„Dark House” (2014)

Nick Di Santo dziedziczy rodzinny dom po tragicznie zmarłej w zakładzie psychiatrycznym matce. Wraz z przyjacielem Ryanem i ciężarną dziewczyną Eve rusza do małego miasteczka na poszukiwanie swojego dziedzictwa. Przede wszystkim pragnie dowiedzieć się czegoś o swoim biologicznym ojcu, którego nigdy nie poznał. Problem w tym, że po powodzi sprzed dwudziestu lat tutejsi mieszkańcy są przekonani, że jego nowy dom przestał istnieć. Korzystając z pomocy miejscowych geodetów Nick odnajduje dom na skraju lasu, strzeżony przez grupę zdziczałych mężczyzn uzbrojonych w siekiery i dowodzonych przez tajemniczego Setha, który strzeże drzwi wejściowych do własności Nicka.

Horror wyreżyserowany przez twórcę „Smakosza”, Victora Salvę, który niezmiernie mnie zaskoczył. Po tegorocznych straszakach nie spodziewam się absolutnie niczego godnego uwagi, więc tym bardziej byłam zaskoczona jakością „Dark House”. Oczywiście wiele rzeczy można by poprawić, ale i tak niniejszy obraz wypada dosyć niebanalnie na tle innych współczesnych horrorów.

Jak na produkcję zrealizowaną niewielkim kosztem „Dark House” może poszczycić się profesjonalną realizacją, co nie zaskakuje, jeśli weźmie się pod uwagę nazwisko reżysera. Za to problematyka filmu mocno mnie zdziwiła. Już po tytule spodziewałam się konwencjonalnej ghost story, poruszającej motyw przeprowadzki do nowego, owianego złą sławą domu. Nic bardziej mylnego. Już początek seansu dał mi przedsmak czegoś nieco bardziej oryginalnego. Poznajemy Nicka (bardzo przyzwoicie wykreowanego przez Luke’a Kleintanka), który odwiedza matkę w zakładzie psychiatrycznym, nade wszystko pragnąc usłyszeć od niej, kim był jego biologiczny ojciec, którego tożsamość kobieta utrzymywała w tajemnicy przez całe życie. Po niesatysfakcjonującym spotkaniu z rodzicielką Nick udaje się do baru, w którym przyjaciele zorganizowali mu przyjęcie z okazji dwudziestych trzecich urodzin, gdzie poznaje przyszłą matkę swojego dziecka. W trakcie imprezy zostajemy skonfrontowani z pierwszym novum – niezwykłymi zdolnościami głównego bohatera. Otóż, Nick dotykając człowieka, który wkrótce ma umrzeć jest w stanie ujrzeć sposób, w jaki odejdzie z tego świata. Następnie akcja przeskakuje o osiem miesięcy do przodu. Dziewczyna Nicka, Eve (zadowalająca warsztatowo Alex McKenna) znajduje się w zaawansowanej ciąży, co wcale go nie powstrzymuje przed zabraniem jej w długą, męczącą podróż do małego miasteczka, w którym ponoć znajduje się odziedziczone po matce, rodzinne domostwo chłopaka. Kiedy wykonawca testamentu jego rodzicielki przekazuje mu zdjęcie domu do Nicka dociera, że rysował go od najmłodszych lat. Podczas, gdy główny bohater w towarzystwie najlepszego przyjaciela i dziewczyny rusza na poszukiwanie swojego dziedzictwa twórcy sygnalizują widzom niebezpieczeństwo czyhające na nich na miejscu. Zarówno matka Nicka przed śmiercią, jak i wykonawca jej testamentu przeprowadzili krótką konwersację z głosem wydobywającym się zza kratki wentylacyjnej, należącym do zamieszkującego w ścianach budynków ojca chłopaka, który za wszelką cenę chce sprowadzić swojego syna do rodzinnego domu. Tymczasem kiedy Nick, Ryan i Eve docierają do małego miasteczka akcja dotyka uwielbianej przeze mnie tematyki zakrzywienia rzeczywistości, co znacznie wszystko komplikuje.

Pomimo pogłosek, że dom Nicka został zmieciony przez powódź dwadzieścia lat temu z pomocą trójki geodetów udaje mu się go odnaleźć na skraju lasu. Zarówno z zewnątrz, jak i wewnątrz budynek sprawia upiorne wrażenie – odrapane, zbutwiałe ściany oraz mroczne i zakurzone wnętrza, pilnowane przez tajemniczego Setha (znany, jako Jigsaw, znakomity Tobin Bell). Po ataku jego uzbrojonej w siekiery armii obdartusów, z kulminacyjnym momentem rozłupania głowy jednemu z geodetów na czele, akcja nabiera mistycznego wymiaru. Wbrew pozorom, pomijając końcówkę filmu, „Dark House” nie jest obrazem, epatującym przemocą, a raczej sferą nadprzyrodzoną. Moment mający miejsce tuż po ucieczce z lasu pełnego bezwzględnych morderców, kiedy to nasi bohaterowie docierają do wyludnionego miasteczka wręcz wgniata w fotel. Ich oczami widzimy puste ulice i kawiarnię, ale w przebłyskach dostrzegamy lokal przepełniony po brzegi klientami. W ten sposób twórcy sugerują nam, że Nick wraz z przyjaciółmi znalazł się w innej, równoległej rzeczywistości, z którą żadne z nich nie może wchodzić w interakcje. Mieszkańcy naszej, zwyczajnej rzeczywistości ich nie dostrzegają i vice versa. Sytuacja jeszcze bardziej się komplikuje, kiedy nasi protagoniści pragnąc wyjechać z miasta jakimś cudem pojawiają się w okolicach feralnego budynku, choć ten ewidentnie znajdował się w przeciwnym kierunku. Taki motyw, oczywiście był już niejednokrotnie poruszany w kinie grozy, choćby w ubiegłorocznym „House Hunting”, czy „Enter Nowhere”. Ale tak bardzo uwielbiam tego rodzaju tematykę, wprowadzającą w fabułę swego rodzaju obłędną percepcję, że absolutnie nie mam twórcom za złe tej drobnej inspiracji. Wręcz przeciwnie ona tak mocno pasowała do tematyki filmu, przy okazji stwarzając tak dalece hipnotyzującą atmosferę szaleństwa, że nic tylko chwalić Salvę za takowe urozmaicenie scenariusza. Jak można się tego spodziewać, kiedy nastanie noc i nasi bohaterowie w końcu przekroczą próg przeklętego domostwa, z drzewem szubienicznym wbitym w ścianę twórcy skupią się na chwilę na potęgowaniu mrocznego klimatu, wynikającego z zapuszczonych, skąpanych w ciemności pomieszczeń i charakterystycznej ścieżki dźwiękowej. Oraz rzecz jasna nadprzyrodzonych, jakże pomysłowych wydarzeń mających miejsce wewnątrz domu, które wkrótce doprowadzą nas do zmieniającego wszystko finału. Nie mogę z czystym sumieniem przyznać, że zakończenie, które w zamyśle miało zaskakiwać całkowicie mnie ukontentowało. Po pierwsze twórcy już w trakcie pierwszej połowy seansu zrobili poważny błąd UWAGA SPOILER który osobom choć trochę zaznajomionym z demonologią zasugeruje, jakiej tak naprawdę problematyki dotyka scenariusz filmu. Imię jednej geodetki, Lillith, zdradziło mi, że fabuła w pewnym momencie wkroczy w sferę biblijną. Moim zdaniem Salva postąpiłby o wiele mądrzej, gdyby skrócił jej personalia, tak jak zrobił to w przypadku Sama KONIEC SPOILERA. Ale na szczęście, choć pobieżnie można zorientować się, jak też całe to szaleństwo się skończy praktycznie nie sposób przewidzieć całej intrygi. Chociaż osobiście wolałabym, żeby twórcy nic nie wyjaśniali, pozostawiając interpretację finału widzom.

„Dark House”, oczywiście nie jest jakimś arcydziełem kina grozy, ale w kilku momentach nie można odmówić mu daleko idącej innowacyjności i rzecz jasna umiarkowanie nastrojowej realizacji. Naprawdę, znakomicie bawiłam się w trakcie seansu, głównie przez brak dłużyzn, które wkradałyby się w fabułę, ale też przez wzgląd na uwielbianą przeze mnie tematykę, którą owszem w finale mocno zepsuto, ale wszystko co dzieje się przed nim powinno przypaść do gustu wielbicielom kina grozy.