„Carver” (2008)

Czwórka przyjaciół przyjeżdża do górskiego miasteczka Halcyon Ridge, aby spędzić parę dni na łonie natury. W drodze na pole namiotowe zatrzymują się w barze, należącym do Billy’ego Halla Carvera, który prosi ich o przywiezienie towaru z leśnej chatki służącej mu za magazyn. Wraz z nowo poznaną dziewczyną młodzi ludzie docierają do miejsca wskazanego przez właściciela baru, w którym znajdują filmy snuff. Przekonani, że mają do czynienia z niskobudżetowymi slasherami zasiadają do długiego seansu. Na ekranie widzą ciąg brutalnych mordów dokonywanych na obozowiczach przez zamaskowanego, rosłego mężczyznę.

Drugi, po „Ósmej pladze” niskobudżetowy horror Franklina Guerrero Jr. na podstawie jego własnego scenariusza. Reżyserowi nie udało się pozyskać większych funduszy, które determinowałyby profesjonalną realizację, ale nawet kilku krytyków przyznało, że film ma potencjał. Drzemie on przede wszystkim w brutalnych, jak na slasher, wręcz czerpiących z tradycji torture porn, scenach mordów oraz zdystansowanym scenariuszu.

Fabułę zawiązuje nieśmiertelny w filmowych rąbankach motyw grupy przyjaciół, która w tym przypadku przyjeżdża do lasu na biwak. Po drodze zatrzymują się w barze i poznają jego właściciela – z miejsca wzbudzającego podejrzenia, kulejącego mężczyznę, który mieszka ze swoim infantylnym braciszkiem, Bobbym Shawem Carverem. Zaznajomieni z konwencją slasherów widzowie nie będą mieli wątpliwości, że Billy Hall pełni typową dla tego typu produkcji rolę osoby, która sprowadzi na naszych protagonistów śmiertelne zagrożenie. Guerrero wcale tego nie ukrywa, ale nie przez niedopatrzenie – to celowy, lekko satyryczny zabieg, który ma na celu wykpić niektóre integralne dla tego nurtu horroru motywy. Kiedy nasi bohaterowie docierają do chatki w lesie, gdzie znajdują filmy snuff scenarzysta zdradza nam właściwy wydźwięk filmu. Stereotypowa blondynka, typowa dla tego nurtu głupiutka osóbka, Rachel, wyraża chęć obejrzenia nagrań, podejrzewając, że to niskobudżetowe slashery, a jak mówi w tych zawsze można zobaczyć roznegliżowane panienki. Skwitowanie konwencji tego podgatunku tym jednym zdaniem ma zdecydowany wydźwięk krytyczny. Bawi również kpiący komentarz Rachel na widok ekranowej rzezi. Dziewczyna zauważa, że krew jest sztuczna (!), co wcale nie przeszkadza jej w wykrzywianiu z odrazą twarzy na widok bardziej makabrycznych ujęć… Zważywszy na fakt, że „Carver” również wpisuje się w wykpiwany przez scenariusz nurt filmów slash świadczy on o dużym dystansie Guerrero do swojej własnej twórczości. Oczywiście, chwilę później próbuje oddać należyte uznanie tego typu krwawym horrorom, podkreślając, że zapewniają niektórym jednostkom pożądane katharsis, ale robi to tak nieprzekonująco, że podtekst satyryczny zauważalnie przesłania gloryfikację.

Protagoniści „Carvera” to sztampowa charakterologicznie zbieranina mieszczuchów. Bracia, Pete i Bryan, będący swoim całkowitym przeciwieństwem. Ten pierwszy jest duszą towarzystwa, lowelasem i poszukiwaczem nowych wrażeń. Drugi natomiast jest zamkniętym w sobie malkontentem. Towarzyszy im rozrywkowa parka, złożona ze wspomnianej głupiutkiej Rachel i nadpobudliwego żartownisia Zacka. Domniemaną final girl od momentu jej pojawienia się na ekranie jest Kate, która wybrała się na biwak wraz z przyjaciółką, która z kolei zaraz po dotarciu na miejsce zaginęła. Tak więc zrównoważona, acz skrywająca traumatyczną przeszłość Kate dołącza do nowo poznanych młodych ludzi, szczególnie zbliżając się do Pete’a. Odtwórcy wszystkich ról, jak przystało na obraz półamatorski nie odznaczają się jakimiś większymi zdolnościami aktorskimi - może poza mordercą Erikiem Fonesem, który z uwagi na ograniczoną ilość kwestii nie miał zbyt trudnego zadania. Brakiem profesjonalizmu razi również realizacja – rozchwiana praca kamery, zagłuszające niektóre dialogi, zbyt mocno pogłośnione odgłosy leśnej fauny i przede wszystkim prześwietlone zdjęcia, oprócz ujęć księżyca niczym nieoddzielające nocy od dnia. Podobać mogą się natomiast muzyczne kawałki akompaniujące akcji – ballady, utwory rockowe i country. Szczególnie skoczny szlagier z tego ostatniego gatunku przyjemnie kontrastuje z brutalnymi scenami mordów. Ten rozlew krwi jest kolejnym mocnym elementem tej produkcji. Bez wątpienia brakuje realizmu w epatowaniu makabrą, posoka jest za jasna, a na zbliżeniach doskonale widać, że torturowane ciała nie są prawdziwe, ale pomysłowości w eliminacji ofiar i braku odwagi twórcom już odmówić nie można. Szczególną odrazą napawają ujęcia z ekskrementami i wymiotami – sedesy usmarowane kałem i dziewczyna zwracająca zawartość żołądka na kolegę. Ale prawdziwym mistrzostwem jest niezmiennie kojarząca mi się z tą produkcją sekwencja zabójstwa Zacka. Oblany ekskrementami, które wlewają się również w jego usta zdezorientowany chłopak chwilę później traci jądra w niebywale odstręczającej scenie. Operator na dużym zbliżeniu pokazuje nam ściskanie narządu, które w pewnym momencie eksploduje posoką – może i realizacja nie jest zbyt realistyczna, ale sam pomysł aż mnie zabolał, chociaż jąder nie posiadam (współczuję za to męskiej części widowni, która zapewne na ten widok odczuje jeszcze większy dyskomfort niż ja). Ponadto mamy dokładnie zobrazowane, niewzdragające się przed ukazaniem najdrobniejszych szczegółów odcinanie głowy piłą, wbijanie i wyciąganie gwoździ z ciała dziewczyny, naderwanie ręki spadającymi drzwiami, zatłuczenie na śmierć, wbicie piły w głowę… i wiele więcej, których nie sposób wymienić w krótkiej recenzji. Warto natomiast wspomnieć, że choćby dla tych jakże krwawych i jakże pomysłowych sekwencji powinno się sięgnąć po „Carvera” (jeśli oczywiście lubi się takie rąbanki), bo w obliczu takiej odwagi nawet amatorskie wykonanie nie rzuca się zanadto w oczy. A częściowe przesłonienie groszowego budżetu ciekawymi elementami fabularnymi świadczy o niemałym talencie reżysera, który jestem o tym przekonana, gdyby tylko pozyskał większe fundusze mógłby stworzyć wyróżniający się slasher. Jedyny wątek scenariusza, który bym poprawiła to przewidywalne zakończenie. Guerrero przez cały film zbyt ochoczo odsłaniał istotę całej intrygi, w celu uwypuklenia satyrycznego wydźwięku, ale jak się w finale okazało takie podejście miało również swoje złe strony.

Osoby, które nie są w stanie zaakceptować półamatorskiej realizacji powinni trzymać się od „Carvera” z daleka, nawet jeśli przepadają za filmowymi rąbankami. Natomiast widzowie „wychowani” na niskobudżetowych slasherach powinni być tak samo zadowoleni z seansu, jak ja. Jakaś wystrzałowa produkcja to to nie jest, ale warto zobaczyć choćby dla tych licznych brutalnych scen i zdystansowanego scenariusza.