Od
niedawna funkcjonujący na scenie muzycznej duet country pop o nazwie
Torn Hearts, którego tworzą przyjaciółki Jordan Wilder i Leigh
Blackhouse, zdobywa adres swojej idolki, niegdysiejszej gwiazdy
muzyki country Harper Dutch. Kobieta występowała ze swoją siostrą
Hope, a po jej nagłej śmierci odizolowała się od ludzi. Jordan i
Leigh niezwłocznie udają się do stojącego na odludziu domu Harper
z zamiarem namówienia jej do wspólnego nagrania piosenki. Kobieta
niechętnie wpuszcza je do środka i daje im jasno do zrozumienia, że
nie jest zainteresowana współpracą. A potem zmienia zdanie. Jordan
i Leigh nie posiadają się ze szczęścia, gdy Harper proponuje
stworzenie tria. Dziewczyny spędzają u niej noc, a następnego
dnia, tuż po przebudzeniu, Jordan dopadają złe przeczucia.
Zachowanie gospodyni niepokoi ją na tyle, że chce wrócić do
miasta, ale Leigh stanowczo sprzeciwia się temu pomysłowi. Nie
zamierza przepuścić szansy na wielką sławę.
„Torn
Hearts” to zrealizowany niewielkim kosztem amerykański thriller –
oficjalnie klasyfikowany jako horror – wyreżyserowany przez
realizującą się głównie w aktorstwie Brea Grant, twórczynię
między innymi „12 Hour Shift” (2020) z Angelą Bettis w roli
głównej. Scenariusz (wraz z piosenkami) napisała debiutująca w
pełnym metrażu Rachel Koller Croft. Tekst zwrócił uwagę ludzi z
Blumhouse, którzy znając wrażliwość Brea Grant przekazali go w
jej ręce. Po zapoznaniu się z nim Grant przeszła przez tradycyjny
proces prezentacji swojej wizji, która szybko została zaakceptowana
przez producentów. Historia Rachel Koller Croft zainteresowała
Grant przede wszystkim dlatego, że nigdy wcześniej nie widziała
połączenia muzyki country z horrorem, a zatem wątpiła, żeby
kiedyś jeszcze trafiła jej się szansa na nakręcenie czegoś w tym
rodzaju. Nie bez znaczenia było też to, że to opowieść przede
wszystkim o kobietach. I o tym, jak bywają traktowane w przemyśle
rozrywkowym. Pracując nad „Torn Hearts” Brea Grant miała przed
oczami głównie „Misery” Roba Reinera, ale myślała też o „Co
się zdarzyło Baby Jane?” Roberta Aldricha, „Bulwarze
Zachodzącego Słońca” Billy'ego Wildera i „Szarych ogrodach”
Ellen Hovde oraz Alberta i Davida Mayslesów. „Torn Hearts”
trafił bezpośrednio do internetu – dystrybucja ruszyła 20 maja
2022 roku.
„Torn
Hearts” otwiera fragment telewizyjnego wywiadu sprzed lat z duetem
country The Dutchess Sisters. W czasach współczesnych towarzyszymy
zaprzyjaźnionym dwudziestoparoletnim kobietom, które od niedawna
razem występują na scenie. Zastajemy ich w Nashville w stanie
Tennessee, amerykańskiej stolicy muzyki country. Jordan Wilder (Abby
Quinn) pisze teksty, gra na gitarze i jest drugą wokalistką, a
Leigh Blackhouse (Alexxis Lemire) pierwszą – frontmanka. Ich
menadżerem jest Richie Rowley Jones (Joshua Leonard), z którym
Leigh spotyka się również na gruncie prywatnym. Mężczyzna
zdecydowanie gorszą relację ma z Jordan, która nie ukrywa, że
trzyma kciuki za rychły rozpad jego związku z Leigh. Nie lubi go i
wygląda na to, że z wzajemnością. Tuż po występie w barze w
Nashville Jordan wdaje się w pogawędkę z Calebem Crawfordem
(Shiloh Fernandez), wschodzącą gwiazdką country, która niebawem
ma wyruszyć w trasę koncertową. One też na to liczą, ale koniec
końców decydują się zawalczyć o współpracę z Harper Dutch
(Katey Sagal, która w moich oczach przyćmiła całą resztę
aktorskiej obsady; niemniej odbierałam też ciekawe wibracje –
niezła chemia – od Abby Quinn i Alexxis Lemire), połową
siostrzanego teamu country przedstawionego w prologu, który rozpadł
się jakiś czas temu. Główna wokalistka, Hope Dutch, zmarła, a
jej siostra Harper, zaczęła prowadzić samotniczy żywot.
Posiadłość na odludziu. Całkiem duży dom niemal po brzegi
wypełniony przedmiotami, a zatem jest tu (nie)naturalnie ciasno –
mnóstwo mebli, mnóstwo pamiątek z działalności The Dutchess
Sisters, mnóstwo zdjęć Hope – i zaniedbane, też niemałe,
podwórze. Adres Harper Dutch Jordan dostaje od swojego przygodnego
kochanka, Caleba Crawforda, który z jakiegoś sobie tylko znanego
powodu, uważa, że dziewczyny nie powinny wchodzić z nią w żadne
układy. Ale to przecież Harper Dutch. Ta Harper Dutch! Jordan,
pewnie zgodnie z przewidywaniami, nie musi długo namawiać swojej
przyjaciółki do odwiedzenia tej legendy muzyki country. Obie są
jej fankami, ale Leigh większą. A zatem: w drogę. W pogoń za
marzeniami. Jak można się tego spodziewać Harper nie przyjmuje ich
ciepło. I nie miałam najmniejszych wątpliwości, że nie chodzi o
zakłócenie jej spokoju przez kompletnie obce jej osoby. Ta
wyczuwalna niechęć gospodyni do, bądź co bądź, nieproszonych,
niechcianych gości, prawie na pewno ma mniej prozaiczną przyczynę.
Nie musiałam długo czekać na potwierdzenie tych podejrzeń. Jordan
i Leigh spędzą noc – kompletnie pijane – u tej wielce
podejrzanej kobiety, a gdy wstanie nowy dzień (właściwie
popołudnie, a przynajmniej dziewczyny zgadują, że spały do tej
pory – w domu Harper nie widać zegarów, a telefon Leigh gdzieś
się zapodział) Jordan usłyszy coś, co każe jej brać nogi za
pas. Alarmujący monolog Harper, której najwyraźniej wydaje się,
że z kimś rozmawia. Nie z kimś, tylko ze swoją zmarłą siostrą.
Zmarłą? Na pewno? Jordan nie ma takich wątpliwości. Nie bierze
pod uwagę tego, że Hope może ukrywać się w tym zagraconym domu –
właściwie to bardziej muzeum niż dom mieszkalny: pełen zapewne
cennych zbiorów z okresu świetności The Dutchess Sisters. Jordan
chce natychmiast wracać do miasta, ale Leigh staje okoniem. Sytuację
załagadza nie kto inny, jak Harper. Uspokaja Jordan... ale nie na
długo. Wytrawna manipulantka? Cóż, na pewno wiedząca, które
guziki naciskać, żeby te konkretne dziewczyny podporządkowały się
jej woli. Spełniały jej nietypowe zachcianki. A przynajmniej jedną:
przyznaję, że z konfuzją przyglądałam się poczynaniom w
piwnicy. Naprawdę? Ale serio? Czego to ludzie nie zrobią dla sławy.
 |
| (źródło: https://www.heavenofhorror.com/) |
Akcja
„Torn Hearts” w reżyserii Brea Grant w większości rozgrywa się
w samotni Harper Dutch. Twórcy w pewnym sensie zamykają nas w jej
niezbyt wygodnym domu razem z jej dwiema fankami. „Teatr trzech
aktorek”, kameralne przedstawienie, w którym co prawa przewiną
się też męskie postacie, ale w gruncie rzeczy to powieść o
kobietach, która łączy miłość do muzyki country. Jordan Wilder
i Leigh Blackhouse łączy też marzenie o oszałamiającej karierze
w branży muzycznej. Pytanie za sto punktów: czego chce Harper?
Powrotu na scenę? Tak twierdzi, a jej rozemocjonowane nowe znajome w
to wierzą. A jakże! Widz zapewne będzie mniej ufny. Ostrożniejszy
w kontaktach z tą w najlepszym razie ekscentryczną panią domu.
Czerpiącą jakąś perwersyjną przyjemność z nastawiania Jordan i
Leigh przeciwko sobie – taka tam rozrywka zblazowanej damy – ale
nieplanującą niczego gorszego? Zresztą drzwi nie są zamknięte na
klucz (ciekawe, jak długo?), Jordan i Leigh w każdej chwili mogą
więc wyjść. I odrzucić taką szansę? Pokusa: iście szatański
narkotyk. Na pewno w rękach Harper. Wie, jak rozgrywać te marzące
o wielkiej sławie dziewczyny, ponieważ dawniej też taka była. Z
doświadczenia wie, jak trudno kobietom wybić się w tej branży.
Nie to, co mężczyznom. Rachel Koller Croft przekonuje, że w
przemyśle rozrywkowym niewiele się zmieniło od czasu Harper Dutch
(fikcyjna postać, która w branży muzycznej działała parę dekad
wcześniej), że duet Torn Hearts musi się mocno postarać, żeby
dostać to, co takiemu Calebowi Crawfordowi jest dawane ot tak. Bez
proszenia. Jordan i Leigh przybywają do domostwa Harper w
przekonaniu – zapewne słusznym – że współpraca z gwiazdą
takiego formatu otworzy im wielgachne wrota do wymarzonej kariery.
Wiedzą, że to byłoby wielkie wydarzenie w światku country. Powrót
na scenę jednej ze słynnych sióstr. Tak sobie to wymyśliły, ale
obiekt ich umizgów prawdopodobnie ma inny plan. Leigh przypomina
Harper jej siostrę Hope, a w Jordan widzi siebie. Czyli tą, która
w jej przekonaniu pracuje ciężej dla zespołu, ale niezmiennie
pozostaje w cieniu swojej scenicznej partnerki. Nawet jeśli Jordan
to przeszkadza, to nie daje tego po sobie poznać. Ale Leigh nie ma
wątpliwości, że jej przyjaciółka uważa się za zdolniejszą i
inteligentniejszą od niej. Ładna buzia i nic ponadto – tak
zapewne myśli „ta zołza”, ale Leigh pokaże jej (niekoniecznie
nam), jak bardzo się myli. Z nich dwóch to Leigh uporczywie trzyma
się dziurawego koła ratunkowego rzuconego przez Harper Dutch. Obie
mają klapki na oczach, ale te u Jordan jeszcze coś tam
przepuszczają. Właściwie z czasem zaczęłam skłaniać się ku
temu, że Jordan w domu Harper trzyma już tylko Leigh. Że nie
potrafi zostawić przyjaciółki w szponach kobiety, co do której
straciła zaufanie. A zatem porzuciła już wszelką nadzieję na
owocną współpracę z tą wokalistką? Tak mi się wydawało, ale
pewności nie miałam. Pracując nad „Torn Hearts” Brea Grant
starała się nie osądzać żadnej z tych kobiecych postaci. Nie
dzielić ich na te dobre i te złe, ale ja nie mogłam oprzeć się
tej... pokusie. Nie będę owijać w bawełnę: Leigh działała mi
na nerwy. Im dalej w las, tym trudniej było mi znieść jej
towarzystwo. „Ja” to chyba najważniejsze słowo w jej słowniku.
Jaka jestem piękna, jak utalentowana. Jaka inteligentna... Yhm. A
może wyjątkowo naiwna? Płytka? Bezwzględna? Chętnie depcząca po
najlepszej przyjaciółce, która na dodatek przetarła jej pierwszą
ścieżkę w muzycznej karierze? Tak czy owak z dwojga złego wolałam
Jordan. Złego? Nie, to za mocne słowo. Powiedzmy, że moim zdaniem
(to tylko moje zdanie) ta inteligentniejsza połówka Torn Hearts,
nie wytrącała mnie tak z równowagi. Właściwie z czasem zaczęłam
zastanawiać się, czy Leigh jest po prostu mało pojętna, czy chora
psychicznie? Mówiąc dosadnie: to jeszcze głupota czy już
szaleństwo? I nie zapominajmy o Harper Dutch. Jakżeby można o niej
zapomnieć? Kobiecie, która też może mieć poważne problemy
zdrowotne. Nieodwracalna strata ukochanej siostry i wieloletnia
izolacja – w każdym razie mocno ograniczony kontakt ze światem
zewnętrznym, bardzo rzadkie, sporadyczne kontakty z ludźmi –
mogły mieć drastyczny wpływ na jej umysł. Zamienić tę niegdyś
ambitną i dość nieśmiałą dziewczynę w... kogo właściwie?
Zaskoczona raczej nie byłam. W jakimś ogromnym napięciu rozwoju
sytuacji w tajemniczym domostwie groźnej i/lub nieszczęsnej
kobiety, też nie śledziłam. Ale i nie musiałam się zmuszać do
skończenia tego, co zaczęłam. Jeden z tych filmów – według
mnie thriller, ale zdania są podzielone; część odbiorców, w tym
sama Brea Grant zaklasyfikowało go do horroru – który wlatuje
jednym okiem, a drugim wylatuje:) Lekkie zainteresowanie, niewielkie
emocje, ot pochłaniacz wolnego czasu. Niemęczący, ale gdyby mnie
ta „nie-męka” ominęła to praktycznie na jedno by wyszło. Góra
tydzień i nic nie będę z tego pamiętać. Tak przypuszczam.
Były
sobie trzy dziewczynki w smutnym domu na odludziu. Dwie marzyły o
grzaniu się w blasku sławy, a trzecia miała tajemnicę. Potem
przyszedł wilk i... ich nie zjadł. Ale i tak już nieciekawa
sytuacja jeszcze bardziej się zaogniła. W tym smutnym domu na
odludziu. Taka to niewesoła opowieść od Blumhouse Television.
Wyreżyserowany przez Brea Grant na podstawie scenariusza Rachel
Koller Croft thriller, czy jak kto woli horror, o desperackiej pogoni
za marzeniami, okrutnej (wobec kobiet) branży rozrywkowej oraz
potencjalnie niebezpiecznej i niewątpliwie nieperfekcyjnej pani
domu, która w swoje nieskromne progi wpuści dwie nieznajome. Ani
nie odradzam, ani nie polecam.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz