„Zły święty” (2005)

Recenzja na życzenie (Kaes)

Jak głosi legenda Święty Mikołaj przed laty wcale nie był wielkodusznym darczyńcą tylko bezwzględnym mordercą. Przegrany zakład z Aniołem zmusił go do rozwożenia wigilijnych prezentów dzieciom przez okrągłe 1000 lat. Nastoletni Nicolas, mieszkający w miasteczku zwanym Piekło, dzięki księdze należącej do jego ekscentrycznego dziadka odkrywa, że właśnie minął termin zakładu, a diaboliczny Mikołaj pojawił się w jego mieście, siejąc zniszczenie wśród niewinnych mieszkańców. Wraz ze swoim dziadkiem i dziewczyną, Mary, stara się go powstrzymać.

Szukając horrorów okolicznościowych najłatwiej celować w slashery – bożonarodzeniowe, walentynkowe, halloweenowe, a nawet z okazji 4 lipca. Niskobudżetowy „Zły święty”, wyreżyserowany przez Davida Steimana, jest chyba idealnym obrazem na ten świąteczny okres, bowiem każda inna pora seansu mogłaby mocno skonsternować nawet średnio wymagającego odbiorcę. Połączenie slashera z czarną komedią po prostu nie mogło się udać. Twórcom tego rodzaju filmów często sprawia problem zrównoważenie humoru z grozą tudzież przemocą. I tak jest również tutaj. Steiman nakręcił niezłą komedię, przeznaczoną dla koneserów czarnego humoru, ale zbyt mało uwagi poświęcił elementom slasherowym. Zacznijmy od naszego Mikołaja – muskularnego Billa Goldberga, który jest tak dalece przerysowany, jak i cały ten obraz (i cała obsada), co rzecz jasna było celowym zabiegiem, mającym na celu przede wszystkim rozbawić widza. Nasz „Święty”, siejący taki postrach w miasteczku Piekło, mordujący na najwymyślniejsze, aczkolwiek umiarkowanie krwawe sposoby (tutaj na uwagę zasługuje przede wszystkim zabójstwo za pomocą świecznika) nie budzi postrachu u odbiorców tylko śmiech – jego dialogi i absurdalne zachowanie są do tego stopnia przepełnione groteską, że nie wyobrażam sobie, aby ktokolwiek potraktował poważnie polski tytuł filmu i podchodził do tej postaci, jak do okrutnego mordercy, zasługującego na potępienie. Bardzo ucieszyły mnie postacie młodych protagonistów. Douglas Smith, który od zawsze bardzo mi się podobał (wizualnie nie zawodowo) oraz Emilie de Ravin, do której po remake’u „Wzgórz…” mam ogromny sentyment. Ciężko jest ocenić ich grę, ponieważ, jak w przypadku Mikołaja była celowo przerysowana – w takiej konwencji poradzili sobie całkiem znośnie, aczkolwiek radzę nikomu nie liczyć na poważne, przekonujące kreacje, godne horroru.

Jak już wspomniałam „Zły święty” jest idealną pozycją na okres świąteczny – Mikołaj (co prawda diaboliczny, ale zawsze), śnieg, bożonarodzeniowe lampki i choinki oraz świąteczne piosenki w tle (w rockowym brzmieniu) mimo wszystko wprawiają widza w ten wigilijny nastrój, nawet biorąc pod uwagę wulgarne dialogi i sceny mordów. Efektów komputerowych również tutaj uświadczymy, aczkolwiek są tak samo przejaskrawione, tak samo amatorskie, jak i cały ten obraz – szczególnie radzę przyjrzeć się scenom przelotów saniami, gdzie wyraźnie widzimy tak charakterystyczny dla starszych filmów motyw wklejenia postaci w tło. Ciężko jest mi jednoznacznie ocenić ten film, ponieważ z jednej strony jest to maksymalnie sztuczna czarna komedia z elementami slashera, z naiwną fabułą i amatorskimi efektami specjalnymi, ale z drugiej w obecnym okresie świątecznym oglądało się ją całkiem znośnie, miejscami nawet nadzwyczaj zabawnie. Jako typowy głupiutki filmik, mający wprawić nas w bożonarodzeniowy nastrój wypada całkiem przyjemnie, aczkolwiek nie radzę szukać w nim jakiś większych wartości wizualnych i logistycznych. Ot, taka okolicznościowa średniawka na jeden raz.

Wszystkim horrormaniakom życzę Wesołych Świąt!!!