„Srpski film” (2010)

OSOBY NIEPEŁNOLETNIE BARDZO PROSZĘ O OPUSZCZENIE TEGO TEKSTU

Była gwiazda filmów porno, Milos, stara się zapewnić byt swojej żonie i synkowi w kraju, w którym przeciętny człowiek nie ma żadnych perspektyw na lepsze życie. Z Milosem kontaktuje się jego dawna koleżanka z planu, proponując mu kontrakt z bogatym twórcą ekskluzywnych filmów porno, tylko dla wybranych. Nie wiedząc, o czym będą traktować owe produkcje Milos w ciemno podpisuje kontakt, zwabiony wysokim wynagrodzeniem. Szybko odkrywa, że branża pornograficzna, w którą się zaangażował łączy seks z niewyobrażalną dawką przemocy.

Debiut reżyserski Srdjana Spasojevića. Zaraz po premierze serbska prokuratura rozpoczęła śledztwo, mające rozwiać wątpliwości oficjeli, zastanawiających się, czy reżyser aby nie naruszył prawa, prezentując ludziom tego rodzaju obraz. W efekcie zakazano jego wyświetlania w San Sebastian oraz w Norwegii. Samemu Spasojevićowi nie przedstawiono, żadnych zarzutów natury prawnej. W efekcie niemalże cały świat mógł zobaczyć kontrowersyjną produkcję torture porn (ze szczególnym naciskiem na drugi człon tego określenia), która w sposób, aż nadto dosłowny zaprezentowała odbiorcom ekstremalne sceny chorego seksu i skrajnej przemocy.

Cała fabuła filmu niezmiennie obraca się wokół seksu – czasem zwyczajnego, częściej na wskroś brutalnego. Płeć żeńską przedstawiono tutaj całkowicie przedmiotowo. Na potrzeby branży pornograficznej, przeznaczonej dla specyficznej grupy odbiorców mężczyzna przed kamerą decyduje się na całkowite zezwierzęcenie, biorąc w posiadanie bezbronną kobietę, bijąc ją, upodlając, sprowadzając do pozycji zwykłego ochłapu mięsa. Wykorzystuje ją seksualnie na wszystkie możliwe sposoby, a jeśli przypadkiem za bardzo go poniesie i w swoim zapamiętaniu odetnie jej głowę, nie przestając jej wykorzystywać, zamieniając się w odrażającego nekrofila to tym lepiej – odbiorcy takich filmów właśnie tego oczekują, właśnie za to płacą… Twórcy jednak nie ograniczają się do tematyki nekrofilii, „ubarwiając” fabułę wątkami pedofilskimi. Może nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, w końcu kino gore przyzwyczaiło nas już do bezkompromisowego poruszania owej problematyki, tyle, że Spasojević poszedł krok dalej. Wstrząsająca scena gwałtu na noworodku poraziła widzów nie tylko przez wzgląd na swoją niezwykle realistyczną wymowę, ale sam pomysł pokazania światu czegoś tak niewyobrażalnego. Kino torture porn często decyduje się na maksymalną dosłowność w prezentowaniu największej ohydy, jaką tylko jest w stanie wyobrazić sobie człowiek, więc nie ma nic dziwnego w tym, że reżyser postanowił pokazać nam coś na wskroś porażającego, coś, czego jeszcze w tego typu niszowym kinie nie miało prawa bytu. Udało mu się w bezwzględny sposób zagrać na uczuciach widza, jednakże obawiam się, że ceną za to okazała się jego zła sława wśród odbiorców, którzy nie boją się przyczepić mu etykietki osobnika, mającego poważne problemy psychiczne. Nie będę oceniać zdrowia umysłowego reżysera, powstrzymam się nawet od wydawania sądów na temat sceny z noworodkiem – pozostawię to innym śmiałkom, którzy zbiorą się na odwagę i sięgną po „Srpski film”. Niech moją wskazówką będzie stwierdzenie, że elementów horroru nie ma tutaj zbyt wiele – krwawe sceny ograniczono do minimum, decydując się na szokowanie skrajną pornografią, często osadzoną w klimatach BDSM. Tak więc, odbiorcy bezkompromisowego kina porno mogą znaleźć tutaj coś dla siebie, wielbiciele szokującego torture porn w stylu „Hostela” niekoniecznie.

Fabuła, rzecz jasna, nie oferuje nam jedynie odrażających sekwencji, których jeszcze długo nie będziemy w stanie wyrzucić z pamięci. Uważny widz dostrzeże sporo konkluzji odnośnie życia w biednej Serbii, w której mieszkańców należy postrzegać przez pryzmat ofiar – ofiar podupadającej gospodarki, która nie pozwala społeczeństwu na godne życie. Ponadto reżyser w dosłowny sposób próbuje uzmysłowić nam, do czego zmierza współczesny świat, w którym niepodzielną władzę sprawują seks i przemoc. Uważny widz będzie zastanawiał się, kim są odbiorcy tego rodzaju filmów pornograficznych – obleśnymi psycholami, czy kochającymi ojcami i mężami? Jeśli komuś nie są obce realia współczesnego świata nie będzie miał zbytnich problemów z udzielaniem sobie odpowiedzi na to proste pytanie. Szkoda tylko, ze owe podteksty będą widoczne jedynie dla wąskiej grupy odbiorców – pozostali zostaną przytłoczeni ogromem dosłowności, która przysłoni tak intrygujące przesłanie. Do plusów należy jeszcze dodać znakomitą ścieżkę dźwiękową, skomponowaną przez Sky’a Wikluha oraz profesjonalną realizację.

Największym dylematem jest kwestia grupy odbiorców, którym może przypaść do gustu ten obraz. Nie wiem, czy wielbiciele krwawego kina znajdą tutaj coś dla siebie, ba nie wiem nawet, czy entuzjaści filmów porno będą ukontentowani… Aby wyjść jakoś z tego impasu powiem tak: chcecie zobaczyć coś odważnego, łamiącego wszelkie tematy tabu, a przy tym na wskroś chorego? Jeśli jesteście osobami pełnoletnimi to proszę bardzo, ale nie mówcie potem, że was nie ostrzegałam…