„Mercy” (2014)

George wraz ze swoją matką i starszym bratem, Buddy’m wprowadza się tymczasowo do domu schorowanej babci Mercy na wzgórzach w Wirginii Zachodniej, aby służyć jej pomocą w ostatnich dniach życia. Chłopca zawsze łączyła z babcią głęboka więź, ale teraz w przededniu jej śmierci odkrywa przerażające fakty o jej trudnej egzystencji naznaczonej zamiłowaniem do czarnej magii.

Wiedźmy nigdy nie były dla mnie atrakcyjnym tematem horroru, niemniej opowiadanie Stephena Kinga, zatytułowane „Babcia” i zamieszczone w zbiorze „Szkieletowa załoga” interpretowane nie dosłownie, ale w podtekście całkiem mnie przekonało. Autor na zaledwie kilku stronach odmalował bardzo przygnębiający obraz dziecięcych lęków i nieufności do osób w podeszłym wieku. Wiadomość, że Peter Cornwell, twórca między innymi „Udręczonych” pracuje nad adaptacją tego opowiadania nie nastroiła mnie entuzjastycznie. Mojego sceptycyzmu nie był w stanie nawet zachwiać fakt, że scenariusz napisał Matt Greenberg, który był współscenarzystą „1408” w moim mniemaniu przebijającego literacki pierwowzór. Powodem mojej niechęci była głęboka niewiara, że jakikolwiek tegoroczny horror jest w stanie choćby przyzwoicie przenieść twórczość Stephena Kinga na ekran - w końcu wystarczy tylko spojrzeć na poziom straszaków z bieżącego roku. Problematyka „Babci” też nie wróżyła dobrze, bowiem w moim odczuciu jest to jedna z tego rodzaju historii, której nie sposób idealnie przełożyć na język filmu. Za to całkowicie zdaje egzamin na papierze.

Nie lubię mieć racji, a bo celowo zawsze zakładam najgorsze, żeby mieć większą szansę na miłą niespodziankę. Horror nastrojowy Cornwella, co prawda nie wypadł tak tragicznie, jak zakładałam, ale o zaskoczeniu mnie czymkolwiek również nie mogło być mowy. W czołówce zachwycają piękne zdjęcia wzgórz, stylizowane na baśń przy akompaniamencie chwytliwej, melancholijnej ścieżki dźwiękowej. Zaraz potem przechodzimy do roku 1967 podanego w lekko sepiowych odcieniach, obrazującego wydarzenia mające miejsce w chatce młodej wówczas Mercy. Kobieta siedzi na kanapie z niemowlęciem w ręku, gdy tuż za nią wyrasta mąż z siekierą w ręku. Przerażona Mercy prosi o litość, na co mężczyzna odpowiada ciosem siekierą w swoją twarz. Później akcja przeskakuje o kilkadziesiąt lat do przodu i scenarzyści pokrótce zarysowują nam wielką przyjaźń Mercy i jej kilkuletniego wnuczka, George’a. Tę sielankę kończy udar dotykający kobietę i umieszczenie jej na rok w domu opieki. Następnie akcja znowuż skacze do przodu i dowiadujemy się, że Mercy zostało wymówione miejsce w ośrodku, a jej córka wraz ze swoimi dwoma synami, George’m i Buddym jest zmuszona zamieszkać w jej domu. Cała trójka ma zamiar umilać ostatnie dnie starej kobiety, pielęgnować ją, karmić i podawać leki, ale tylko George jest zadowolony z takiego obrotu spraw. Jego matka (hipnotyzująco ekspresywna Frances O’Connor) na skutek nieszczęśliwego dzieciństwa u boku trudnej rodzicielki oraz brata i siostry bliźniaków pragnie jedynie, podobnie jak Buddy, jak najszybciej wrócić do domu. Czas umila jej przyjaciel z dzieciństwa, Jim (gwiazda „American Horror Story” Dylan McDermott, który przez wzgląd na małą rólkę nie miał tutaj szansy się wykazać), teraz żonaty, ale nadal pałający do niej wielkim uczuciem. Dlaczego o tym wszystkim piszę, recenzując horror? A no dlatego, że cała godzina „Mercy” to przede wszystkim dramat, urozmaicany jump scenkami. Co więcej, jeśli zapomnieć, że to kino grozy ta czysto dramatyczna historia całkiem wciąga. Podglądamy trudne relacje międzyludzkie, wyniszczającą chorobę Mercy i przede wszystkim tragedię małego chłopca, tracącego osobę, którą najbardziej kocha i dopóki twórcy nie skłaniają się chwilami w stronę horroru scenariusz angażuje. Gorzej w moim mniemaniu jest z jump scenkami, które nie dość, że są mocno przewidywalne to jeszcze nie wybiegają poza ramy konwencji. W końcu ileż już razy wielbiciele straszaków widzieli rękę nagle wyłaniającą się spod kołdry? Albo nagle odwracającego się i wrzeszczącego leżącego człowieka? Troszkę bardziej pomysłowe było wypadnięcie zakrwawionych Mercy i jej syna przez drzwi frontowe na zewnątrz oraz wystrzelenie z rozdrabniarki kawałka metalu, który utkwił w ciele Buddy’ego. Równie zgrabnie zrealizowano oznaki choroby Mercy, ze szczególnym wskazaniem na jej zaniedbany wygląd, puste spojrzenie, przemawianie w obcym języku i dźganie się ostrymi narzędziami. Ale owe krótkie ciekawsze wstawki zostały mocno przyćmione pozbawioną polotu wtórnością i zdecydowanym przekombinowaniem.

Jak na konwencjonalny horror przystało mamy wymyśloną przyjaciółkę George’a, która okazuje się kimś innym, mamy mroczną rodzinną tajemnicę i czarną magię. I te elementy, choć schematyczne byłam w stanie zaakceptować, ale nie rozumiem, w jakim celu twórcy dokładali do tego wszystkiego kiczowatego Wilka Niosącego Śmierć (według jednej z bohaterek filmu zaczerpniętego z legend wzgórz Wirginii Zachodniej) i tajemniczy byt zwany Hasturem? Naprawdę, zwykła historia o wiedźmie scenarzyście nie wystarczała? Musiał tak wszystko zagmatwać bezsensownymi wątkami? To właśnie one troszkę obniżyły ogólny poziom ostatniej pół godziny seansu, ale na szczęście znalazło się wówczas miejsce też dla udanych, dosłownych stricte horrorowych scen. Uff, całe szczęście, bo po godzinie dramatu już myślałam, że twórcy zapomnieli, do jakiego gatunku przynależy ich dzieło. Szkoda, że tak późno, no ale i tak miło było popatrzeć na szkaradną Mercy atakującą wnuczka, ciekawy zwrot akcji z Jimem i oczywiście troszkę gore – płakanie i wymiotowanie krwią oraz spacerowanie po pomieszczeniu z głową rozpłataną siekierą.

Ostatnie pół godziny – tyle warto z tego filmu obejrzeć, jeśli oczekuje się horroru, bowiem wcześniejsze wydarzenia mają szansę przypaść do gustu jedynie wówczas, jeśli będzie się oczekiwało dobrze opowiedzianego dramatu. W kategorii kina grozy to zwykła średniawka, jakich wiele, a szkoda, bo fundusze i doświadczenie twórców umożliwiały większy dynamizm w początkowych partiach filmu. Stchórzyli, i tyle.