„The Appearing” (2014)

Michael i Rachel przeprowadzają się do małego miasteczka. Ufają, że po tragicznej śmierci ich córeczki kilka miesięcy temu zmiana dobrze im zrobi. Doświadczony w fachu Mike, zatrudnia się w biurze szeryfa Hendricksa i razem z nim próbuje rozwikłać zagadkę zaginięcia nastolatki. Tymczasem Rachel zaczyna świadkować dziwnym wydarzeniom w domu i okolicznym lasku. Wkrótce nabiera pewności, że stojące nieopodal, uważane przez młodzież za nawiedzone wielkie domostwo stanowi centrum nadnaturalnych zjawisk, które rzutują na jej życie.

Niskobudżetowy horror niedoświadczonego w tym gatunku, Darica Gatesa, do którego wspólnie z Matthew J. Ryanem napisał scenariusz. Efekt okazał się porażająco koszmarny, głównie z powodu nieumiejętności ukrycia niedostatków finansowych (co bardziej uzdolnionym twórcom przychodzi bez problemu) oraz braku choćby szczątkowej znajomości prawideł rządzących filmowym horrorem.

Początkowo fabuła „The Appearing” jest typowa dla nurtu ghost story, ale z czasem obiera kierunek równie szablonowego horroru religijnego. Ot, mamy małżeństwo po przejściach, które przeprowadza się do małego miasteczka, aby zapomnieć o utonięciu córeczki. Michael zatrudnia się w biurze szeryfa i próbuje rozwikłać zagadkę zaginięcia nastolatki, która ostatnie chwile życia, jak wiemy po prologu spędziła w ponoć nawiedzonym, opuszczonym domu. Tymczasem Rachel boryka się ze wspomnieniami o córce i odwiedza miejscową terapeutkę, która ma jej pomóc uporać się z poczuciem winy. Tak, więc amatorsko zrealizowana akcja przez większą część seansu rozgrywa się dwutorowo, obnażając wszystkie przywary twórców. Montaż, za który odpowiadał sam Gates jest tak nieumiejętny, że podejrzewam, iż pierwszy lepszy internauta, parający się nagrywaniem filmików na YouTube zrobiłby to lepiej. Szczególnie widać to w trakcie migawkowych wspomnień Rachel o córce, które miały chyba za zadanie zaskoczyć widzów pogłośnioną muzyką, ale mnie tylko zirytowały niedopracowanymi obrazami. Kolejnym rzucającym się w oczy mankamentem jest niemalże całkowity brak charakteryzacji duchów oraz opętanych. Niektórzy powiedzą, że to efekt niskiego budżetu, ale znając tańsze filmy, bardziej przykładające się do efektów specjalnych mnie ten argument nie przekonuje. Brak makijażu dotknął też protagonistów, ale ich naturalistyczny wygląd w tym gatunku filmowym wręcz był wskazany. Szkoda tylko, że w całej tej plejadzie, nazwijmy ich, aktorów nie znalazłam ani jednej osoby, który potrafiłaby należycie wykreować swoją postać. Obsada jest równie sztuczna, jak pozostałe elementy „The Appearing”.

Choć Gates nie dysponował dużym budżetem w swojej produkcji zawarł więcej stricte horrorowych scen niż pierwszy z brzegu współczesny hollywoodzki straszak. Ale brak klimatu grozy oraz nieumiejętność wyczucia chwil, w których owe ujęcia najsilniej oddziaływałyby na widza sprawiły, że wszelkie jump scenki przyjmowałam z całkowitą obojętnością. Zresztą ich konwencjonalny charakter również mocno odrzucał. Ot, mamy samootwierające się drzwi, spadające z półek talerze, ducha nieucharakteryzowanej dziewczynki biegającego po lasku, niepodłączone do prądu radio, z którego rozlega się śpiewana przez dziecko piosenka oraz sobowtóra Rachel pojawiającego się za oknem. Jako, że pierwsza połowa „The Appearing” najbardziej przystaje do ghost story twórcy szczególny nacisk położyli na tragiczną historię ponoć nawiedzonego domu oraz manifestacje zjawy dziewczynki, która zginęła w jego murach. Z tych drugich najbardziej charakterystyczny jest moment wkraczania nocą odzianej w koszulę nocną Rachel do opuszczonego domostwa przy akompaniamencie szarpiącego uszy brzdąkania na skrzypcach – jedyne ujęcie, które przypadło mi do gustu. Później, w piwnicy Rachel dostrzega ducha dziewczynki, krwawiącego z piersi i piszącego posoką niezrozumiałe wyrazy na ścianie. Po tym wydarzeniu fabuła zaczyna skłaniać się w stronę horroru religijnego. Cytaty z Biblii, pojawiające się również wcześniej, są o wiele częstsze (tak, jakby scenarzyści nie potrafili sklecić kilku dialogów). Na jaw wychodzi historia opętania przez demona pewnej kobiety, dla której przed laty skończyło się to śmiercią. Teraz upadły anioł upatrzył sobie kolejną ofiarę, przez co możemy poobserwować mało spektakularne oznaki opętania, zakończone beznadziejnymi egzorcyzmami, przeprowadzonymi przez małomiasteczkowego księdza, ojca Callahana (czyżby personalia tej postaci czerpały z „Miasteczka Salem”?). Do walki z demonem stanie również Mike, który po śmierci córki pała wielką nienawiścią do Boga, o czym mogliśmy dowiedzieć się nieco wcześniej, w trakcie jego rozwleczonych do granic możliwości, nudnych rozmów o wierze z bogobojnym szeryfem Hendricksem.

Naprawdę, nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego ktoś dysponujący niskim budżetem porywał się na taką mnogość stricte horrorowych scen, w dodatku zdając sobie sprawę z własnego niedoświadczenia w tym gatunku filmowym. Choć konwencjonalna, moim zdaniem fabuła „The Appearing” wypadłaby całkiem znośnie, gdyby reżyser większość środków przeznaczył na przyzwoitych operatorów, którzy położyliby nacisk na klimat, minimalizując wszelkie manifestacje koszmarnie stylizowanych duchów i opętanych. Niestety, Gates postanowił porwać się z motyką na słońce, przez co zapewnił mi półtoragodzinny seans zwykłego gniota, w którym najbardziej rzucają się w oczy wszelkie niedostatki budżetowe i brak talentu twórców. Szczerze odradzam seans każdemu, bo naprawdę szkoda czasu na takie koszmarki.