nic, coś knują! Albo po prostu wiedzą, w jakie
bagno nieświadomie pchają się te durne mieszczuchy. Wiedzą, ale
nie powiedzą. Zamiast tego rykną śmiechem, ledwo głupi turyści
znowu ruszą... na spotkanie swojego przeznaczenia? W każdym razie
na pewno nie czeka ich nic miłego w tym domostwie na odludziu.
Imponującej posiadłości należącej do niejakiego Franka
Caldwella. To znaczy Grace jest pod ogromnym wrażeniem – Jack
zdecydowanie nie podziela jej entuzjazmu. Wystrój jak u Normana
Batesa i jeszcze ten przykry zapaszek. I gdzie, u diabła, podział
się gospodarz? Jack nie przywykł do takiej gościnności. Żeby
udostępniać nieznajomym klucze do swojego domu? Kto normalny
pozwala by jacyś obcy szwendali się po jego prywatnym terenie? I to
pod jego nieobecność! Jackowi wprost nie mieści się to w głowie,
ale Grace tłumaczy, że w tych stronach to normalka. To nie Nowy
Jork, tutaj ludzie są bardziej ufni. Mi casa es su casa, jak
widać, adresowane nie tylko do członków tego małego
społeczeństwa.
 |
| (źródło: https://www.amazon.com/) |
Przerost
formy nad treścią. Nie przepadam za tym określeniem, ale podczas
tej faktycznie długiej nocy uparcie tłukło mi się po głowie. Z
wyjątkiem pierwszej partii w „The Long Night” Richa Ragsdale'a
mamy wyraźny podział na rozdziały (plansze tytułowe) – punkty
diabolicznego programu, apokaliptycznej przepowiedni, w której jak
wszystko na to wskazuje jakąś rolę ma odegrać Grace Covington. W
tę przeklętą równonoc wiosenną. Mroczne proroctwo, o dopełnieniu
którego marzą tajemniczy osobnicy w czarnych strojach. Niektórzy
mają cudaczne czapki, a inni całkiem upiorne maski - czaszki
dzikiej zwierzyny (mam nadzieję, że sztuczne). Właściwie twarze
chowają wszyscy po tej stronie barykady, ale część z nich musi
się zadowolić zwykłymi szmatkami. Jak mniemam ci ostatni to
szeregowi żołnierze najpewniej w armii Tego Złego. Szatana? Albo
jakiegoś innego Węża. W „The Long Night” zbiegają się co
najmniej trzy podgatunki horroru/thrillera – slasher, home
invasion i folk horror (demoniczny kult, którego symbolem
jest Thelema Aleistera Crowleya, czy tam coś bardzo podobnego) – a
protagoniści jakby zamieniają się rolami. Oczywiście bywało i
tak, ale w świecie horroru to panie częściej wykazują się dobrą
intuicją, odpornością na stres, sprytem, pomysłowością,
wszystkim, co praktycznie gwarantuje przynajmniej najdłuższe
utrzymanie się przy życiu (umrze na końcu albo wyjdzie cało z
danego koszmaru). „The Long Night” uświadomił mi, że nazbyt
mocno przywiązałam się do tej niepisanej reguły, że najwyższy
czas wyjść z tej szufladki. Bo się nacięłam. Powiem więcej:
jakbym straciła przyczepność, jakby grunt uciekł mi spod stóp.
Taka mała zmiana, a tak w głowie mi namieszała. Niebywałe! A
przecież już wstęp do tej moim zdaniem przekombinowanej „sztuki”,
ujawnił, że to Grace zależy na tej wyprawie. Spotkanie z Frankiem
Caldwellem miało jej pomóc w spełnieniu największego marzenia,
można powiedzieć osiągnięciu najważniejszego z dotychczas
postawionych sobie życiowych celów. Poznać biologicznych rodziców
- tylko tyle... i aż tyle. Powinnam więc była się spodziewać, że
niełatwo będzie ją przekonać do odwrotu, że uprze się jak
przysłowiowy osioł. Jack jak rasowa final girl (final
boy?) od początku czuł się mocno niekomfortowo na tym
zastanawiająco wyludnionym, przeraźliwie cichym kawale ziemi
należącym do kompletnie obcego mu faceta. Najchętniej w ogóle nie
wchodziłby do tego domu, ale przecież nie mógł zostawić swojej
upartej dziewczyny na pastwę... zdegenerowanych prowincjuszy? Jak w
„Uwolnieniu” aka „Wybawieniu” Johna Boormana? To, co
mieszczuchowi z krwi i kości wydaje się wybitnie podejrzane, dla
dziewczyny wychowanej w tych stronach jest najzupełniej naturalne.
Poza wręczeniem kluczy do swojej prywatnej przestrzeni obcym
ludziom, takim sygnałem alarmowym z pewnością było dla Jacka
również upiorne znalezisko w lesie - część lokalnego folkloru,
zdaniem Grace. Ona czuje się tutaj pewniej z tego prostego powodu,
że zdążyła poznać tutejsze zwyczaje, a wręcz przesiąknąć
kulturą, która dla Jacka, chłopaka z północy, jest zupełną
nowością. Można powiedzieć, różne uwarunkowania kulturowe. Żeby
tylko. To nie tak, że Jack jest nadwrażliwy, tylko Grace świata
poza swoim małym projektem już nie widzi. Się dziewczyna
zafiksowała. Może już wtedy była pod wpływem jakiejś siły
nieczystej? Tajemna moc na głuchej prowincji. Gdzie diabeł mówi
dzień dobry, telefony szaleją, ludzie unoszą się w powietrzu
(lewitacja) i ktoś bez przerwy wchodzi ci do głowy. Mentalne
przeskoki w nieodległą przyszłość czy po prostu jeden ze
sposobów morderczych intruzów na unicestwienie wszelkiej woli
walki. Poddaj się, bo jak nie to będziemy cię torturować, choćby
i całą wieczność. Tak patrząc na te mroczne postacie – karnie,
w rządku, stojące przed domem wciąż nieobecnego Franka Caldwella
(ciekawe, gdzie się podział? No to ci dopiero zagadka) – uznałam,
że starczyłoby im cierpliwości, ale też miałam pewność, że
przeciąganie tej „zabawy” nie leżało w ich interesie.
Dręczenie kobiety z miasta jest środkiem, a nie celem. Żadna tam
perwersyjna rozrywka bandy zwyrodnialców tylko nieświęta misja
bandy zwyrodnialców. A może święta? Może to wszystko dla dobra
ludzkości? Szczerze mówiąc, mało mnie to obchodziło. Dla mnie
fabuła równie dobrze mogła nie istnieć; w moim przypadku efekt
byłby podobny, gdyby zrobiono z tego długi strumień obrazów i
dźwięków, nieskładających się w żadną opowieść. Od
incydentu w sypialni, z Jackiem zatrzaśniętym w łazience,
cieszyłam się już tylko płaszczyzną techniczną. Forma przykryła
treść. Pomijam już fakt, że Scout Taylor-Compton, jak zwykle
działała mi na nerwy. Przykro mi, ale zupełnie nie trafia do mnie
jej warsztat, na pocieszenie miałam jednak Nolana Gerarda Funka, a
pod koniec, gdy maska opadła... UWAGA SPOILER Tak czułam, że
to będzie kobieta, ale nie ukrywam, że spotkała mnie tutaj też
mała, przyjemna niespodzianka. Znana twarz w świecie horroru KONIEC
SPOILERA. Dodatkowy plusik za białe oczy (mnie zawsze straszą,
ale tylko w kinie grozy) oraz nader interesujący poród. Chore? No
ba! Dlatego wpadło mi w oko:)
Prawie
się popłakałam. Takie zjawiskowe opakowanie, a w środku pusto.
Dobrze, dobrze, jakaś historia w tej wybornie mrocznej,
pieczołowicie udekorowanej skrzyneczce oczywiście jest –
przyznaję, nie bijcie – ale czy choć w połowie tak interesująca?
Nie dla mnie. Uczta audiowizualna i porażka fabularna, tak niestety
muszę „The Long Night” Richa Ragsdale'a podsumować. Okrutnie
zmarnowany potencjał. Toż to niemal profanacja! I to nie jest fakt,
to tylko nic nieznacząca opinia. Jedna z wielu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz