„Miłość” w pół drogi pomiędzy powieścią kryminalną, a powieścią grozy. Fabuła osadzona w Bydgoszczy rozgrywa się współcześnie, ale to wydarzenia sprzed dziesięcioleci puszczają w ruch machinę zbrodni. Artyści i bandyci, ludzie przeciętni i o zwichrowanych umysłach, kobiety i mężczyźni - wszyscy oni wobec potęgi miłości są na straconych pozycjach. Kto z nich ocali życie, kto duszę, a kto jedno i drugie? Odpowiedzi w „Miłości"!
Dreszczowiec o miłości przekraczającej granice obłędu.
Powieść autora „Sfory", „Drapieżnika" i „Białej Bestii” – pozycji nagradzanych na polskiej scenie literackiej.
Tadeusz Oszubski, urodzony w 1958 r. w Bydgoszczy. Prozaik, poeta, publicysta, animator kultury. Należy do Związku Literatów Polskich. Laureat wielu konkursów literackich. Stypendia artystyczne przyznali mu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Bydgoszczy. Debiutował w 1980 r. poezją na łamach czasopism literackich. Autor powieści i opowiadań z kręgu literatury grozy, thrillera, fantasy, jak też miniatur literackich, wierszy oraz publikacji o tajemnicach historii. Opublikowano ponad 20 książek Oszubskiego, między innymi:„Sfora”, „Drapieżnik”, „Twierdza nienawiści”, „Demony Światła”, „Biała Bestia”, „Tajemnicze artefakty”, „Tajemnicze historie z pogranicza światów”. Kilka tytułów ukazało się w przekładach na j. angielski i czeski.
Fragment: „– Jestem twoją miłością, jestem wszystkim, co masz – znów dobiegł go jej głos. Objęła malarza jeszcze silniej. Zapach stał się intensywny – taki, jaki pamiętał z chwil, kiedy się kochali. Czuł gorący oddech na swojej szyi, tak jak kiedyś. Czuł drżenie ciała ogarniętego pożądaniem. On też zaczął doznawać silnych emocji. Narastała ekstaza. Nagle wszystko się skończyło. Marczyk otworzył oczy. Już nie spał. Leżał na podłodze salonu, umazany ludzką krwią. Odzież miał pomiętą i porozpinaną. Po jednej jego stronie leżały zwłoki ciemnowłosej kobiety i ekspedientki, po drugiej truchło wydobyte ze ściany. Po trzeciej ziała dziura w murze, a po czwartej, obok drzwi prowadzących do przedpokoju, stały portrety ukochanej. Namalowane oczy przyglądały się mężczyźnie badawczo, jakby oceniały, na ile on jeszcze istnieje, a na ile już nie. Wstał i poszedł w czwartą stronę. Tam były nie tylko spojrzenia wybranki serca. Tam były też drzwi. Zatrzymał się w przedpokoju. Nie wiedział, co z sobą zrobić, co zrobić z tym wszystkim. Wspomnienia i krew go zawiodły, już nie tkwiła w nich moc. Potrzebował miłości. Dotąd tylko wspomnienie o niej trzymało go przy życiu. Ile trzeba krwi, by kochanka wróciła do niego, by wróciła do tego świata? Po raz pierwszy pomyślał, że nie nadąży z zabijaniem, by do syta nakarmić widmo. Zdał sobie sprawę, że ma już dość. Chciał, żeby to wszystko nareszcie się skończyło. Chciał umrzeć”.
Linki
Źródło: wszystkie materiały od Wydawca Arkadiusz Siejda
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz