„The Stranger” (2014)

Martin szuka swojej żony, Any, która podobnie jak on stanowi poważne niebezpieczeństwo dla ludzi. Oboje zostali zarażeni nietypowym wirusem, którym przez bezpośredni kontakt łatwo się zarazić. Poszukiwania prowadzą Martina do małego miasteczka, w którym poznaje nastoletniego Petera, grafficiarza mieszkającego z matką. Niedługo potem mężczyzna pada ofiarą syna tutejszego policjanta, Caleba i jego znajomych. Ojciec pragnąc go chronić, próbuje ukryć ciało, ale kiedy okazuje się, że Martin jednak żyje schronienie zapewnia mu Peter. Po szybkiej kuracji mężczyzna rusza w miasto śladami swoich oprawców.

Chilijski horror Guillermo Amoedo na podstawie jego własnego scenariusza i wyprodukowany między innymi przez Eliego Rotha. „The Stranger” jest pierwszym horrorem wyreżyserowanym przez tego artystę, chociaż wcześniej Amoedo próbował swoich sił w innych gatunkach. Jednakże o wiele większe doświadczenie ma w roli scenarzysty – był współtwórcą fabuł między inny „Aftershock” i „The Green Inferno”. W tym roku ukazał się kolejny film grozy, którego współscenarzystą był Amoedo, „Knock Knock”, wyreżyserowany przez Eliego Rotha. Znajomość z jednym z najbardziej rozpoznawalnych współczesnych twórców horrorów, Rothem, oraz spore doświadczenie w pisaniu scenariuszy dawały nadzieję na godny uwagi reżyserski debiut w tym gatunku, tym bardziej, że film nagrodzono na Festiwalu Filmowym w Sitges. Niestety, w moim mniemaniu nie wszystko udało się tak, jak w zamyśle Amoedo i choć „The Stranger” ma „swoje momenty” nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że twórcom starczyło inwencji jedynie do połowy projekcji.

Od początku da się odczuć, że Guillermo Amoedo robi wszystko, żeby maksymalnie zdezorientować odbiorców. Przedstawia nam głównego bohatera, Martina (całkiem przyzwoicie wykreowanego przez Cristobala Tapia Montta), który poszukuje swojej żony. Opryskliwy, niedopuszczający do siebie innych ludzi mężczyzna dociera do małego miasteczka, w którym poznaje nastoletniego Petera (bardzo dobra kreacja młodego Nicolasa Durana). Do niego również podchodzi ze sporą rezerwą, wręcz okrucieństwem, nawet tuż po tym jak chłopak ratuje mu życie. Scenarzysta zdradza nam, że Martin boryka się z silnie zakaźną przypadłością, która popycha go do strasznych czynów. Kontakt z jego krwią, może w zależności od sposobu jej wykorzystania, zaleczyć poważne rany bądź zamienić człowieka w takiego samego potwora, jak on. Amoedo nie zdradza, kim tak naprawdę jest Martin, przez cały seans nie pada to słowo klucz, które jasno powiedziałoby widzom, do jakiego nurtu kina grozy przynależy „The Stranger”, ale w moim przypadku, pomimo starań twórców to było zrozumiałe już od pierwszej retrospekcji. Na początku filmu Martin przypomina sobie, jak kilkanaście lat termu zastał żonę w sypialni w towarzystwie okaleczonej przez nią kobiety – miejsce zadania ran i wygląd spanikowanej Any aż nadto daje do zrozumienia, z jakiego rodzaju „chorobą” mamy do czynienia. Przez to film traci na elemencie zaskoczenia oraz dosyć szybko przestaje dezorientować, wymuszać na odbiorcy uporczywe starania poskładania sobie tego wszystkiego w jedną, spójną całość. A przynajmniej ja bardzo szybko posklejałam sobie strzępy faktów podrzucanych przez scenarzystę, co z kolei zmusiło mnie do poszukiwania innych akcentów fabularnych, na których mogłabym się skupić. Było ciężko, bo jeśli zabrać „The Stranger” element niejasności pozostało naprawdę niewiele rzeczy, które nie tyle wzbudziły moje zainteresowanie, co sporadycznie odpędzały nudę. Do pewnego stopnia oryginalne podejście do znanej w kinie grozy sylwetki potwora i ciekawe przedstawienie cudownych właściwości jego krwi zasługuje na uznanie, widać, że Amoedo nie gonił za hollywoodzką modą tylko wystarał się o własną koncepcję. Szkoda tylko, że realizacja sprawiała wrażenie plastikowej – nie wyczuwało się aury tajemniczości, nawet zanim scenarzysta dał do zrozumienia, kim tak naprawdę jest Martin, o klimacie jakiejkolwiek grozy nie wspominając. Atmosfera bardziej przystaje do dreszczowców i to takich z niższej półki, zresztą jeden z ważniejszych wątków „The Stranger” również bardziej kojarzy się z tym gatunkiem. Niemoralny gliniarz większą część czasu spędza na tuszowaniu zbrodni swojego syna, Caleba. Kiedy ten wraz z kolegami, jak wydaje się jego ojcu zabija Martina bez chwili namysłu transportuje jego ciało do okolicznego lasku, zamiarem ukrycia dowodów zbrodni. Niedługo potem ledwie żywego mężczyznę ratuje Peter, tym samym sprowadzając wielkie niebezpieczeństwo na siebie i swoją matkę, w dalszej partii filmu terroryzowanych przez psychopatycznego policjanta. Wątek typowy bardziej dla thrillera, aniżeli horroru, ale w zestawieniu z drugim równolegle egzystującym wypada całkiem interesująco (choć bez wielkich zachwytów).

Aspekt stricte horrorowy objawia się w niezwykłych zdolnościach Martina oraz krwawej działalności jego i innych bohaterów w miasteczku, do którego mężczyzna przybył śladami żony. Problem tylko w tym, że ujęcia gore, choć odważne przez swoje „wypieszczenie” są troszkę za bardzo plastikowe. Ran i krwi nie wygenerowano komputerowo, ale charakteryzacje oddano tak starannie, że aż człowiek się zastanawia, czy rzeź (mówiąc metaforycznie) w rzeczywistości również jawi się tak czysto. Poparzenia wypadają realistycznie, ale podczas ujęć z posoką miałam wrażenie, jakby twórcy dokładnie wyliczyli, w którym miejscu chlapnąć imitującą krew substancją. Być może to tylko moje, mylne z obiektywnego punktu widzenia, odczucie, ale nie zmienia to faktu, że przyczyniło się do zablokowania uczucia zniesmaczenia, do czego Amoedo kilkoma sekwencjami bez wątpienia dążył. Ponadto scenariusz traci na charakterystyce głównego bohatera. Jest opryskliwy, wręcz brutalny w relacjach z ludźmi, ale szybko staje się jasne, że kierują nim altruistyczne pobudki. W ten oto sposób dostajemy kolejne wypaczenie kultowej sylwetki horrorów, która przed laty jawiła się, jako czyste zło, a we współczesnej kinematografii, również w „The Stranger” coraz częściej jest przedstawiana, jako parodia samej siebie. Taki wydźwięk filmu w połączeniu z brakiem klimatu grozy, czy choćby zagrożenia pozostawia niesmak po skończonym seansie. Film odrobinę rekompensuje dosyć innowacyjne podejście do „choroby” Martina, ale nie na tyle, żeby całkowicie przysłonić niedostatki fabularne i realizacyjne.

Odrobinę poniżej średniej – tak w skrócie podsumowałabym ten film. Zamysł był ciekawy, pierwsza połowa pomimo swojej przewidywalności dawała nadzieję na całkiem oryginalne podejście do popularnego nurtu horroru, ale rozwinięcie i zamknięcie tej historii wszystko zaprzepaściło. Zamiast postawić na klimat grozy, „brudne” sceny gore i maksymalnie negatywną sylwetkę głównego bohatera Guillermo Amoedo zdecydował się na plastikowe krwawe sceny, altruistyczną wizję Martina i wreszcie udowodnił, że tworzenie hipnotyzującej atmosfery zagrożenia na tym etapie reżyserskiej kariery jest dla niego nieosiągalne. Być może w swoim kolejnym horrorze (jeśli takowy powstanie) bardziej się postara, ale na razie to jeszcze nie to, co miałoby szansę mnie zelektryzować.